Apeldoorn

Apeldoorn in de vroege ochtend, ik heb het al vaak gezien en eigenlijk hoef ik het niet te zien. Zo werd ik 39 jaar geleden op deze zelfde plek, alleen vier verdiepingen hoger, wakker na een operatie aan mijn enkel. Onverwacht na een ongelukje met mijn  brommer en een onbekende auto. Behoorlijk pijn en een beetje confuus van alle gebeurtenissen werd ik wakker. Eigenlijk zoals nu ook weer. 39 jaar geleden waren er nog geen tv's op de kamers en had je alleen radio. Met een grote oorschelp kon je daar naar luisteren en het waren geloof ik zes zenders. Ja, die goeie oude tijd. Wakker werd ik dus en half soezerig hoorde ik op de radio een liedje dat ik, op de een of andere manier, troost kon geven. Jolene van Dolly Parton werd gespeeld en ik vond het mooi. Nooit van haar noch het liedje gehoord. Later, uit het ziekenhuis, op zoek naar het nummer en wie het zong. Dat waren toen of andere zoektochten want nu agaan we internet op en je vind van alles maar, ter herinnering, dat was er toen nog niet. Zoeken in de weinige muziekbladen en luisteren naar de radio of het liedje weer langs kwam en dan snel de cassetterecorder aan om op te nemen. Nu, 39 jaar later in weer in datzelfde ziekenhuis en ben voorzien van een iPhone en iPad, wat een luxe toch. Vanuit mijn bed bel ik met mijn relatief nieuwe werkgever om ze kond te doen van het ziek zijn van hun employee. Met een figuurlijke pijn in het hart want het zouden de laatste dagen zijn in mijn oude wijk. Dat betekent afscheid van cliënten en van sommige had ik dat persoonlijk willen doen. Het gaat helaas niet gebeuren en dat spijt me zeer. Zo zie je maar dat de ene vroege ochtend de andere niet is. Jolene is eigenlijk een zeiklied kom ik tot de ontdekking maar wel een mijn mooie zeiklied en daarom. Nu is het zo, in een bed allemaal minder handig anders kon u er nu naar luisteren. Met een beetje geluk zet het andere Klinkertje het voor mij achter deze blog. Tot de volgende.

Eind februari

We kruipen langzaam richting eind van de winter. Het heeft nu en dan wat gevroren en er is zelfs nog even geschaatst op natuurijs. Laat onverlet dat de afdronk van deze winter voor mij vooral een is van een hele lange herfst. Veel donkere en sombere dagen, zo zal de herinnering zijn. U weet inmiddels wel dat het weerpraatje een favoriet onderdeel is en om er even over te klagen ook. Dat hoort misschien wel meer bij de " Nederlandse" natuur dan erwtensoep of boerenkool. Boerenkool overigens die aan een opmars is begonnen in de VS zo begreep ik uit berichtgeving vorige week, een groente die daar "kale" heet. Verbasteringen van Nederlandse woorden en dat ze daar goed in zijn wisten we allang.

