Einde

Het eind van 2012 komt in zicht, het staat voor deur. Reden voor veel mensen om goeie voornemens te hebben, daarop ben ik geen uitzondering. Was het tot 2011 nog het stoppen met roken is dat nu toch echt een nieuw project die met mijn gezondheid te maken heeft. Ze heeft het redelijk afgeraden, mijn bijzondere cardiologe maar ik ga dit jaar echt werk maken van gewicht verliezen. Het is me al een keer goed gelukt maar het moet beter en het moet structureel. Dat betekent vooral dat er in de late uurtjes niet meer gesnoept, genast mag worden. Bewegen lukt al goed maar ook dat komt op een punt dat het echt structureel moet worden. Geen gejojo, niet op en neer en niet heen en weer. U raadt het al, de keywords, de sleutelwoorden zijn gezondheid, gewicht en structureel.
Een hele opgave maar niet onmogelijk. Van het roken dacht ik ook nooit af te komen en werd afgedaan met de grap dat ik morgen ging stoppen. Op een zekere dag klopte dat en daarna is het niet meer anders geworden. Geen zin in een sigaret? Soms nog wel, maar vooral heb ik zin om te leven. Om er zolang mogelijk bij te blijven, te mogen beleven dat de kinderen ouder worden, de kleinkinderen te zien opgroeien. Dat ik altijd heb gedacht dat leven vanzelf ging, de schaduw van mijn eigen sterfelijkheid aan mij voorbij zou gaan en ik het leven zou nemen zoals het kwam. Dat gebeurde niet, er waren en zijn dingen belangrijker dan de behoefte aan roken, teveel eten en alcohol drinken. Het is gek dat daarvoor iets moet gebeuren om je die realiteit bij te brengen. Die indringende boodschap heeft ook nog de neiging, bij mij althans, om de kracht van de boodschap met het verstrijken van de tijd te laten vervagen.

In Duitsland is het feest, zo lijkt het tenminste

Dat dringende besef moet ik mezelf opleggen, en dat lieve mensen, is het beste voornemen wat ik heb voor 2013, ik wens u ook een mooi en werkelijk gezond 2013 toe met mooie voornemens.

Tweet

 Zit hier lekker op de bank, tv aan met Top 2000 en de hond ligt lekker tegen me aan. Kom net een poosje terug vanachter de laptop vandaan ,maar dat vind de hond uiteindelijk niks. Hij heeft mij zo afgericht dat ik zijn vraag om aandacht niet langer negeer en op de bank plaats neem. Met de moderne apparatuur blijf ik in contact met de redt van de wereld. Heb me om allerlei redenen in een nieuw avontuur gestort, iets waarvan ik dacht er niets te zoek te hebben maar nu, door omstandigheden, een Twitteracount aan gemaakt.
Wat een snel medium is dat, wel heel vluchtig en zoals ik inmiddels wel weet het, in potentie, meest gevaarlijke medium. Een plek waar je snel iets teveel of te weinig zegt, waar de boodschap willens en wetens of door onwetendheid, verkeerd overkomt of willens en wetens verkeerd wordt opgevat. Verkeerd in de zin van, duidelijk een andere boodschap willen lezen dan de boodschapper bedoelt heeft. Toch wilde ik nu weleens weten waar het allemaal om te doen was. 

Tweeten kan meer stukmaken dan je denkt

Een Tweet heet het dan, die door de boodschapper bedoelt was om te berichten maar door een aantal ontvangers is opgevat als stemmingmakerij en dat ook zo gemeld aan de openbaarheid. Nu heb ik er gen directe verantwoording over wat er heen en soms ook weer geTweet wordt. Is ieders eigen verantwoordelijkheid maar als een Tweet in een politiek spelletje wordt betrokken, dan is dat het startsein om me er mee bezig te gaan houden. Gelezen de betreffende Tweet kan je niet anders concluderen, het is een spelletje. Een spelletje gespeeld door mensen met lange tenen, met een gevoelig huidje, met opmerkelijke opvattingen over de inhoud van de Tweet. Opmerkelijk gevoelig als je de hoeveelheid rotzooi bedenkt die in de jaren ervoor over ons hoofd is uitgestort en die nu ineens vergeten moeten zijn. Zijn ze nu helemaal?

Nieuw

Tot nu toe waren mijn eega sinds dertig jaar en ik nogal impulsieve mensen. Intuïtief mag ook maar zelf zie ik meer in de term impulsief, en dan vooral en alleen eigenlijk bij de aanschaf van spullen. Of het dan gaat om een auto,een bankstel of om een friteuse, als zij en ik het idee hebben dat er iets nieuws moet komen dan is ie er z.s.m. Zonder dralen en alleen geleid door de portemonnee betreden we de verkooparena waar het plaats zal hebben, waar het moet gebeuren.
We zitten in zo'n periode dat er van alles begint te rammelen maar niets nog echt stuk is. Dat is de periode van verkennen. Er zijn mensen die over van alles heel lang na kunnen denken, zich niet haasten, die denken: als het deze niet wordt, dan wordt het wel een ander. Zo zitten wij niet in elkaar, als we ervan overtuigd zijn dat het goed is dan is het goed. Natuurlijk heeft dat weleens een teleurstelling opgeleverd maar dat is maar zelden. Een eettafel waarvan we dachten dat ie prachtig was is een poos onder het bed beland omdat hij in een andere woonkamer beter tot zijn recht gekomen was.
Een actueel probleem zijn een paar elektronische apparaten zoals een laptop die weliswaar nog redelijk is ,maar nu een blauw scherm had. Dat is een teken aan de wand dat er iets niet helemaal Ok is met het apparaat. Dat gevoegd bij een minder gebruiksgemak maakt dat we aan het uitkijken zijn naar een ander. Oriënteren op het onvermijdelijke, de aftocht van de laptop. Maar dan? Wat een keuzes en mogelijkheden, een goedkope laptop of gaan voor de kwaliteit van appel. Een paar hele mooie hebben ze wel maar met een prijsje waar je met gemak nog drie nieuwe laptops van haalt. Waarom dan toch nadenken? Er wordt veel gewerkt aan de machine dus een bepaalde kwaliteit mag ie wel hebben. Die er nu staat is toch te eenvoudig in zijn soort om er zo lange dagen aan te werken. Dat moet echt beter maar tegen welke prijs? Dan is e nog een probleempje met het fototoestel, piept en kraakt aan alle kanten, in het bos denken de beesten dat de oorlog is uitgebroken en slaan massaal op de vlucht.
Nu kent u de riedel inmiddels: oriënteren, wat wil, wat zoek je, compact of voor de eerste keer toch spiegelreflex? Keuze te over maar we zijn wat sommige dingen nogal honkvast dus qua fototoestel belanden we al snel bij een kanon. Niet dat anderen niet goed zijn maar het voelt prettig en vertrouwd. Appel, kanon, de wagen van het volk en wat de tv is een product uit de erfenis van meneer Frits altijd nog een voorkeur die we hebben.
Hoe het gaat uitpakken weten we, geheel tegen de normaliteit in, nog steeds niet, hou u op de hoogte.

Inhalen

Heb het gevoel u veel van de afgelopen periode te hebben onthouden, ik moet wat inhalen. De onderwerpen waar ik het per sé met u over wilde hebben kwamen een aantal malen per dag langs. Zo ook vandaag, mijn eega sinds dertig jaar en ik op pad. Komen we uiteindelijk terecht in een stadje in de buurt. Om daar te komen steken we de IJssel over, en rijden er een flink stuk langs. Het water staat hoog en ik moest denken aan mijn grootouders die vlak bij de IJssel woonden. Als de IJssel hoog stond of als in de winter er Oostenwind stond werd mijn oma altijd een beetje nerveus. Van de wind omdat in huis de waterleidingen en het toilet kon bevriezen want geen cv maar een kolenkachel, later een gashaard. Van de hoge IJssel omdat ze al gauw natte voeten ouden kunnen krijgen.
En dan rijden we er vandaag langs, zowel langs de rivier als de plek waar mijn grootouders woonden, een prachtig en imponerend gezicht overigens, de hoge rivier, heel bijzonder.
Ze leven al een tijdje niet meer maar zouden ze gerust zijn geraakt van de landelijke plannen die meer ruimte voor de rivier moeten opleveren? Zelf denk ik niet, mijn oma was een nogal onafhankelijke geest die zich niet snel iets liet wijs maken. Eigenwijs was ze niet maar vaak wel wijs. Nadat de Duitsers in 1945 zurück in die heimat waren heeft mijn oma het vertikt om nog een voet in dat land te zetten.
Eenmaal heeft ze zich laten verleiden om via Duits grondgebied naar Zwitserland te reizen voor een spaarzame vakantie maar verder is ze er nooit meer geweest. Geen denken aan, en ze had er een gezegde voor die mij helaas niet meer te binnen schiet. Het kwam er in ieder geval op neer dat de Duitsers geen uitnodiging hadden gekregen om hier te komen en zij geen uitnodiging nodig had om niet daarheen te gaan. We hebben het er nooit over gehad dus ik speculeer wat maar een discussie over Duitsers bij de herdenkingen op 4 mei was aan haar niet besteedt. Zij was niet meer naar herdenkingen gegaan, afgelopen uit. Wat een ander vond of deed moest die ander weten maar zij: nee.
Dat gaat allemaal zo door mijn gedachten al rijdend door het IJsseldal: " jammer dat het zo slecht licht is om te fotograferen": zegt mijn eega sinds dertig jaar en gelijk heeft ze. "Jammer" zeg ik tegen haar, in de gedachte dat het licht niet het grootste probleem is, hoog water is een probleem, zo wist mijn oma al.

