Huisarrest

Nadat ik vorig jaar te horen kreeg dat ik ongeneselijk ziek was leek het in eerste instantie nog een zaak van; gewoon doorgaan. En na een poosje recupereren heb ik dat ook zoveel mogelijk proberen te doen. Daarbij stap je geregeld over fysiek en psychische grenzen heen waarbij je meer doet dan goed voor je is. Medio maart van dit jaar werd ik, min of meer gedwongen, en in ieder geval tegen mijn zin, van mijn re-integratie taken af gehaald.  Het moment waarop dat gebeurde is, achteraf, een bijzonder moment doordat op 15 en 23 maart achtereenvolgens steeds strengere lock down maatregelen werden afgekondigd. Op dat moment was ik net een paar dagen thuis en dat is een groot goed gebleken, tot nu toe. Werkende ( of re-integrerend zo u wil) voor een thuiszorgteam kwam ik fysiek met niemand meer in aanraking in die werkomgeving en dat is wellicht maar goed ook. Nu, na een goeie twee maanden thuis te zijn, begint zich iets van rust te nestelen in mijn lijf en mijn brein. In mijn achterhoofd speelt de boodschap van de behandelend geneesheer die begin vorig jaar meldde dat de medicatie die ik gebruik een jaar tot anderhalf jaar, gemiddeld, zijn werk doet. Nu wil het geval dat ik toenemend kortademig wordt ( ook zonder inspanning), flink in gewicht toegenomen, en steeds vermoeider, niet de gewone moeheid als gevolg van een activiteit maar echt moe. Vorige week hebben het andere Klinkertje en ik twee dagen vijf kilometer gelopen en dat was meer dan voldoende om te beseffen dat er meer aan de hand is dan ik normaal zou vermoeden. Nu ga ik liever niet naar een dokter en denk ik altijd dat het vanzelf wel weer beter wordt maar nu moet ik bekennen niet te weten of het beter wordt. De klachten die horen bij Corona, of Covid 19, lijken wel op de problemen die ik nu ondervind. Ben al tijden meer of minder vermoeid en benauwd; komt u toch ook bekend voor, hoort bij de symptomatologie van Covid 19. De vraag is nu, voor mij; wat is er aan de hand? Is dit Covid gerelateerd, is er een verband met stoppen van werk, of is dit gerelateerd aan een algemeen verslechterend beeld als gevolg van de ziekte en de daarvoor gebruikte medicatie, die ook in haar lijst bijwerkingen alles aangeeft waar ik nu last van ondervindt? Nee, het antwoord weet ik niet en waarschijnlijk kom ik niet te weten ook. Wat wel, zeer tegen mijn natuur in, nu gaat gebeuren is dat ik bij de behandelend geneesheer aan de bel heb getrokken, net als bij de bedrijfsarts. Het gaat een stuk minder goed dan ik zou willen en hoe ik me lang heb voor gedaan naar anderen, maar ook naar mezelf. Heb mezelf in mijn leven zelden zo kwetsbaar gevoeld. Dat is een harde confrontatie met de realiteit, En ik mis mijn maat sinds 20 jaar waar ik wel digitaal contact mee heb maar die ik ook al twee maanden, door de Covid 19 maatregelen, niet heb gezien noch face to face heb gesproken, gelachen, geouwehoerd, etc. Dat is bijna nog een groter gemis dan het hele Corona en werk gebeuren. Het andere Klinkertje en ik zijn categorie-1 risicoklanten en dus leven we zoveel als mogelijk in onze eigen bubbel. Dat gaat goed maar we kunnen ons nog steeds niet veilig wanen. Voor wie het nieuws volgt; er zijn allerlei theorieën over preventie van Covid, en soms een theorie over behandeling. Zo zegt een theorie dat oud verpleegkundige verzorgende, in het verleden een BCG shot hebben gehad ter preventie van Tuberculose. Nu zijn wij al redelijk op leeftijd en hebben zo'n shot gehad in een ver verleden, en het nieuwste inzicht over Covid is dat er, bij een verdenking, zo snel mogelijk begonnen moet worden met antistolling van het bloed. Nou, dan zitten het andere Klinkertje en ik ook prima op de eerste rij want ongeveer 10 jaar en meer krijgen we beiden bloedverdunners. Dat is, voor ons, een geluk bij een ongeluk maar desalniettemin; we blijven in onze bubbel tot er luid en duidelijk, vanuit betrouwbare hoek ( sorry Maurice de Hond) gezegd wordt; het is veilig voor een ieder om zich buiten de kleine kring te begeven. Tot dan houden we ons aan ons zelf gekozen en gearrangeerd huisarts ( zonder enkelband).