2021

 "Hopen dat het een beter nieuwjaar wordt" en dat wensen we ons eigenlijk ieder jaar toe, zo filosoferen het andere Klinkertje en uw schrijver tijdens de voorbereidselen voor de maaltijd van vandaag. Aan het aanrecht en in de auto worden de beste gesprekken gevoerd, bij ons in ieder geval. Het klopt als een bus dat we nu al jaar op jaar hopen op een wat beter jaar dan het voorgaande en niet zonder reden, zo weet u inmiddels wel. Dus ook de wens aan het aanrecht werd duivels snel in perspectief geplaatst gezien de voorgaande opmerkingen. Aanleiding tot de overpeinzing was het missen van een bepaalde vogel bij ons in de buurt, de vogel was gevlogen en dus niet op de gevoelige plaat. Dat is jammer en een gemiste kans die we wellicht morgenvroeg nog gaan inhalen maar dat bood geen soelaas voor de teleurstelling van het andere Klinkertje. Dat lijkt met dat we ouder en krakkemikkiger worden wel iets wat er bij lijkt te gaan horen; steeds minder kunnen en voor mij dan ook nog een tergende vermoeidheid. Eigenlijk altijd moe maar met soms energie om me er tegen te verzetten en dat zijn dan ook de dagen welke uitnodigen om iets meer te doen. Wordt het dan eindelijk een beter jaar dan het afgelopen jaar en wanneer vinden we het eigenlijk beter? Dat is een goeie vraag maar moeilijk te beantwoorden. Ons kringetje is niet zo groot, en dat vinden we eigenlijk ook prima, maar als het met die mensen goed gaat zijn we al heel tevreden. Dan de rest van de gemeenschap, lokaal, regionaal, landelijk en mondiaal. We kunnen beiden de neiging niet altijd onderdrukken ons daar druk over te maken maar, om maar eens een modieus woord te gebruiken, die focus proberen we niet teveel te hebben. De bagger over over politici gestort de laatste tijd, ook de onze ( en terecht) is meestal terecht maar bijna allemaal hebben ze boter op het hoofd. Of je nu Asscher heet of de inmiddels bewierookte Omtzigt boter op het hoofd. De wetten die zij maakten, goedkeurden, uitvoerden etc zijn de aanleiding voor de puinhoop in de publieke sector en niet te vergeten de overheid en haar organen zelf ( naschrift; op 2 januari 2021 publiceert het FD een artikel met gelijke strekking; https://fd.nl/opinie/1369072/haagse-verontwaardiging-over-strenge-bijstandsregels-is-een-masterclass-hypocrisie.). Niet over opwinden dus, en dat proberen we met mate te doen en dus kijken we ook naar de rest van de wereld voor zover de nieuwsgaring dat toestaat. Echt nieuws uit bijvoorbeeld China is er niet of nauwelijks en dat geldt natuurlijk voor veel meer landen. Terug dan maar naar lokaal; ook daar valt weinig goeds voor te zeggen. Heel snel na het betreden van een ambt is de realiteit voor gewone mensen op de achtergrond. De onderste laag van de samenleving is aan het groeien en dat zal ooit tot een uitbarsting komen; vroeger noemden we dat revolutie maar zo'n ouderwets woord is; hoewel heel treffend toch belast met een negatieve lading. En dan terug naar ons eigen kringetje; daar gaan we ons de meeste zorgen over maken, de meeste energie in steken, ons het meest aan gelegen liggen. Hoewel ik niet geloof in de hoeksteen van de samenleving geloof ik wel in hechte verbintenissen die in kleine kring plaats hebben. Als het andere Klinkertje en uw schrijver daar het komende jaar genoeg energie in kunnen stoppen, een beetje gezond blijven en tijd kunnen steken in de dingen die we graag doen, het andere Klinkertje en uw schrijver elkaars rots in de branding kunnen blijven, dan, ja dan, is het een beter jaar dan het voorgaande; ik hoop het van harte; een mooi en gezond(er) 2021

Niet normaal

Het is inmiddels derde Kerstdag en de Kerstdiners zitten erin. Nu was het vroeger nog weleens gewoonte om de overblijfselen van het gourmetten te braden en bakken in een hapjespan en dan vervolgens met bijvoorbeeld rijst te serveren op een van de volgende dag. Doordat we tegenwoordig " uit eten gaan " lopen we deze bonus mis. Is het een gemis? Nou misschien wel maar ook weer geen gemis. We verhongeren niet zullen we maar zeggen; gisteren de all-time favoriet gehad; witlof in ham/kaassaus. Veel lekkerder bestaat bijna niet, hoewel de heerlijke asperge dis met de goede asperges die we soms krijgen in het 's Heerenberghse het zeker wel aanraken. Het eten is natuurlijk belangrijk maar belangrijker nog is de gezelligheid van deze tijd, de Top 2000 aan, kaarsjes aan, lekker tv kijken en we zijn begonnen aan "The Crown". Hoewel we eigenlijk tijd tekort komen want we kijken ook nog onze vaste dingen en zo hebben we nieuwe favorieten, naast de eenmalige uitzendingen, zoals gisteren Van der Laan en Woe, met hun voorstelling Pesetas. Ja favorieten; "Huis vol", de Slimste en waar we nu en dan krom van liggen is de Bake Off Vlaanderen, de Belgische versie van Heel Holland Bakt. Zowel de presentator als een van de juryleden lijken zo uit een strip, of een comic zo u wil, te zijn gestapt. En dan de taal blijft natuurlijk een geweldige, zoals de Belgen het

Nederlands hanteren is een genot om naar te luisteren. En zo gaan we richting Oud en Nieuw, naar 1 januari 2021; de dag dat ik officieel uit dienst treedt bij mijn werkgever en een soort van nieuwe heb; het UWV. De laatste jaren tot aan de AOW mag ik vast oefenen met gepensioneerd voelen, een soort van in ieder geval. Daar zie ik zoveel tegenop als ik er ook naar uit kijk. Geen verantwoording meer schuldig aan een baas, of anderen. Wij, het andere Klinkertje en ik, hebben alleen nog verantwoording aan het UWV af te leggen en verder aan niemand meer. Na een werkzaam leven van ongeveer 44 jaar is het gebeurd, op naar de AOW en het pensioen, als het ons gegund mag zijn. Nu heeft het laatste jaar alles in het teken van Covid gestaan en ik hoop echt dat we volgend jaar, na alle inentingen weer normaal met elkaar kunnen omgaan. Het nieuwe normaal werd ons voorgehouden; er is eigenlijk niets normaal aan het nieuwe normaal. De gedachte dat deze gezondheidscrisis geopolitiek een hervorming zou forceren was vooral wensdenken, zo is tot nu toe nu wel gebleken. Een gemiste kans wellicht, dat zullen we later pas weten maar het feit dat de lucht weer veel schoner was, het rustig was op de weg, in het OV en in het straatbeeld in zijn algemeenheid.  Deze gezondheidscrisis zou toch enige betekenis moeten krijgen, of hebben. Je merkt er niet veel van en de mensen willen terug naar het oude normaal, begrijpelijk maar niet wijs. We zullen zien hoe het balletje gaat rollen en wat de uiteindelijke invloed zal zijn. Voor ons betekent 2021 vooralsnog vooral rust zoeken en krijgen. De laatste twee jaren zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten. Het heeft gewoon tijd nodig om allemaal te verwerken en die tijd moeten we nemen, en dat kan ook. Op naar een mooi en gezonder 2021.

Vaccin

De actuele politiek in het land gaat met name dezer dagen over maar twee dingen; het eerste is en blijft natuurlijk de pandemie en dan met name hoe Nederland ermee omgaat. Wonderlijk genoeg verwachten ze maandag as de toestemming van Europa dat het vaccin goed gekeurd is en dat er begonnen kan worden met vaccineren. Landen als Italië, België maar met name Duitsland starten direct na de Kerstdagen met vaccineren. In Nederland niet; 8 januari een eerste vaccinatie, drie dagen later beginnen drie grotere locaties en ergens verder in januari op 25 locaties. Dat is zo bijzonder dat de Kamer het reces even voor zich uit heeft geschoven en nog een spoeddebat heeft met de verantwoordelijk minister die met de dag steeds minder overwicht heeft op de Kamer of de publieke opinie. Het andere wat nadrukkelijk speelt is

de kinderopvang toeslagen affaire en het rapport, na een onderzoek, wat gisteren uitkwam. Dat was echt keihard in de oordelen over ministers, topambtenaren, de Tweede Kamer zelf en de rechtspraak. Ook de informatievoorziening vanuit het kabinet aan de Tweede Kamer was ver beneden peil. "De Rutte doctrine" is de wortel aan de democratie; bepaalde stukken mogen niet naar de openbaarheid en dus niet naar de Kamer. Zo is er geen controle mogelijk is nu de kritiek uit de Kamer, en terecht. Verder werden onvolledige dossiers naar de rechtbank gestuurd waardoor rechters niet een juist oordeel konden vellen. Het ergste van alles is wel dat er alweer rond de vijftig miljoen heeft uit gegeven aan het optuigen van een afdeling om de schade bij de ouders af te handelen. Het is diep triest, en de ouders kregen ten dele en Kerstbonus van wel 750 Euro, als een soort van voorschot. Het is meer dan schandalig. De mensen die het voor het voetlicht brachten blijken nu ook nog eens enorm tegen gewerkt te zijn, zowel Omtzigt als Leijten zijn geschoffeerd en onderwerp van gesprek geweest in de ministerraad. Het moet niet gekker worden en het zijn mijn partijen niet waar zij vertegenwoordiger van zijn, en dat, ja dat vind ik bijna jammer.

Eufemisme

Het is bijna een maand geleden dat, tijd voor een nieuw stukje schrijven. Mijn hoofd stond er niet naar en dat heeft vele oorzaken maar de hoofd- en bijzaken scheidend komt het er wel op neer dat de werksituatie, en alles wat daarmee samenhangt een behoorlijke wissel heeft getrokken. Niet Corona of het Coronabeleid had mij in de greep wat een langere afwezigheid natuurlijk ook zou kunnen verklaren maar andere zaken. Nu ik inmiddels langer dan twee jaren ben om medische redenen volgt er in Nederland; zoals u weet, een afkeuringsprocedure. Dat startte voor mij al in augustus en nu, gedateerd 1 december kwam de finale boodschap; ik hoef niet meer aan werk te denken, kan het ook niet. Het laatste half jaar, grofweg, heeft in het teken gestaan van het 2e spoor. Juist; geen enkelspoor, geen dubbelspoor maar het 2e spoor. Dat wil zoveel zeggen dat ik, met hulp, kijk of ik nog weer ergens aan de slag zou kunnen. Nu gaat het fysiek de laatste periode steeds wat minder en in combinatie met mijn ziektegeschiedenis waarvan de insiders wel weten dat die niet gering was, leidde dat tot de conclusie zoals ik al meldde. We zijn nu bijna richting half december en dus heeft dit bericht twee weken de tijd gehad om te rijpen en zijn weg in mijn brein te vinden. Dat zijn hele processen waarin het feit dat ik nooit meer naar mijn werk ga zijn weg in de grijze massa moest vinden. Nu groei je wel een beetje toe naar zo'n onafhankelijke conclusie maar toch heeft het nog even voeten in aarde voor het landt. Je kan het natuurlijk ook positief her-etiketteren zoals een van mijn dochters deed en het benoemen als een pré-pensioen, wat natuurlijk een prachtig eufemisme is. Langzaam landt het idee van nooit meer betaald werk en doen waartoe ik me die dag goed genoeg voor voel. Luisteren naar het lichaam en dat is, en was, nooit mijn sterkste kant. Altijd doorgaan was in alle omstandigheden het devies maar dat kan ik niet meer. Dat is voorbij en het potje energie is vaker leeg dan halfvol. Daarentegen biedt het natuurlijk wel nieuwe, aangepaste, kansen. Zonder op de achtergrond rekening te moeten houden met een werkgever is ook van een onvoorstelbare luxe. Natuurlijk ben ik ook de jongste niet meer en dat voel ik wel aan mijn lijf want de kop wil nog wel maar het lijf laat me in de steek. Tsja, en dat in het tijdsgewricht waarin we leven en mensen met 67 met pensioen gaan, in ieder geval dan de AOW ontvangen. Mijn vader ging zo'n kleine 35 jaar geleden met pré-pensioen, wat toen nog de VUT heette. Hij was toen precies 8 maanden ouder dan ik nu ben en daaraan kun je merken dat het andere tijden waren. Hij had natuurlijk, nog veel dan ik, veel fysiek werk gedaan, en zijn VUT was dan ook terecht en zeker voor hem,

mooi op tijd. Voor mij wordt het wennen de komende tijd want het andere Klinkertje en ik krijgen een ander soort leven, maar daaraan wennen we vast en zeker, of zeker en vast, zo u wil.

Peer

Nee, het gaat niet over een peer, deze blog maar ik moet weer even stoom afblazen over een merk waar ik een haat-liefde verhouding mee heb; luistert niet naar peer maar naar Appel. Degenen die gaan over het afwaarderen van je producten van de firma Appel zou ik wel een peer willen geven. Het is nu de derde keer in een jaar of acht tijd dat de firma Appel het, in haar wijsheid, weer eens nodig vond om een product voor mij af te schrijven. Dat doen ze echt heel simpel; ze verklaren dat je product te oud is geworden en ze werken het operationeel systeem (OS) niet meer bij naar de nieuwste. Nu hangt daaraan ook vaak de beveiliging en op den duur is je apparaat waardeloos omdat hij de programma's die op termijn uitkomen niet meer kan gebruiken. Het is dus alsof Ford, Volkswagen of Toyota voor jou je auto afschrijft, en eigenlijk zegt; beter niet meer gebruiken. Wat er eigenlijk gezegd wordt door Appel is; koop een nieuwe, en dan ben je voorlopig weer helemaal onder de pannen. Dan wordt je telkens weer voorzien van een nieuwe OS totdat wij van Appel vinden dat je apparaat aan vernieuwing toe is. Hele verhalen op de site over duurzaamheid maar daarover dus geen woord. Wie zijn apparaat netjes gebruikt, er zuinig op is en zo'n apparaat koopt met het oog op milieu en duurzaamheid van je product; het is gewoon niet waar “ Om onze planeet te beschermen, moeten we anderen laten zien dat het onmogelijke ook business as usual kan zijn.” Lisa Jackson, Vice President, Environment, Policy and Social Initiative. 

Van de site van Appel gehaald, allemaal sociaal wenselijke praat, en gedrag maar waar het op aankomt; geen woord te vinden op de hele site. Er moest eigenlijk een koopwaarschuwing komen. Bedenk goed dat u nu extra veel geld uitgeeft voor een mooi product maar u moet het in zes jaar afschrijven want als u dat niet doet doen wij dat wel voor u. Na zes jaar wordt uw product snel waardeloos want wij doen er niets meer aan. Dat is nog steeds het systeem waarin we zitten, en Appel gaat daar echt niets aan doen, ondanks alle mooie woorden. Het enige wat telt is winst en dat is niet anders; wen er maar aan.

The Week After

Landelijk blijft het rommelen met de Covid 19 bestrijding ( in de USA overigens naar recordhoogte gestegen) en waar het kabinet het ene vind is er altijd een expert te vinden die het andere vind. De balanceer act tussen gezondheidszorg en economie duurt voort en lijkt zo veel langer te moeten duren dan gewenst. En als de deskundigen het niet eens zijn, het kabinet nog steeds niet bedacht heeft hoe het verder moet hebben we nog een gremium wat zich er af en toe mee bemoeien wil; de voorzitters van de veiligheidsregio's vinden nu en dan ook nog wat. Het is een enorme knoop welke het kabinet maar niet weer door te hakken, op overtuigende wijze. Op deze manier zijn we zeker dat het blijft aanmodderen en we nog lang, zeker een jaar, met meer of minder stringente maatregelen geconfronteerd zullen worden. Dat is ook ongeveer wat Nederland bezig houd; Covid, de president van de USA en natuurlijk, met ingang van vanmiddag Sinterklaas, want die komt vandaag aan in Zwalk. Ja, Zwalk; dat lijkt te liggen tussen Zwolle en Zalk. Goed bedacht, een niet bestaande stad waar hij aankomt en de burgemeester die hem inhaalt is ook al niet helemaal echt en luistert in het dagelijkse leven naar de naam van Mathijs van Nieuwkerk, hartstikke leuk dus. Laat de NPO maar schuiven nu ze bij OP1 het duo Paul de Leeuw en Astrid Joosten hebben neer gezet op de vrijdagavond; fijn om naar te kijken.

In het geheel niet gewoon van mij maar nu moet ik

er toch even over schrijven zoals ik de laatste blog ook al aan de verkiezingen in het grote land aan de andere kant van de plas besteedt. Nadat het langzaam maar zeker duidelijk werd dat Biden aan het winnen was en de poststemmen een overgroot deel van de achterstand aan het inhalen. Nu zaten we lekker achter een soepje op die zaterdagmiddag en zoals veel in die dagen hadden we afgestemd op CNN. Nu was er de hele tijd sprake van allerlei nieuws flitsen met betrekking tot de verkiezingen. Nu was het echter menens want de president-elect werd uitgeroepen door CNN, als eerste en wonderlijk genoeg, binnen drie uur waren bijna alle nieuwsstations overstag, inclusief het traditioneel zeer rechtse FOX. In de nacht waren we nog vol verwondering aan het kijken op het moment dat Trump een persmoment organiseert; en CNN zond het in zijn geheel uit. Later begrepen we dat veel nieuwszenders Trump hadden weg gedraaid. Een bijzonder feit maar meer nog meer dan dat hebben we in een deuk gelegen toen het moment aanbrak waarop Giuliani de persco hield in de gelegenheid Four Roses, een terreintje achter een tuiniersbedrijf in plaats van het zeer luxe hotel Four Roses. Een regiefoutje? Het blijft wel wonderlijk dat het ego van Trump zo groot is dat hij, en zijn gevolg, de nederlaag niet kan of wil toegeven.

Inmiddels zijn we anderhalve week na de verkiezingen en het lijkt er niet op dat Trump zo maar afstand gaat doen, alhoewel hij zich gisteren even vergiste met zijn verhaallijn en een eventule volgende regering mompelde. Inmiddels zijn ongeveer alle stemmen geteld en staat Biden op 306 kiesmannen, het kan hem niet meer ontgaan en alle rechtszaken zijn tot nu toe in meerderheid afgewezen op basis van het fiet dat er geen bewijs wordt geleverd van fraude. Moeilijk te verteren en even werd nog gedacht dat het mogelijk tot een soort van staatsgreep zou komen, helaas voor Trump gaat ook dat niet door. De baas van de generaals daar heeft laten weten dat het leger trouw zweert aan de grondwet, en niet aan een koning, president of wat dan ook. Weer een ideetje afgeschoten. Ondertussen moet Biden zijn weg zoeken in de opvolging van Trump die onverbiddelijk gaat komen. We kijken er met steeds meer vertrouwen naar.

Onbestemd

De laatste tijd een beetje een onbestemd gevoel. Onbestemd in de zin van; niet goed te beschrijven. Voor degenen die al wat meer op een bepaalde leeftijd zijn gekomen; ik had ook een onbestemd gevoel ten tijde van de Koude oorlog. Niets specifieks maar toch een beetje ” unheimisch” zouden onze oosterburen zeggen. En als ik het toch moet duiden zijn er twee dingen die me bezig houden. Dat is de komende tijd het verloop van de Covid 19 pandemie. In Nederland lijken we er geen last van te hebben en gaan we met een soort van fatalistisch optimisme in. Gevoed door de onze regering ten dienste staande instituties die telkens manieren lijken te vinden om een positieve twist te geven aan de informatie die vrij komt. Voeg daarbij nogal wat gegoochel met cijfers en andere feiten wat soms leidt tot een ondoorzichtig woud aan nieuws. “Het aantal besmettingen stijgt maar er treedt wel een afvlakking op van de pandemie in Nederland”, hè? Wat betekent dit nu precies en waarom zeggen ze dit op die manier. Is dit in het kader van; “gaat u maar lekker slapen, wij waken over u” of ligt hier iets anders aan ten grondslag? Het is een vraag waarop ik het antwoord niet weet en alleen maar raden waarom. Nu geloof ik niet in allerlei complotten maar wel dat de overheid de eigen waarheid een beetje verdraaid of anders interpreteert om geen paniek of andere reacties te veroorzaken. Het andere wat me toch bezig houd is de andere kant van de grote plas; u kunt er niet omheen; de verkiezingen voor de volgende president van de USA. Nu is het dinsdag eindelijk zover en in de popular vote staat Biden op winst; tussen de tien en vijf %. Dat zegt niets over de afloop omdat ze daar een ander systeem hebben. Wat er gebeurt nadat er een uitslag is waar ik wat bevreesd voor ben. In de NRC deze week een artikel met als titel; wargames. Het artikel gaat over een simulatie van de situatie na de verkiezing. Er rolden vier scenario’s uit die alleen in het geval dat Biden overduidelijk wint leiden tot een min of meer normale gezagsoverdracht. Alle andere drie scenario’s leiden tot chaos en verwarring en de ondertitel van het artikel is dan ook “stresstest voor USA”. https://www.nrc.nl/nieuws/2020/10/30/vs-staan-voor-een-ongekende-stresstest-van-hun-democratie-a4018063
Een zeer lezenswaardig artikel en tegelijkertijd zeer verontrustend. Dat geeft me een zeer onbestemd gevoel en kan het alle kanten op gaan. De anderen ( China en Rusland) kijken lachend toe en als de Covid 19 pandemie niet zoveel energie en tijd had op geslokt stonden ze waarschijnlijk te schaterlachen hoe een man het grote Amerika zo aan het wankelen krijgt. Dat is wat er momenteel gebeurt; er is zoveel polarisatie dat in families niet meer over politiek gesproken mag worden en dat gemeenschappen helemaal op de kop gezet worden. Dat nog buiten de andere problemen zoals #metoo ( geen exclusief Amerikaans probleem) en de Black Lives Matter beweging ( ook niet exclusief Amerikaans) welke voor verdere polarisatie heeft gebracht. En die ene man die geen verbinding kan of wil leggen lijkt de polarisatie te omarmen en is niet uit op een United States maar op een Divided States met als doel nog vier jaar als een autocraat over zijn, dan zeker, Divided States te heersen. Het is de dag na Halloween, het zou goed in die traditie passen, het is een horror.

Twee weken

Het is inmiddels 2 weken geleden dat ik u achterliet met een kort bericht dat ik vooralsnog weinig tijd zou hebben om te bloggen, wat ook klopt als een bus. En hoewel we inmiddels weer in de gedeeltelijke lock down zijn belandt geeft het nog steeds niet veel tijd. Druk was ik met het scannen van foto’s en op die manier komt de hele familiegeschiedenis aan je voorbij, in ieder geval van onze familie aan beide kanten. Een uitgebreid document uit de vorige eeuw, de tij dat er nog geen digitale fotografie was en je een camera met een filmrolletje diende te kopen. Dan het rolletje vol schieten met foto’s en dan helemaal doordraaien en het rolletje uitnemen om deze vervolgens op te sturen of naar de fotograaf te brengen. Dagen later kwam het dan terug, met al of niet gewenste resultaten, die zich niet meer lieten verbeteren want de gelegenheid waar je de foto’s maakte was dan al voorbij. Het moest dan goed anders was het jammer maar helaas. Waar we nu op de camera kijken of het een goede foto is kon dat toen niet, even een lesje voor degenen die zo jong zijn dat ze dit niet kunnen herinneren. Wat een zegen die digitale camera maar wat was het soms ook leuk als je de foto’s toegestuurd kreeg of ophaalde bij de fotograaf. In je hoofd had je ongeveer wel welke foto’s erop moesten staan maar het was altijd afwachten of het resultaat net zo mooi was als in je gedachten. Dat hebben we nu niet meer. De foto’s uit de vorige eeuw gescand en digitaal gemaakt, een hele klus en ik ben nog niet klaar maar ik zit in een interbellum tussen boodschappen gedaan en dadelijk een vergadering online. Dus nu toch even tijd om u even te schrijven. Het wereldtoneel wordt voornamelijk bepaald door twee zaken; de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de Covid pandemie die in ieder geval in Europa steeds heftiger vormen aanneemt. Wat betreft het eerste; een kat in het nauw maakt rare sprongen is het gezegde en the Donald doet er aan mee; rare sprongen. Mijn grootste bezorgdheid ligt in het feit dat hij nu al aankondigt dat hij niet zeker weet of de uitslag erkend gaat worden door hem, en daarmee de republikeinse partij. Dat is natuurlijk een ondermijning van het democratische bestel, wat in de USA al ingewikkeld is met het systeem van kiesmannen in plaats van popular vote. In de meeste westerse landen wordt gewerkt met een popular vote; wie de meeste stemmen haalt heeft gewonnen. Groot Brittannië wijkt af met

districtenstelsel en de USA heeft een systeem waarin een Amerikaanse staat een aantal stemmen toegewezen krijgt die uitgebracht worden op de kandidaat van keuze. Zo had mw Clinton de vorige verkiezingen duidelijk veel meer stemmen dan the Donald maar dat leidt niet tot een automatische keuze. Het is triest maar het is niet anders; zo is het systeem daar alleen hij begint op voorhand te zagen aan het systeem, heel gevaarlijk. Het eerste gedoe met Trump begon met de foto’s van de inauguratie waarin duidelijk veel minder mensen aanwezig waren dan jaren ervoor bij Obama. Dat kon natuurlijk niet en dus werd geargumenteerd dat de foto bewerkt waren; fake. En zo is hij deze vier jaren door gekomen; alles wat hem niet bevalt klopt niet en is fake. Alternatieve feiten is een andere manier om de waarheid te verdringen, en als je dat maar lang genoeg volhoudt begin je er als the Donald zelf in te geloven; in die leugens en verdraaiingen. Meer dan 20000 leugens heeft de Washington Post geregistreerd, ongelofelijk, al was het maar de helft of een kwart. Het andere wat ons nogal bezig houdt is de ongrijpbare Covid pandemie. Wat een treurnis is dat ook; waar de ene regering net doet of het een griepje is (Trump, Bolsonaro, toch overtuigend bewijs dat onkruid niet vergaat, maar dat terzijde) zijn de regeringen in Europa elk op eigen houtje bezig het wiel opnieuw uit te vinden. Dit zou een mooi, en succesvol, Europees project kunnen zijn maar de landen vinden zich zo onderscheidend ten opzichte van elkaar dat er geen eenheid van beleid kan worden gevonden doordat er teveel culturele verschillen zijn tussen de landen en volken. Maar beste leiders; de lijven zijn hetzelfde en hebben ook behoefte aan hetzelfde. Geen virus meer in de omgeving is wat we nodig hebben en wat ervoor gebeuren moet is overal hetzelfde; afstand houden bijvoorbeeld. Bijvoorbeeld was er vanochtend een item over Ierland waar ze zes weken in lock-down gaan, in het filmpje wat te zien dat de afstand daar twee meter is , in andere landen is het een meter en natuurlijk in Nederland is het 1,5 meter. Hoezo zou dit allemaal op dezelfde wetenschappelijke kennis gebaseerd moeten zijn, waarom zijn er dan niet dezelfde maatregelen? Het is een onbegrijpelijk wirwar van feiten en fictie, van virologen en andere wetenschappers. Het meest opvallende is wel de manier waarop we hier omgaan met de mondkapjes; nu langzaam wel maar lang hoefde dat allemaal niet. Terwijl zo ongeveer de hele wereld mondkapjes verplichtte of sterk adviseerde was Nederland een witte vlek op dat gebied, onbegrijpelijk.

Foto's

Gelukkig hebben we de foto’s nog is een spreuk uit een tv programma van al wat langer

geleden. Foto’s hebben een emotionele en nostalgische waarde. Vroeger was alles beter komt zo maar bij me op hoewel het maar voor een deel waar is. De laatste dagen nogal bezig met foto’s, en die digitaliseren is een karweitje wat veel tijd kost. Leuk om te doen en de hele familiegeschiedenis komt langs, met bekende en onbekende mensen die ergens op een foto staan. Dat is dus voorlopig de nieuwste klus die ik op mijn gemak probeer uit te voeren. Dat het tijd kost mag inmiddels duidelijk zijn en dat is ook niet erg. Het maakt wel dat ik voorlopig nog minder blog, schat ik zo in. Nu is dinsdag de dag dat ik ook wat doe voor de ondernemingsraad van mijn werk, en daardoor speel ik even tijd voor om u een bericht te schrijven. Dus wel bezig maar wat minder met schrijven hoewel mijn gedachten wel uitgaan naar een mooie blog over die rare Trump, over Ajax, over de F1 en zo meer. Het gaat er even niet van komen want ook bij mij zijn er maar 24 uur in een dag. Eerst de bulk foto’s maar eens toevertrouwen aan de digitale wereld en dan komt de rest wel weer.

Eind september

Elk jaar om deze tijd, de laatste zeven jaar komt ze langs. Even kijken of we haar nog in herinnering hebben. Of we nog wel aan haar denken, of we het nog over haar hebben en deze datum, de 26e september is daar bij uitstek geschikt voor. Hoe ze langs komt? Nou, in ieder geval in deze blog want ik heb een gevoel van moeten en willen als deze datum aanstaande is om over haar te schrijven. Over hoe we zijn op gegroeid in het Eerbeek in de jaren zestig en zeventig. Over alle verhalen die er zijn ontstaan in die periode en nooit aan de eeuwigheid zijn toevertrouwd, bijvoorbeeld door ze op te schrijven. En als ik daaraan denk komen de verhalen spontaan opborrelen; over hoe ze twaalf en een half jaar getrouwd waren en ik bij de buren moest slapen omdat de rest van de familie in het huis ernaast sliep nadat het feest was afgelopen.  De verhalen over de diverse middenstand in Eerbeek en haar ervaringen daarmee. Over de huisarts en zijn voorliefde voor muziek, over de specialisten die we bezochten in Apeldoorn en Velp toen ik nog heel jong was. Over de familie in het Noorden en haar introductie daar kon ze uitbundig en uitgebreid vertellen. Hoe ze op de fiets naar het Noorden wilden rijden en na een welverdiend biertje ergens onderweg opeens merkten dat alcohol en een prestatie leveren niet samenging. Over het vroegere Brummen met de voetbalclubs en de uitgaansmogelijkheden en hoe ze pa had ontmoet. Hoe je het ook went of keert; hoe moeilijk of de laatste periode ook is geweest voor haar door de ziekte van pa, ze hield van hem als geen ander. Over de gevoelde eenzaamheid nadat hij er niet meer was en daar erg verdrietig onder was zonder het al teveel aan ons te laten merken. Hoe verdrietig ze was dat we afscheid van haar moesten nemen omdat ze zelf het niet meer kon opbrengen om door te gaan met leven nadat een val haar heup had gebroken. Hoe optimistisch ze misschien ook was omdat ze het niet dacht maar wel hoopte pa weer tegen te komen na de dood. Al eerder heb ik al eens opgemerkt tijdens een eerdere blog; ze was niet heilig al heette ze Maria, en in dat besef denk ik met veel liefde en een heel warm gevoel terug op mijn moeder, iemand die er altijd was voor mij, voor ons.

