Druk

Met de toenemende werkzaamheden komt de tijd van prioriteiten stellen. Prioriteiten over wat wel en niet te doen. Wel Bloggen of toch liever iets anders. Er moeten keuzes worden gemaakt op dat vlak. Waar gaat de resterende energie naar toe? Eigenlijk heb ik een hoop op het programma staan, van auto wassen en boodschappen doen tot het schrijven van mail en brieven. Dat past soms niet allemaal in een dag.

Foto's

Nu en dan een foto, zo van onderweg. Deze zijn duidelijk in een lommerrijke omgeving genomen. Het ziet er mooi uit en door de bewerking zou je jezelf bijna in de 19e eeuw wanen. Mijn mening hoor, u mag er anders over denken. Het zijn er twee vanaf hetzelfde punt genomen maar toch anders. Echt een mooi stukje van mijn geboorteplaats want daar is het; Landgoed Hagen in Doetinchem.

 

Doetinchem

Vandaag in Doetinchem geweest, mijn geboortestad. Niet voor de lol maar het werk. Mijn oude werkgever liet mij, via het uitzendbureau, aanrukken op een plaats waar ik nog nooit was geweest, maar in een positie die heel bekend was. Heel apart en ik moest denken aan een periode lang geleden dat ik in Zutphen, voor dezelfde werkgever en hetzelfde uitzendbureau mijn entree maakte en er de eerste 16 jaar niet meer wegging. Die dag heug ik me nog omdat tijdens het eerste koffie drinken door de toen aanwezige collega's duidelijk werd gemaakt dat dit een oud gebouw was. Ze gingen er al bijna weg. Naar Doetinchem zou het gaan want dat lag toen centraler in het verzorgingsgebied. Nou dat heeft lang geduurd want zoals ik vandaag hoorde zijn ze uiteindelijk pas in 2008, twee jaar na dat ik er weg was, eerste verhuisd naar het terrein en na een anderhalf jaar naar het huidige onderkomen. Zo is het dus uiteindelijk geworden, zo liep ik er rond vandaag. Over de layout van het gebouw, met gangen, overdekte terrassen, welk soort natte units en vooral de positie van de verpleegpost. Allemaal over mee gepraat en zo zitten zij er nu bij als resultaat van het werk toen. Ik moet zeggen; het is toen allemaal niet verkeerd gegaan en het ziet er mooi uit, is praktisch en comfortabel. Wat echt nieuw is zijn alle communicatiemiddelen die je bij je moet dragen. Maar ook waar cliënten over beschikken, zowel persoonlijk als van het huis zal ik maar zeggen. Het werken in Doetinchem voelde wel een beetje als een warm bad; zo heb ik natuurlijk jaren gewerkt en het voelde toch weer vertrouwd. Het is iets wat ik kan zo realiseerde ik me vandaag en et werd ook gewaardeerd en dat is ook leuk. Een goeie dag voor mij, zoveel is zeker.

Er is er een jarig, oh nee!

Het aloude liedje: er is er een jarig hoera, hoera gaat vandaag niet op. Er zijn er twee jarig, onze kleinzonen die groter aan het worden zijn. Die met ons beginnen te praten en die van alles duidelijk proberen te maken of te krijgen. Een boeiend proces dat wij als oma en opa mogen meemaken. Vandaag zijn we even mee geweest naar een Zweedse kruidenier die niet in dieren doet maar wel in duiven zit. Aan een tuigje mogen ze de winkel door en dat is natuurlijk een hele ontdekking. Op hun ooghoogte zijn andere dingen te beleven dan op onze ooghoogte. Op, voor ons, onlogische plekken wilden ze rechtdoor, linksaf of juist rechtsaf. Boeiend en geinig ook want de eigen wil begint zich steeds meer te vormen. Dus liep het andere Klinkertje met de twee kleinzonen in de buurt van de kassa waarbij de een heel keurig volgend was en de ander de kassazone van geluid aan het voorzien was. Hij wilde iets anders dan oma wilde en liet dat duidelijk merken. Wachtende voor de kassa hoorden we een heel arsenaal voorbij komen waarbij het jengelen toch favoriet was. Pas toen zijn mama de kassa gepasseerd was en snel een broodje worst had gescoord keerde de rust terug bij de Zweedse kruidenier, geweldig.

Aanpassen

Nu en dan is het wat stiller, op deze Blog en dat heeft te maken met de herstarte werkzaamheden. Die vragen naast mijn aandacht vooral nog even weer energie, een beetje aanpassen dus. Dat geeft niets maar zorgt er wel voor dat ik mijn tijd weer beter moet indelen en in die prioriteiten hoort het schrijven van een blog niet tot de eerste prioriteiten. Als ik weer wat gewend ben komt het vanzelf weer op gang moet u maar denken. Vandaag was een dag zonder planning, dat wil zeggen; er was geen dienst die ik geaccepteerd heb. Een korte dienst in een verzorgingshuis in Nunspeet; daar voegen ze me voor en voor die eer heb ik even bedankt. Dat kost bijna nog meer aan vervoer dan dat het opbrengt. Nou nee dus en dat maakte de dag vrij om even wat anders te doen en dat hebben we gedaan. We hebben ons begeven naar het Pruisische deel van Europa wat wij tegenwoordig Duitsland noemen en hebben daar een paar winkels bezocht teneinde wat passende kleding te kopen voor mijn Goddelijke lichaam. Dat lukt wonderwel en ook het andere Klinkertje kocht er een paar zaken. Dan nog in, hetzelfde mooie stadje waar het erg druk was met onze medelanders die nog vakantie hadden, een andere winkel bezocht. Eenmaal binnen loop je als het ware direct aan tegen de winkel waar ik zijn wilde; een schoenenzaak. Buiten die schoenenzaak hebben ze een soort van display waarin alle sloffen en slappe schoenen zijn uitgestald. En jawel; ik werd niet goed en kon mijn vreugde niet op; ze waren er weer. Mijn geliefde sloffen die mij zo heerlijk zitten zoals ik u onlangs berichtte, het was een feest vandaag. Twee paar heb ik er uiteraard nu meegenomen en in de winkel zelf hadden we ook veel geluk met vinden van een paar mooie schoenen en geschikte werkschoenen. Het kon niet op en tegen de tijd dat wij Pruissen weer verlieten, na eerst broodjes en ander lekkers te hebben ingeslagen, wachtte ons een fijne terugreis naar onze eigen Heimat.

EK Atletiek

Zit even voor de buis te kijken naar de marathon voor de dames. Ze lopen inmiddels al 2 uur en een kwartier en moeten nog heel even. Mooi om te zien en is een moeilijk parcours daar in Zurich moeten een paar keer een flinke heuvel over. Heel anders dan van de week toen ik gekeken heb, voor een deel, naar de 50 km snelwandelen. Heel lelijk om naar te kijken, zo bonkig ziet dat eruit. Niet mooi om te zien en ook het snelwandelen zelf is aan regels gebonden die door een jury worden beoordeeld. Nu ben ik de laatste om er iets van te zeggen maar als je regels hebt moet je ze ook handhaven. Zo moet er altijd, tijdens het wandelen, contact met de grond zijn.  kon ik met blote oog wel zien dat de winnaar, net als heel veel anderen, zich niet hield aan die regel. Dan heb ik al moeite met de sport zelf en dan wordt de meest basale regel niet gehandhaafd. Jammer want op zich is het een enorm prestatie, 50 km in die houding lopen. Toch zal het nooit een hele populaire sport worden behalve voor de landen die er een traditie in hebben. Zoals wij dat met lange baan schaatsen hebben zo is snelwandelen een tamelijk populaire sport in de voormalige Oostbloklanden.

Voor zover ik weet deed er geen Nederlandse snelwandelaar mee en ik weet niet eens of het in Nederland beoefend wordt. Laten we het daar maar op houden want, zoals ik al zei; het is een lelijke sport om naar te kijken.

Kliko

Tegenwoordig proberen we mensen die dagelijkse zorg krijgen voor dagelijkse sleur te behoeden. Hospitalisatie voorkomen heet het dan in vakjargon. Tot mijn verrassing hebben ook de gewone mensen, zoals in onze straat, daar last van. Het vasthouden aan gewoontes en eigenlijk van slag zijn als de dingen een andere wending nemen dan gewoon. Zo is het vaste gewoonte dat de vuilnisbak, of kliko, op vrijdag aan de weg gaat. De ene week de grijze en de volgende week de groene. Deze week de grijze en jawel, in plaats dat de kliko zo tussen 8.45 en 9u geleegd wordt kwam er vanochtend geen vuilniswagen opdagen. Dat brengt onrust en de buurt een beetje in de gaten houdend zie ik zeker twee mensen, tegen beter weten in, elk uur de kliko controleren of ie nu geleegd is en het ze wellicht, in de 5 secondes dat ze niet hebben opgelet, de kliko alsnog geleegd is. Hoezo hospitalisatie, ook gewone mensen hebben behoefte aan vaste gewoontes. Reinheid, rust en regelmaat zo werd mij tot vervelens toe voorgehouden in de opleiding die ik deed, eind jaren zeventig. Dat was de ruggengraat van het bestaan, zo zag ik vanochtend ook maar weer. Regelmaat is een groot ding, daar zouden ze bij de vuilniswagendienst ook eens rekening mee moeten houden.

Waar je niet zijn wil

Heeft u dat ook weleens gehad. Dat het déja vu je overspoeld en je ineens op een plaats beland bent waar je nooit meer wilde komen. Zonder te gaan klagen en me er vervelend onder te voelen, dat is nu wel het geval, ik ben op een plek waar ik eigenlijk nooit meer wilde komen. Structuur, dagritme, strenge afspraken en het liefst elke dag hetzelfde. Dat alles op slot zit en de leiding nog echt de leiding is. Zonder wie deze groep bewoners geen leven zouden hebben. Thuis voel ik me er al lang niet meer en ik had nog zo gezegd; dat heb ik allemaal al beleefd en dat doe en wil ik niet meer. Bij aankomst was al snel duidelijk dat ik juist op zo'n plek beland was en wat doe je dan. In deze tijd; juist, bellen naar de verantwoordelijke. In dit geval het bureau waar ik voor werk en waar ik andere afspraken mee heb. Zij verontschuldigd zich en meldt dat ze me niet had moeten vragen voor deze klus. Haar heb ik gewezen op haar professionaliteit en dat zij die van mij mag verwachten zoals ik die van haar verwacht. Nogmaals excuses en ze proberen nog een dienst te regelen. Het dient de mens zullen we maar zeggen om weer te weten wat je niet wil.

Bijkomen

Ben nog steeds een beetje in de bijkommodus vanwege de festiviteiten rondom de verjaardagen en nu begint, tegen wil en dank, een beetje routine te komen. Morgen weer op stap in de vroege ochtend en nu wat meer uren dus dat is langzaam aan wel welkom. Vrijdag gaan we nog een keer naar het zelfde adres en dat is de score deze week. Langzaam begint het weer te wennen. Vandaag een test gedaan en dat ging ook wel goed al had ik op een onderdeel liever beter ( veel beter) gescoord. Het was the day after toch zullen we maar denken. Nu zijn cijferreeksen nooit mijn ding geweest en ook de sommen, die in een bepaald tempo moesten worden gedaan, waren vandaag niet mijn vriend. Hoe het u vergaat weet ik niet maar het gaat mijn leven al zo; ik zie het of ik zie het niet. De logica valt binnen en ik denk; ja!! Maar als ik het niet zie wordt het al een hele lastige om het wel te zien. Dat kan ik dan soms nog wel maar niet binnen een halve minuut. 
Daar moet ik dan rustig de tijd voor nemen en die was in deze test niet ingebouwd. Het ging maar om dit ene deel van de test voor de rest lijkt het me prima. Afwachten wat de dames en heren opdrachtgevers 
ervan vinden. Stuurt dit nu een bepaalde kant op en zo ja; welke? Deze week verwacht ik een telefoontje om het resultaat te bespreken. Dan 
wordt wellicht ook duidelijk wat de richting gaat worden die nodig is om weer in schwung te komen. 
U hoort nader van mij.

Afsluiter

Hoewel de titel misschien anders doet vermoeden ben ik nog niet toe aan een afsluiter, dat zal later op de avond of vannacht misschien zo zijn. Ongebruikelijk om op mijn jaardag een blog te schrijven dat geef ik graag toe. Het komt door de andere betekenis van afsluiter want gisteren hadden het andere Klinkertje en ik een soort van afsluiter, afsluitend gesprek met onze club over het afgelopen jaar. Een jaar waarin bijna allemaal mis ging wat maar mis kon gaan, in ons persoonlijke leven dan. Waar we eigenlijk nog van aan bekomen zijn maar die gisteren een soort afsluiter vond in gesprek met een, ons niet bekende, dame die aangezocht was vanuit het Amsterdamse om de blik over de afdeling van onze club te werpen. Ze was goed, te goed, voorbereid zodat het andere Klinkertje en ik, in een blik van verstandhouding, al snel wisten hoe de afloop van dit intermezzo zou aflopen. Hoe de hazen zouden lopen en in welke richting. Het as al snel duidelijk en dus hebben we nogmaals ons verhaal gedaan en daarmee is het wat mij betreft ook wel klaar. Het is voor mij een beginpunt van hoe het verder moet gaan en daar hoort een plaats zoals ik die jarenlang heb gehad niet meer bij. Dat ambieer ik ook niet meer en dat enkele personen daarmee erg blij zullen zijn, ach, ook dat doet me niet veel meer.  De toekomst is belangrijk en die ligt niet in het verleden en nadat ik zulke wijze woorden mij ineens te binnen schieten en zijn op geschreven laat ik het hierbij. Morgen begint de toekomst.

Wandelen no?

Vaker dan eens bericht ik over de wandelingen die het andere Klinkertje en ik maken. Vooral de Veluwe, in onze achtertuin blijft interessant om over te berichten. Als u ons ziet lopen dan ziet u een zwart hondje, en twee mensen die een beetje belegen beginnen te worden, met rugzakje en fotocamera. Nu publiceert het andere Klinkertje een enorme hoeveelheid aan prachtige foto's en de enkele foto die ik maak verdwijnt meestal in het privé archief. Een poosje terug liet ik u ook al een aantal foto's zien en dat ga ik nu weer doen. Een tweetal foto's, bewerkt geef ik toe, die grillige vormen van de natuur moeten verbeelden. Verder genoeg over gezegd zo; de foto's spreken hopelijk voor zich.

Rustgebied

Gisteravond verjaardag in het altijd liefelijke Gendringen. De rit erheen is meestal niet zo spannend en ook nu was het en rustig ritje. Hoe dichterbij we bij de bestemming komen hoe rustiger het naast me wordt. Doordat er vlak bij de bestemming een natuurgebied is ontstaan door zandwinning is dat al een doel op zich geworden. Het wordt uiteindelijk een heel mooi gebied waarvan de vraag nog maar is of het dan toegankelijk blijft want de manier waarop het zich ontwikkeld leent zich straks voor de term; niet betreden, rustgebied voor vogels, of broedgebied voor vogels of iets dergelijks. 

Zolang er zand gewonnen kan worden zal het niet zo'n vaart lopen maar daarna is het nog maar de vraag. door de walkanten lijkt het zich niet te lenen voor een recreatieplas en als de mens het niet meer kan gebruiken mag de natuur het terug hebben. Het andere Klinkertje ziet het gebied veranderen is er enthousiast over, en terecht. In het voorjaar zagen we op deze plek een aantal bijzondere vogels waaronder een drietal Flamingo's. Dat schept verplichtingen en wekt verwachtingen maar de natuur is zoals ie is; grillig en onbetrouwbaar. Aangekomen op de nieuwe hotspot bleek dat nog maar eens te meer. Waar het anders drassig of nat is en behoort te zijn was het bijna droog gevallen en dat was een dikke streep door de rekening. In plaats van er een half uur te spenderen aan het bekijken van alles wat er beweegt waren we in twee minuten door en langs het gebied gereden zonder iets bijzonders te zien. Dat is jammer en een volgende keer is het vast weer beter, zo laat de natuur ons in ieder geval weten dat zij onvoorspelbaar is.

Terug to basics

Nou, klusje zit erop, voor de niet verstaanders van mijn Blog gisteren; het was 1 opdrachtje van 3 uur. Dat is het deze week waarin ik, om allerlei redenen, niet meer kan werken. Leuk was het wel en de manier waarop de vaste mensen met hun bewoners, die in vroeger tijden pupillen werden genoemd, omgaan is aansprekend. Vol overgave  en passie geven zij hun mensen de aandacht die ze nodig hebben en verdienen. Het is niet de klassieke hulpverlener - hulpvrager relatie die ze hebben. Het is een andere waarin het leven van de een in dienst staat van de ander zonder een directe hulpverlener verbintenis. Deze bewoners wonen ook echt daar en dat uit zich in de manier waarop de zaken geregeld zijn en waarop met elkaar wordt om gegaan. Verder was het werk as usual, wassen, douchen, scheren, aankleden, voor eten en drinken zorgen, tanden poetsen, etc. Het was het normale gewone werk, wat ik inmiddels alweer een jaar of veertien achter me had liggen. 
Al met al was het een korte, indrukwekkende periode in sneltreinvaart deze ochtend. Het was alweer voorbij voordat ik het in de gaten had, het was in ieder geval een leuke ervaring.

Klusje

Het klinkt een beetje vreemd misschien maar ik morgen begin ik met een nieuw klusje. In opdracht van een uitzendbureau. Dat is na deze periode een hele nieuwe stap in de goede richting, gaan we maar vanuit. De schoorsteen moet roken, brood op de plank en ga nog maar even zo door. Allemaal waarheden en die ga ik nu ten uitvoer brengen om het maar eens ouderwets uit te drukken. Dat bureau; ik heb er al eerder voor gewerkt, lang gelden. 25 jaar geleden, in oktober van dit jaar zou het 25 jaar worden. Ze hebben me toen goed geholpen, ze hebben ook goed aan me verdiend denk ik en ik hoop dat ze me nu ook goed bedienen, vice versa. Het is een andere tijd, dat merk en zie je aan alles. Met de komst van de elektronische hulpmiddelen komt er een rooster binnen via de mail en een account bij het bedrijf. Waar je vroeger alleen ja of ja mocht zeggen moet je nu accorderen voor een opdracht. Een oud liedje met een waarheid als een koe; the times they are a changing, yes they are.
Deze keer niet van Bob Dylan maar een vertolking van Joan Baez, de kwaliteit is niet fantastisch maar de het clipje met de teksten maakt veel goed.

Sterk

"Een beetje moe maar voldaan" is een bekende uitspraak, gezegde, die vooral bekendheid kreeg door het gebruik in een liedje van een meneer die ik niet nader zal noemen. Zittende in ons tuintje, waarin we de Godganse dag hard hebben gewerkt beweer ik hetzelfde. Een beetje moe maar voldaan. De rommel, de takken, een oud en inmiddels overbodig hok, allemaal opgeruimd en dat in een dag tijd. Nu staat de schuur weer vol maar dat is even van later zorg, dat komt wel weer weg volgende week. Nu is de tuin lekker opgeruimd en het grootste object heeft nog steeds zijn functie: een volière met twee duiven. Dat is wat rest van de eens zo beroemde en beruchte veestapel van het andere Klinkertje. Twee duiven, de vijver met wat vissen en een hond. Nu we richting wat ouder worden gaan heeft ze besloten dat de veestapel wordt afgebouwd en dat we moeten kunnen gaan en staan waar we willen zonder direct aan allerlei dieren vast te zitten. We willen de deur achter ons dicht kunnen trekken en ik verwacht dat, nadat de duiven de eeuwige jachtvelden trotseren de grote volière in de tuin het loodje gaat leggen. Dat geeft opnieuw veel ruimte in het toch al een beetje kleine tuintje. Verder verwacht ik dat het andere Klinkertje opnieuw gaat proberen het op eensgevend moment zonder hond te stellen en dat gaat niet lukken. Dus blijven we uiteindelijk over met ons tweeën en een hond. Een makkelijke die niet haart en die we overal mee naar toe kunnen nemen. Die met ons de deur achter zich dicht kan trekken zodat we de wereld kunnen verkennen. Dat is wat ik verwacht en ik bewonder haar daarvoor. Iemand die altijd zo met beesten verweven is geweest, die zoveel van dieren houd en die daar soms veel tijd voorover heeft dat die besluit dat wat minder moet. Dat het wat minder kan want we zijn al een jaar of wat in de afbouwfase. Dat het allemaal ook wat makkelijker wordt omdat het verzorgen allemaal niet meer vanzelf gaat, dat is sterk. Cool zouden ze tegenwoordig zeggen: ik hou het op een sterk karakter.