Les Bleus

Het is nog redelijk rustig gebleven rondom de sport deze week. Hoewel er natuurlijk altijd wel iets op te merken is heb ik me nog niet echt opgewonden. Wat mij opviel is dat de Fransen ineens Duitsers zijn geworden; in de laatste minuut een winnend doelpunt maken blijkt ineens ook een Franse karaktereigenschap te zijn. Maar Les Bleus spelen zo beroerd dat ik vermoed dat, een beetje tegenstander in de 8ste finale ze zo de kaars van het sprookje van Frankrijk uitblaast. Daar is, met de vorm zoals ze die tot nu toe hebben getoond, niet veel voor nodig. Het is toch een toernooi waarvan ik denk; heb ik nu al echt mooie en opwindende wedstrijden gezien; nou nee. De wedstrijd van België tegen Italië was het enige hoogtepunt wat ik me kan bedenken en dan verliezen ze ook nog. Later die avond reageerde Frans Timmermans op FB met een mooie spreuk van de enige man die ik nu al mis tijdens dit toernooi en die stond niet meer op het veld; Johan Cruyff. Die heeft het volgende al eens laten weten meneer Wilmots;  "Italianen kennen niet van je winnen, maar je ken wel van ze verliezen." En zo is het maar net want de Belgen speelden ook armoedig en daaraan deden de Italianen mee en toch; 2 - 0 voor Italië. Het enige wat me eigenlijk tot nu toe is bij gebleven en ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niet alle wedstrijden gezien heb. Er is ook nog niet een echte kampioen op gestaan; een ploeg waarvan je denkt dat ze gaan winnen en dus beperkt die keus zich tot de "usual suspects". Nog een dingetje en dan hou ik erover op; lachen moest ik wel erg om de door pers tot Zijne Heiligheid Christiano Ronaldo gekroonde paus van het hedendaagse voetbal. Tegen het door Nederland gevreesde IJsland werd het 1 - 1, jawel Nederland, kom daar maar eens om. Nu was zijn Heiligheid op de zere teentjes getrapt omdat de IJslanders het put vierden alsof ze het toernooi hadden gewonnen, tot grote ergernis van meneer. En in plaats dat meneer zijn energie gestoken had in het op sleeptouw nemen van een toch gemiddeld elftal gaat hij lopen mekkeren na de wedstrijd, tot groot leedvermaak van de IJslanders, en gelijk hebben ze. Dus toch nog een tweede, persoonlijk, hoogtepuntje voor het EK. Het zal ook allemaal vast te makne hebben met de beleving omdat Nederland er niet bij is; het is toch meer ver van mijn bed, maar het is wel lekker rustig en goed voor mijn hart. Minder goed voor mijn hart is de hedendaagse politiek. Nadat Lutz Jacobi laat weten dat ze niet doorgaat na de verkiezingen en Otwin van Dijk de Tweede Kamer verlaat om burgemeester te worden in Oude IJsselstreek neemt het aantal authentieke PvdAers rap af. Om niet te zeggen dat ik lang moet nadenken om er nog een te vinden. Dat is treurig voor een Partij die zegt sociaal democratisch voor arbeiders en mensen die het moeilijk hebben te willen strijden. Die ook internationaal haar steentje wil bijdragen maar die in vele opzichten de weg totaal kwijt is en zich gaat verstoppen in structuurwijzigingen, met politieke ledenraden en andere publieksvriendelijke methoden. Onzin zeg ik dan maar; de partij moet zich vooral niet bezinnen op haar grondvesten maar daar juist, ook in deze tijd, steun aan ontlenen. We zijn onze grondbeginselen vergeten of we willen ze niet meer herkennen. In het beleid en wat deze en gene PvdAer soms roept is het in ieder geval niet meer te herkennen. Niet door mij maar erger nog, niet door de gemiddelde PvdA kiezer of de mensen die eerder deze partij van harte gesteund hebben. Het is onherkenbaar en van een neoliberaal gehalte waar de rest van werkend Europa met open mond naar zit te staren. Het kan ook heel anders; voor de liefhebbers maar eens een paar artikelen die ik onlangs getweet heb; https://t.co/EZKr7kJprq
https://t.co/OKAT9RjrSm

Het zijn voor mij veelzeggende artikelen waarin de weinig strijdbare houding van de vakbond, van de arbeiderspartijen en van de Nederlander in zijn algemeenheid geïllustreerd zie. Wel veel schreeuwen en blaffen maar niet bijten.