Mild optimistisch

De feestdagen dit jaar vallen precies in het midden van de weken, dat maakt deze dag; de zondag ertussen tot een beetje een rare dag. Voelt niet echt als zondag maar is het wel en dus tellen we de dagen maar af naar het nieuwe jaar. Een nieuw jaar, 2020, wat bekt dat ook lekker; twenty twenty hoorde ik al langskomen en zwanzig zwanzig zal ook wel voorkomen bij onze Oosterburen. Vanochtend ook even gekeken naar de DWDD University met daarin Robbert Dijkgraaf. Mild optimistisch is voor mij wat eruit sprong. Hij is mild optimistisch over de toestand van de aarde. Sommige dingen wat meer dan andere zaken maar toch mild optimistisch; dat is een fijn woord van onze man in Princeton. Een goed begin van de dag in ieder geval en nu gaan we zien wat de komende dagen gaan brengen. Morgen is de voorlaatste dag van het jaar en is traditioneel de dag van de oliebollen. Vroeger thuis natuurlijk waarin pa en ma met heel veel zorg en aandacht de oliebollen en appelbeignets verzorgden voor ons, als gezin ( mijn broer geen krenten in de oliebollen) maar ook voor de buurtjes, soms de familie in Brummen en kennissen in de omtrek. Het beslag werd met de hand gemaakt in oude lijmtonnen die denk ik ongeveer veertig liter groot waren. Dat was heel veel beslag en heel veel oliebollen die na Oud en Nieuw in de vriezer gingen. Aan het einde van dezelfde maand, met de verjaardag van pa, werden de laatste op gegeten. Een hele drukke tijd en het hele huis rook uiteraard naar de olie ( en de bollen) maar toch was het heel erg gezellig. Zelf ben ik blij dat we nooit aan die traditie zijn begonnen want hoe leuk ook, het heeft ook nadelen, tradities. Zo was bij ons thuis, vroeger, ook de eerste dag van nieuwe jaar een drukte van belang met alle visite, wij verkiezen het iets rustiger. Met Oudejaarsavond zijn we heerlijk met zijn tweeën,  en zo gaan we 2020 in en dag erop proberen we de kinderen en kleinkinderen te zien, dat is voor ons uitdaging genoeg. Na een zeer veel bewogen jaar verlang ik eigenlijk ook naar niets anders en heb ik de stille hoop dat 2020 een heel rustig jaar gaat worden, even zo min mogelijk gedoe en weinig "hotel Gelre" om te bezoeken. Bij ons is het natuurlijk niet anders dan voor u allen; we kunnen niet in de toekomst kijken maar hopen mag, toch?

Terugblikken

Het is eind van het jaar en we zitten nu voor de Kerst te genieten van de programma's die daarbij horen. Hoewel ik het jammer vond dat Serious Request van 3FM ophield met het Glazen Huis begint de nieuwe methode om geld op te halen voor het goede doel langzaam weer in te dalen. Zeker nadat ze gisteren en vandaag door bekend terrein aan het wandelen zijn, beginnend bij Nijmegen en via Arnhem naar Dieren en Zutphen naar Deventer. Gisteravond wandelen ze in het donker door het buitengebied van de gemeente Brummen, zowel aan de West- als de Oostzijde. De oude vrienden van RTV Veluwezoom waren zeer aanwezig op het Marktplein in Brummen en daarvoor had Leuvenheim zijn beste beentje voor gezet. Nu komen de Kerstdagen er zo aan en dat is ook de start van een ander muziekfeest voor ons; de Top 2000. Heerlijk, stom, melancholische... Bij dat laatste woord houd ik maar op want daar gaat het toch vooral om, genieten van muziek die je soms helemaal niet mooi vind maar hij blijft aan. Dan de onverbeterlijke Top 2000 a gogo op televisie waarin de heren Blokhuis en van Nieuwenhuizen een heel geijkt format afdraaien maar het hoort inmiddels net zo bij de feestdagen als vroeger Billy Smart's circus, een operette met Rudolf Shock en Margit Schramm en de gekleurde lampjes in de kerstboom bij tante Grietje en ome Pieter; puur nostalgie. Het is fijn om je daarin te wentelen zo aan het eind van het jaar en dan het nieuwe jaar fris te beginnen en de nostalgie achter je laten. Het was voor ons natuurlijk een zeer bewogen

