Het zijn rare dagen waarin ik de boodschap die ik inmiddels drie
weken geleden kreeg probeer om te zetten in toekomst. Dat is wel het
sleutelwoord voor de komende tijd; toekomst. Hoe ver reikt het nog of is het
maar beperkt, wat zal ik wel of niet en wat kan ik wel of niet. Laat ik me
leiden door de ziekte of door mezelf. Is het een kwestie van een soort van
eerder pensioen of moet ik me weer gaan richten op werken. Niet dat mijn hoofd
daar naar staat, en na bezoek ben ik nog bekaf, maar het zijn wel de gedachten
die door mijn hoofd spoelen. Soms gaan de gedachten heel snel en dan weer als
een bergbeekje ruist het op de achtergrond. Neem je tijd, en niemand verwacht
iets van me, alle activiteiten op nul gezet, en dus alle tijd voor mezelf en
zij die me liefhebben. Dat er niets van me wordt verwacht en ik ook niets hoef
is wel iets waaraan ik ook even moet wennen; geen druk van wie dan ook. Niet
van werk, niet van anderen, alleen nog druk van mezelf omdat ik dat zo gewend
ben. Het is nu wachten op het volgende belangrijke moment wat in april gaat plaats
hebben. Eerst bloed prikken en dan horen van de uroloog of het slikken van
hormonen zin heeft gehad. Dat is een spannend moment ook al omdat je niet kan
voelen of het remt, of het slinkt, of het zin heeft gehad of dat we overstappen
naar een volgend hormoon. Daar moet ik aan wennen, en met mij degenen die mij
lief hebben, we gaan van moment naar moment, en telkens weer spannend.
Om de ziekte niet het middelpunt van mijn leven te laten zijn zal
ik er vast nog wel weer iets over schrijven maar ik ga nu terug naar de gewone
zaken in het leven. De gewone dingen met u bespreken, of u deelgenoot van laten
zijn. Politiek en sport zijn natuurlijk, voor mij dan, de belangrijke dingen in
het leven en daarover valt weer genoeg te vinden de laatste tijd. Lokaal, provinciaal,
landelijk en geo-politiek; het zijn roetige tijden. En sport; u weet, ik ben
dol op de sporten waar het om snelheid draait en zo is het nu de tijd van de
wintersporten waarbij bobslee, rodelen maar vooral skeleton mijn voorkeur
heeft. Skeleton is de sport waarin de sporter op zijn buik op een sleetje naar
beneden gaat op de diverse bobsleebanen in de wereld. hooguit 10 centimeter
boven het ijs en met duizelingwekkende snelheid, bijzonder moedig vind ik dat.
Tegen dat het maart wordt breekt de F1 koorts weer uit, ja ook bij mij. Sinds
de jaren ' 70 volg ik de sport en zo zag ik de race in Zandvoort met een
hopeloos falende brandweer, en zag ik de race waar James Hunt ( mijn favoriet
destijds) Niki Lauda uit de brandende auto haalde. Sinds die tijd volg ik de F1
en ik hoop dat nog lang te doen, ondanks dat het nu achter een betaalkanaal is
verhuisd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten