Een min of meer gedwongen pauze heb ik
moeten nemen want de tijd ontbrak mij, en later ook de energie om wat te
schrijven. Veel gebeurd en aan de hand zoals ik u in de laatste Blog’s al had
verteld. En nu nog ben ik een beetje aan het bijkomen van alle gebeurtenissen
van de laatste week. Op het moment van schrijven is het precies een week gelden
dat de oude dame viel en sinds die tijd de gemoederen bezig houdt.
Op zo’n moment lijkt de tijd stil te staan
wat niet zo is want we hebben nog verjaardagen gevierd en gaan daar ook gewoon
mee door. Veel gebeld, nagedacht over hoe verder maar ook praktisch want de
planten in haar huisje houden geen rekening met haar afwezigheid en moeten
gewoon water. De post verzorgd, de rekeningen betaald en zo door.
Nu treedt even relatieve rust in want is
nu in het verpleeghuis om te revalideren. Daarover zijn we aanzienlijk minder
optimistisch dan de dames en heren van het verpleeghuis. Afwachten maar hoe de
“revalidatie”gaat verlopen alhoewel ik hier beter een ander
werkwoord kan gebruiken. In het lopen schuilt namelijk het
grootste probleem. Ook in het verpleeghuis wordt in etiketjes gedacht dus
iemand met een fractuur als die van ma wordt snel in de benen gezet en
gerevalideerd, punt. Als iemand verder gezond is kan dat prima maar als iemand
gevallen is doordat er al langere tijd wankelheid en duizeligheid bestaat, ze
slecht kan zien en bovendien een zeer ernstige bloedafwijking heeft, ja dan is
het misschien toch iets gecompliceerder. Het kan ook zijn dat ik een
zwartkijker ben en de boel veel te somber inschat maar over die afweging ben ik
ook somber, ik denk dat ze niet klopt. Om het niet al te cryptisch te maken; ik
denk niet dat ik er somber naar kijk maar realistisch, zo zegt de politicus in
mij. Als het niet leuk is maar wel de vermoede waarheid dan is de uitkomst
realistisch.
Doordat het leven gewoon doorgaat en
morgen bijvoorbeeld het andere Klinkertje jarig is, gisteren onze kleinkinderen
jarig waren en dat zaterdag vieren, er dit weekend weer gewoon GP1 is, daardoor
weet je dat het leven gewoon doorgaat. Mart Smeets ( hoe kom ik er op)
zegt ( of zei in ieder geval) als er een renner gevallen is in de Tour; “de
Tour wacht op niemand”.
Zo gaat het met het leven ook; “het leven
gaat door en wacht op niemand”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten