Oldtimer

Een tijdje terug zijn we met de oudste en aanhang naar een stoomtreinfestival geweest. Hartstikke leuk natuurlijk en de jongens genoten. De wat oudere jongens die niet per sé stoomtrein enthousiast zijn vonden de volgende aanwezige oldtimers ook de moeite waard, vandaar de foto's.

Morgen

De jongens komen morgen en voordat het zover is volgt er een hele procedure. Van alles en nog wat aan de kant in onze huiskamer, bekers vast neerzetten, op tijd naar bed en nog andere gewoontes die ik hier niet uitputtend zal beschrijven. Even nadenken over de dag van morgen: hoe zal het gaan met de jongens want ook dat verschilt enorm. De ene keer loopt zo'n dag beter, makkelijker dan de andere. Toch is het aan het eind van de dag altijd een mooie dag om op terug te kijken, altijd weer nieuwe dingen gezien of beleefd met ze. Het blijven dagen om naar uit te kijken. Nu is het andere Klinkertje een beetje ziekjes en de heren zijn, eerlijk is eerlijk, vooral op oma gericht. Als de auto op de parkeerplaats aankomt en ik doe een deur open vinden ze het leuk om mij te zien maar de onmiddellijke vraag volgt waar oma is. Morgen maar eens zien hoe het dan gaat, of eigenlijk straks want ik zie dat de dag al verlopen is, laatste dag september leven we.Kijken of het andere Klinkertje een beetje opgeknapt is, dan kan het feest beginnen.

Ergens

Door het mobiele karakter van de werkplek ben ik nu beland op een plek die ik niet snel verwacht zou hebben. In een van de kerkelijkste dorpen op de Veluwe heb ik een dienst in een verzorgingshuis. Dat merk je natuurlijk wel een beetje aan de bewoners maar vooral aan het personeel. Tijdens de pauze, waarbij telkens mensen in en uit lopen, wordt nu en dan even om stilte gevraagd als nieuw binnen gekomen personeel wil gaan eten. Dat gaat zonder dat er uitdrukkelijk om gevraagd is maar ineens is iedereen weer even stil. Vreemde gewaarwording voor mij. Nu hoef ik er niet aan mee te doen en beperkt de stilte zich tot enkele momenten maar toch. Het blijft een fenomeen dat zij van elkaar weten wanneer ze willen bidden. Dat alles gebeurd in de nogal beperkt personeelsruimte en deze pauze ben ik daar niet. Vanochtend een lekker plekje ontdekt welke balkon wordt genoemd en daar zit ik lekker even uit te rusten. Het is een heerlijke dag vandaag qua weer en dus is het op dit redelijk beschutte balkon ook goed uit te houden. Doordat ik hier alleen zit hoef ik ook niet op te letten of ik stil moet zijn of niet, zo is dat.

Zaterdag

Van een lekker weekend genoten en met het andere Klinkertje, de oudste en aanhang op zaterdag vertrokken voor een dagje Amsterdam. Schiphol was de bestemming, nee geen Amsterdam maar Haarlemmermeer om precies te zijn, ik weet het. Toch wordt Schiphol, als een van de grootste complexen van ons land aangeduid als Amsterdam en zo kom ik erop. Met het spul eerst naar Schiphol en als rechtgeaarde toerist naar het Panoramadek om naar de vliegtuigen te kijken. Altijd weer een imposant schouwspel wat eigenlijk al begint als je de A4 afrijdt naar Schiphol, in die bocht al enorme vliegtuigen. Het Panoramadek dus, waar je kijkt op een systeem met slurfen, gates en, passagiers en vooral vliegtuigen van alle soorten en maten en uit veel landen. Hoewel het KLM blauw wel een beetje overheerst, zo in het algemeen, vandaag niet aan de pier. Van alles te zien tot en met de Oekraïne toe. Na een tijdje hiervan genoten te hebben en het, op het Panoramadek geïnstalleerde Fokker F100 te hebben bezocht gingen we naar buiten, naar de spottersplaatsen. Niet nadat ik nog even verteld heb dat ik bij het boarden van de F100, die dus nergens naar toe ging, werd gehinderd door gepensioneerd gemeenteambtenaar