Breukelen USA

Breukelen NL

 Zo heetten hele wijken in New York naar Nederlandse steden en dorpen. Harlem is nog wel de makkelijkste want is natuurlijk Haarlem zoals Brooklyn van Breukelen afstamt en Flushing (Flushing Meadow, tennis) van Vlissingen. Die boerenkool dus in het buitenland want hoewel we hoegenaamd geen Nederlandse keuken hebben is er een reeks aan producten die Nederlands, of in ieder geval Lage Landen gerelateerd is. Boerenkool, andijvie, spruiten, witlof en nog een aantal groenten zijn tamelijk geografisch beperkt beschikbaar. Jazeker kennen ze bijvoorbeeld in Zwitserland ook wel andijvie maar wordt het op andere schaal geconsumeerd en geproduceerd. Daar is het veel verfijndere kost en wordt het niet gebruikt voor de stamppot maar voor de Salatschüssel.
Zo hebben wij ons op vakantie in Midden Europa altijd verbaasd over de geringe hoeveelheid snackbars in de verhouding zoals wij die kennen. Geen frikadellen in Insbruck en geen kroketten aan het Gardameer. Ook geen Nederlanders die in een gat in de markt stappen en dat als land van avonturiers zou je dat verwachten. Verder dan de kaas uit Gouda, de tomaten en de bloemen komen we nog niet. Nu weet ik wel dat in Spanje het barst van de frietpaleizen met Nederlandse eigenaren maar toch, ook dat is weer beperkt. Dat is ook maar beperkt natuurlijk want het zijn vooral de vakantiegangers die er gebruik van maken. Het wordt geen traditie zal ik maar zeggen en moet dat dan? Nou voor mij niet want zoals de Engelsen Fish and Chips hebben zo hebben we hier andere dingen en dat onderscheidt is goed. Het is niets zo lekker als na een abstinentie van twee maanden, door werk of vakantie in het buitenland, de eerste frikandel speciaal in je mond te kunnen steken. Hij smaakt dan echt nog veel beter, let maar op. Het verlangen ben je je niet altijd bewust maar het gaat zo met de drop, de pindakaas en de hagelslag, eert mis je het maar het gaat over. Maar als het weer binnen handbereik s dan moet het gebeuren en ven een inhaalslag maken. Nu is de frikandel speciaal misschien wel het meest Nederlands maar wordt het meest buitenlands klaar gemaakt. Is het u ook al opgevallen dat de meeste patatzaken, snackbars zijn overgenomen door Aziatische types die wij vroeger Chinezen zouden hebben genoemd. Nu komen ze uit Hong-Kong, Vietnam en ander landen in de Zuid-Oost hoek van Azië. Dat is nog eens bijzonder en waar deze overnames vandaan komen weet ik niet maar er zal vast een goede reden voor zijn waarom de frituurcultuur van Nederland wordt overgenomen door anderen. Wie het weet mag het zeggen.

Radio

Nu ik weer veel meer in de auto zit luister ik ook meer radio. Nou ja; luisteren is een groot woord, het staat aan en ik hoor het. Dat is ook wel het lekkere van de auto; de radio staat aan en veel van wat er langs komt hoor ik niet eens. Dus luisteren, nou niet zo vaak. Zoals je de televisie aan kunt hebben als levend achtergrondbehang zo kun je de radio aan hebben als levend achtergrondgeluid. Nu en dan komt er toch iets langs dat de volumeknop omhoog gaat en er echt geluisterd wordt. Naar goede muziek bijvoorbeeld al komt die niet zoveel langs. Zo hoorde ik gisteravond dat Peter Gabriel vandaag 65 jaar is geworden (van harte gefeliciteerd daarmee). Wat draaien ze dan ter gelegenheid van die gebeurtenis; Solsbury Hill. Niet dat geen goede muziek, geen goed nummer is maar ik denk dan ( waarschijnlijk volkomen onterecht) draai eens iets anders. De man heeft zoveel gedaan, zoveel muziek gemaakt, met zoveel anderen muziek gemaakt, zoveel betekent op andere terreinen ( en nog). Draai dan eens moois uit de Genesis periode of iets van mijn favoriete, in Italië vastgelegde, concert wat ik nog steeds één van de mooiste vind. Zowel het optreden als de manier waarop het concert zich ontwikkeld en is vastgelegd. Prachtig gewoon en ik had graag Sky Blue gehoord in die live versie in samenwerking met de Amazing Blind Boys from Alabama. Dat was nog eens een verrassende keuze geweest, muziekproducent van omroep Gelderland ( want daar stond de radio op). Doe eens iets anders dan anders is so wie so mijn advies aan de muziekproducenten van deze zender, wat een oubollige muziek komt daar soms langs. Het lijkt wel of ze het saaie deel van de Top 2000 constant aan het herhalen zijn. Dat kan veel beter daar in Arnhem. Het valt me niet mee een zender te vinden die aansluit op mijn muzieksmaak en, zo heb ik u al vaker uitgelegd, muziek is emotie en wat je de ene dag mooi vind is de andere dag niet goed. Dat hangt met sfeer, stemming en andere dingen samen. Zo is de ene dag wat klassiek's mooi en de volgende dag is het weer helemaal Americana. Dat valt ook niet mee om daar een muziekzender voor uit te vinden. Muziek meenemen in de auto is eigenlijk nog het beste recept maar jammer dat dan de actualiteit weer gemist wordt. Ja lastig is het om iedereen zijn zin te geven maar dat is nog wat anders dan bijna altijd oubollige muziek te draaien, niet meer doen.

