Besef

De laatste dagen zijn voorbij gevlogen en heel langzaam begint een proces waarin ik wat meer toekom aan het verdriet. Zoals al eerder gezegd; je wordt geleefd in deze weken en na de afhandeling van de eerste verplichtingen begint een diep besef door te dringen; ze is er niet meer en waar we vorig jaar oktober het jaar ingingen met het idee, dit is de laatste keer blijkt nu ook zo te zijn. Het idee dat we bijvoorbeeld met Kerst komen te zweven omdat ze er beiden niet meer zijn is heel vreemd. Ze waren er bijna altijd en anders waren ze ergens, bij iemand of bij iets. Nu niet meer, geen rekening houden met, het is heel vreemd. Op dit moment moet ik er ook nog niet te lang aan denken want dan schieten me de tranen in de ogen. Terwijl ik dacht dat alles wel onder controle was. Het is niet zo en het hoeft ook niet zo. Het is nog maar een paar dagen na de crematieplechtigheid en terwijl het leven doorgaat voor van alles en iedereen komt steeds meer het besef. Besef van de verantwoordelijkheden voor hun nalatenschap maar ook het besef van de invloed die ze hebben gehad op hun omgeving. Dat ze op de mensen die hen gekend hebben een onuitwisbare indruk hebben gemaakt. 

Dat is een erfenis die ik niet wil aantreden en dat hoeft ook niet. Het andere Klinkertje en ik zullen op onze manier, in deze tijd, willen laten zien wat verbondenheid betekent, voor ons, ons gezin en onze omgeving. Gaan we dat perfect doen? Vast niet en zoals al eerder gezegd ook mijn ouders waren geen heiligen, hadden hun fouten en tekortkomingen maar ondanks dat maakten ze een onuitwisbare indruk. Geven ze met hun manier van doen, hun gevoel en inlevingsvermogen in de mogelijkheden en de moeilijkheden van anderen, een mooie erfenis aan iedereen die hen gekend heeft.