Henk de B uit Brummen die met zijn vrouw het "vliegtuig" juist wilde verlaten, over toeval gesproken. Naar de spottersplaatsen dus en zoals dat gaat, alles is te vinden op internet, ook welke banen van Schiphol waarvoor gebruikt worden, behalve vandaag. Dus gaan we op goed geluk naar de spottersplek van de Zwaneburgbaan want die is het meest spectaculair, volgens de oudste en aanhang, want daar vliegen de vliegtuigen letterlijk over je heen. Helaas pindakaas of dikke tam drie bier, hier werd niet gevlogen zodat we verderop gingen, naar de spotterplek aan de Polderbaan. Wie er weleens geweest is kan snel verder lezen maar voor de anderen; ik had er geen voorstelling van. Het is een behoorlijke parkeerplaats, compleet met een rijdende frietkraam en Dixies die aan de rand van Polderbaan gesitueerd is. Hier was een drukte van belang maar net niet te dus gewoon aangenaam. Lekker weer ook en veel vliegtuigen waarvan de Boeing 747 wel de meeste indruk maakte door zijn enorme verschijning en door de manier waarop dit vliegtuig opstijgt. Dat lijkt echt heel traag te gaan en vooral de ene met vracht had wel de complete 3800m nodig om in de lucht te raken. Maar een majestueus gezicht, erg leuk en wij denken, ook mooi in de avond. Dat gaan we, als we tijd, geld en zin hebben binnenkort een keer doen. In de avond ons posteren op een mooie plek en dan foto's maken.

Sneeuw?

Vandaag was ik voor een bliksembezoek in Deventer. Eenmaal terug bij de ingang van de parkeergarage viel mijn oog op iets wat beneden lag.

Het lijkt op sneeuw maar was het natuurlijk niet. Vandaag, onderweg, de 25 graden gehad! dus sneeuw is uitgesloten. Maar wat dan wel?

Vrouw met toeter

Op de zoektochten naar nieuwe soorten dieren en planten kom je nogal wat mensen tegen die hetzelfde doen. Dat gaat op veel verschillende manieren maar de meest voorkomende is toch wel deze. Er komt een man ( meestal) uit de auto, hij haast zich richting de achterkant van de auto en opent de achterklep of de achterdeur. Dan wordt er duidelijk gerommeld in wat tassen en vervolgens wordt het zichtbaar waar de tijd aan gespendeerd is; het in elkaar zetten van de camera, de juiste camera met de juiste lens. Ik kan u verzekeren; dat zijn geen kleine lenzen, of objectieven, zoals deze dingen eigenlijk schijnen te worden genoemd, wij zeggen; lenzen. Niet van die kleintjes maar soms enorme lezen die door ons dan weer toeter worden genoemd. Nu nam ik vandaag op onze strooptocht door het Deelerwoud een foto van het andere Klinkertje en ik dacht gelijk; ik noem deze foto " vrouw met toeter". De foto nu bekijkend denk ik, dat valt nogal mee. Om dat aan te tonen twee foto's; 1 met het andere Klinkertje en 1 met een onbekende fotografe met een enorme toeter. Laat ik er dit nog over zeggen; ze is er blij mee.

Gewoontes

Kipfilet, maar dan anders

Het is wel lachen op de plek waar ik nu ben. Een redelijk huiselijk gebeuren dat, in ieder geval poogt het dat te zijn. De bewoners van deze luxe twee onder een kap hebben bijna allemaal een gestichtsverleden. Dat is ook te merken aan alle gewoontes die ze hebben overgehouden. Eten op een bepaalde tijd en manier op tafel, koffie op bepaalde tijd evenals de medicijnen. Als het dan wat anders gaat zijn ze soms aangenaam verrast of geheel van slag. Dat vind ik ook het leuke van deze groepen. Het blijft altijd weer verrassend wat er uit de bus komt, wat het resultaat, of het effect is van wat jij doet of nalaat. De manier waarop met planbord voor de volgende dag wordt om gegaan is bijna hilarisch. Als eerste worden de foto's opgezocht van degenen die morgen werken, vroeg en laat. Dan worden door middel van foto's op het planbord, naast de foto's van de personeelsleden de foto's gehangen van wat er morgen gegeten gaat worden. Nu klopt het meestal maar ik moest op zoekt naar kipfilet. Er is van alles; van biefstuk tot bal gehakt maar een kipfilet op de foto is er niet. Althans ik heb deze niet kunnen vinden. Dus kwam er een foto te hangen van, wat ik denk, een soort Wiener Schnitzel, om toch maar iets aan te duiden. Anders is de verwachting dat er alleen sla met aardappeltjes op tafel komen. Vlees er dus bij maar dat het geen kipfilet op de foto is kan een blinde vink nog zien. Er ontstond niet directe paniek maar het maakt sommige mensen wel even onrustig als niet het goede plaatsje op het bord verschijnt, als nu maar wel de goeie kipfilet op het etensbord verschijnt dan komt het allemaal goed.