Onrecht

 De afgelopen tijd heeft de TV ongelofelijk veel aan gestaan. Leuk gewoon, als achtergrondbehang, levend behang, voor achtereenvolgens eerst de actie die Radio3 presentatoren elk jaar doen met de naam Serious Request en vervolgens de Top 2000. Met een beetje abonnement is het allemaal op TV te volgen, was radio 3 nog "zender van de maand", nu mag de laatste dagen van het jaar de zender Cultura eraan geloven en de uitzending verzorgen van de Top 2000.   Mooie kijkradio levert dat op. 
De aan radio gewend zijnde presentatoren ( en geen -trices, hoe kan dat?) proberen te doen alsof de camera er niet is. Dat zal op een gegeven moment ook wel weg zijn maar soms proberen ze te opvallend onopvallend te doen richting de camera. Het gevolg is uiteraard dat het daardoor onbedoeld nog meer gewicht krijgt, die camera.

Bij Radio3 ging de actie vooral om geld ophalen wat heel goed is gelukt. Bij Radio 2, de Top 2000, gaat het veel meer om de muziek en krijg je nog wat nieuwe feitjes geserveerd bij de toch al smakelijke muziek. Het geluid van de TV uit en de muziekinstallatie aan, genieten gewoon.  Het is weer feest.

Lekker om dat weer eens even met u te delen. En dat na heftige kerstdagen, en pré Kerstdagen waarin Jan en alleman je nog probeert te beïnvloeden om van alles en nog wat. Van ketelmuziek ben ik nog beschuldigd. Volgens “van Dale” betekent ketelmuziek hels lawaai. Dat produceerde ik niet maar wel een stuk tekst die erg onaangenaam was voor de ander.

Maar ja, ik leer iedere dag, ook dat veel anderen iets van je willen, iets waar ik me soms (on)terecht boos over maak. 
Komt niet vaak voor maar net voor het feest dat verdraagzaamheid, liefde en vrede op aarde moet symboliseren is het een vervelende ervaring. Uiteindelijk ga ik er zelf over wat ik doe, wat ik zeg en waarom ik iets wel of niet zeg, dat geldt overigens ook voor de onvermoeide pogingen de inhoud van de Blogs te beïnvloeden. Hou er toch mee op, dat maak ik zelf wel uit, zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer. 
Morgen weer heel iets anders.

Wachten

Wachten is soms een vervelende bezigheid, soms ook niet. Zojuist op de radio; ga vanmiddag naar de Ikea, lekker in de file staan en luisteren naar de Top 2000. Zo krijgt wachten ineens een andere inhoud. Ben ik uiteraard ook zoveel mogelijk aan het doen, Top 2000 aan het luisteren, zie nog een leuke clip hieronder, valt nog wel een verhaal over te vertellen, the Shirts.  
Morgen ben ik er weer, na de laatste Kerstdag vandaag. Heerlijk om dadelijk weer terug te zijn want ik moet u veel vertellen. Morgen, na een gezellige middag en avond, uitbuikend van de kerst maak ik deelgenoot van mijn bezigheden, zorgen en wat al niet. Tot morgen, à demain, bis Morgen.