Kerst

We zijn er weer doorheen gekomen. Heerlijke Kerst en omliggende dagen vrij gehad en morgen om 6u gaat de wekker weer. Aan het werk tot een paar dagen na Oud en Nieuw. Het is echt zo'n heerlijke week met veel muziek, lekker eten en weer eens wat gelezen. Voor het eerst sinds een hele tijd weer een goed boek gelezen ( King Kong van Tomas Ross) en dan de Top 2000 op de achtergrond. We zijn er een paar dagen weinig uit geweest en genoten van de rust, het eten en de muziek. Een heerlijke manier om bij te komen van opnieuw een heftig jaar. Zou dat ooit nog eens overgaan vraag ik me weleens af. Dat je aan het eind van een jaar zegt; deze doen we graag over? Ik weet het niet en bezit niet de wijsheid om een antwoord op deze vraag te geven. Zou het leven dan toch een aaneenschakeling van tegeltjeswijsheden zijn? Nu en dan ben ik geneigd om die vraag positief te beantwoorden. We zullen zien wat het komende jaar gaat brengen en of we ons er in kunnen schikken. Dat is de wens voor volgend jaar; aan het eind van het jaar kunnen zeggen; deze doen we graag over, zo'n fijn jaar was het.

Laatste week

Het was de afgelopen week de laatste gewone week van dit jaar. Iedereen nog aan het werk voordat de feestdagen losbarsten. Het zal vast met de leeftijd te maken hebben maar de feestdagen komen en gaan steeds sneller. Na thuiskomst uit ons vakantiepaleis heeft het andere Klinkertje ons huis in de kerstsfeer weten te brengen. Dat is maar goed ook overigens want an het weer is het (nog) niet te merken. Maar goed, het huis is mooi aan gekleed en deze week veel gewerkt en met het werk bezig geweest. Nu, op deze zondag die ook al een beetje sombertjes is, gaan we de verjaardag van onze jongste vieren. Nu heb ik vast al weleens vertelt dat de Kerst bij ons thuis altijd in het teken stond van mijn opoe. Die was 2e Kerstdag jarig en weer of geen weer, wij in de ochtend van 2e Kerstdag om 7.30u de auto in om tegen 10u in het Noorden aan te komen, net op tijd voor koffie en gebak. Nu staat de aanstaande Kerst altijd in het teken van de verjaardag van de jongste; wie kan wel en wie kan niet want het is voor ons een beetje hetzelfde; beiden in de vakantieperiode jarig en daardoor is het soms ook lastig. Maar na de verjaardag vandaag gaan we ons richten op de Kerst en Oud en Nieuw. Nu werk ik met Oud en Nieuw ( hopelijk twee vroege korte diensten) en dus hebben we met Kerst zes dagen vrij en tijd om leuke dingen te doen. 1e Kerstdag gaan we eten met z'n allen en voor ons het hoogtepunt van de hele feestdagen. Niets zo fijn als we allemaal aan onze grote tafel zitten en traditioneel gaan we altijd gourmetten. Dat is een fijne traditie die de nodige voorbereiding vergt. Geen gourmetschaal is aan ons besteedt; wij doen alles zelf. Heerlijke eigen hamburgertjes, zelf de biefstukjes, de schnitzels en ander vlees gesneden. Kaas en ananas, stokbrood, en de gekochte en zelf gemaakte sausjes op tafel en o ja; hoe doen we het ook alweer met de elektriciteit? Ach het zijn zo de dingen die de voorpret maken want u weet het; van de voorpret moet je het, net als met vakantie, hebben. Die laatste gewone week werken was trouwens nog wel een heftige; bijna het kabinet weg en op het wereldtoneel werd een bindende verklaring door 192 landen ondertekend met betrekking tot het klimaat. Dat een paar dagen later er al landen zijn die het akkoord anders uitleggen laten we maar even terzijde. Het principe staat. Dan blijft er al het gedoe over de vluchtelingen waar inmiddels in Frankrijk een enorm politiek gewin dreigde voor ultra rechts en in Denemarken stemmen opgingen om vluchtelingen financieel te plukken. In Nederland stond een gemeentehuis bijna in brand en weet de politiek zich nog steeds geen raad met het vooral Europese onderwerp. Het zit natuurlijk in ons systeem gebakken dat de politiek, het bestuur, rekening moet houden met de kiezer. Zij kan niet over de hoofden van de kiezer regeren en diezelfde kiezer links laten liggen tot de volgende verkiezingen. Dat het dilemma van het politiek bestuur; wel regeren, vooruit zien en wijze besluiten nemen zonder altijd maar het gesundenes Volksempfinden te volgen. Het vergt moed en beleid om te zeggen dat vluchtelingen weg sturen, de grenzen dicht doen en dan te doen alsof er geen probleem is. Die moed en dat beleid zie je nationaal en ook internationaal niet en dat is schadelijk voor de democratie. Een democratie die nationaal deze week toch al een enorme opdonder kreeg. Niet omdat er allerlei VVD zaken aan het licht kwamen die ongrondwettelijk waren maar vooral omdat er ook door de PvdA geen consequenties aan verbonden werden. Dit had de PvdA eens moeten gebeuren Didi, dan stonden de VVDers te dringen om er schande van te spreken en koppen te willen zien rollen. Het toedekken van ongrondwettig gedrag kan niet en mag niet, maar het gebeurde wel. En zo gaan we het nieuwe jaar in; met een regering die tegen haar houdbaarheidsdatum aanloopt en die de weg kwijt is door het gebrek aan regie en leiderschap van die ene VVDer die er wel heel timide uitzag deze week, en terecht. We gaan het zien wat het wordt maar vertrouwenwekkend voor het komende jaar is het allemaal niet en er komen verkiezingen, zo verwacht ik. Die uitslag zie ik met angst en beven tegemoet.