Fred E.

Vorige week was ik in mijn geboorteplaats aan het werk. Met de collega kregen we het, naderhand nogal uitgebreid, over muziek. Het leuke is van praten over muziek is dat je aangeeft welke richting je aantrekkelijk vind. In mijn geval natuurlijk richtingen. Het zijn een paar soorten muziek die ik erg mooi vind of ben gaan waarderen. Zo is het ook met de Americana, erg mooie muziek tussen het spreekwoordelijke koren. Nou zegt de collega, als je dat mooi vind dan moet je eens luisteren naar Fred Eaglesmith. Nou dat heb ik deze week gedaan en ja; mooie muziek. Om u ook even te laten meemaken wat ik mooi vind. Dan ga ik de tube en zoek een mooi filmpje uit maar dat zit me niet glad vandaag. Geen mooie filmpjes van deze Fred. Hij heeft een album uitgebracht "Tambourine" en daarvan wil ik u een nummer laten horen maar nee. Dat wordt nog even verder zoeken; in de plaats daarvan een nummer wat ik op mijn zoektocht tegenkwam. Patty Griffin en Natalie Maines; lekker even luisteren.

Routineus druk

Het zijn toenemend drukke tijden. Ongelofelijke hoeveelheid werk die via het uitzendbureau mij bereikt. Het komt regelmatig voor dat ik nee moet zeggen en langzaam begint zich een kringetje te vormen van plekken waar ik vaker kom. Dat si natuurlijk goed voor cliënten, voor personeel wat dienst heeft als voor mezelf. Het telkens opnieuw tot je laten komen van de mores op een afdeling is uiteindelijk ook niet erg werkzaam. Daarnaast is een bepaalde routine natuurlijk minder vermoeiend en het is lang geleden dat ik zoveel gelopen heb als de afgelopen weken. Dat geeft niet maar vereist weer een zekere routine. Alles wat er dan telkens nog nieuw bij komt is dan energie die ik liever aan andere dingen besteedt. Ach ja, ook een uitzendkracht heeft wel wensen.

Maar goed, wat ik al verwachte wordt wel bewaarheid; ik heb minder tijd en energie voor het Bloggen. Terwijl er genoeg gebeurd in de wereld om me heen om over te schrijven is de energie om te Bloggen het laatste vaatje wat ik wil aanspreken. Begrijpt u me nog? Het is als time management, voor degenen die ooit zo’n cursus hebben gevolgd. Het is altijd een kwestie van prioriteiten stellen en misschien dat de prioriteitenschaal weer de andere kant opslaat maar voor deze week lijkt het weer gebeurd, er moet gewerkt worden. Nou ja, wel veel in ieder geval.

Terug

Vandaag zijn we met de oudste en haar echtgenoot, onze schoonzoon, en onze twee kleinzonen naar Lieren geweest. Lieren ligt bij Beekbergen en hoewel het station merkwaardig genoeg gewoon Beekbergen heet is hier de Lierense bevolking een kans ontnomen. Zet Lieren op de kaart is er op de een of andere manier nooit van gekomen. Berust dit op gemakzucht bij (de voorganger?) van de Nederlandse Spoorwegen die wellicht dachten, speculatie van mijn kant, aan een lijn, de Koningslijn twee gelijkende plaatsnamen. Zullen we dat nu wel doen, Lieren en Dieren zo vlak bij elkaar. Nogmaals, speculatie maar ik denk dat station Lieren daarom Beekbergen heet. Maar goed, we waren er dus vanochtend en een deeltje van de middag en het was een wonderlijk gebeuren. Allemaal mensen die erg van stoom, stoomtreinen, van miniatuurtreinen ( liefst op stoom) houden. Een wonderlijk publiek en daar liepen wij tussen te genieten van de kleinzonen die, zoals inmiddels bekend mag zijn, zeer van stoomtreinen houden. Een wonderlijk festival en zeer druk bezocht, het was er erg druk en ik denk dat de stichting die het organiseert, en dat goed deed, er een mooie stuiver aan overhoud. 
Lang geleden,ik vermoed zo'n twintig, vijfentwintig jaar geleden, zijn mijn zwager, mijn vader en ik naar Hellevoetsluis getogen om daar ook een enorm groot stoomfestival te bekijken. Nu was het in die tijd nog een beetje een Keulse reis maar het was wel erg mooi. Nu in het klein zag ik het weer terug, de stoomtractor, de gewone stoommachine waarmee andere, vooral agrarische apparaten werden aangedreven. Pa was toen erg onder de indruk want hij had nog gewerkt met dat soort apparaten in de turfwinning, het kwam allemaal zo bij me op nadat het deze week alweer vier jaar geleden was dat hij is overleden. Op de terugweg hebben we nog gegeten bij de Chinese muur in Arnhem die toen nog een gewone Chinees was. Wat ik me er vooral van herinner is dat het vlees zeer heet gekruid was en er flink bier aan te pas moest komen om het af te blussen. Het meest is me toch bij gebleven hoe hij ervan genoten heeft, toen die dag wat, net als vandaag, toch best een mooie dag.
Kom ik vandaag thuis tot de ontdekking dat ik wel van alles op de foto heb gezet maar geen stoomtrein, een paar andere leuke stoomdingen dan maar.

