De moeder van het andere Klinkertje is
naar de eeuwige jachtvelden, of in de termen van de familie, ze is naar de
Hemel. Na een leven van bijna 90 jaar kwam er toch nog onverwacht snel een eind
aan.
Voor mijn andere Klinkertje toch een
moment op de levenslijn waarbij ze even goed stil moet staan. Het heeft
wel een paar krassen opgeleverd, het leven van de een op het leven van de
ander. Vooral een lichtend voorbeeld van hoe zij, mijn andere Klinkertje, het
niet wilde doen. Daarmee is het een vreemd moment want zoals het andere
Klinkertje als moeder en oma is kan niet gespiegeld worden aan het leven
wat nu opgehouden is. In de verste verte zelfs niet want het was ook een
probleem tussen tegengestelde karakters, tegengestelde persoonlijkheden en
tegengestelde verwachtingen van het leven in een ander tijdsgewricht. Dat heeft
het leven van het andere Klinkertje niet alleen verrijkt hoe vervelend ook
soms. Het doen en laten, en haar persoonlijkheid heeft onze kinderen gevormd,
ik ben daar bijzonder trots op. Op haar, op onze kinderen en kleinkinderen. Het
andere Klinkertje heeft de gave dat ook te laten merken en daarmee stimuleren
in plaats van frustreren, dat is mooi. Een lijn doorbroken zegt ze zelf weleens.
Dat is haar
grootsheid om ook met deze, normaal gesproken zeer verdrietige, situatie om te
gaan. Meegaan in het verdriet van anderen, daarin haar grenzen bewakend en toch
heel invoelend blijven hoewel bij jezelf dat gevoel wat het bij anderen
oproept niet herkend. Groots, iets anders rest mij niet te zeggen, hoewel
ik dat natuurlijk al ruim 35 jaar mag meemaken, groots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten