Kiezen, maar dan anders

Tijdens de lunch, gisteren,komt er zo maar een kies uit mijn gebit rollen en aan die kies kun je zien dat het de schuld van de kies niet is. Nauwelijks nog gehecht aan de wortel is wat je eraan afleest. Dat betekent inmiddels nummer 4 die eruit is en omwille van de achtergebleven wortel toch maar, met flinke tegenzin, de tandarts gebeld. Dat vergt tegenwoordig ook wel een kwartier voor je iemand aan de telefoon krijgt maar zegt de assistente; er is iemand uit gevallen en zou u om 16u kunnen? Nou, dat overvalt me een beetje maar het aanbod toch maar geaccepteerd. Bij de tandartspraktijk aangekomen is er niemand achter de desk en neem ik plaats in een lege wachtkamer. Na een minuut of 5 wordt ik gehaald door de tandarts die me tegenwoordig behandeld, na een korte uitleg kijkt hij me in de mond en zegt; daar valt niets meer aan de te repareren. Wilt u een afspraak maken om de wortel eruit te halen of zullen we dat nu doen? Nou, ik zit toch al in de stoel dus dan maar meteen. Anders heeft de tandarts ook niets te doen en als ik na 35 minuten ( een vorige tandarts was er duidelijk beter in; wortelextractie) weer uit de stoel kom. Richting de desk lopend zie ik dat de wachtkamer inmiddels een man of vijf wachtenden telt die mij aankijken met een blik van; jij bent er verantwoordelijk voor dat we zo lang wachten. Snel loop ik door naar de desk en opgelucht neem ik de adviezen en nog een setje verbandgaas in ontvangst. De eerste 45 minuten moet ik het gaasje wat al in de mond zit op zijn plek houden. Toch een beetje licht in het hoofd en beroerd van het bloedverlies naar huis, als een hond bij de dierenarts; zo snel mogelijk wegwezen. Sinds het langdurige gebruik van medicijnen overkomt me dit steeds vaker en tegen de tandarts hou ik vol; we gaan door tot er een moment komt beyond repair. Dan zal ik er toch aan moeten geloven met een kunstgebit, dat hoop ik zo lang mogelijk uit te stellen. Maar, al met al, weer een hele belevenis en een bijzondere dag in deze enorm natte en winderige herfst.