Afgelopen, en nu?

Het is weer op, het is gebeurd, het is afgelopen en we moeten het er weer mee doen. De afgelopen dagen heerlijk gehad en je kon merken dat het gewone doordeweekse dagen waren. heel apart als je in de ochtend een strand opwandelend waar in de zomer al honderden en waarschijnlijk duizenden mensen rondlopen, zwemmen en zonnen en op een gewone doordeweekse dag in december is er niemand. Geen mens te zien en dat was echt heerlijk vooral voor het enig kind wat mee was, Ülli de hond. Die mocht los lopen in een vrijheid die hij anders niet aankan vanwege het te grote wegloopgevaar waar hij anders aan bloot gesteld is. Maar deze week kon alles bij gebrek aan andere mensen en honden. Vanmiddag toch nog weer even naar de geasfalteerde dijk in Westkapelle geweest waar we een vissersboot moeite hebben om de Westerschelde op te komen. De boeg verdween regelmatig in de golven door de lage ligging. Mooi is ook de vuurtoren die op deze dijk staat door zijn cartooneske verschijning. Mooi is ie, als je een kind vraagt een vuurtoren te tekenen doen ze er zo een. een krachtige wind meldde de weerdienst vandaag en zo voelde het ook want ik ben er wel even uit geweest om te voelen hoe de zee was. Dat kan alleen als je er even zo dicht mogelijk bij gaat staan. Heerlijk voelde en de weerdienst had niet gelogen want de temperatuur die 7 graden was voelde als 2 hooguit 3. Op de terugweg naar onze villa beseffen we dat we het voorlopig niet weer gaan zien, niet de dijk bij Westkapelle en de Neeltje Jans gaat ook voorlopig alleen nog in onze herinnering. Dat gaat altijd zo met een vakantie maar toch is het altijd weer een moment dat melancholisch stemt. Hoewel we allebei zeker niet in deze omgeving zouden willen wonen is het wel jammer dat de afstand te ver is om af en toe een dagje hier naar toe te gaan. Jammer genoeg maar de volgende keer dat we in de gelegenheid zijn om er een midweekje uit te zijn weet ik alvast de bestemming, dat scheelt een hoop zoekwerk de volgende keer. Waar we nu precies zaten, ja voor u een vraag voor ons een weet want deze houden we mooi voor onszelf, anders wordt het veel te druk hier.

Zee

Vandaag voor het eerst in mijn leven zeehonden in het wild gezien. Nu had ik niet verwacht deze prachtige dieren te zien. Dat komt omdat door die verdraaide Lenie ik ongeveer vast zat in de gedachte dat zeehonden alleen op de Wadden voorkwamen. Nog steeds neem ik het haar kwalijk. Waarom zoveel energie en propaganda gepompt in de gedachtes van de Nederlander dat de Waddenzee de kraamkamer en enig verblijf van de zeehond. Gezien vandaag langs de Oosterschelde en het was een echte ontdekking. Eerst wordt je een beetje voor de mal gehouden door deze honden, even snel de kop laten zien dat je zelf denkt; heb ik dat nou goed gezien? Vervolgens ging er een duiken en zag ik duidelijk een staart. Later lagen de dames en heren met jong luieren en van de zon genieten. Samen met het andere Klinkertje hebben we er heel erg van genoten. Wat een avontuur toch weer vandaag. Een dag die echt super was want op 9 december een prachtige zonnige dag die niet te warm of te koud was met 9 graden. Nadat we de Neeltje Jans nog eens zijn rond gelopen terug naar ons kasteel en van daar uit met een broodje achter de kiezen door naar de zee vlak bij huis. We hebben alleen de zee bij huis kunnen bewonderen in de eb fase. Op een ander tijdstip in de middag was het vloed en doordat het strand door de natuur is verdeelt in twee delen moesten we toch een eind om lopen voordat we uiteindelijk bij de vloedlijn waren. Het laatste stuk was erg zwaar om te lopen maar het was zeer de moeite waard. De golven stelden vandaag niet veel voor maar het blijft een machtig schouwspel. Niet zo mooi als ik eerder al eens verwoord heb bij een vorig bezoek aan deze intrigerende provincie (5 december 2013). Toch is het spel van golven net als vuur, je wil er naar blijven kijken. Het is intrigerend en machtig om te zien en toen kwam ook nog de onvermijdelijke terugweg, weer ploeteren door dat natte zand en proberen weer wat vast zand te vinden. eenmaal dat gevonden moest ik toch even uitblazen want het was na alle inspanningen van deze dag toch even een momentje. Daarna niks geen last meer en bij aankomst  in ons kasteeltje de auto gepakt en opnieuw nog even naar de Neeltje Jans en vervolgens nog even naar de winkel. Het was vandaag een heerlijke en vermoeiende dag, zo vermoeiend dat ons hondje na thuiskomst uren nodig had om bij te komen. Zijn toch al korte pootjes zijn vandaag nog een paar centimeter korter geworden. Bij navraag is zelfs de hond het met ons eens; het was vandaag weer geweldig.

