Het blijft altijd een rare dag, de 12e mei, de dag dat je het meest voelt dat ze er niet meer is. Mijn moeders verjaardag zou het zijn deze dag. 10 jaar geleden vierden we die voor het laatst en dat blijft raar. Als ze er niet meer was zou ze op ons passen, als ze kon, zei ze altijd. Dat heeft ze tot het laatst volgehouden in de strijd die ze moest leveren. Het intense verdriet, zoals ik dat toen voelde is wel weg maar het gemis nooit. Mijn moeder leeft nog steeds voort al is ze er niet meer zelf bij. Bijna elke dag komt ze langs in een verhaal, een opmerking of een gezegde. Zo heeft onze middelste een aantal anekdotes gebruikt in haar 4 mei speech, een van de mooiste manieren om verder te leven. Of om met Bram Vermeulen te spreken, " Ik ben pas echt dood als jij me bent vergeten".
Voor de grap zeggen we weleens tegen elkaar; we are the next generation maar het begint wel steeds meer zo te voelen. Er beginnen mensen om je heen weg te vallen, inmiddels ook leeftijdgenoten. Dat maakt wel dat je hoopt dat het einde nog ver weg is maar dat je dat niet weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten