Vertrouwen

Een achtbaan noemde het andere Klinkertje de afgelopen periode. Dat is wel een mooie titel voor een periode die een mens nog eens met de neus op de feiten drukt. Die achtbaanrit had maar zo voor een snel en voortijdig einde kunnen zorgen. Dan had er niets anders gerest dan The Endgame. Het laatste stukje naar het eind, naar de eeuwige jachtvelden. Toch heeft me dat niet zo bezig gehouden want net als bij eerdere crisis is het niet het gevoel gekomen: this is the end. Nee dat had ik niet terwijl ik het weleens gehad heb. Inmiddels 35 jaar terug heb ik wel gedacht dat het einde der tijden voor deze jongen aangebroken was. Wat was ik ziek door een niet, in een ziekenhuis liggend, herkend ziektebeeld. Nadat eindelijk herkend was welke ontsteking ik had en welk antibioticum geschikt was restte een snel herstel. Toch is die periode me, van alle keren dat het weleens bijna mis ging, het meest bij gebleven. Nu dus niet: er gloort een behandeling. En dat ondanks dat het, in principe, een levensbedreigend ding is, lijk ik weer eens langs de afgrond te gaan maar het net op tijd te redden om er langs te komen. Niet dat al het spannende er nu af is maar het geeft vertrouwen dat ze lijken te weten waar ze mee bezig zijn. Dat gevoel had ik niet. Als er geen vertrouwen is en op vertrouwen is veel op gebaseerd in het leven, als dat er niet is, komt het niet goed.