jaar met veel pieken en dalen die hun schaduw vooruit werpen naar de komende jaren. Daarover is natuurlijk veel nagedacht maar uiteindelijk, met hulp van derden, kom je tot de conclusie dat het vooral speculeren op de toekomst is. Morgen en volgende week zijn veel dichterbij en hebben daarmee veel meer belang dan een half jaar, of 2025, ik noem maar wat. Dat kostte uiteindelijk meer dan een half jaar om zover te komen en nu, weer lichtelijk ander werk doen is het goed zo. Het andere Klinkertje heeft in het tweede deel van dit jaar ook getracht haar bijdrage te leveren in de misère en nog een paar dagen gehospitaliseerd gelegen om vervolgens heel langzaam weer een beetje op te krabbelen. Het is net als met vertrouwen; het komt te voet en gaat te paard, voor je het weet heb je weer wat anders. Dan is ook nog tot slot van al dit drama onze kleine man, onze Ülli, bij ons in huis sinds 2007, naar de eeuwige jachtvelden gegaan. Het vorige jaar nog geholpen aan een kwaadaardige tumor aan zijn poot en dit jaar in blessuretijd nog een fijn jaar met hem gehad.  Gelukkig hebben we  dan de pieken die ons overeind houden waarvan de geboorte van onze eerste kleindochter wel het hoogste hoogtepunt was het afgelopen jaar, en nog steeds is hoor. We zijn gek met onze kleinkinderen en zijn in de gelukkige omstandigheid dat we er ook elke week een dag op mogen passen. Dat maakt wel dat je binding hebt en houd met je kleinkinderen. De mensen die wel kunnen ( want dat is natuurlijk ook een punt) maar systematisch weigeren om op hun kleinkinderen te passen kunnen in dit huis op weinig begrip rekenen. We zijn eigenlijk net een gewoon gezin waarin de pieken en dalen, net als in ieder gezin, voorkomen. Hooguit zou je kunnen zeggen dat ze bij ons wel hoger en dieper zijn, maar dat is dan maar zo, Het is net zo als met de politiek, of het lokaal, provinciaal, landelijk of mondiaal is; hoge pieken en diepe dalen; waarbij voor mij de dalen overheersen. Het ter discussie stellen van allerlei instituties, nieuws afdoen als fake nieuws, de wetenschap als een mening beschouwen,  de rechterlijke macht ( ook mensen) afdoen als vertegenwoordigers van de linkse kerk, een Nexit partij oprichten, de meeste boerenacties, en ga zo maar door; het kan bij mij op weinig sympathie rekenen, allemaal dalen en weinig pieken te bekennen. Het roeptoeteren dat zo goed gaat met de economie helpt de mensen aan de onderkant van het loonhuis niet want die merken er geen moer van, dat wetende er niets aan doen vind ik meer dan teleurstellend maar moet daarvoor het hele systeem op de schop; natuurlijk niet is mijn antwoord; mensen moeten bewuster gaan stemmen. Op inhoud graag en niet afgaan op wat er maar geroepen wordt en dat klakkeloos als waarheid aannemen omdat het zulke makkelijke schijnoplossingen biedt. Pieken en dalen. Het is weer een hele eindejaar overpeinzing geworden waarbij ik me vast houdt aan het thema van dit jaar; morgen, volgende week; ver genoeg vooruit gedacht. Een mooi en vooral gezond 2020 gewenst

Balans 2

Vorige maand schreef ik u iets over balans; tsja die is ver te zoeken geweest. Nu eens niet bij mezelf maar bij het andere Klinkertje die uit balans is en daarvoor zelfs moest logeren in Hotel Gelre. Dat het in een ziekenhuis geen feest is weten we natuurlijk allang maar een onervaren patiënt heeft het zo mogelijk nog moeilijker. Je moet echt duidelijk zijn in wat je wel en niet wil. Maar goed; deze periode overleefd en nu weer voorzichtig proberen vooruit te kijken want het hakt er toch wel een beetje in. Zelf weer met een nieuwe taak binnen het werk begonnen en iets waar ik nog nooit eerder bij betrokken was, De OR van het bedrijf waar ik werk is een nieuwe ervaring en erg leuk tot nu toe. Het geeft een andere kijk en een andere verbintenis met het bedrijf waar ik relatief nog niet eens zo lang werk. Wat op zich al een ander bedrijf is door de mensen in de top die zich zorgondernemer voelen en zijn en wat iets anders is dan de bureaucratische roots van de bedrijven in mijn sector. Flexibeler en meer in marktdenken dan in processen; om dat van een beetje dichtbij mee te maken is wel een beetje een verademing moet ik zeggen. Blijven we natuurlijk wel met de aloude tegenstelling in belangen tussen een werkgever en een werknemer. Dat de nieuwe Cao te duur is voor de meeste bedrijven in mijn sector biedt behalve bedreigingen ook kansen. Dat moet je wel willen zien naast het feit dat er ook behoefte is aan veiligheid en bestaanszekerheid en baanzekerheid. Natuurlijk, en als een bedrijf het financieel moeilijk heeft dan is het niet zo, in mijn ogen, dat er gekeken moet worden naar het personeel en de salarissen van het personeel om de balans weer goed te krijgen. Dat moet een werkgever niet bij zij personeel ophalen maar elders; zorgverzekeraars, gemeentes, het Rijk etc. Dit naar aanleiding van een rare discussie die zich ontspon over een nieuwe Cao; de vakbonden eisen teveel van de bedrijven? Hè, wat zeg je nu? Dat is een rare; de vakbonden onderhandelen namens ons met de werkgevers en daaruit komt een Cao tevoorschijn die mede ondertekent is door de werkgevers. Dus ligt de bal daar en iet bij werknemers lijkt me zo, en de beschuldiging aan het adres van de vakbonden,; laten we het houden op een persoonlijk onbegrip. Verder nog nieuws? Nou; het gedoe in de VS is een beetje uit mijn blikveld verdwenen momenteel en het Nederlandse gedoe; bekrompen en getuige van een kruideniersmentaliteit die we altijd al hebben gehad. Het komt nu alleen nadrukkelijker naar voren. Discussie over IS vrouwen en vooral kinderen zijn daar getuige van en niet overal dezelfde mentaliteit getuige een land wat deze dames en kinderen terugstuurt naar het land van herkomst; zeer tegen de wens en vooral het zere been van dat land. Maar na een Zwarte Pieten discussie en heel veel gedoe om stikstofverbindingen (ammoniak) ontbreekt me de zin en de moed om hier verder over uit te wijdden. Dat het politici bestaat om, waar het wetenschappelijk onderzoek betreft, op die onderzoeken op zijn merites te bestrijden en vervolgens, waar het gaat om bescherming van natuurgebieden, nu ineens te verklaren dat het natuurgebied moet worden opgeheven. Opheffen want dan hoef je er geen rekening mee te houden. Als dat soort van redeneringen in Nederland vanzelf wordt en bovendien als waarheid geaccepteerd neigt de toekomstige contour van Nederland meer naar die van een bananenrepubliek dan naar een gezonde democratie. Nee, meer zeg ik er niet over.