Niet OK

Ben de laatste weken niet zo goed in orde, slecht te pas is het dan op Neder-Saksisch. In ieder geval aan de klungel en dat is tamelijk vervelend nu er ook nog steeds werklui op en rond de woning bezig zijn. Dat geeft ondanks alle goede bedoeling toch meer gedoe om en in huis. Wat er aan de hand was met mij ga ik natuurlijk niet met u bespreken in dit schrijven maar dat het knap vervelend was mag u van mij aannemen. Met een toch al enigszins verzwakte gezondheid werd het er allemaal niet beter op. Mensen die me kennen weten dat ik redelijk groot en fors van stuk ben, en vaak goedgemutst. Dat verward ook veel mensen die door mijn fysiek nogal eens zand in de ogen gestrooid krijgen. Dat gevoegd bij de manier waarop de vraag hoe het met me is beantwoord wordt, in verwarring worden gebracht. Het is nu eenmaal zo dat ik geen zieke indruk maak, niet zoals een man die hetzelfde mankeert als uw schrijver en deze week door de straat wandelde. Met kaal hoofd en een wat onzekere pas hoeft aan hem niemand te vragen of ie ziek is. Dat spat er aan alle kanten vanaf, en dat is bij uw schrijver zeker niet het geval. Niet dat ik afgunstig ben op zijn gestel, zeker niet maar het toont wel hoe de man zich moet voelen, en dat is een soort van gebrek in mijn geval. Hij zal er niet minder moe van zijn, of minder ziek maar het is wel een duidelijk verhaal, en daarvoor hoeft hij niets te vertellen. Dat moet ik vaak nog wel, uitleggen dat ik snel en vaak heel moe ben, rust nodig heb en het liefst een toilet dichtbij. Nou ja, laat ik er niet te lang bij stil staan want er zijn andere belangwekkende ontwikkelingen in de wereld. Zo laat Corona ons nog steeds niet gaan en zijn we in afwachting van de volgende persconferentie van de premier en vice-premier, en ja; het gaat net als bij de troonrede; alles ligt al op straat. We weten dus al waar ze mee komen.Uit noodzaak moet er wat gebeuren want, zo merkte het andere Klinkertje scherp op, delen van ons land, met name Noord-  en Zuid Holland zijn door de Belgen Duitsers rood verklaard. Dat betekent ook, zo vervolgde ze, dat Schiphol eigenlijk dicht is voor Belgen en Duitsers, dat haven van Rotterdam een probleem heeft, of is en dat het regeringscentrum van Nederland in een rood gebied ligt. Scherp opgemerkt en het zal me niet verbazen als dat de reden is voor de nieuwe persconferentie. Wat we horen is dat de Horeca opnieuw de klos is terwijl allang duidelijk is dat de studentenhuizen het grootste probleem vormen in de aanpak van Corona. Van die grote huizen die 10 tot 20 studenten per huis herbergen, en dat is thuis. Daar kun je niet zo makkelijk ingrijpen dus doen we dat op plekken waarvan we denken dat het wel makkelijk kan. Of het iets

gaat oplossen, de inschatting van het andere Klinkertje en uw schrijver is dat vuur met vuur bestreden wordt en in dit geval totaal nodeloze maatregelen worden genomen. Het zoveelste hoofdstuk in een  continuing story, of in goed Nederlands; wordt vervolgd.

Österreich Erleben

Het is een zware en rare maand, september, zoals ik u al aankondigde en dat komt door belangrijke mensen in het leven van het andere Klinkertje en uw schrijver die dan geboren, dan wel overleden zijn. Zo is de 15e september altijd een belangrijke datum voor het andere Klinkertje, en daarmee voor mij. Op 15 september aanstaande is haar vader 103 jaar geleden geboren, en hij was dus mijn schoonvader. Voor het andere Klinkertje , die boeken kan volschrijven over haar vader, was hij, in hun toenmalige thuis in Doetinchem, haar rots in de branding en de stabiele factor in haar leven, een heel belangrijk mens dus. Haar steun en toeverlaat en de man van wie ze de liefde voor de natuur heeft opgepikt. Hij, komende uit Winterswijk, in het uiterste Oosten van de Achterhoek, en daarmee van ons land, was een echte wandelaar, fietser en natuurgenieter en bracht dat ook zijn oudste dochter bij. Zorg en waardering hebben voor alles wat groeit en bloeit, behalve voor dat wat het vernietigen kon ( grondige hekel aan een mooie kever als de Colorado die de oogst in  gevaar bracht).  Een aantal jaren nadat hij overleden was heeft zijn oudste dochter een van zijn lievelingsplekjes in het Winterswijkse landelijke bekendheid gegeven als natuurgebied ( de steengroeve), waar het andere Klinkertje met haar vader kwam te wandelen, maar dat terzijde. Een hele bescheiden, introverte en vriendelijke man, met een ruime kennissenkring in Doetinchem en omgeving en hij was, net als zijn hele familie, klein van stuk. Tevreden met weinig en genietend van de details van het leven. Na een lang leven werken tevreden in de AOW bezig in zijn grootste hobby; de (moes)tuin. En nadat hij in de jaren vijftig een eigen huis had gekocht met een flinke tuin was het elk jaar een triomf als er weer veel groente en aardappels als oogst uit die tuin kwamen. Noodzakelijk ook later in de tijd om alle monden te voeden. Ook toen was het al een hobby om in de tuin te werken maar ook meer noodzaak. Begin jaren 80 van de vorige eeuw hebben we ze meegenomen, naar Oostenrijk, niet wetende dat wij een aantal jaren later in Zwitserland belanden. Mijn schoonouders waren in hun leven nog nooit op vakantie geweest en het had wat voeten in aarde voordat we de reis konden aanvangen. Het andere Klinkertje en ik hadden ons goed voorbereid en hadden aangepaste muziek verzorgd, zowel voor in de auto als op de kamer want de titel kondigde het al aan; we gingen naar Oostenrijk. In onze Toyota stationwagen de boel ingepakt en nadat ik mijn schoonmoeder zo ongeveer in de wagen duwde konden we in alle vroegte vertrekken. Waar heen wisten we nog niet maar wel ongeveer, in de richting van het altijd mooie Oetz zou het gaan. In die tijd ging je nog echt de grens over en hadden dus twee valuta’s bij ons; Duitse Mark en Oostenrijkse Schilling, en de nodige Eurocheques. Wat een gedoe toch, maar goed, rijdende over de Duitse snelwegen vielen ons, en vooral mijn schoonvader, een aantal dingen op waarvan ik de aanwezigheid van redelijk veel maisvelden de meest opvallende vind die ik me weet te herinneren. Nu was het geen prater maar gedurende de autoreis erheen werd het afwisselend heel druk en heel rustig achterin de auto. Hij was toch voor verbazing en verwondering over het landschap en de variëteit erin. Daar kon de man enorm van genieten, en rijdend via Karlsruhe, Stuttgart, Ulm, Kempten, Memmingen, Reutte en Füssen richting het Zuiden werd het weer steeds wat slechter dus toen we uiteindelijk op de Fernpass belanden regende het behoorlijk. Iets wat het gemoed van schoonmoeder behoorlijk beïnvloedde en haar na een mooie rit deed terug verlangen naar het grootstedelijke Doetinchem. Gelukkig ga je van dal naar dal en na de Fernpass werd het weer een stuk beter, tot het in de loop van de week behoorlijk warm werd met 30+, heerlijk weer voor de vakantie dus. Alleen in de auto’s van die tijd nog geen airco dus dat leidde wel tot heen en weertjes over ramen open en dicht om de atmosfeer in de auto nog enigszins te bewaren. In Oetz gezocht naar Zimmer Frei, en gevonden op een hele mooie boerderij die halverwege de berg ligt die als het ware achter Oetz ligt, richting Kühtai. Prachtig uitzicht en je kon er ook nog naar het dorp wandelen. En dan natuurlijk een boerderij, een plek waar hij geboren en getogen is in het rustige Winterswijk, en boerenbedrijven zijn in de aard natuurlijk wel vergelijkbaar. Voor hem ( en ook voor mijn schoonmoeder) was dat al een feest van herkenning, en de plek was natuurlijk onbetaalbaar, echt mooi. Zowel de plek zelf als de kwaliteit van de Zimmer Frei hebben we niet vaak op die manier mee gemaakt. Oetz zelf is een beetje een toeristendorp en hoewel dat anders niet zo ons ding was, en is, kwam het nu prima uit. Een prachtige plek voor veel uitstapjes, en dat hebben dan ook gedaan. Veelal naar plekken waar we zelf al waren geweest, Kaunertal om even met eeuwige sneeuw te kunnen spelen, Innsbruck om “das Goldene Dachl” te kunnen bewonderen, etc. Naar het fort op de weg naar Nauders, de Reschenpass en door naar Italië om de kerk in het meer te bewonderen bij de Reschensee. Het kon mijn schoonvader niet gek genoeg gaan en de eeuwige sneeuw is wel iets wat hem lang is bij gebleven , schat ik. Natuurlijk, de dagen werden onderbroken met de nodige pauzes, met Kaiserbroodjes en koffie, het liefst aan een stroompje of een klein riviertje. Hij vond het geweldig en als een kleine jongen met stenen scherend over het water. Genietend van het moment en de omgeving, en dat zag je ook aan hem. Beetje struinend zo langs een stroompje, een beekje of een klein riviertje was hij in zijn element, in zijn natuurlijke habitat want vroeger, bij hem thuis in het vandaar uit verre Winterswijk lag de boerderij waar hij opgroeide, ook aan een mooie stromende beek. Het was een geweldige week die we ook nog verluchtigd hebben met een rit over de mooiste van allemaal; de Paso di Stelvio, 2757m hoog. Hoger ben ik met een auto nooit geweest. Bovenop de pas, in die tijd, een serie van stalletjes en houten gebouwtjes die allerlei toeristische prullaria verkochten, maar ook petten, en ik heb toen een pet voor hem gekocht die hij de rest van de reis, en er daarna, nog ophield. Terug via Zwitserland en elke avond eten in, zoveel mogelijk hetzelfde restaurant, omdat ze gekookte aardappels hadden op het menu wat hij moest eten vanwege zijn diabetesdieet ( twee maanden na onze vakantie krijgt hij van de internist te horen dat hij een biertje mag drinken en wat ander eten mag hebben, tja, het kan verkeren). In de avond nog een eenmalige gebeurtenis voor het andere Klinkertje en mezelf want schoonmoeder wilde graag naar een Tiroleravond, en zo waren wij daar ook voor het eerst ons leven daar aanwezig, een Tiroleravond, jawel. Na een week hebben we afscheid genomen van de familie Amprosi en terug naar Nederland. Hoe dichter in de buurt van Nederland hoe luider mijn schoonmoeder en hoe stiller mijn schoonvader werd, achterin de auto. Maar goed, ik zal eerlijk zijn; voor mijn schoonvader; de rots in de branding voor het andere Klinkertje in haar jeugd; voor die man deden we het, en met genoegen. En nu hij bijna 103 jaar zou zijn geworden kan ik bijna maar op een manier naar hem terugdenken; een lieve man, een stille genieter.