Neeltje Jans

Vandaag de luxe om net na 9u aan zee te staan. Heerlijk en zeer rustig dus mocht de hond met wie we deze dagen mee mogen even los van zijn lijn. Het duurde zeker een uur deze pret en toen verschenen in de verte ineens mensen aan de rand van het strand. Hoewel het mensen zonder hond waren was de onze vast van plan even te gaan kennis maken en om dat te verhinderen toch maar weer aan de lijn. Het was een beetje vreemd want we hadden een soort gevoel van alleen op de wereld. Zo rustig; de zee, de hond en wij. Mooie lange schaduwen want het tenslotte al de tweede week van december. Terug naar ons tijdelijk verblijf op 5 minuten afstand en het andere klinkertje had om 11.15u al stevige trek gekregen van de bescheiden bries aan het strand. Zij was koud geworden wat ze wijdt aan de haar verlatende vermoeidheid en de nieuwe energie die ze aan het op doen is. Dus gegeten en daarna in de auto. Doel van de tocht was de Neeltje Jans waar een paar waarnemingen waren geweest de laatste dagen. Een goeie foto van een middelste zaagbek en graag ook een foto van een rotgans; zo luidde de wens. Na een betrekkelijk korte rit want in Zeeland ligt alles wel op relatief korte afstand. Na een kort half uur bereikten we de Neeltje Jans waar ik ineens bestookt wordt met vragen over dit kunstmatige eiland. Waarom ligt het hier, waarom is het niet weg en nog een aantal van deze vragen die ik naar mijn idee juist beantwoordde en daarna bleef het rustig op dat vlak. Eerst nog even aan de Oosterschelde kant maar de oostelijke kant van de kering en vervolgens naar de andere kant. Op waarneming gezocht waar we precies moesten zijn en het bleek dat we al aardig in de buurt waren. Even hier de afrit afrijden en daarna naar rechts waar we via een grint deel het uiteinde van de hele grote krib bereikten. Tussen een paar grote basaltblokken door waren een paar ganzen te herkennen. Tot groot geluk van het andere Klinkertje waren het de gezochte ganzen. Gevonden op een plek die eigenlijk er niet hoort te zijn. Waar we eigenlijk met een veer hadden moeten oversteken. Het leven is merkwaardig en zo ook dit kunstmatige eiland. Even de grote krib op gelopen en vandaar kjk je prachtig de Noordzee op, wel koud en winderig maar prachtig. Onderaan zit een man manmoedig te zeevissen en in zijn stoeltje gezeten denk ik; dat zou ik ook nog weleens willen. Een lekkere dag, qua weer dan, en dan gewoon een hele dag daar luxe zitten en vissen maar vooral genieten van wat er eigenlijk niet hoort; de omgeving van, en de Neeltje Jans zelf. O ja; net op het moment dat we kwamen aanrijden kreeg een hele horde Japanners een rondleiding over het complex. De complexiteit van de Deltawerken zijn over de hele wereld een voorbeeld en zo ook de Neeltje Jans; eerst voeten op nieuw vasteland en dan pas verder werken, zo laat ik de Japanners vast ongevraagd weten.

Gearriveerd

Het huisje is ongeveer op het niveau van de huidige Center Parcs begrijp ik van een van de schoonzonen. Het is een beetje gedateerd maar alles werkt en in tegenstelling tot een eerder genoemde firma werkt bijna alles en vooral is het wel goed schoon. Wij blij natuurlijk. Belangrijker nog is dat het strand echt op vijf minuten lopen is. We lopen min of meer het park af, een voetgangersbrug over en dan iets naar rechts, vervolgens even links, dalen en even stijgen en dan ligt ie voor je; de zee. Nu heb ik al eens eerder verklaard dat ik een bos jongen ben. Op gegroeid bij bossen die Onzalig worden genoemd heeft de zee ook een grote aantrekkingskracht. Het gevoel van oneindigheid, oneindig groot. Dat is wat me de eerste momenten dat ik bij zee ben altijd weer overkomt. Eenzelfde gevoel als boven in de Alpen; het grootse en meeslepende van natuur. Ontroerend bijna. Waar een heerlijk gevoel dat we hier zijn, lekker een paar dagen aan zee en even met zijn tweeën tot rust komen. Het was een drukke en meeslepende periode zo na het voorjaar. Tijd om even na te denken en die tijd is ons even gegund.