Balans zoeken

Al eerder heb ik aan u uitgelegd dat werken een belangrijk ding is mijn leven. Nu gaat het best wel goed met werken en dat is goed. Keerzijde is wel dat ik wat minder tijd achter de computer doorbreng en dat betekent minder schrijven en erger nog; ook de contacten met vrienden, kennissen en familie onderhouden is meer een opgave dan vroeger. Wat altijd vrij natuurlijk leek te gaan is nu niet meer vanzelfsprekend; als je tenminste wil werken en er nog andere dingen naast doen. Nu vind ik dat wel vervelend, en ik voel er ook wel een beetje schuldig onder maar het is ook niet anders. Rekenende op clementie van de kant van de lezer, de vrienden ( en een vage kennis), kennissen en familie ga ik de ene na de andere week in en uit, en verloopt het leven redelijk goed. De vermoeidheid blijft maar is binnen goed hanteerbare grenzen; het voelt comfortabel en daar gaat het maar om. Het andere Klinkertje is niet altijd helemaal fysiek okay maar voor mij de rots in de branding en dat mag nog lang zo voortduren hoop ik maar. Ze remt me ook weleens wat af om dingen aan te pakken en met alles in het achterhoofd; "kan ie het wel aan", fysiek. En daar ligt ook de uitdaging om in balans te blijven; ik vindt teveel dingen leuk/een uitdaging maar ik moet nog meer nee leren zeggen als het teveel is. Balans is het toverwoord waar veel om draait en ik probeer daarin mijn draai te vinden. wat belangrijk is; rust, rust en actief zijn; op de goede momenten. Waar we vroeger de nachtburgemeesters van de straat werden genoemd is het licht betrekkelijk vlot uit en probeer ik zeven tot acht uur te slapen in de nacht. Gewoon zult u vinden maar er zijn tijden geweest dat een nacht van vijf uur voldoende was maar nu verleden tijd dus. Genoeg over mezelf, binnenkort nog maar eens of de lokale, de nationale en de mondiale politiek; ik kijk er naar uit om erover te schrijven maar u weet; een goede balans zoeken, vinden en houden; die balans zegt dat het nu wel even mooi genoeg is geweest.

Maand

Het is precies een maand geleden dat ik in de vakantie een blogje schreef en daarna is het er niet meer van gekomen. Wel met een reden denk ik zo en dat is, zo vermoed ik, de volgende; de mensen die deze blogs wat vaker lezen weten dat het nog weleens door elkaar loopt in de blogs; heden en verleden. Nu heb ik, nadat ik slecht nieuws vernam, een soort van schema opgesteld waarover ik het nageslacht nog wil schrijven. Een autobiografisch deel van de blogs die een goed deel van ons leven beschrijven; die van het andere Klinkertje en uw schrijver. Dat schema, die lijst, werd een beetje onuitputtelijk naast de vraag of alles ook interessant genoeg is om over te schrijven en zadel ik mezelf niet met een onmogelijke opdracht op. Kortom; het schetsen over de onderwerpen waarover ik nog zou willen schrijven werd een beetje teveel van het goede en maakt ook dat ik sindsdien niet meer achter de computer gekropen ben om u iets te schrijven. Hoe ik dit dilemma; teveel en te tijdrovende onderwerpen, aan de vork ga prikken laat ik maar even in mijn achterhoofd verder broeden. Uiteindelijk komt er wel een oplossing en tot die tijd ga ik u weer verder vervelen met mijn opinie over de tegenwoordige tijd. Een tijd waarin van alles gebeurd; op mondiaal niveau maar ook op wat meer lokaal niveau. Om niet als de Bromsnor van Trump te beklijven in uw gedachten ga ik deze keer even lokaal. Een aantal keren heb ik geschreven over de stand van Eerbeek ( Blogs; Spoorloos, Hart van Eerbeek, Vroeger was alles beter) en er is genoeg reden om dat nog maar eens te doen. Voor de niet-weters of de mensen op afstand die iets met het dorp hebben; er lag een nieuw bestemmingsplan voor grote delen van Eerbeek. Hoop gedoe over geweest vorig jaar want het moest voor de verkiezingen, en dus in de allerlaatste raadsvergadering van die gemeenteraad, er nog door gejaagd worden. Onder het mom dat Eerbeek van het slot moest, en zou gaan met dit bestemmingsplan. We zijn inmiddels een anderhalf jaar verder sinds die bewuste vergadering en nu blijkt dat de Raad van State heeft beslist dat bezwaarmakers in grote meerderheid gelijk hebben en krijgen. Dat voor delen van het bestemmingsplan de gemeente een jaar de tijd heeft om een gewijzigd plan neer te leggen en dat het plan in zijn totaliteit een jaar moet wachten totdat de zaken afdoende zijn gerepareerd. Zo mag de industrie voorlopig nog niets doen want uitbreiding van de papierindustrie was/is afhankelijk van de hoeveelheid grondwater die ze mogen oppompen ( er is veel schoon water nodig voor de productie van papier, voor de alfa-, dan wel digibeten, op papiergebied); een vorstelijke miljoen extra liter water zou er vrijkomen via dit bestemmingsplan waarvan de Raad van State nu heeft  gezegd dat dit voorlopig niet doorgaat, met name i.v.m. met onvoldoende onderbouwing en onzorgvuldige besluitvorming. Voor de liefhebbers is het een behoorlijke klus om het hele stuk van de Raad van State door te lezen en ook nog te begrijpen wat er staat en wat het betekent. Zo zitten er nog meer zaken tegen en moet er extra onderbouwing komen voor het Burgersterrein, en de positie van M&M ( een van de grote papierfabrikanten), bovendien hebben de bezwaarmakers dus in meerderheid gelijk gekregen en moet de gemeente de kosten voor de bezwaarmakers betalen ( 10000 Euro), kosten van de landsadvocaat en natuurlijk alle ambtelijke uren die ermee gemoeid zijn. Wie niet luisteren wil moet op de blaren zitten heet het en zo is het ook in dit geval. Daarbij nog de, tot nu toe, milde crisis in de Brummense coalitie waar Lokaal Belang Brummen toch echt te worden afgeserveerd. Dat er niet met ene meerderheid van 1 zetel gewerkt gaat worden is begrijpelijk maar iets meer vertrouwen in elkaar en je coalitiegenoten is blijkbaar niet op de plaats want anders zou 10 van de 19 zetels best kunnen. Dat vertrouwen is er dus niet en wordt gezocht naar een vierde partij om aan te haken maar die partij moet dan ook een wethouder ( en liefst een geschikte) kunnen leveren. Te midden van al dat politieke gewoel komt dan nog de beslissing van de RvS die echt zeer veel tijd, en dus haast kost. Geen tijd voor partijpolitieke spelletjes maar een goed en gedragen college kan de zaken binnen een jaar voor elkaar krijgen, aan de slag dus. In zijn columns voor het Eerbeeks weekblad heeft Muus Groot al diverse metaforen beschreven voor de staat van Eerbeek. Naar ik mij herinner was het Dresden ( kan ook Leipzig geweest zijn) na de oorlog waaraan Groot zich bezondigde in zijn vergelijking met de toenmalige staat van Eerbeek. En laten we wel wezen; behalve een paar nieuwe stenen op het Stuyvenburgplein, een paar nieuwe scholen en nu eindelijk nieuwbouw op de oude Eerbeekse Enk, heeft het allemaal nog steeds niets opgeleverd in de verbetering van het centrum van Eerbeek. De Raad van State zal zich weinig gelegen laten liggen aan de politieke sores in Brummen.  Als het bestuurlijk niet weer snel op niveau komt gaat er van een nieuw bestemmingplan voor Eerbeek door het komende college niet veel komen en weten u en ik al wie weer het kind van de rekening dreigt te worden; het centrum van Eerbeek wat inmiddels in zijn hoedanigheid niet zou misstaan ergens in de oude DDR, om nog maar eens een metafoor van stal te halen.