3 september

September is een beetje een rare maand geworden,

natuurlijk; iedereen gaat weer aan het werken probeert weer op gang te komen na de vakantie. Voor mij, voor ons, betekent het ook een maand met belangrijke data; te beginnen met 3 september wat zowel de verjaardag is van een neef uit het Westen als de sterfdag van mijn vader. Op een afdeling in het Zonnehuis in Beekbergen, inmiddels tien jaren geleden, heeft hij zijn laatste strijd gestreden. Dat is ook wel een belangrijk woord als ik aan hem terug denk, strijd. Altijd wel strijd geleverd en soms berust in de nederlaag of de consequenties ervoor genomen. Beetje eigenwijs soms, en varend op zijn kompas dat vooral intuïtief gestuurd was. Hoe hij het voelde zo probeerde hij het ook.Met wisselend succes overigens maar dan stonden een aantal pilaren op zijn pad waaraan hij zich kon vasthouden. De bond ( het NVV, later FNV) en de partij, in geloof had hij geen vertrouwen vooral ook omdat zijn vroege jeugd, in de Drents/Groningse Veenkoloniën, hem vooral geleerd had dat de kerk niet te vertrouwen was. Dat geldt natuurlijk vooral voor mensen van die kerk, waarvan sommige heel voornaam waren en alleen werk uitdeelden aan hen die ter kerke gingen. Dat was bij sommige rijke boeren een voorwaarde om bij hun aan het werk te mogen. Dat kunnen we ons nauwelijks meer voorstellen maar was daar de harde werkelijkheid. Zijn vader die verplicht naar de Noord-Oostpolder werd geplaatst in het kader van werkgelegenheidsprojecten en daar behoorlijk, fysiek, onder dat regime geleden heeft. Het zijn beelden die niet meer uit zijn wereld zijn vertrokken en die hem hebben gemaakt tot de man die hij was. Een halve Groninger, want officieel wel in Drenthe gelegen woonplaats spraken ze toch vooral Gronings maar hij had zich koste wat kost dat accent afgeleerd. Aan mijn vader kon je niet horen dat hij uit die streek kwam, behalve als familie belde, dan kon hij direct omschakelen en was de conversatie van een aangenaam Gronings niveau. Die familie sprong elkaar ook wel bij, met alle handigheden en dingen die er bij ons thuis moesten gebeuren, zeker de wat omvangrijke zoals de bouw van de garage en het aanleggen van oprijpaden voor de auto. Beton werd gegoten in bekisting en voorzien van een grind bovenlaag, een hele dag waren ze ermee bezig maar zelfs hulp uit Groningen was er. Er waren panelen over van een oude school die werd afgebroken en die panelen werden op de een of andere manier bij ons thuis bezorgd en diende om de zijkant van de garage te verbeteren. Hoe ie eraan kwam geen idee maar dan werd er weer wat bezorgd. Zo is de onderzijde van de garage gemaakt van stenen die bij de sloop van een huis vrij kwamen, die stenen zaten natuurlijk nog onder het cement en moesten gebikt worden, schoon gemaakt van de cementresten, een machtig karweitje vonden wij, maar hoe hij aan die stenen kwam; geen idee. Zo kan ik me ook niet herinneren dat bij ons thuis papier werd gekocht, geen tekenpapier en geen wc papier. In ons, deels onderkelderde, huis was plaats genoeg voor een paar mud aardappelen en zeker voor een paar balen met toiletpapier. Mijn vader was zo’n man die met een pakje Caballero zonder filter de wereld dacht rond te komen, en voor een groot deel lukte hem dat ook nog, in die tijd. Hij zou er nu niet ver meer mee gekomen zijn in een wereld, in ieder geval in Nederland, die nauwelijks meer rookt. Maar in die tijd kreeg hij veel geritseld en gedaan van mensen, en altijd zoveel mogelijk aardig blijven. Waar ongeveer de hele familie een hekel aan had was als hij ging handelen. Bij kledingzaken, bij zaken voor woninginrichting, en waar al niet probeerde hij een korting te regelen, tot afgrijzen vaak van de aanwezige familie die net deden of ze er niet meer bij hoorden. Zo kocht ik mijn trouwpak bij Westen in TerApelkanaal en dat was natuurlijk een behoorlijke kosten post, dus zo begon mijn vader tegen de verkoper, sokken en een stropdas konden best van de rekening af. De verkoper keek even op en moet gedacht hebben; hier is zo’n klant die dan de hele koop afblaast, dat gaan we niet doen en kwamen de sokken en de stropdas voor rekening van Westen Mode. Dat deed ie gewoon; een gewoonte die geen van ons geërfd heeft, wij betalen bijna altijd keurig wat van ons gevraagd wordt, hij niet. Koppig waarschijnlijk om niet altijd te doen wat een ander wil, ook dat heeft hem wisselend succes gebracht. In de clinch met bazen, met anders denkenden en met personeel. En overal altijd het soort van missie voelen om anderen te overtuigen van zijn gelijk waarin de Partij en vakbond een grote rol speelden in zijn argumenten. Iedereen lid van de bond en de Partij en dan zou het goed komen met de wereld, zo was zijn stramien. Een machtsdenker ook, groot en sterk moest je zijn tegenover andersdenkenden en vooral tegen ondernemers van elke slag. Maar ook in die, voor hem, onnatuurlijke habitat, had hij zijn mannetjes en mensen die het goed met hem voor hadden. Wel raakte hij langzaam, in de laatste tien jaren van zijn leven de draad en de grip op het leven kwijt. Deed dingen die eigenlijk niet meer verantwoord waren en wist ook steeds slechter met zijn geliefde gereedschap om te gaan. Gereedschap waarmee veel is gerepareerd en gemaakt, vooral voor ma en de kinderen, maar ook voor familie en anderen. Dat is een nog een onbesproken kwaliteit; in zijn dagen was hij ontzettend handig en kon hele veel met metaal en hout. Tot de dan van vandaag hebben we een rekje wat hij maakt in de tijd dat wij in Basel woonden. Bij de lokale Migros stond een hekje voor tussen de deur en dat model heeft hij goed ingeprent en thuis nagemaakt, dat kon hij als geen ander. De laatste jaren van zijn leven werd het wel steeds lastiger om met hem te praten, te overleggen en hem nog te volgen in zijn betogen. In de laatste periode, al in het verpleeghuis, kwamen we op bezoek en gingen we “vergaderen”. Hij was de voorzitter en we hebben een vergadering gehouden van ongeveer een uur en vervolgens de “vergadering” geschorst tot een volgend moment. Dat was echt nog een geweldig moment waarin hij in zijn”oude” manier van doen was. Daarna ging het heel snel bergafwaarts en die vergadering, dat begrijpt u; is nooit afgemaakt. Op 3 september kwam pa te overlijden op 85 jarige leeftijd, en hij had een werkzaam en mooi leven achter zich, altijd proberen het goede te doen en in strijd te gaan. En zo blijft die datum vooralsnog in het collectieve geheugen van onze familie bestaan. Er volgen deze maand nog meer gedenkwaardige dagen, dan meer.

Werk aan de winkel

Na jaren van onachtzaamheid heeft onze huurbaas het licht gezien en heeft de woningstichting

besloten om deze hele club huizen een make-over te geven. Dus vandaag, is na een aantal weken voorbereiding,het zover. De ruiten aan de benedenzijde worden geheel vervangen en daarna komen de schilders om de boel te verfraaien. In twee ploegen zijn ze bij de buren en bij ons bezig, alle ramen worden verwijdert en als het goed is van nieuwe thermopane voorzien. Dat is een heel gebeuren bij ons in de straat, dat zult u begrijpen. Timmerlui, glaszetters en schilders lopen her en der in en uit. Plus alle aanvoer van glas en ander materiaal geeft een drukte in onze, anders rustige, straat. Bouwradio aan, timmeren, schuren en zagen dat het een lieve lust is. En nu maar hopen dat het zo wordt als gedacht en beloofd. Verder, behalve de sport weinig gezien en gevolgd want het andere Klinkertje en uw schrijver hadden steeds meer het gevoel dat we aan het kamperen waren. Alles aan de kant en soms zoveel mogelijk naar boven, of afdekken met een kleed en wegzetten uiteraard. Zodat de werklui hun weg konden vinden en rustig aan het werk konden gaan zonder door onze spullen gestoord te worden. 

Verwarrende tijd

Na een heerlijke vakantieperiode is de werkelijkheid weer op ons neer gedaald, en hoe. Na de heerlijke dagen her en der in het land is de realiteit wel weer ingeslagen als de spreekwoordelijke bom. Wat een toestanden inmiddels alweer beleefd. Met de details zal ik u niet lastig vallen maar het is wel best weer een beetje heftig. De woningstichting begint maandag met een opwaardering van het door ons gehuurde huis. Dat betekent dat het andere Klinkertje heel druk is geweest met verwijderen van van alles en nog wat om de mannen toegang te geven tot alle ramen beneden. Die worden alle vervangen door nieuw thermopane en er wordt hout gerepareerd en geschilderd. Het is een komen en gaan van timmerman, schilder en glaszetter als je eenmaal aan de beurt bent. Maandag gaan alle ruiten eruit, en hopelijk nieuwe er weer in. Tussendoor een strijd om ons inkomen te consolideren waarin de gebruikelijke papieren oorlog nog niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. Papieren zijn er wel en niet, een beetje chaos dus die geen goed doet aan de te bewaren rust. Vervolgens laat de thermostaat het afweten, geeft nog maar 1 cijfer waar het er ander 2 met een cijfer achter de komma moet zijn, en tot overmaat van ramp krijgt het andere Klinkertje een brief waarin een afspraak met de specialist andermaal is verzet. Hoe het bij u gaat weet ik natuurlijk niet maar wij moeten even onze rust pakken, voor zover dat gaat. Even de tijd nemen om de gedachten te ordenen en vervolgens weer actie te ondernemen. Het komend weekend gaan we de boel nog verder ordenen zodat de bouwvakkers maandag goed aan de slag kunnen, het zal ons benieuwen kan ik u melden. Hoe dat zal gaan, hoe het er uit komt te zien en hoe lang het uiteindelijk zal gaan duren. Dat het een verbetering zal zijn daar gaan we wel vanuit, dat het eerst slechter moet worden voor het beter wordt is ook zeker maar desalniettemin is het ook iets waar we beiden wel een beetje tegenop zien. Als het goed is het over een maand allemaal weer voorbij en dan hopelijk in een beetje gerenoveerd huis.

