Alledaags

Na een korte, en relatief rustige periode, start het ziekenhuisseizoen weer. Bloed prikken, onderzoek en dan consult bij de behandelend arts. Vanaf volgende week weer aan de orde want dan beginnen de activiteiten weer zoals we al te lang gewend zijn. Sinds een jaar weer bij de tandarts geweest en gelukkig valt de schade daar ook mee. Wel nog wat reparaties gewenst,  en zo blijven we bezig met lijf en leden. Nu hebben we qua wandelen een paar dagen rust ingelast nadat we de afgelopen maand 210 kilometer gewandeld hebben gingen de benen afgelopen maandag ineens een stuk moeilijker. Zou de tegenwind daar iets mee te maken hebben gehad, zelfs Ülli, die ook alle kilometers heeft meegewandeld, viel het zwaar. En omdat het vooral leuk moet zijn en geen wet van Meden en Perzen is hebben we even een paar dagen rust ingelast. Ook omdat we nog andere dingen moeten doen want die dingen lopen nooit weg. Een huishouden verzameld veel, en zeker wij zijn niet van de weggooierige kant en dus blijft zo her en der de boel zich verzamelen. Het is soms net of het vanzelf gaat, een proces waaraan je zelf geen deel hebt, wat natuurlijk onzin is. Maar als dingen bruikbaar zijn is het zonde om weg te doen, zo zijn we wel opgevoed. Daarover schreef al eens in een stukje over de iPad die door de fabrikant wordt afgeschreven terwijl de zuinige gebruikers ( wij dus) zich gestraft voelen door dit, vooral op commercie gebaseerde besluit. Ga er nu niet verder op in want dan begint mijn bloed te ..., nou ja, u begrijpt het. Opwinden over sommige dingen lukt nog steeds hoewel de vermoeidheid nog steeds zijn tol eist en het me moeilijk maakt. Vreemd genoeg had ik daar in mijn hoofd wel last van tot ons gesprek een aantal weken geleden in het ziekenhuis waarin de noodzaak om eerst balans te vinden onderstreept werd. Daarna komt het werk wel weer zo werd gezegd en tot nu toe gaat dat goed. Nog steeds ben ik na de middag moe en ga even rusten, het is even niet anders.