Opluchting

We zijn nog maar net aan de vakantie begonnen of de eerste afspraak met een dokter is net gepasseerd. Alleen goede berichten van deze meneer en zover dus dat is in ieder geval een opluchting voor de komende weken. Genoeg andere dingen die een mens kan bezig houden dus deze kunnen we in ieder geval voor een korte periode weer naar het achterhoofd verhuizen. Zo gaat het een beetje bij mij althans; de problemen, groot en klein, dringen zich naar voren of naar achteren. En dan gelukkig zijn er ook de momenten dat de problemen er wel zijn uiteraard maar dat ik me er niet van bewust ben; zo waren we in het weekend aan zee en de aangekondigde storm voltrok zich voor onze ogen. Machtig gezicht altijd en nadat we een poging deden om de auto uit te gaan werden we gezandstraald, een pijnlijk gevoel maar ook toont het de sterkte aan van de windkracht van dat moment. Met de hond even aan zee gelopen en die kwam terug met een soort van zand/traanogen waarbij er een streep zand van zijn ogen tot zijn bek reikten. Verder waren er veel kitesurfers actief en die hadden helemaal, ondanks alle waarschuwingen van de betrokken diensten, de dag van hun leven. Sprongen uit het water van zo'n 10/15 meter hoog en ze konden een heel stuk doorsurfen met dit geweld; een wonderlijk mooi gezicht. Dat zijn wel de momenten, als voorbeeld, dat je even helemaal weg bent je gedachten. De persoonlijke wereld is dan even plaats bepaald en laat geen andere gedachten toe; en dat op zich is al de hele ( en in dit geval mooie) reis waard.

