Sneu

Vandaag op tijd op want gisteren is een vulling van een kies uitgebroken en bevindt zich op een andere plek dan de bedoeling; buiten mijn mond. Dus op tijd op om de tandarts te bellen die natuurlijk met vakantie is en dus de vervanger bellen. De assistente zag in de agenda van de tandarts niet direct een gaatje ( haha) om mij een afspraak te gunnen, en in een zwaar buitenlands dialect liet ze me weten dat ik gebeld zou worden. “Als u niet voor morgenochtend tien bent gebeld moet u zelf weer even bellen”. Prima, doen we zo en dus ging vandaag de gedroomde dag weg ( want mooi weer en geen afspraken) mooi niet door. Belt zo tegen half elf onze oudste, op de terugweg vanuit Apeldoorn, of we nog koffie- en sapdrinkers konden gebruiken en natuurlijk konden we dat, want we gingen toch niet weg. De huiskamer een lichte verbouwing en net toen zij, en onze kleinkinderen, binnen waren gaat de deurbel.

Staat iemand in wit uniform voor de deur; "ga je gauw mee want je moeder is gevallen"; zo meld de dame in kwestie die sinds een aantal jaren op onregelmatige tijden koffie komt drinken bij mijn moeder. Ze kwam in de tijd dat mijn vader nog leefde en is koffie blijven drinken bij ma, wat we zeer waarderen, zo ook vandaag.

Snel de sleutels gepakt en mee naar het huisje van mijn moeder wat de straat uit is. Ze ligt in de keuken en dat was op zich goed nieuws want dan kon ik vrij door de voordeur. Onze oudste was ook direct mee en kon goed ondersteuning bieden en we zagen met zijn drieën al snel dat het allemaal teveel pijn deed om haar te verplaatsen. Dus de dokter gebeld; met vakantie, jawel. Dan de vervanger die een eeuwig ( zo leek het althans) bandje meldde dat de assistente in gesprek was en ik even moest wachten. Maar goed; na korte uitleg zou de dokter eraan komen. Na een paar minuten komt een klein autootje aan gereden met het opschrift; Dame Blanche hetgeen een restaurantje is in het naburige dorp. Toch stapt er een meisje uit met dokterstas dus die zal het wel zijn. Bij binnenkomst een grapje makend over de auto, die ze duidelijk niet begreep, wees ik haar de weg. Eerst mijn verhaal aanhorend en wat aantekeningen makend werd haar op het laatst duidelijk dat ma nog op de grond lag, in de keuken. 

Dat bracht haar enigszins van haar stuk maar ze vatte de moed ging naar ma en toen begon de eerste  akte die pas zes uren later zou stoppen. 

"Wat is er gebeurd"? "Hoe is het gebeurd?" "Kunt u het zich herinneren?" en zo nog een paar vragen die deze middag zeker tien tot twaalf keer gesteld zijn door van alles en iedereen die er maar iets mee te maken had.

De huisdokter in opleiding was de eerste, tsja wel naar het ziekenhuis, dus de ambulance gebeld. 

En zo ontvouwde zich een drama in meerdere delen zich voor onze ogen want het andere Klinkertje was inmiddels de vervanging voor onze oudste. 

Pas aan het einde van de middag, laten we zeggen de vroege avond, na het opnamegesprek met de verpleegkundige, pas toen was het over met het vragen en was het gedaan.

Ma heeft een gebroken heup en is moeilijk te opereren en ze verzuchtte; “dat me dat nu nog moet overkomen”. Dat kan ik, na alles wat ze laatste jaren heeft moeten doorstaan, niet anders dan voluit beamen.

Het is sneu en het blijft sneu hoe alles gaat maar we hebben het te accepteren. Zolang ze zonder pijn en zonder al teveel zorgen blijft is het acceptabel. Sneu vind ik ook al die mensen die hard werken aan haar bed, en ervoor, erachter en op andere plekken dat ondanks alle digitale moeglijkheden een mens zo bevraagd moet worden en dat zo herhaaldelijk, dat noem ik nog eens sneu, en eigenlijk ook pijnlijk.