Heren, heren

Lekker even in de tuin, eindelijk een beetje mooi weer. Het andere Klinkertje is met de heren wandelen en dat geeft mij de tijd om een Blogje te schrijven. Natuurlijk zou ik wat kunnen schrijven over het geweld in vele delen van de wereld, of over het weer wat maar knudde lijkt te blijven, op deze dag na. Over werk, over moe zijn of over de toekomst maar dat doe ik niet. Met dat soort dingen ga ik u vandaag niet bemoeien, met u wil ik het hebben over genieten van kleine dingen.
De heren, onze kleinkinderen maken sprongen vooruit in het proces van baby naar peuter, of is het al van peuter naar kleuter? Maakt ook niet uit, het is gewoon wel een rijk leven wat ik samen met mijn steun en toeverlaat, het andere Klinkertje, heb. Niet van afstand maar redelijk dichtbij mogen meemaken hoe zij, de heren, opgroeien. Hoe ze doen en zijn: tegen ons, tegen elkaar en tegen de rest van de wereld. Hoe aandoenlijk en hoe druk ze kunnen zijn. Het mooiste vind ik dat ze taal gaan gebruiken en dat is een mooi moment in hun leven. Twee jaar oud en al zinnen kunnen vormen van meer dan drie woorden is echt een wonder op vier benen. Mooi hoe ze al een beetje beginnen te vertellen over wat ze wel en niet willen, kunnen of doen. Hoe, als ze tussen de middag in hun bedje op de kleine slaapkamer liggen en aan het keten zijn en het wat wild gaat wij de een tegen de ander sorry horen zeggen via de babyfoon. Mooier kan het niet worden, heerlijk gewoon en ja: rijk dat we dat mogen meemaken en doen.

Recuperatie

Ben even in een constante staat van herstel. Recuperatie noemen ze dat bij de wielrenners die ik nu overigens in het geheel niet volg tijdens de Vuelta de España. Doordat ik de afgelopen week van de 8 dagen er zes gewerkt heb. En diegenen die onze situatie kennen weten dat het lang geleden is dat ik zoveel, maar vooral ook zo fysiek, gewerkt heb. Nu hebben het andere Klinkertje en ik veel gewandeld de afgelopen jaren en dat scheelt toch. Het zijn vooral mijn voeten die het een beetje ontgelden en die behoefte hebben aan rust. Langzaam begin het evenwicht echter weer terug te keren en kan ik langzaam weer een beetje multitasken. Zowel op een dag flink fysiek bezig en vervolgens ook nog me achter de eimac zetten en allerlei dingen schrijven, nazoeken, foto's bewerken en sinds kort ook weer dvd's schrijven. Voor wie er niet mee bekend is; de eimac heeft geen dvd station, die is er nu aan gehangen zodat bijvoorbeeld filmpjes voor onze regelmatige gasten die wekelijks ons 1 of 2 dagen vermaken. Het is daarnaast de bedoeling dat wij ook op hen passen. Daartoe helpt het als je af en toe een filmpje kan afspelen voor de broodnodige rust. Dat is een enorme aanwinst en ik kan weer lekker ouderwets dvd-tjes maken.