Limburg

Een poosje stil geweest, en terecht. Hitte was eigenlijk de grootste boosdoener en daarnaast hebben het andere Klinkertje en ik wat van vakantie genoten. Weliswaar aangepast maar toch. Zo zijn we een dag naar Zuid-Limburg geweest, heerlijk en mooi. Het weer werkte mee, wel warm maar net niet te. Op zoek naar wat bijzondere exemplaren in het Dierenrijk belandden we op een natuurbegraafplaats, diep in Zuid Limburg. Auto lekker onder de bomen kunnen parkeren, mooi plekje voor mij om te slapen in de auto, dat ook. Zo zie je maar dat de wensen zich aanpassen naar de omstandigheden, en die maken dat overdag nog steeds uit drie delen bestaat, en ertussen moet even geslapen worden, anders is het niet vol te houden. Goed, diep in Zuid-Limburg op een prachtig plekje belandt na een behoorlijke rit, voor ons toeristen is het dan toch heerlijk dat er maar 100 km/h mag worden gereden. Het verkeersbeeld is veel rustiger en daardoor pakken we wel vaker de snelweg om ergens te komen. Goed, diep in

Zuid-Limburg van de snel weg en een provinciale weg en Tom die ons de weg wijst met kronkelroutes, het was top. Na zoveel gereden te hebben moeten we echt even en daarvoor kwamen we terecht op een weggetje die zo uit “Dagboek van een Herdershond” leek te zijn gestapt. Voor en achter ons heuvelt het landschap om ons heen, geweldig. We hadden direct het gevoel in een ander land te zijn, en dat is Limburg natuurlijk wel een beetje. Nadat we wat gegeten, gedronken en afgeladen hadden weer verder door het steeds meer geaccidenteerde landschap. Tot we dus belanden op de eerste bestemming, in de buurt van de natuurbegraafplaats. Onderaan een heuvel lag de parkeerplaats en om er te komen moesten we een hoogteverschil van zo’n dertig tot veertig meter overbruggen, en overbruggen betekent klimmen in dit geval. Daar aan gekomen bleek al snel dat het gezochte hier niet kon worden gevonden maar toch de schoonheid van het uitzicht, en de aangelegde begraafplaats bewondert. Tegenstrijdig genoeg was het ook heel mooi, met wat grote en kleine vijvers en steeds dat uitzicht. Heel mooi en natuurlijk ingericht. Niet gevonden dus op een gegeven moment weer naar beneden en verder gelopen, vals plat, naar een ander punt in de omgeving die een mogelijkheid zou kunnen zijn. Na ook hier niets gevonden te hebben werd het tijd voor een slaapje en ging het andere Klinkertje in de buurt nog even kijken. Lekker geslapen onder de bomen en jawel; in de tussentijd had het andere Klinkertje het gewenste (zeer zeldzame) exemplaar ontdekt. Missie geslaagd en we kunnen naar huis, wat we natuurlijk niet hebben gedaan want zo vaak komen we er niet. Via Simpelveld naar Vaals gereden; en op het drielandenpunt was het een drukte van jewelste, wat een gekkenhuis. Bovendien voldeed het niet meer aan mijn herinnering, ik was er al eens geweest, een dikke veertig jaar geleden. Met Tienertoer naar Valkenburg en daarna Simpelveld alwaar op de bus gestapt moest worden naar Vaals waar de bus bij het drielandenpunt stopte. Daar stond een paal met een hekje erom heen. Niet veel te beleven, in mijn herinnering en dus op de bus en terug om via een uitstapje in Valkenburg weer de thuisreis te aanvaarden. In Valkenburg was het dat jaar, net als nu, warm en genoot ik op een terrasje mijn eerste Leeuw biertje, gebrouwen in Valkenburg, heerlijk kan ik me nog goed herinneren. Maar goed, op het drielandenpunt anno 2020 was van dit soort mooie herinneringen niets terug te vinden, een en al Horeca en de grenspaal hebben we uit de verte aanschouwd, veel te druk. In Coronatijd geen risico’s en dus zijn we uiteindelijk weer door gereden, nu richting Valkenburg aan de Geul via Margraten en

natuurlijk de kronkelroutes van Tom lieten ons hele mooie plekjes zien. Via de Cauberg kwamen we onder in Valkenburg aan, waar net na de grotten een driesprong is met allerlei cafés en restaurantjes. Het was echt ongelofelijk want die hadden ook hun terrasjes op de trottoirs gedeponeerd met als gevolg een enorme drukte. Dachten we nog dat het In Vaals druk was, nou Valkenburg spande de kroon, en onder ons commentaar dat de Corona politie hier toch goed zou kunnen cashen zijn we via het prachtige station van Valkenburg richting Sittard en Roermond terug naar huis gereden, het was een prachtige dag.

Afkoelen

Het is al een paar dagen geleden dat ik u geschreven heb en momenteel is het zo warm dat we er niet uit kunnen, al zouden we graag willen. Tegen elkaar zeggen we regelmatig dat het beter wat kouder dan warmer kan zijn. Als het dan zover is, zoals deze laatste dagen, wordt ons gelijk bewezen. Bij koude kan je de verwarming aan, een extra vest aan enzovoort. Bij warmte houd het uittrekken van kleding op een gegeven moment wel op en toch blijf je dan warm. Geheel tegen de opwarming van de aarde in, en onze opvattingen daarover, hebben we een aantal gezondigd. Gezondigd om even te ontsnappen aan de warmte buiten maar ook binnen. Ons huis schijnt geïsoleerd te zijn maar dat is vooral om de warmte er niet uit te laten waarschijnlijk, want ze komt er wel makkelijk in. Dat maakt dat we af en toe even wat anders moeten en dan de auto instappen om te genieten van de toch wel matige airco. Het helpt wel en dan koelen we af. Nu heeft deze auto een duidelijk wat mindere airco dan de vorige wagen die we mochten bezitten. Die had ook niet echt een aparte airco maar een systeem wat climatecontrol wordt genoemd, en dan weten de betreffende autobezitters over welk merk ik het heb. De huidige auto is verder prima hoor, goedkoop in het onderhoud en dat is op dit moment ook belangrijk zullen we maar denken. Natuurlijk is de hitte ook op een geven moment voorbij en kan de airco van de auto het allemaal weer prima aan. We zouden graag willen dat hij net iets krachtiger was, maar we doen het ermee. Vanavond gaan we nog weer even, even afkoelen. Het valt allemaal niet mee. Positief is wel dat de verjaardag is gevierd en dat is echt heerlijk verlopen. Ook heerlijk gegeten want in onze familie de beschikking over een barbecuemaster, die kan er echt wat van, heerlijk. En gezellig want op deze leeftijd is het net zo belangrijk dat de kleinkinderen het naar hun zin hebben tijdens zo’n verjaardag, en dat hadden ze. Zwembadje in de tuin, barbecue en een, voor mij zeldzaam, biertje erbij. Kortom; het was heerlijk. Nu rustig afwachten tot de hitte met veel harde onweersklappen afscheid gaat nemen, zo is ons voorspelt. Dat is een fijn vooruitzicht en hopende dat iedereen die onweersbuien weer goed doorkomt, tot een volgende..

Geschiedschrijving

Het nut van het bijhouden van een soort van modern dagboek is de laatste tijd voor ons wel weer aangetoond. Waar we af en toe het spoor bijster zijn waar, wat wanneer, hoe en waarom, is het nakijken van de blogs wel een uitkomst. Je kan ook zaken vergeten, of uit je geheugen wissen lijkt het wel. Ergens in 2012 een kleine poliklinische operatie en totaal vergeten dat het was gebeurd, en waarom ook alweer. Het geheugen is een vreemd ding die selectief toelaat wat je wel of niet herinnerd. En als hulpmiddel is het bijhouden van een site, of Blog in mijn geval, wel een enorm goed hulpmiddel om terug te halen wat er ooit gebeurd is. Zo had ik na de Corona toestanden last van wat kortademigheid, soms meer, soms minder. Toch maar onderzoeken en nu wachten we op een telefoontje van een nieuw verworven medische vriend. De boodschap die hij gaat brengen is nog een vraag. Opnieuw een cardiologisch probleem, en is het op te lossen of hebben ze gewoon niets gezien en moet er al dan niet verder worden gezocht. We wachten het maar af, wat in ieder geval uit deze periode bewaard blijft is dat uw schrijver het hele circus van CT, fietsen etc. weer heeft doorlopen. Soms met moeite en soms wat minder. Is het van belang dit allemaal te noteren; geen idee want acht jaar nadat ik een kleine poliklinische ingreep moest ondergaan herinner ik me het weer vanwege het vastgelegde verslagje. Is het belangrijk om allemaal te onthouden, nu even niet maar je weet maar nooit. Dus toch vanochtend maar vastleggen voordat de grote hitte toeslaat. De komende acht dagen ( tenminste) een temperatuur van 25 graden en meer, dat is iets wat me veel meer bezig houd.

Vakantie?

