Apk

Zoals u wellicht weet is uw schrijver nogal eens onderhevig aan allerlei kwaaltjes en kwalen. Zo geregeld moet ik me daarvoor naar het ziekenhuis begeven om eerst bloed te prikken en een paar dagen later voor een gesprek over de stand van zaken. Doordat een wissel heeft plaats

gevonden in de begeleidende oncoloog is er nu ook een andere discipline. Waar het voorheen 1x per 3 maanden was, is het, door de wissel en de perikelen van afgelopen zomer, naar 1x per 2 maanden geïntensiveerd. De APK, de algemene periodieke keuring, eigenlijk een SPK, een specifieke periodiek keuring, zeg maar het onder de motorkap kijken, is dus uitgebreid. Is dat erg? Dat zal het komende jaar moeten uitwijzen. Waar voorheen, na een gesprek met de oncoloog, in principe, drie maanden rust was gaat het nu anders. De dag voor het gesprek met de oncoloog kreeg ik al een nieuwe afspraak voor de volgende, over twee maanden. U weet dat ons strijdplan is om de ziekte zoveel mogelijk op de achtergrond te laten zijn, anders gaat het alleen daar nog over. Die drie maanden relatieve rust, die dus verleden tijd zijn, waren een mooie periode om je af te wenden van het ziek zijn. Nu het, niet onlogisch, geïntensiveerd is moeten we daaraan wennen. Wel is het natuurlijk nu wel zo dat de controles frequenter zijn en een eventuele terugval sneller naar voren komt. Dat is wel een voordeel uiteraard en het feit dat ik een medicijn gebruik dat ik al drie jaren gebruik geeft misschien bij hen ook een gevoel van in de gaten houden. Het medicijn werkt doorgaans anderhalf tot twee jaren. Bij uw schrijver is de marker ( merkstof in het bloed) die aangeeft of een medicijn nog werkt onmeetbaar laag of in lab taal < 0,10. Ze kijken daar met lichte verbazing na want dat schijnt zelden voor te komen. Probleem is vaak de discipline die je moet opbrengen bij de inname van de medicatie. “Neem de tabletten in op een lege maag. Dat is 1 uur voor of 2 uur na het eten.” Tja, wanneer is het dan goed om zulke medicijnen in te nemen; zegt u het maar. Het andere Klinkertje en uw schrijver hebben al vaker aan gegeven bij de artsen en andere hulpverleners dat in onze situatie het handigste is om de medicatie om 6u ’s ochtends in te nemen. Wij ontbijten meestal zo rond de klok van 8u, soms wat later maar in ieder geval opeen tijd dat de medicijnen ongehinderd hun werk kunnen doen. Het vergt echter wel een Spartaanse discipline, en nee niet die van de voetbalclub maar het Sparta uit de Griekse oudheid, zeer streng dus. Of dat is wat mij helpt weet ik niet maar het zal in ieder geval niet schadelijk zijn. Voornaamste nadeel is dat het soms wat moeite kost om nog even verder te slapen na 6u, maar dat nadeel nemen we graag zolang het onder