Trots ben ik, als een pauw, als een aap, ongelofelijk trots. Op mijn ( af en toe wil ik onder dwang wel "onze" schrijven) kleinzoons, net op de wereld en toch al zo'n strijd strijden. Het gaat heel goed met ze en wie weet komen ze binnenkort thuis; dat moment komt misschien sneller dan de anderen en ik verwachten. Waarom trots en op wie dan precies? Op mezelf niet want ik heb slechts een heel klein aandeel ( wat volgens mij ook voor de andere grootouders geldt), op de nieuwbakken ouders dan? Ja ook natuurlijk trots, hoeveel hebben ze niet doorstaan de laatste twee maanden. De concipieering was heel veel plezier, ga ik maar vanuit, maar daarna. Toch veel ups en downs, samenhangend met de tweeling was het toch een zware dracht. Er zijn vast mooiere woorden te vinden maar ik vind de waarde van het woord dracht onderschat, m.a.w.; het woord geeft preciezer de diepere betekenis aan van de zwangerschap.
Moeilijk was het soms, en toch veel gelachen en plezier met elkaar gehad. Zelfs op het laatst nog een dagje uit geweest, wel voorlopig het laatste dagje maar toch een dagje uit.
Dan toch het meest en vooral trots op de beide jongens, zoveel veerkracht, zoveel mee gemaakt toch ook al. Het is maar goed dat moeder Natuur bedacht heeft dat dit deel van ons prille leven uit het geheugen gewist wordt ( anders maar ook daardoor krijg je films als
Look Who's Talking).
Het is de grootste atletische en gymnastische oefening van het leven.
Trots ben ik dus; op mijn kleinzoons, op de ouders en op de naasten, allemaal. Zo trots dat ik alles wel wil vertellen, alle foto's op deze Blog zetten en u alle details laten weten. Maar ik doe het niet; niet omdat ik niet trots ben maar omdat er grenzen zijn aan wat je wel en niet zou moeten doen. Het is een mooie en diepe discussie waard, op een ander moment ga ik dat debat graag aan; nu ben ik alleen maar trots. Trots als Bokito, eeh, als een aap bedoel ik natuurlijk. ( en ja de foto is geen aap maar een gorilla). Trots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten