12 mei

Vandaag is het 12 mei, al sinds jaar en dag de Dag van de Verpleging, maar ook heel lang de verjaardag van mijn moeder. Nu horen komen en gaan tot het leven maar ze had voor mij nog gerust heel lang blijven. Na een slopende ziekte van een jaar, en een huiselijk ongeval als bonus vond ze het mooi genoeg geweest. Geen behandeling meer en in alle rust het allerlaatste stukje van haar leven in, en zo is het ook gegaan. Zo gemiddeld eens in de paar dagen komt ze terug; in de gesprekken tussen het andere Klinkertje en uw schrijver, in uitlatingen die iemand uit op televisie, door verhalen van haar kleinkinderen. Het geloof dat je er nog steeds bent zolang anderen het over je hebben, je als voorbeeld, als bron van een gedachte of een verhaal, of eenvoudigweg door de manier waarop ze met je omging en van je hield, wordt daardoor alleen maar sterker, er is leven na de dood alleen op een andere manier dan bedacht in het Geloof. Het zijn de onbetaalbare herinneringen die terugkomen. Zeker na de week volgend op 4 en 5 mei waarin verhalen van overlevers akelig dicht op de hare samenvallen. Het tot aan haar dood angstig zijn voor 's nachts overvliegende vliegtuigen, dat ze tijdens WOll in hun Brummense kelder op de aardappels moesten wachten tot het over was. Die angst is ze nooit meer kwijt geraakt. Dat maar ook het na-oorlogse leven heeft haar een ander mens gemaakt. Een heilige? Nee, dat was ze zeker niet maar wel een enorm fijn mens en een betere moeder kon je niet wensen. Het is 12 mei, de dag die altijd uitgebreid gevierd werd, niet vanwege de verpleging maar om haar. Daarmee blijft 12 mei een bijzondere dag die naast de verpleging, die vanwege de omstandigheden tot held zijn uitgeroepen, voor mij een dag gebleven die warme herinneringen ophaalt en die altijd speciaal zal blijven.