Pauze

Daar was ik weer sinds de vier Kerstdagen van 2017 heb ik mezelf in de pauzestand gezet. Vooral doordat ik voor mezelf even een rustpauze wilde inlassen, even niets schrijven. Vooral ook omdat ik het gevoel had dat op dat moment alles gezegd en geschreven was. Het was een mooie afsluiting van een toch al niet zo productief jaar en soms moet je het dan gewoon los laten. Niet meer aan denken en pas weer beginnen als het gevoel er weer is dat er geschreven moet worden. Is er dan niets gebeurd in 2½ maand tijd, dat bestaat toch niet en het is ook niet zo. Genoeg gebeurd en dat is ook een reden om de figuurlijke pen op te pakken en wat van de gedachten over bepaalde zaken aan het zwart en wit toe te vertrouwen. Laat ik met leukste beginnen en dat is onze laatste vakantie, een mooie en zeer koude week was het qua weer. Door toeval had ik zowel voor als na de week het weekend vrij en dat gaf echt een vrij gevoel. Tijd om uit te waaien en daar zijn we direct de eerste zaterdag van de vakantie mee begonnen. Het andere Klinkertje wilde graag een zwartkeellijster op de foto, bijzonder zeldzame vogel die al een paar weken zijn domicilie had gekozen in Scheemda. Daar rijd je dus niet zo even naar toe en dus werd een hele dag gepland om er te komen en weer huiswaarts te gaan. Zoals bekend rijden we vooral over 60 of 80 km wegen en dat brengt met zich mee dat je even onderweg bent. Nu gingen we toch Noordwaarts en was de suggestie al snel gedaan om dan de "oude route" aan te houden. Dat wil zeggen over Deventer, Raalte, Ommen, Hardenberg, Coevorden en vandaar over Dalen, Sleen naar Emmen en dan via Klijndijk naar Valthermond rijden. Dat hebben we dan ook gedaan, erg leuk en op sommige plekken was het onherkenbaar en op andere leek de tijd te hebben stil gestaan. Prachtige esdorpen zijn het toch. In Valthermond aangekomen direct een aangename verrassing voor het andere Klinkertje want er stonden varkens in een grote groenstrook als bestrijdingsmiddel tegen berenklauwen. In Oosterbeek zijn ze ooit gebruikt voor de Japanse duizendknoop, nuttig dus maar ook zeer vermakelijk. De weg vervolgend komen we nog een keer varkens tegen die gewoon op een akker lopen, ook in Valthermond, prachtig. Daarna toch gauw nog even kijken, we zijn er toch in de Roelof Tuinstraat die overgaat in de Vurenlaan. Tot onze verbijstering zien we dat er nog twee seniorenwoningen staan, nummer 22 en 24 staan nog net overeind voordat ze volgende week ten prooi vallen aan de sloophamer. De hele straat is bijna leeg gemaakt en waarom is me een raadsel. Zijn er geen senioren meer in Valthermond? We rijden een klein stukje verder en zien dat de Vurenlaan ook gesloopt wordt. Wonderlijk genoeg en een beetje overrompeld door de sloop van deze hele buurt is het huis van tante Grietje en ome Pieter nog bewoond, als enige in het hele complex waar verdere geen levende ziel meer wont. Het maakt een desolate indruk en enigszins onthutst rijden we ver richting Musselkanaal waarbij ik, in deze stemming verkerend, vergeet om op het Noorderdiep te kijken of die woningen er nog wel staan. Het Noorden heeft ineens een hele andere inhoud gekregen want hoewel het maar stenen zijn maakt het wel indruk dat alle plekken waar je als kind naar toe ging aan de slopershamer niet lijken te ontkomen. Verder rijdend gaan we binnendoor naar Scheemda en daar kan het andere Klinkertje haar foto's maken bij een onbekende heer in de tuin die vraagt hoe ze hier is
gekomen. Het andere Klinkertje legt het kort uit aan de vriendelijke heer die de achternaam horend vraagt om mij op te halen, ik wacht, met Ülli, doorgaans even in de auto tot de foto gemaakt is. Nu dus op gehaald en man maakt even een praatje over onze achternaam, over Eerbeek en hij vind het allemaal prachtig. Ook het vele bezoek in zijn achtertuin zal hij gaan missen als de vogel een keer gevlogen is Goed, de foto is gemaakt en nu. We zijn verder getrokken door Groningen naar plaatsen waar ik ook nog nooit geweest was en eindigend in Nieuwe Statenzijl op de grens van Nederland en Duitsland in het meest Noordelijke puntje van onze landsgrens met onze buren. Kijkend over de Dollard, en Duitsland ( Emden) inkijkend, een prachtig gezicht want de sluis is gelegen in een natuurgebied. Koud was het wel en op de dijk staande was het een gevoelstemperatuur van -15 graden maar fantastisch om mee te maken. In de zomer gaan we zeker weer kijken hoe het gebied er dan bij staat.