Dezer dagen toch meer even vrijaf van alle integratie, re-integratie en andere toestanden. Even eraf zijn was de bedoeling, kijken of dat goed gaat. Vooralsnog even niet want morgen een gesprek ergens in Apeldoorn. Dat was niet de bedoeling maar ik neem het er maar bij. Donderdag nog een telefonisch gesprek met 1 van de behandelheren en daar kijk ik wel naar uit. Daarna zou het toch even rust moeten zijn, hoewel het er ernstig uitziet voor mensen met mijn conditie. Het wordt eerst heel heet en dan een hele periode heet weer. Niet mijn idee van een fijne vakantie maar ja; de thermostaat voor boven nog nooit gevonden dus we doen het er maar mee, het vraagteken bij vakantie kan weg. Het zal waarschijnlijk toch redelijk vaak in de auto zitten met de airco aan te loeien. De laatste dagen een beetje last gehad van vastzittende nek, schouder en dat komt doordat ik ergens op de tocht heb gezeten, maar waar? Of was het toch de almaar doorloeiende airco in de auto die mij een paar frozen spieren in mijn nek- en schouderpartij heeft bezorgd? Vooralsnog is het even weg en hopen dat het zo blijft want het is geen pretje maar daarmee is alles gezegd over dit kleine drama. Wat te doen bij alsmaar heter wordend weer is de vraag en ik weet geen antwoord dat beter is da

n verkoeling zoeken, en zo rustig mogelijk blijven, dat helpt het beste. Thuis of elders? Tsja, we hebben thuis geen airco en wel in de auto, verder zijn de bossen over het algemeen net iets koeler en soms aan zee. Dat ligt er een beetje aan. Alleen is de zee wel weer een behoorlijk stukje rijden maar dat kunnen we natuurlijk, in de vroege ochtend heen, en in de late avond terug. Dat zou goed kunnen, en dan moeten we er ook zin in hebben, een halve dag in de auto. Hoewel het op de snelweg een stuk beter is sinds we maar 100 km/h mogen om de stikstof terug te dringen, dat is wel een groot genoegen. In de provincie heb je zat 2-baans autowegen waar je, met de groene middenstreep, ook 100 km/h mag rijden, niet anders dan de snelweg. Het rijdt een stuk rustiger, dat is gezegd, maar de mensen, en niet alleen chauffeurs maar ook anderen, hebben wel last van een kort lontje op het ogenblik. Zelden hoffelijk gedrag in het verkeer, of daarbuiten. Of onze Corona problemen daar debet aan zijn is iets wat me niet onwaarschijnlijk voorkomt maar het kan ook een foutieve speculatie zijn. Valt het nu pas op dat mensen een kort lontje hebben en heel erg op zichzelf gericht zijn? Dit soort observaties en meldingen schijnen wel op plaatsen voor te komen. Iets om te volgen. Dat gedrag rond de Corona neemt overigens wel kolderieke vormen aan, en als het niet zo tragisch was zou je er nog om kunnen lachen ook. De regering blijft maar hameren op 1,5 meter en de rest van Nederland houdt zich er allang niet meer aan. Zelfs zodanig dat er nu lokaal besloten moet worden tot mondkapjes om elkaar te beschermen. Wat landelijk niet besloten wordt, daarover moeten de lokale autoriteiten zich nu buigen om passende ( juridische) maatregelen te nemen. Als het werkt zijn ze blij in Den Haag en kloppen zich op de borst dat ze de lokale autoriteiten zoveel lokale autonomie hebben gegund, en als het misgaat. Als het misgaat komt er een niet aflatende, laatdunkende reactie hoe ze het lokaal toch zo uit de hand hebben kunnen laten lopen, zo voorspelbaar dit. Over Trump vandaag maar niets want daar waait de wind elke dag uit een andere hoek. Er is maar 1 conclusie mogelijk; hoe sneller hij weg is hoe beter. Zal blij zijn met ieder ander die president van de USA wordt, of het Biden is of voor mijn part een andere Republikein, om het even. Deze Potas is de gevaarlijkste sinds een demente Reagan aan het roer stond.

Verhuisd

Niets blijft zoals het is, en zeker op dit gebied niet. Verhuisd ben ik, niet echt zoals ik al eerder meldde maar digitaal verhuisd. Naar een andere provider, en dus, voor ons, naar een nieuwe werkomgeving waar u, als het goed is, weinig van merkt. Nu heb ik er ook nog weinig van gemerkt want het andere Klinkertje was de chef verhuizing, die is daar heel druk mee. Een ongelofelijke tijdsinvestering is dat en zij heeft het geduld en de het inzicht om een verhuizing tot een goed einde te brengen, ook in real leben, ,maar dat terzijde. Het overbrengen van mijn site naar de nieuwe provider, en het n

ieuwe adres, met nieuwe naam: https://klinkertjes.nl is dus goed gelukt en dit is de eerste blog op mijn nieuwe adres. Nu is het zoveel tijdsinvestering dat ik geen manier kan verzinnen om het andere Klinkertje te bedanken. Het enige hoe ik haar in dat opzicht kan bedanken is te beloven dat ik me aan de instructies zal houden zoals ze voorgehouden heeft. Alleen foto’s met de juiste afmetingen, en zeker weten van ons of zeker weten zonder copyright, publiceren op de website en in de blogs. Als ik dat nu plechtig beloof, ja dan maak ik iets goed van de enorme inspanning die ze heeft geleverd. Erger nog, voor het andere Klinkertje dan; er staan nog meer verhuizingen aan te komen, die zijn minder spoed maar toch, het moet nog wel gebeuren. Gelukkig kan ik, na een redelijk blogloze periode weer schrijven. Er gebeurt weer genoeg op de wereld en er buiten. Het meest erger ik me toch aan het theater aan de andere kant van de grote plas. Trump c.s. maken er weer eens een zootje van, en nog erger dan vermoed waarover vast de komende dagen meer. De sport begint weer langzaam op te starten, met de nodige hick ups, maar toch. De Formule 1 is al weer een paar weken op stoom, en nu voor het eerst een coureur die niet mee mag doen vanwege een opgelopen Covid besmetting. Mogelijk gaat een van mijn favorieten zijn opwachting maken; de man die nooit op een podium stond van een Grand Prix en toch tien jaar mee om de prijzen streed; Nico Hulkenberg, de Hulk himself schijnt gespot te zijn deze ochtend op het circuit van Silverstone waar de GP van dit, en het volgende weekend, plaats heeft. Het schijnt ook dat we nationaal weer gaan voetballen zoals andere internationale competities alweer zijn begonnen. Het hele transfergebeuren is ook alweer op gang dus wordt dat ook afwachten wat het wordt. De Tour komt er nog aan en nog veel meer op sportgebied, dan dat alles zolang Covid 19 zich een beetje in bedwang houdt, cq houden laat. Tot gauw.

Irrationeel

Bij het hele gedoe over Corona moet ik de hele tijd denken aan het liedje van the Blue Diamonds, Ramona. In plaats van Ramona gebruik ik dan Corona, en dat klinkt ook nog. De verwarring is overigens compleet waar het Corona betreft. In bijna alle andere landen van Europa is het mondkapje in de openbare ruimte verplicht behalve in Nederland. De verwarring is weer net zo compleet als aan het begin van de crisis. De regering roept maar dat het ieders eigen verantwoordelijkheid is en dat zij er dus geen rol in heeft. Behalve tot in den treure herhalen van de de anderhalve meter, thuis blijven en handen wassen. Terwijl nu in buitenlandse onderzoeken is aangetoond dat de uitgehoeste spray tot 8 meter kan reiken. En de rest van Europa is gek natuurlijk met hun mondkapjesplicht, geen wetenschappelijk bewijs etc. De regering houdt het bij de rationaliteit waarmee ze het probleem benaderen terwijl er natuurlijk ook andere aspecten te benoemen zijn. Das gesundenes Volksempfinden, de onderbuik van de maatschappij, is niet altijd de beste manier om problemen op te volgen maar ernaar luisteren kan geen kwaad, over het algemeen. Zo wordt de roep om het mondkapje luider en zijn er vraagtekens bij de wijze waarop Nederland omgaat met mensen die arriveren, meest per vliegtuig, uit onveilige landen. Allemaal eigen verantwoordelijkheid en niet zo belangrijk aldus de rationele deskundigen en onze verantwoordelijke ministers. Terwijl het gemor oplevert dat er wat meer dwingende maatregelen op hun plaats zouden zijn. In China, niet het beste voorbeeld maar toch, in China is het verplicht om eerst een tijdje verplicht in een hotel door te brengen alvorens je weer los mag op de Chinese samenleving zoals de verslaggever van de NOS te weten kwam. Het is natuurlijk een soort van luxe gevangenis maar je bent zeker Corona vrij als je er weer uit mag. Nee, dat soort toestanden zouden we in Nederland toch niet willen is de reactie. Nee, misschien niet maar het oneindig beroep doen op de eigen verantwoordelijkheid is langzaam ook een versleten dogma. Nu roept de eigen Corona gezant van het kabinet ook op tot meer en passende maatregelen voordat we verzeild zijn in de crisis van april dit jaar. Het lijkt aan dovemansoren gericht, voorlopig komen er alleen onderzoeken naar de redenen waarom andere landen niet zo reageren als de Nederlanders. En Nederland begint een vrijhaven te worden voor buitenlanders die hier nog mogen bivakkeren zonder mondkapje, allemaal onduidelijke boodschappen die verzonden worden, zoals in de bijgaande foto. Dit kan nog in ons gezicht ontploffen, niet ondenkbaar maar wel vrij irrationeel, zo zal de redenering zijn.

Monnikenwerk

Het andere Klinkertje is hard aan het werk, want we gaan verhuizen, Niet van adres maar wel onze domeinen op internet gaan verhuizen, dat geldt overigens niet voor de Blogspot. Die verhuizing vergt een enorme inspanning van het andere Klinkertje want die is daar mee bezig, in elk vrij momentje aan het verplaatsen. Dat proces heb ik ernstig bemoeilijkt om de volgende reden. Ik zet wel wat dingen in elkaar maar ben, vooral in de zaken die wat verder achter ons liggen niet echt heel erg oppassend geweest. Niet altijd goed op gelet van wie welke foto's waren. Soms in de stress van het moment en soms omdat ik dacht; dat kan vast wel en ongetwijfeld omdat ik er soms niet bij nadacht. Hersenloos mijn stukjes schrijven en dan is het fijn als er een passende foto te vinden maar ook soms zonder foto geplaatst. Dat is inmiddels ongeveer een doodzonde. Nooit een bericht plaatsen zonder foto, maar dan wel een rechtenvrije graag. Behalve het feit dat er een verhuizing op til is, is dat ook een reden waarom ik niet veel schrijf op het moment. Druk met van alles en nog wat en eigenlijk momenteel weer een wat mindere periode en dan vooral fysiek. Kan niet zo lang op een scherm kortbij kijken want dan moet ik echt weer even veraf kijken om de ogen te accommoderen, anders blijft het een waas wat ik zie. Vervelend maar het is niet anders, voor het moment en maar hopen dat het weer overgaat. In de tussentijd wel heel blij want wat het andere Klinkertje weer presteert grenst, voor wat meer ongeduldige mensen als ik ben, aan het ongelofelijke. Al die, meer dan 1000 Blogjes in de afgelopen jaren geschreven,aan het nalopen en corrigeren wat niet goed is en vooral het zoeken van bijhorende foto's is een opgave. Dat is ook de reden waarom deze Blog Monnikenwerk heet. Want dat is het, niet meer of minder; monnikenwerk en daarvoor chapeau, chapeau en nog eens chapeau. Het resultaat kan ik natuurlijk ten dele al zien. Voor u duurt het nog even, als het zover is doe ik u natuurlijk bericht als de verhuizing geschiedt is.

Zomer 2020

Afgelopen week was het weer eens erg warm, te warm naar onze smaak. Waarschijnlijk heb ik het al eens gezegd en uitgelegd maar je kan met kou wat aantrekken maar met de enorme warmte houd het uittrekken van kledingstukken een keer op. Dat is het ook met de warmte, je kan alleen maar rustig doen en blijven. Tijdens het heetste moment van de dag binnen blijven; deuren en ramen dicht om de warmte buiten te houden. En zodra het iets afkoelt alles tegen elkaar open. Het helpt iets maar het nauwelijks afdoende. Voor ons was het enig afdoende om in de auto te stappen en een paar uren te genieten van de airconditioning van de auto, die gelukkig wel heel goed werkt. Afgelopen week een goed gevoel van de abdicatie van een voormalige collega, in een tijd die ver achter me ligt waarin ik nog dacht ik dat hij mijn vriend was. Zo kan je telkens weer teleurgesteld worden en zoals ze zeggen; in de politiek heb je geen vrienden. Dat klopt bijna en aan de politiek heb ik heel weinig vrienden over gehouden. Nog wel goede contacten maar dan niet politiek maar ambtelijk. Hij is dus weg en dat om persoonlijke redenen. Nu kun je daar van alles bij verzinnen en het andere Klinkertje en ik kunnen wel honderd scenario’s bedenken als reden waarom hij om persoonlijke redenen moet aftreden. Maar feitelijk interesseert het ons ook weinig, als iemand je zo teleurstelt dan is het lot, om welke reden ook, niet meer tot de verbeelding spreken. Of we ooit de ware reden zullen weten is nu onbekend en eigenlijk ook van geen belang. Waarom het dan toch een goed gevoel geeft vraagt u zich wellicht af; dat is een moeilijk te beantwoorden vraag en natuurlijk heb ik hem ook mezelf gesteld. Het antwoord ligt waarschijnlijk meer in de reden dat een periode die ik graag deels wil vergeten wordt afgesloten. Een ander antwoord zou kunnen zijn dat ik me niet meer belemmerd voel om dit bijvoorbeeld op te schrijven. Daar liggen nu geen drempels meer en dat voelt goed. Overigens is het deze eerste week van de zomer 2020 een stuk koeler en natter geworden, en dat is prima.

Waar gaan we het over hebben?

Elke dag worden we een stukje ouder, een waarheid als een koe. We merken dat we wat ouder worden doordat er allerlei, leeftijdsgebonden, gebreken optreden, wij wel in ieder geval. De ene klacht wat serieuzer dan de ander maar al met al; het wordt anders. Zo waren we deze week al twee keer bijtijds op bed, in ieder geval voor ons bijtijds. Nu is het zaterdagochtend en voor 8.30u zit ik achter mijn Mac om u een stukje te schrijven. Dat is ook wel de luxe die ik heb want ik weet nog niet waar het heen gaat met dit stukje. Zal ik het met u hebben over de aanstaande Vaderdag waar we van Moederdag denken te weten waar het vandaan komt, waar komt Vaderdag vandaan? Ik heb echt geen idee en we kunnen het erover hebben maar nee, geen zin aan. Dan maar wat anders wat ik deze week tegenkwam. Na een lange vergadering was ik zo moe dat ik de volgende dag aan de mede bestuursleden daarover meldde dat ik aan de latten was. Nu komt de secretaris uit het Westen van het land en hij vond het een mooie uitdrukking en hij meldde dat ook aan mij. Het is een Neder-Saksische uitdrukking dacht ik nog is het antwoord op de opmerking want dat is een natuurlijke reflex als mensen uit het Westen die uit het Oosten niet begrijpen. Maar we hebben geen mensen uit het Oosten; dat is geen begrip want er zijn ook hele foute mensen uit het Oosten, al klinkt hun intonatie nog zo vertrouwd. Maar ga ik het daar met u over hebben? Of toch de Covid-19 ellende die behalve een economische crisis veroorzakend ook steeds duidelijker een soort van geloven of niet geloven kampen aan het veroorzaken is. Dat er wereldleiders zijn die zo ongelofelijk onverantwoordelijk optreden zoals mijn vriend in de VS. Vanavond houd hij daar een verkiezingsbijeenkomst die door duizenden mensen in een grote hal bezocht gaat worden. Behalve dat het natuurlijk sneu is dat er zoveel mensen achter de man aanlopen is het toch ook sneu dat ze als een soort collateral damage worden gezien. De fans hebben zelf de keus om binnen te stappen, of niet. Dat het evenement überhaupt doorgaat is niet goed te verwoorden en dat in het land met de meeste vastgestelde besmettingen ter wereld. Nog een keer enorm Trump bashen lucht wel op maar helpt niets meer want anderen kunnen dat echt veel beter. Zal ik het met u hebben over de sippe onderlip van een koolmees, eh Koolmees. Ernstig teleurgesteld was hij in de leden van de FNV die gisteren niet stemden over het pensioenplan dat hij met werkgevers en werknemers had gesloten. Dat moet voor het reces nog door de Kamers behandeld want anders kan het niet meer op 1 januari 2021 ingaan. En dan kan hij niet zijn kers op de taart presenteren in de vorm van iets minder snel en minder heftig, ja zo meldde Koolmees; dat staat nu op losse schroeven en dat mocht niet als dreigement worden opgevat. Nou Koolmees; hoe dan? Over de inhoud van het akkoord, is wat mij betreft, nog veel te weinig naar buiten gekomen. Voor ons heb ik echt geen idee hoe dat eruit gaat zien en zoals ik deze week al fulmineerde worden onze pensioenen aan de beurs gekoppeld. Nou Koolmees; dat is geen VVD light (D66) idee meer maar gaat veel verder, elke VVDer zou er trots op zijn. De enige bewondering die ik ervoor heb is dat hij dat voor mekaar heeft gekregen met de vakbonden die het voorlopige akkoord met hem gesloten hebben, of zou Busker er stiekem op rekenen dat de leden het wegstemmen? Het zou kunnen maar dan is het een gewaagde gok. Dus; waar zal ik het met u over hebben? Met mezelf heb ik het over de blogs die ik nog moet schrijven, in een soort van chronologie van mijn persoonlijke geschiedenis, want ik wil nog een soort van persoonlijke historie schrijven in de vorm van samengestelde blogs. Niet omdat er
een echte schrijver in mij schuilt maar omdat ik graag wat wil achterlaten voor familie die na ons komt. En vooral omdat ik schrijven fijn vind, daar heeft u niets aan deze verklaring, en dat hoeft ook niet, voor mij telt het.

Foutje, bedankt

Zoals de meesten weten hebben het andere Klinkertje en ik een groene voor- en achtertuin. En groen is dan ook groen, dus vooral laten bloeien en groeien, en dat gaat in onze tuin heel goed. Nu hebben we een huurhuis en behalve de huur bevalt dat heel goed. Dus wat betreft het gebouw en de schuur zijn we geenszins verantwoordelijk, behalve voor de binnenboel. Dat geeft rust want bijna al het onderhoud gaat naar de woningstichting. Tot nu toe ging dat heel goed en als er iets gebeuren moest kregen we keurig bericht wat en wanneer iets plaats moest vinden. Dat gebeurde afgelopen dinsdag niet zoals afgesproken, wat heet, er was niets afgesproken. De dag ervoor was een soort pompwagen aan het draaien geweest in onze straat en met veel moeite lukte dat uiteindelijk. Door het uiterlijk van de wagen en doordat er vaker problemen zijn met de riolering in onze buurt was de gedachte; het betreft een bedrijf wat zich gaat bezig houden met het riool. Niet meer op gelet behalve het lawaai in de verder ergens in de buurt niet meer op gelet. De volgende dag kwam de wagen in de loop van de dag in ons deel van de straat staan en ik dacht nog; wat zijn ze lang bezig met dat riool maar verder niet op gelet. Het andere Klinkertje erg druk bezig en ik onder de koptelefoon voor een videovergadering hebben niets gehoord tot 2 uur later het andere Klinkertje naar de keuken en gaat en enorm schrikt van de puinhoop in de tuin. Was het betreffende bedrijf op onze schuur geklommen, alle planten afgestoken en over de rand gegooid en het dag geleegd van het noodzakelijke grind. Want er komt nieuw grind op, waarvoor dat nodig is een vraag die we niet hebben gesteld. Contact met de woningstichting leert dat ze niet op de hoogte zijn van enig werk aan ons huis en dus wordt het mysterie nog groter dan het al is. In de werkzaamheden die men bijhoudt ten kantore van de woningstichting stonden geen werkzaamheden gepland en dus wordt een projectleider ingeschakeld die het in eerste instantie ook niet snapt, bij ons zou geen werk plaats vinden tot na de bouwvakantie. Nou dat ligt dus anders, er is een kleine ravage aangericht. Dat kan natuurlijk niet en het bedrijf, de woningstichting en wij moeten er wel een beetje fatsoenlijk uitkomen. Dus staat er gistermiddag iemand aan de deur die gestuurd is door het bedrijf die onder houd verricht aan de woningen en eigenlijk verder van niets weet, hij is schilder en wordt ook maar gestuurd. De puinhoop aan geduid en hij snapt dat er wel iets is gebeurd. De werkers die het grind verwijderd hadden waren helemaal op een verkeerde plek bezig geweest en dit kon natuurlijk niet. Nu gaat het ons niet om planten of iets dergelijks ter vervanging maar we zitten ineens opgescheept met een grote hoeveelheid groen afval, hoe komen we daarvan af. Hij laat het weten en daarop wachten we dan maar.