Hitte

Het heeft wat gekost, de hitte van de afgelopen tijd. Waar anderen al lopen te balanceren met hun energieniveau na weer een hete en dus slecht geslapen nacht, daar voel ik alles nog met een factor drie of vier heftiger. Dat is tenminste mijn beleving van de afgelopen weken die een afwisseling waren van dagen en nachten proberen te rusten en wat te doen. In de vroege ochtend al boodschappen doen, makkelijk koken en tot zondag vooral rustig op de bank geparkeerd zitten kijken naar de Tour en andere sporten. Deuren en ramen dicht om te proberen de warmte buiten de deur te houden. Gisteren was het de laatste dag van de warmte maar in huis is het evengoed nog steeds 25 graden en doorluchten helpt maar niet zo snel als je zou willen. Eindelijk dus ook de moed om weer even een stukje te schrijven. De tour afgelopen, en dan valt er altijd een beetje een gat in je dagritme, na het WK voetbal voor vrouwen, Wimbledon en de Tour de France is er een lacune in het dagprogramma. Niets om te kijken zeggen we dan maar in dit Netflixtijdperk valt dat erg mee natuurlijk. En er is nog de andere sport want de Formule 1 was natuurlijk fantastisch de laatste drie races. Na het enorme debacle in Frankrijk, op een weliswaar zeer kleurrijk circuit, werd de meest kleurloze race van dit seizoen gereden. Maar, dat moet gezegd, de heren hebben het ingehaald en op een geweldige manier. En de politiek zegt u, was daar niets over te schrijven. Natuurlijk is het lokaal helemaal stil gevallen en dat geldt eigenlijk ook voor landelijk na alle gekrakeel over de baantjes bij de EU en het bezoek van Rutte aan Trump. En daar kan ik elke dag over schrijven, wat van vinden en eindeloos over door ouwehoeren; Trump. Zo geen president; niet in daden en niet in woorden. Nog nooit vertoonde politieke corruptie op dit niveau, voortdurend anderen de maat nemen in bewoordingen, en tegen mensen, die hun weerga niet kennen. Als anderen hem de maat nemen dan is het fake, of begint gewoon te schelden, zeer unpresidential. Het is gewoon een schoffie die de wereld en vooral de USA uitlacht, en voeg ik maar aan toe; waar de onder- en de bovenwereld elkaar treffen. Niet besmuikt lachen, ook niet achter de handpalm maar recht in het gezicht, en de helft van de Amerikanen ziet het niet. Die parallel kun je overigens gewoon doortrekken naar Nederland waar veelal het beleid van Rutte en zijn VVD kabinet onderwerp van hoon en discussie maar de steun die hij krijgt voor dit beleid is niet eerder vertoond. En voor mij onbegrijpelijk voeg ik er maar aan toe. Maar verder wil ik het nog even niet met u hebben over politiek.

Zoekende

In een klein plaatsje in de Millingerwaard zit ik, samen met Ülli te wachten tot het andere Klinkertje terugkeer uit de Duffelwaard. Op zoek naar een bijzondere rups die er op de foto ook heel bijzonder uitzien. Zelf niet mee gewandeld want sinds vorige week voorzichtig gestart met een beetje werk. 3x 1 uur om er weer een beetje in te komen. Volgende week ga ik naar 3x 2 uur en hoewel het relatief kort is heb ik toch even tijd nodig om te wennen aan de nieuwe structuur. Daarom ook even het wandelen op een laag pitje gezet want het wennen kost energie en de beschikbare moet ik goed verdelen. Dus het andere Klinkertje is aan de wandel en ik ben de taxi. Dat is voorlopig een goede verdeling in de activiteiten op dit moment. Later zien we wel weer, nu eerst wennen aan de nieuwe realiteit. Hoe dat gaat met het werken? Best wel bijzonder eigenlijk want het is ander werk. Administratief, licht administratief werk is iets wat ik nog niet kende, wel zware want daaronder verstaan ze iets als planning, denk ik. Licht administratief werk dus, leuk om te doen en momenteel ook nog iets waaraan de werkers direct iets hebben. Waaraan ze normaal niet snel toekomen, leuk om te doen en die planning komt ook wel weer denk ik, maar nog even niet.

Bermen

Het drukke sportseizoen is weer aangebroken, nadat we getrakteerd zijn op het WK voetbal der dames, morgen de finale, start vandaag de Tour de France, Wimbledon is nog bezig en ook het F1 seizoen begint eindelijk op gang te komen na Verstappen's zege afgelopen week in Oostenrijk. Kortom, het is moeilijk kiezen tussen al het sportgeweld want tussendoor ook nog een paar keer de Diamond League, en ik vond het allemaal leuk om naar te kijken. Gelukkig is er nog steeds tijd om te wandelen want na een hele warme periode waarin het wandelen op een laag pitje kwam zijn we deze week weer voorzichtig begonnen. Gisteren een beetje teveel, reden waarom ik thuis ben en het andere Klinkertje bermen aan het inspecteren is. Pijn in de bovenbenen die ik vandaag maar wat rust gun. Gisteren gewandeld in de buurt van het Kootwijker veen, ik had er nog nooit van gehaard maar het ligt in de buurt van Rabbit Hill bij Nieuw Milligen, grofweg dan. Heel erg mooi gelegen maar veel, teveel, mul zand gelopen en dat is funest voor de net weer startende beenspieren. Ach, erg is het niet want die spierpijn gaat wel weer over en dan wandelen we vlak en hard om er weer wat in te komen. In de tussentijd is er lekker veel tijd om niets van al het sportgeweld te missen, top.

Warmtegolf

Red u het allemaal nog? Met de warmte bedoel ik natuurlijk. Daar wilde ik het met u over hebben, een 10 dagen geleden alweer recordtemperaturen in het land. Zelf redde ik het niet want dat is mij allemaal veel te warm. Zo ineens val ik ook uit de routine die we de afgelopen tijd hadden opgepakt. Wandelen gewoon geen doen, ook in de ochtend veel te warm. Dus zijn we een beetje zoekende naar een nieuwe routine en ongemerkt is het zo ineens juli geworden. Vakantietijd en geen goede periode om in een ritme te komen. Iedereen en alles is in beweging en bezig met de vakantie. Dat gaat voor ons niet anders want hoewel we niet weggaan is het toch een andere periode. We passen even niet op de kleinzonen en we zien ze ook niet zoveel. Het is een "vrije" periode en dat geeft ook even ruimte. Ook fijn.

Day after

Gisteren een goeie dag gehad, echt een heerlijke dag waarin we veel gereden en gezien hebben. Het is the day after en ik merk aan alles dat we gisteren geen gewone dag hebben gehad maar wat lekker en dus neem ik de ongemakken van vandaag op de koop toe.  In het altijd mooie Friesland en Groningen zijn we geweest en als je dan op een betonnen kade bij een paar bootjes aan de grens van Nederland en Duitsland over de Dollard uitkijkt, dan is mijmeren niet ver weg. Met je kop in de wind, want die stond er aangenaam, heerlijk. Uitkijkend over het wad wat hier de Dollard heet was echt heel erg fijn, en de moeite/energie waard. Ook nog bij het Lauwersmeer geweest, Lauwersoog heet het dan; waar de boot naar Schiermonnikoog vertrekt. Daarnaast ligt een enorm militair oefenterrein waar je in het weekend mag wandelen. Het andere Klinkertje had nog een reden om hier naar toe te willen; het op de foto zetten van eerder deze week waargenomen schildraaf, welke helaas al vertrokken was. Gelukkig was er nog wel een roodmus in het gebied en die heeft ze mooi op de foto gekregen. Je ziet dat er weinig activiteit is want de vegetatie is ook anders en, ik heb er geen verstand van, dat was reden te meer om hier te zijn. Op de heenreis zijn we eerst een flink stuk opgeschoten door de snelweg te pakken, geheel tegen onze vroegere gewoontes in maar nu lijkt dat het best om te doen. Daarna veel de kleine wegen gereden en wat een land hebben we toch. Groots en meeslepend grote vlaktes waaraan geen einde lijkt te komen en dat geldt ook voor sommige van zijn wegen. Een paar keer denkend aan Ede Staal en de tekst van Mien Hogeland, maar tijdens de rit kom ik niet op de dorpen waar hij over zingt. Nu, de dag erna, de tekst lezend van zijn lied lees ik een aantal bekende namen , dorpen die we gisteren zijn gepasseerd; rondwegen zijn er niet veel; alle verkeer gaat nog door de dorpen. We rijden verder en komen aan in Nieuwe Statenzijl, waar Ede Staal ook nog gewoond heeft; in 1 van de 5 huizen die er staan. Bijzonder. Terugrijdend door Groningen belandt ik twee keer per ongeluk in Duitsland, zodra de aan de andere kant van de grens opgestelde windmolens te dichtbij komen bekruipt mij al het gevoel; Sie verlassen den Niederlanden; Wilkommen in Deutschland. Het andere Klinkertje is niet gecharmeerd en na een weg van zo'n vijf kilometer te hebben gereden die leek te zijn gemaakt voor het testcircuit van VW , waar de vering getest wordt ( en niets meer over Belgen hè) geef ik TomTom de opdracht zo snel als mogelijk Nederland op te zoeken, hetgeen lukt. Verder rijdend door het Groningse land, in al zijn weidsheid, verzucht het andere Klinkertje; het zijn jouw roots hoor. Wat ik dan ook maar zonder morren accepteer.

Loot

Sinds een week is er een nieuwe loot aan de stam van de familieboom. Na een, voor onze familie niet ongebruikelijke, nogal dramatische aanloop naar, en de uiteindelijke geboorte van Esmee, een prachtig moment in ons leven. Onze eerste kleindochter, en ons jongste kleinkind wat, in deze periode van ons leven natuurlijk heel bijzonder is en mij het gevoel geeft; geweldig, en soms overweldigend, dat ik dat allemaal nog mag meemaken. Nu is het nogal druk voor de jonge ouders en dat betekent dat wij, net als anderen, via de agenda op bezoek mogen. Of, zoals wij liever zeggen, op audiëntie bij de kleine Prinses aan de Händelstraat, en dat is wat zo gaan doen. Een moment om naar uit te kijken want zoveel hebben we haar uiteindelijk nog niet gezien en dat gaan we na de vakantie inhalen want als moeder aan het werk gaat komt ze elke week een dag om op te passen. Tot die tijd vragen we nu en dan audiëntie aan. Komt best goed. Het is wel weer een beetje een rare week want de heren komen twee dagen; we hebben Hemelvaartsdag en zondag a.s. schijnt het heet te worden tot wel 30 graden. Dan ook nog mensen die graag op bezoek komen om even bij te praten en dat is best bijzonder want inmiddels bijna een half jaar thuis. Ach, en ondanks alle vermoeidheid is er genoeg om van te genieten als ik maar een beetje naar mijn lijf luister. Deze week nog in etappes naar Winterswijk geweest en, onder andere, gekeken bij de oehoe die de jongen alleen op het nest had maar wel proviand had achter gelaten. Zo wilde een jong een hele houtduif in een keer verorberen wat het andere Klinkertje prachtig op beeld heeft vastgelegd. En ze werd, zes jaar naar dato, nog herkend door mensen als de mevrouw van de Prachtplek 2013 die op die plek had gepicknickt. Verder waren er deze week ook de Europese verkiezingen die nogal blijmoedig verliepen voor mijn Partij. Nu maar hopen dat ze ( het Partijkader) niet naast de schoenen gaan lopen en onze inschatting is dat de uitslag door Timmermans veroorzaakt is en niet door al het andere. Het feit dat de PvdA, na jaren, een wat linksere toon aanslaat, en wat meer links opereert zal er toe hebben bij gedragen, zo is onze hoop in ieder geval maar dat zal niet de voornaamste reden zijn geweest voor de lichte wederopstanding van onze Partij. Wat er verder nog gebeurde in de wereld in deze week is echt niet in een paar zinnen te beschrijven waarbij de president van de USA toch weer herhaaldelijk de aandacht op zich weet te vestigen met non-presidentieel gedrag en dito uitspraken. Daar kun je inmiddels elke dag wel een boek over volschrijven wat ik niet ga doen. Wat voor mij persoonlijk ook heerlijk was deze week is de aanschaf van een paar hele mooie, en hele goede, wandelschoenen. Nadat ik in 2012 mijn eerste paar heb aangeschaft is dit het tweede paar wandelschoenen van de Duitse firma Meindl die wel een kapitaal vertegenwoordigen maar daarnaast wel heel erg lekker lopen. Met veel zoekwerk kwam ik, in coproductie met het andere Klinkertje, erachter dat mijn huidige schoenenmodel nog steeds gemaakt wordt. Die zijn dan via internet besteld, via Amazon, wat al een flinke besparing opleverde op de niet geringe prijs. Ook gelijk een paar sokken erbij, Falke wandelsokken, die, voor sokken, ook redelijk aan de prijs zijn maar dan heb je ook wat. Ach en zo hobbelen we een beetje door, en gaan, zoals onze adviseur ons voorhield, vooral bij de dag verder. Tot nu bevalt dat goed.

