Meat Loaf

Het is geëindigd, de top 2000 van 2013. Nu ben ik aan het luisteren naar de muziek die het niet gehaald heeft. Nummers eruit waarvan ik altijd dacht dat het standaardwerken zouden zijn, en blijven. Maar nee, dat geldt niet voor een nummer als Bye Bye Love van the Everly Brothers. Sinds het bestaan van de lijst erin en nu niet meer. Niet dat ik erop stemde en ik lig er geen nacht wakker van maar wel onverwacht. Ze staan met geen enkel nummer er meer in en dat waren er toch acht, voor 15 jaar terug. Eigenlijk ook wel goed dat nummers die onaantastbaar lijken er uiteindelijk wel doorheen kunnen zakken.

Zo was tijdens een van de laatste uitzendingen van de top 2000 á GoGo een lijstduwer die vond dat Paradise by the Dashboardlight van Meat Loaf wel een steuntje verdiende want nu al een tijdje uit de Top 5 en inmiddels op plaats 22. Youp kwam de plaat pluggen en deed dat voortreffelijk. Voor mensen van mijn leeftijd een standaardwerk hetgeen ook wel bleek uit de reacties van het publiek, iedereen kon het nog letterlijk meezingen, iedereen voor zover de waarneming dat toelaat. Dat is een nummer wat over 15 jaar er misschien wel niet meer in staat, of ergens onderin hangt. Het is een nummer wat bij mijn tijd hoort, wat ik jammer zou vinden als het er niet meer in staat maar die geen stem van me krijgt.

Overigens is de site van de top 2000 een hele mooie als je van statistieken houd, je kan er van alles vinden. Nummers die erin gestaan hebben maar al jaren niet meer, allemaal op te zoeken en door die lijsten bladerend wordt de verwondering alleen maar groter en soms kleiner. Er staat ook een hoop rotzooi tussen en is het goed dat de lijst een zelfreinigend vermogen heeft; geen Baccara ( wie kent ze niet), geen Jack Jersey, geen Shirley Zwerus en ga zo maar door. Maar ook nummers waarvan ik dan bijna schrik dat ze er niet meer in staan, geen Billy Preston en geen Syreeta. Was ik fan? Nou nee maar moeten ze erin; jazeker. Niet dat ik daarvoor zorg maar anderen moeten volgend jaar zorgen dat zeker een zij er weer in staan. Met een heel breekbaar liedje en een prachtige stem en vrouw want ze is niet meer. Dan iemand waar dat ook voor geldt, en ik begin bijna in een melancholische bui te raken; Minnie Ripperton met een mierzoet maar zo mooi gezongen nummer; Loving You. Ook zij is niet meer maar is een stem uit mijn jeugd die niet meer weg gaat. Geen Marlene Dietrich, was ik fan. Nou nee; de rest kent u inmiddels wel, hoort er wel in, tenminste met 1 plaat. 

Dan natuurlijk en tot slot mijn grote verdriet; the Dixie Chicks, nooit erin gestaan en ook nu niet, ondanks mijn aandringen is het niet gelukt om een plaatsje voor de dames te verwerven in de Top 2000.

Zeer onterecht want hoewel ze weer een beetje toeren en een nieuw album nog steeds op de wachtlijst staat, in de koelkast ligt hebben ze indrukwekkend oeuvre en reputatie. Heel jammer dat zij er niet in staan met bijvoorbeeld het volgende nummer, het zou verdient zijn.