Weekje verder

Druk bezig geweest met het zoeken naar de ultieme laatste aanbieding die op ons op alle fronten past. Dat viel nog niet mee. Een catastrofe eigenlijk want het de ultieme aanbieding schoot na het bezoeken van de een mooie aanbieding naar een sof. Van 59 € naar over de 200€ in een paar tellen dat je aangeeft met 2 volwassenen en een hondje te komen schoot ons wel een beetje in het verkeerde keelgat. Maar toch, op een moment dat we bijna waren vertrokken naar de Noord Friese Wadden, in het totale Noorden van Duitsland kwam er nog iets anders langs. Op het randje van Zeeland en met een prijs die ons wel paste. Dat gaan we doen, over twee dagen vertrekken. We hebben er zin in.

Avonddienst

De laatste tijd heb ik een korte pauze in de avonddienst. Even een rustig moment in de dienst, op eigen kosten, dat dan wel weer. Vanavond is het bovendien extra saai door de constante regen. Dat maakt het werk op zich al vervelender maar ook de pauze wordt er niet gezelliger van. Zo in de auto zittend is het wel een mooi moment om even met het nieuwe speeltje te spelen. Een nieuwe eiphone is mijn deel geworden. Op een manier die ik u niet zal uitleggen maar die wel wonderlijk genoemd mag worden. Hoe dan ook, nu even spelen met het apparaat waarvan de mogelijkheden zo ongeveer oneindig lijken. Dat maakt hem zowel uitdagend als ook te vrezen. Uitgerust met een stem volgende computer; je roept wat en de eiphone reageert. Die functie nog maar uit laten staan. Dadelijk gebeuren er anders nog rare dingen; gebruik ik een krachtterm en probeert de eiphone me door te verbinden met het hiernamaals. Nee nog even niet maar wel mooi is de uitvoering van het scherm en de snelheid van 4G. Wat gaat dat snel en dat is voor mij een hele verandering. Zo, pauze op, aan de slag en op 4 G snelheid de dienst afmaken, daarna weer verder spelen. Met dank aan de oudste schoonzoon, de ouwe is er heel blij mee. 

Zaterdagavond

Onze zaterdagavonden zijn een heel verschil bij vroeger. De beleving van de zaterdagavond is onderhevig aan inflatie. Zonder erg melancholisch te worden bestond een zaterdag vroeger uit andere bestanddelen dan de huidige. Soms leuk maar soms ook helemaal niet. Op zaterdag in mijn eerste twee jaar Mavo nog naar school tot half een, daarna nog sporten en andere dingen doen. Dat had ermee te maken of we thuis of uit moesten spelen. Nadat het school gaan op zaterdag was afgelopen werd het niet veel anders alleen konden we op zaterdagmorgen een beetje uitslapen. Daarna in de zomer gras knippen en soms ook de auto wassen. Dan naar sport, meestal was dat korfbal en vervolgens weer naar huis. Eten en dan douchen om vervolgens net voor de Sportschau op de ARD klaar te zijn met de avondmaaltijd die toen altijd brood was want warm eten deden we tussen de middag. Die gewoonte is nog lang volgehouden omdat er gewerkt werd in Eerbeek en er dus tussen de middag genoeg tijd was om te eten. En zo ging dat in die tijd, werd er door vrouw en kinderen afgewassen. Om 12.45 werd weer ingeklokt en om 13.30u waren wij weer op school. Later veranderde dat uiteraard maar niet het eten, douchen en Sportschau kijken op de zaterdagavond. Het voetbal in Duitsland volgende we op de voet en waar dat nou goed voor was? Het was een andere tijd waarin we 5 zenders hadden( in het westen maar 2!) en we veel naar Duitsland keken. Een mooi gevolg hiervan was dat we, en in ieder geval ik, voldoende Duitse taal had opgepikt om snel te kunnen wennen aan de Duitse taal, eerst op vakantie en vervolgens ook tijdens het wat langduriger verblijf in een deels Duitstalig land. Nu hebben we zo'n honderd tv zenders en weten we eigenlijk niet wat we kijken moeten. Dat is ook wat ik vaak hoor tijdens de late diensten op het werk; er is niets meer op TV. Niks an, en de Duitser (!) heeft ook bijna ook niets meer zoals vroeger. Vooral bedoelen ze de muziekprogramma's waar mijn vader en moeder ook zo dol op waren. Jammer maar het is de tijd en als ik melancholisch genoeg was zou ik hier een filmpje van Wim Sonneveld zetten met Het Dorp. Dat doe ik niet; het zijn andere tijden, zoveel is duidelijk. De TV gaat ook individualiseren en we kijken niet naar programma's als ze worden uitgezonden maar als we er zin in hebben. Dat zal de nieuwe cultuur wel worden, alleen en vooral doen waar je zelf zin in hebt. Begin bijna een ouwe brombeer te worden, ik treedt toe tot een nieuw trio; Statler, Waldorf en van Klinken, de mopperaars van de Muppetshow.

Selectief

Het is een groot drama, de aanslagen in Parijs zijn een verschikking en openen ons wederom de ogen dat niet iedereen een zelfde wereldbeeld heeft als wij, in de Westerse wereld. Dat er altijd mensen zullen zijn en blijven die een ander wereldbeeld hebben en daar ook die anderen aan willen onderwerpen. Meestal heeft religie daar iets mee te maken maar nog vaker wordt religie als kapstok, als excuus, gebruikt om over anderen macht te willen uitoefenen. Daar gaat het eindelijk altijd om; de macht hebben om anderen jouw wil op te leggen. Dat uitte zich afgelopen vrijdag in een enorm trieste affaire die ineens de term barbaren populair maakt. Nu gaat het mij niet zozeer om Parijs maar wel de mate van hypocrisie die optreedt als iets dergelijks in onze buurt gebeurd. Waar in Bagdad of Libanon of in een Afrikaans land 129 mensen omkomen bij een bomaanslag dan is dat niet dan een melding in de krant, op het journaal en berichtjes op Twitter. Dat is wat er overblijft van al die mensen die alleen het afgelopen jaar al, onschuldig, zijn omgekomen. Natuurlijk is het goed dat we ons zo bezig houden met Parijs maar alsjeblieft, vergeet de moeders, vaders en kinderen niet die niet in Parijs zijn omgekomen als gevolg van een bom- of andere aanslag. Niet zo selectief zijn op West Europa en andere continenten vergeten, of minder belangrijk. Is het niet zo dat dit soort selectiviteit juist bij geradicaliseerden geldt als bewijs voor de verontachtzaming van hun ideeën en hun wereld. Daar moeten we veel meer bedacht op zijn, de wereld is gemondialiseerd, niet alleen in het Westen maar over de hele wereld. Dat vereist dat we de rijkdom, of de armoede veel beter dan nu verdelen. Het is een oud dogma. Als wij hen ( voor het gemak maar even "de derde wereld") niet laten delen in de rijkdommen van de wereld dan komen zij het halen. Hebben ze gelijk? Zij willen net als wij het beste voor hun kinderen en dan zijn we verbaasd, verbaasd dat zij daar ook veel voor over hebben. Dat heeft overigens niet zo veel te maken met de aanslagen van nu in Parijs, ik ben ook selectief met wat ik schrijf.

Winters?

We schieten langzaam de winter in en toch voelt het niet zo. Het ene record na het andere valt, qua temperaturen dan. Dit weekend, heet eerste volledige novemberweekend van 2015 worden in Limburg temperaturen van 20 graden en misschien nog wel meer verwacht. Nu weet u wel dat ik een klimaat cynicus ben. Dus al die records hang ik niet op aan een veranderend klimaat door de aanwezigheid van mensen en hun gedrag vooral maar ik zie het meer als uitvloeisel van iets wat al gebeurd zolang de aarde bestaat. Er vinden telkens klimaatveranderingen plaats. Het enige, voor zover we weten, en we weten heel weinig, is dat het in onze periode op aarde heel snel gaat. Nu is er water ontdekt op Mars en zuurstof in de staart van een komeet en dat zet die tak van wetenschap op zijn kop. Omdat het niet mogelijk geacht werd door de zeer weledelgeleerde dames en heren. Blijkt dus niet zo te zijn en dus zeer weledelgeleerde dames en heren zijn al uw wetenschappelijke bevindingen te plaatsen in de tijd. De wetenschap weet wat de stand van de techniek aankan en niet wat zij voorspellen of zeggen wat wel of niet kan. Het is allemaal te bezien in de era waarin zijn hun werk gedaan hebben. Lig ik er wakker van dat het klimaat verandert; nou nee, u wel? Moeten we erop anticiperen en maatregelen nemen; nou dat lijkt me dan weer een ja antwoord. Het is alleen niet zo dat wij de wereld gaan veranderen met klimaat maatregelen, daar geloof ik dan weer niet in. De natuurlijke hulpbronnen raken op een gegeven moment op, zoveel is duidelijk. Dat betekent dat de nu ontwikkelde alternatieven als zon, wind en water energie prima zijn en uiteindelijk komen we op een punt dat het economisch haalbaar is om de wereld op water(stof) te laten draaien. Altijd voorradig en keer na gebruik weer terug in de aardse hulpbronnen, onuitputtelijk. Makkelijk te maken ook en dat is waarom een waterstofauto zo moeilijk van de grond komt. Er is haast niets mee te verdienen; niet voor de huidige groot-profiteuren van de olie, gas en steenkool zijnde de overheid, de oliemaatschappijen en olie producerende landen. De oliemaatschappijen kunnen er niets aan verdienen en de overheid kan geen accijns heffen want we kunnen thuis zelf wel een installatie laten maken. Na de terugblik afgelopen maand op de film Back to the Future uit 1985 waarin een voorspelling wordt gedaan over het leven in 2015 durf ik deze wel te wagen. Over dertig jaar heeft iedereen thuis een compacte waterstofproducerende installatie staan. Nadat in de remake van Back to the Future die nog in 2015 gemaakt wordt met de voorgaande voorspelling zullen we in 2045 weten of deze stand houd. Het zou in ieder geval veel beter zijn dan afglijden naar het monster van de kernenergie en onze toekomst daaraan  ophangen. Veel erger zal het niet kunnen worden dus iedereen aan het water. Ik ben voor.

Rare dag

Vandaag een vrije dag, heel mooi weer en het wordt nog mooier. Daar kunnen we alleen, in het altijd mooie Eerbeek, van genieten. We kunnen er jammer genoeg niet op uit om ergens te wandelen. Onze held van de dag heeft onze auto mee voor reparatie. Eigenlijk iets simpels waarvan ze in de garage zeiden: makkelijk te repareren want de pomp is stuk. Nieuwe pomp is niet zo duur hoor; 130€ en dan de montage dus dat valt wel mee. Nu, bij navraag en nazoeken, kan onze held een nieuwe pomp bestellen voor de prijs van 27€ ex BTW, en dan zet hij hem er ook nog in. Wat voor pomp moet dat toch wezen denkt u waarschijnlijk. Het is er een die je pas mist als ie het niet doet. Niet onoverkomelijk maar wel heel vervelend als je ruitenwisservloeistofpomp niet werkt. Geen schone ruiten op het moment dat jij dat wil. Erger nog, voor ons in ieder geval, is dat het in de winter, of winterse omstandigheden, in Duitsland verplicht is dat je een werkende pomp en gevulde vloeistoftank in je auto hebt. 'S lands wijs 's lands eer zullen we maar denken maar er zit wel iets in die regel. Net als het feit dat je in winters weer verplicht bent om winterbanden te hebben, bij controle van politie krijg je  er een bekeuring voor van 40€.  Als, vanwege het ontbreken van winterbanden je een verstoring van het verkeer veroorzaakt, dan krijg je een boete van 80€ en een strafpunt. Verstoring kan optreden als je net als uw schrijver lang geleden, als domme Hollander ( met culpa) een bergpas oprijd met diagonaalbanden en zonder kettingen. Halverwege nog net kan omkeren en heel beneden aankomt. Dan ontspring je net de dans maar er mankeerde niets aan, wat een stress. Niet meer doen dus. Pomp gerepareerd en met een gerust hart in het autootje. Nederland, Duitsland of ergens anders, het maakt niets uit, het is weer veilig.

Schuldig

Bijna voel ik me schuldig omdat ik weinig schrijf de afgelopen periode. Het is een beetje een tamme periode. Genoeg om over te schrijven maar geen zin, al gedaan, al gezien, bekend, niet leuk of al over geschreven. Dan wordt de spoeling dun over waar ik nog over wil schrijven en wellicht geldt het omgekeerde ook. Er zijn nog wel dingen waarover ik wil schrijven maar de tijd is er nog niet rijp voor. U merkt wel als het zover is.

Nog een keer

Gisteren het slot gezien van een lange periode waarin het steeds slechter ging met Oranje. Hoewel ik geen fan ben van dhr. van Gaal heeft hij de afbrokkeling van het Nederlands elftal weten uit te stellen en te verbloemen. Het is al wat langer mis en alleen de individuele klasse wist dat te verbergen. Tijdens het afgelopen WK hebben we de eerste wedstrijd tegen Spanje ook eerst op achterstand gestaan. Tot die geweldige goal ( individuele klasse) van Robin van Persie. Daarna liep het redelijk goed en hebben we ook veel geluk gehad ( Mexico). Is het een nationale ramp zoals de pers ons wil doen geloven? Waarschijnlijk is het voor een groot deel ook een zegen want de komende zomer zal er wel veel voetbal worden gekeken maar met een andere intensiteit. Goed voor de voetbalhaters, voor mensen met een hartprobleem, voor....... vul maar in. Slecht voor de winkeliers die ineens met hun Oranje zooi blijven zitten. Geen EK acties met televisies en wat al niet meer. Wat een rust. Toe gegeven, ik kijk graag naar voetbal maar het is voor mij en vele anderen goed dat we eens een Kerr overslaan. Met dit elftal is het ook maar goed dat we er niet zijn. Drie keer verlies op een rij in de poule en naar huis tijdens een EK geeft ook geen fijn gevoel. Van een afstand bekijken en beschouwen, voor een Kerr is het heerlijk maar wel weer erbij in Rusland heren, in 2018 wel weer graag naar het WK. Opnieuw beginnen dus eerst de hele stal schoon, echt schoon. Alles en iedereen eruit en nu eens goed opnieuw beginnen dan wordt het wel weer wat, talent genoeg bij de jonge spelers. Nu het talent erom heen nog tot en met de top van de voetbalbond. Schoon schip maken, iemand moet dat toch een mooie klus vinden en vooral het aankunnen. We gaan het zien de komende tijd; nieuwe start of pappen en nathouden. 

Rustig aan

Het is wat rustig aan het Blogfront. Gebeurd er nog wel eens iets in het leven van uw schrijver? Nou meestal gebeurd er genoeg maar is het iets om over te schrijven, met andere woorden is het voor de lezer interessant genoeg of is het paginavulling. Om dat te onderzoeken ben ik de laatste tijd wat Blogsites aan het bekijken en realiseer ik me dat, in vergelijking met anderen, mijn Blogs vaak wat aan de lange kant zijn. Er zijn er ook heel veel die ik gewoon niet interessant vind. Na tien zinnen weet ik het wel, niet leuk, oppervlakkig enzovoort.
Voor mezelf ben ik dus aan het nadenken wat ik moet met die Blogs. Is het nu zo interessant om van mij te horen wat ik vind van het vluchtelingenprobleem in Europa en wat ik vind van de wijze waarop Nederland daar mee omgaat? Moet ik daar de nodige Blogs aan wijden of is het leuker om te lezen over mijn werk. De wijkverpleging waar zo ongeveer alles weer op zijn kop staat omdat de zorgverzekeraars ( die 8 miljard teveel in kas hebben!, niet in 8 miljard in kas maar teveel in kas!!) waardoor er werk wordt gedaan wat niet betaald wordt en in de budgetsamenleving mensen geen zorg gaan krijgen omdat er geen budget is. Leg het maar eens uit en wat mij mening hierover is hoef ik u niet te vertellen, daarover hoef ik geen Blog te schrijven. Waarover dan wel? Dat de tuin door het andere Klinkertje een metamorfose is gegeven. Volière weg na het verscheiden en naar de eeuwige jachtvelden verhuisde Stompie en  de vijver gedempt omdat de laatste vissen door de veelvuldig aanwezige katten ( zo denken wij) eveneens naar de vissenhemel zijn verhuisd. Daarbij lopen onze kleinkinderen met teveel interesse richting vijver. Dus ook weg en dat schrijf je snel even op maar een tijd dat het kost. Zien dat we aan nieuwe klinkertjes kwamen, kopen, ophalen, transplanteren met oude klinkertjes zodat het lijkt dat de klinkertjes zo horen te liggen. Zand aanslepen, , na het leggen zand vegen en ga zo maar door. Nu moet ik eerlijk bekennen dat het andere Klinkertje dan veel volhardender is dan ik ben. Die is verantwoordelijk voor 90% van al het werk wat u in onze achtertuin. Heel fijne bijkomstigheid is dat al deze noeste arbeid tot gevolg heeft dat we de aanwassende familie beter kunnen huisvesten in onze, van afmetingen, bescheiden achtertuin. Het gaat volgende jaar vast veel beter met het barbecueën als we ook nog een mooie tuintafel van flinke afmeting weten te scoren. We gaan vast de uitverkoop in de gaten houden want zo tegen deze tijd moeten bij gewone mensen het tuinmeubilair of in de opslag of eruit; richting stort of tweedehands verkoop. Als we dan iets moois tegenkomen dan gaan we ervoor. Deze week hebben we vakantie en dus kon het weleens zo zijn dat ergens in het achterhoofd dat iets is waar we ons nog mee gaan bezig houden.

Nou, was het interessant genoeg voor u? Volgende keer zal ik het weer serieus aanpakken want naast alle ellende in deze wereld moeten we nu en dan ook maar genieten van wat we hebben. Dat doen wij, Nederlanders, veel te weinig, genieten van hoe goed we het eigenlijk wel niet hebben in vergelijking met heel, heel veel anderen.

Wat een druif

Druiven; een jaarlijks ritueel. Komt iets later dan de lente en het blad gaat voordat de herfst echt uitbreekt. Voor de sier; als zonnescherm, als sieraad voor de tuin op de pergola. Mooi is ie dit jaar; de druif, mooier dan andere jaren en is dit een voorbode van toekomstige mooie oogsten? Mooi is ie dit jaar, mooier dan vele andere jaren, veel vruchten die ook nog rijp lijken te worden.
Mooi is ie dit jaar, mooier dan ooit eigenlijk, geen verkleurde bladeren, geen parasieten en geen andere narigheid dit jaar. Het is eindelijk een keer genieten dit jaar en nu maar hopen dat de druiven een beetje suiker hebben zodat ze ook nog te eten zijn. Het doet er niet veel toe dit jaar; daarvoor was ie te mooi en vol van druiven. De aanblik was voldoende om te genieten, en dat nadat deze druif al meer dan twintig jaar in onze tuin staat. Mooi.

Wegwezen

Zo nu en dan is er even geen tijd om wat te schrijven terwijl de wereld om ons heen bijna in brand staat hebben we afgelopen periode veel in het autootje door gebracht. U vind het misschien schandalig of vind er een andere kwalificatie voor maar het is ons plezier. Door omstandigheden die ik hier niet uit de doeken doe hadden we gisteren ook een reisje te maken. Vanuit huis naar het nieuwe land van de polders naar het oude land in de richting van Friesland. En heel ritje te maken dus. Het andere Klinkertje helemaal blij. We waren nog niet de polder in, net 500 meter over de brug, of we moesten even stoppen en kon ze de eerste score van de dag noteren. Een groepje, niet vaak bij ons voorkomende eenden. Dat verder gereden om te doen waarvoor we onderweg waren en toch heerlijk genieten van het weer ( jawel, even een flinke bui gehad, rest van de dag droog) die nu en dan de zon goed op de te fotograferen objecten liet vallen. Op de terugweg zijn we door heel Salland gereden ( nou ja heel Salland) en mooie plekken tegen gekomen. Nu is Salland ook heuvelachtig en dat is voor ons natuurlijk helemaal mooi want daar houden wij wel van. Geaccidenteerd noemen ze dat in de wielrennerij en ik was blij dat de auto het werk deed en wij niet op de fiets naar boven moesten. Doordat beide magen begonnen te knorren, inmiddels al wat later op de dag, op zoek naar wat te eten. Zoals we vroeger nog weleens een sigaret deelden delen we nu 1 portie patat. En die was, in tegenstelling tot wat in onze residentie wordt geproduceerd, van 5 sterrenkwaliteit. Het kan ook door de enorme trek komen die we hadden maar het was opvallend dat we niet hoefden te herkauwen. Dat je soms van die oprispingen hebt waarbij je ineens weer precies weet wat je hebt gegeten die avond. Allemaal niet aan de orde bij deze pommes frites, excellent. Nu was er ook geen ontkomen aan want lekker zittende in het autootje de pommes opetend richtte zich een straatnaambord in onze richting ( niet letterlijk maar het voelde een beetje zo). Nu wordt de nieuwe haring en de oliebol en wat nog meer jaarlijks onderzocht door een landelijk dagblad. Als ze dat ook met patat ( pommes frites) gaan doen moeten ze deze vooral meenemen in de test, als standaard. Aan deze kwaliteit van patat moet iedereen voldoen. Om met u te delen wat we zoal gezien nog een paar foto's toegevoegd.

Vluchteling

Elke dag hoor ik er wel iemand over, vooral als ik aan het werk ben. Opmerkingen over de vluchtelingenstroom en dan vooral in relatie tot geld. Wat het allemaal niet kost en hoe erg het in Nederland wel niet is gesteld. Dan moet ik wel eens inhouden want zelfs bij ons is de klant Koning en kun je niet elk moment ertegen in gaan. Toch houdt het me wel bezig dat de mensen waar ik kom, meestal in goede tot zeer goede doen niet begrijpen dat die mensen aan het vluchten zijn voor oorlog en armoede. Het zijn bijna allemaal mensen die de Tweede Wereldoorlog, meestal als kind, hebben meegemaakt. Die mensen zouden toch beter moeten weten denk ik vaak. Soms vraag ik weleens hoe beroerd mensen het dan precies hebben dat die vluchtelingen er niet bij kunnen. Daarop blijven de meesten het antwoord schuldig. "U wil toch ook het beste voor uw kinderen": vraag ik wel eens. Dan kun je anderen toch niet verwijten dat zij hetzelfde willen. Die vraag vindt men meestal moeilijk te beantwoorden en meestal komen er wat dooddoeners. In mijn hart zou ik die mensen wel wakker willen schudden en in ieder geval mijn opvatting van de realiteit willen laten zien. In Nederland verdelen we de weelde en niet de armoede. De uitzichtloosheid van een bestaan in Syrië of andere landen maakt dat er een beter bestaan en vooral een veilig bestaan wordt gezocht. Mogen ze? 

Zoals de Amerikanen Europa hebben geholpen na de Tweede Wereldoorlog zou het Europa chique staan als zij nu hetzelfde zou doen voor die verscheurde regio. Voor een deel zijn we ( de Westerse wereld) er ook nog zelf schuldig aan dat het zo'n onrustige regio is geworden. Een ei van Columbus is er niet voor deze problematiek maar de onzinnige en vernederende manier waarop politiek Europa er mee omgaat doet me diep schamen voor Europa. De tijd zal leren wat deze enorme migratie gaat betekenen voor ons allemaal maar laten we er toch beschaafd mee omgaan. Zo zien we onszelf graag en laten we er dan ook naar handelen. 

Hoe ga ik dat al de klanten nu weer uitleggen? Toch maar even een nachtje over slapen en met een goed plan komen; ik lijk zelf wel een politicus?!