Alleen

Het gebeurt niet zo vaak meer maar deze vroege ochtend ben ik even alleen. Het andere Klinkertje is doorgelopen naar onze middelste om te kijken hoe het op de landingsplaats is. Zelf opgestaan met nogal rugpijn dus even kalm aan doen en daarom de auto, die terug is van Eric, weer ingepakt met de spullen die we altijd mee hebben, variërend van lampjes, verrekijker tot de hengel. Nu zit ik achter de computer en zit te bedenken wat ik ga doen. Nu gaan wandelen of is dat niet verstandig met de rug? Het is zo stil inmiddels dat ik de radio aangezet heb en de top 40 muziek komt de huiskamer binnenrollen maar het is meer achtergrond muzikaal behang, luisteren komt er niet van. Is het omdat je op jezelf wordt terug geworpen of is het wat anders waardoor het me ineens opvalt dat ik nu alleen ben. Niet dat ik me alleen voel maar het is iets waar ik sinds december niet meer aan gewend ben. Als ik alleen wandel wat niet vaak voorkomt, zoals ik gisteren gedaan heb, voel ik niet wat ik nu in de stille huiskamer voel. Ik trek mijn schoenen aan en ga ook maar op de landingsplaats kijken.

Zes minuten

Het waren zes minuten teveel vanavond, 6 minuten te lang voor Ajax, 6 minuten hebben ze de das om gedaan.  En waarom; natuurlijk hadden ze het moeilijk en natuurlijk ongelofelijk veel pech maar waar ik meer moeite mee heb is dat niemand het heeft waarom er zo nodig 6 minuten extra tijd moest worden gespeeld. Geen blessure geweest in de tweede helft, een beetje tijdrekken maar dat hoort erbij. Nee, Ajax was niet zo goed meer de tweede helft maar wat mij betreft was de Duitse scheidsrechter van dienst ook flink mis ( misschien is hij in Amsterdam te vaak gevraagd wanneer die fiets nu eindelijk terug komt en was hij er een beetje boos over). Hij had gerust twee minuten tijd kunnen bijtrekken, net als in de eerste helft waarin blessures waren waarvoor het spel stil gelegd moest worden. Maar van blessures was in de tweede helft  geen sprake, daarvoor is niet een keer het spel stil gelegd en dus waren zes minuten veel en veel teveel, en dat is onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk dat niemand het daar over heeft, ontzetting was er breed in het publiek over zoveel extra tijd (die vroeger nog blessuretijd heette en daarmee nut en noodzaak van die tijd aangaf). Nu krijgen we een finale tussen twee Engelse teams; lekker boeien. Boos, teleurgesteld en verdrietig ben ik over deze verloren wedstrijd die 6 minuten te lang duurde, onnodige minuten. Hopelijk straks wel lekker slapen.

Onrust

Gisteravond ging mijn bloed sneller stromen want kijkende naar de wedstrijd van Liverpool tegen Barcelona leverde dat een verrassende winnaar op en een bedroefd Barca. Wat kan die Messi toch ongelofelijk teleurgesteld en bedroefd kijken. En wat een rol voor Weinaldum die niet in de basis stond ( en daar boos over was, wat een adrenaline zal dat gegeven hebben) maar wel de belangrijkste man voor Liverpool werd. In een verbijsterend matige wedstrijd van de Catalanen, waarin Suarez weer een negatieve hoofdrol op eiste, was het scoreverloop lange tijd in slaap sussend. Totdat ene Weinaldum het genoeg vond en binnen drie minuten twee doelpunten scoorde, en wat een mooie doelpunten. Het levert, na de eerste wedstrijd (verloren met 3-0 door Liverpool), een onverwachte winnaar op die terecht naar de finale van de Champions League gaat, nu vanavond Ajax nog. Dat wordt een zenuwslopende wedstrijd, daar reken ik op. Zo gemakkelijk als het nu allemaal klinkt wordt het niet, een doelpunt van de Spurs en we zijn terug bij af, het voordeel van de gewonnen uitwedstrijd is natuurlijk beperkt, en dat zullen de Ajacieden zich goed realiseren. Betekent overigens ook de Brexit dat ze uit de UEFA moeten stappen, grapje hoor. Het zou natuurlijk nu maar zo kunnen dat er een Britse finale komt, hopen doe ik het niet. Dat wordt een onrustig avondje voor deze bankzitter en ik hou mijn hart vast, en tegelijk wens ik ze ontzettend veel succes en plezier in deze wedstrijd.

Alledaags

Na een korte, en relatief rustige periode, start het ziekenhuisseizoen weer. Bloed prikken, onderzoek en dan consult bij de behandelend arts. Vanaf volgende week weer aan de orde want dan beginnen de activiteiten weer zoals we al te lang gewend zijn. Sinds een jaar weer bij de tandarts geweest en gelukkig valt de schade daar ook mee. Wel nog wat reparaties gewenst,  en zo blijven we bezig met lijf en leden. Nu hebben we qua wandelen een paar dagen rust ingelast nadat we de afgelopen maand 210 kilometer gewandeld hebben gingen de benen afgelopen maandag ineens een stuk moeilijker. Zou de tegenwind daar iets mee te maken hebben gehad, zelfs Ülli, die ook alle kilometers heeft meegewandeld, viel het zwaar. En omdat het vooral leuk moet zijn en geen wet van Meden en Perzen is hebben we even een paar dagen rust ingelast. Ook omdat we nog andere dingen moeten doen want die dingen lopen nooit weg. Een huishouden verzameld veel, en zeker wij zijn niet van de weggooierige kant en dus blijft zo her en der de boel zich verzamelen. Het is soms net of het vanzelf gaat, een proces waaraan je zelf geen deel hebt, wat natuurlijk onzin is. Maar als dingen bruikbaar zijn is het zonde om weg te doen, zo zijn we wel opgevoed. Daarover schreef al eens in een stukje over de iPad die door de fabrikant wordt afgeschreven terwijl de zuinige gebruikers ( wij dus) zich gestraft voelen door dit, vooral op commercie gebaseerde besluit. Ga er nu niet verder op in want dan begint mijn bloed te ..., nou ja, u begrijpt het. Opwinden over sommige dingen lukt nog steeds hoewel de vermoeidheid nog steeds zijn tol eist en het me moeilijk maakt. Vreemd genoeg had ik daar in mijn hoofd wel last van tot ons gesprek een aantal weken geleden in het ziekenhuis waarin de noodzaak om eerst balans te vinden onderstreept werd. Daarna komt het werk wel weer zo werd gezegd en tot nu toe gaat dat goed. Nog steeds ben ik na de middag moe en ga even rusten, het is even niet anders.

Wie o wie?

Vandaag even gewandeld, door de prachtige Eerbeekse dreven en de nog mooiere paden en lanen in Loenen. Nu lopen we met Ülli hele stukken en dat is aan hem wel te merken. Zijn conditie is, in tegenstelling tot sommige honden, nog steeds erg goed. En ondanks van alles wat hij mankeert gaat het nog steeds redelijk goed met hem. Doordat je een hond bij je hebt kijken mensen toch anders naar ons en maken soms even een praatje. Zo kwamen we deze ochtend weer aardig wat mensen tegen die ons vriendelijk goedendag wensten en waarvan een enkele een praatje begon. Naderhand kwam telkens de vraag van het andere Klinkertje; wie is dat ook alweer, of; wie is dat? Na een korte uitleg en het andere Klinkertje van voldoende informatie te hebben voorzien lopen we dan verder. En deze ochtend waren het echt wel veel mensen die ven een toelichting behoefden maar wat maakt het uit. We hadden een lekker rondje gevonden om te wandelen en genoeg te zien. Zo hadden we op dezelfde ronde voor een paar dagen terug een dode vogel gezien en het andere Klinkertje had daar melding van gemaakt, en was nu toch, blijkbaar en waarschijnlijk, opgehaald. Opgehaald door mensen die er nog onderzoek op willen doen en die ook tot de harde kern van vogelaars behoren. Voor wie gisteravond nog naar M gekeken heeft zich nog kunnen vergapen aan twee bekende vogelaars ( ze hebben ook een relatie) in Nederland en de passie die ze voor het vogelen hebben ( vertaal dat maar eens in het Duits, maar dat terzijde). De manier waarop beiden dat beleven waarbij hij een mooie en meer universele uitspraak deed; als je werk en je hobby hetzelfde zijn is dat geweldig, en voor hem geldt dat. Treurige avond verder; Liverpool ging in Barcelona met 3 -0 onder tegen de plaatselijke FC. Had het mooi gevonden als, als, als Ajax in de finale mag belanden zij het zouden opnemen tegen Liverpool waar, zoals bekend, twee hele goeie Nederlands elftal spelers een basisplaats hebben, Virgil van Dijk en Georginho Weinaldum. Maar als het Verenigd Koninkrijk alles heeft gehad doen de beide clubs, Liverpool en Tottenham Wanderers mee aan de totale Brexit van het eiland en staan ze met twee ploegen in de halve finale van de Champions League maar met geen enkele in de finale. Het kan verkeren.

In de pauze

Een soort van tussenbericht noem ik het maar even want het is een interbellum. Na bezoeken in het ziekenhuis van vorige week is er wat relatieve rust in de situatie gekomen. De eerste drie maanden niet meer terug en niet hoeven te weten wat de stand in het bloed is van de foute celletjes, zoals aangeduid door een van de kleinzoons. Dat geeft, in ieder geval voor nu, even rust. Wat ook rust geeft is dat er nu iemand in het ziekenhuis is die we kunnen bellen. Dat hadden we nog niet dus dat is voor de komende periode een soort van vluchtstrook waar we altijd terecht kunnen. Allemaal rustgevende dingen zult u denken, dat zal wel achterover leunen en rustig aan doen worden. Dat is nu net weer niet zo want de andere Aardse vragen gaan gewoon. Gelukkig is het programma, door de feestdagen, vandaag is Koningsdag, een beetje in de war. Het is voor ons in ieder geval een rustmomentje. En in afwachting van een nieuwe nakomeling; want dat staat ook nog in de planning de komende weken. Dat is iets om naar uit te kijken. En nu maar hopen dat alles goed gaat en vooral dat iedereen gezond is en blijft.