Vakantie Vl

Eigenlijk mis ik nu nog een hoop om u te vertellen want in de rit naar Wembach kwamen we nog in het centrum van Freiburg terecht, kwamen we nog langs de Titisee. Over alles valt wel wat te vertellen, zo was het in Freiburg direct duidelijk dat de stad bezit was van studenten, dat het een universiteitsstad is. Onderweg kwamen we ook door het onvergetelijke Simonswald waar we in de plaatselijke speeltuin nog een genoeglijk uurtje hebben beleefd met de jongens. Mooier nog is dat we iets verder dan de speeltuin een weilandje ontdekten waar we nog gepicknickt hebben tot de wespen ons ontdekten. Wel mooi, vlak aan een snel stromend water was dit wel heel dicht bij hemels ( behalve die wespen dan). Mooie speeltuin ook en dat kan daar dan nog; bij ons zou moord en brand geschreeuwd worden vanwege overlast door geschreeuw, jongeren, afval, etc. Maar daar, midden in het kleine stadje, daar kan het nog. Dat is toch een geruststellende gedachte en geeft brandstof aan mijn hypothese over de overbevolkte rattenkooi waar ik Nederland weleens mee vergelijk. Teveel mensen, te weinig ruimte en gek genoeg zoeken die mensen elkaar ook nog op in de hele drukke Randstad. Maar goed, in Simonswald kan het nog.

Deze dag zijn we onderweg naar een symbool waar hele generaties inmiddels mee zijn op gegroeid. Iets waar ze in het Amerika van de Verenigde Staten toch maar wat jaloers op zijn en het daarom maar namaken. In die zin zijn de Amerikanen weinig anders dan Oost-Aziaten; kopiëren en groter maken. Zo is het ook met dit symbool want wie de verbeeldingen van de sprookjes volgens Disney kent, kent ook dit symbool. Een prachtig kasteel, want dat is het symbool, op een berg gelegen en torent boven alles en iedereen uit. Het wordt gebruikt in sommige sprookjes van Disney net als Neuschwanstein in Beieren.  Dit kasteel, genaamd Hohenzollern, is daar ook een onderdeel van. Al op zo’n 15 kilometer van het kasteel zien we het liggen, majestueus boven op een berg. De hoeder van de omringende dalen en trekpleister van de omgeving zoals we al snel merkten. Er naar toe rijden kostte geld voor de parkeerplaats en nog weer geld voor de pendelbus. Bij de entree nogmaals betalen hielden we voor gezien want met twee kleine jongens zo’n kasteel in leek ons geen wijs idee. Dus hebben de prinsessen en de ridders het nu gedaan; van hen mochten we nog niet het kasteel binnen. Ach ja; iemand moet de schuld hebben. We zijn wel een aanzienlijk eind weer zelf gedaald naar de parkeerplaats, een heftige afdaling zou ik zeggen. Het was in ieder geval een heftige klim aan een aantal hijgende postpaarden te horen die de klim wel hadden gewaagd. Wel mooi hoor, dat kasteel maar zijn grootste charme heeft het eigenlijk van een afstandje door de torens die dan goed zichtbaar zijn en zijn ligging op die berg. Op de terugweg hebben we nog een paar keer in de buurt gestopt om te kijken waarna we met een mooie rit weer naar het huisje zijn gereden. Daar waar de jongens hun eerste Paula toetje scoorden en dat heel erg lekker vonden.