Weinig of niks

Het lijkt wel of er niets te beleven valt in de wereld van de van Klinken's. Dat is zeker niet waar, er is genoeg gedoe, sores en leuke dingen. Waar het aan ontbreekt is de zin en de tijd om er af en toe wat naar het zwart-wit toe te vertrouwen. Tijd is er af en toe wel maar dan ontbreekt de zin of omgekeerd. Wat in ieder geval wel speelt is dat de onderwerpen die ik belangrijk vond nu veel minder belangrijk lijken dan in een vorige periode. Bovendien; waar moet je je nog druk over maken in een tijd waar de panelen enorm aan het schuiven zijn. Waarin veel van wat wij voor normaal, als verworven recht beschouwden dat niet meer is. Waar hele branches ineens onder druk staan. Neem nu de warenhuizen als V&D; wat moeten de mensen die daar werken nu denken en doen. Salaris inleveren met het risico dat, als het toch mis gaat met V&D, de WW-uitkering een stuk lager uitvalt want die is gekoppeld aan het laatst verdiende loon. Of moet je als werknemer van V&D zeggen; doe dat maar want dan hoop ik toch dat mijn baan behouden blijft. Dat alles voor de gunst van de aandeelhouder en mensen die op andere manieren belangen hebben bij V&D en die straks niet zeggen; ach dat is sneu, net het salaris verlaagd en nu toch door naar een verlaagde WW. Hij/ zij is er toch zelf mee akkoord gegaan. Dus begrijp ik wel dat de bonden hun eisen kracht bij zetten en de rechtszaak hierover door laten gaan. Maar vrolijk stemt het toch niemand, dit gedoe. Een kreet die je vroeger weleens hoorde, maar nu opvallend minder is mismanagement. Die hadden het gedaan en waren er verantwoordelijk voor. Door het afschaffen van de Gouden Handdruk is de neiging om de verantwoordelijkheid te nemen een stuk minder, zo lijkt het althans. Dus ik ben voor het herinvoeren van de term; mismanagement, ook bij bijvoorbeeld V&D. Waar ondernemers het vroeger altijd een geweldig spelletje vonden; de concurrentie ( want die hield je scherp, werd je beter van etc.). Zo is dat spelletje naar een ander niveau afgedaald en is de concurrentie ineens de schuld van alle ellende. Met name de lage prijzen ketens als Action en Primark staan hoog genoteerd en daarnaast hebben de traditionelen de plank volledig mis geslagen waar het de internetverkoop aangaat. De klant wil wel kijken in de winkel wat voor artikel het precies is maar kopen doen ze online. Je artikel wordt thuis bezorgd en dus hoef je er niet mee te sjouwen in de stad, en meestal nog wat goedkoper ook als je goed oplet. Management van de traditionele warenhuizen hebben zitten slapen of hebben geen adequaat antwoord kunnen vinden op de gewijzigde omstandigheden en het personeel moet maar zien. Dat is een moeilijk persoonlijk besluit wat die mensen moeten nemen. Rechten kan je hebben maar ze uitoefenen is een stuk ingewikkelder, zoveel is zeker.
" Wie nu nog zwijgt moet alles vrezen" staat er te lezen. Een tekst die gebruikt werd ter gelegenheid van een protestmars tegen racisme maar die ik hier ook treffend vind.

Ruiken

Door een beetje onverwachte omweg kwam ik laatst langs een fabriek waar ik een paar jaar geleden op bezoek mocht zijn. Een beetje oude bekende want vroeger was ik er weleens geweest met mijn vader. Met hem kwam ik in nogal fabrieken in jonger dagen. Fabrieken in Apeldoorn, Doetinchem, Zutphen en in Twenthe. Voor zover het zijn branche van werk betrof en we die fabrieken bezochten roken ze allemaal ongeveer hetzelfde, in ieder geval in mijn geheugen. Vandaag kwam ik dus langs die fabriek en ineens moest ik eraan denken hoe jaren geleden ik een spontane aanval van melancholisme onderging. Door het binnenlopen van die fabriekshal kwamen allerlei dingen terug waarvan de geur wel de meest indrukwekkende herinnering was. Die geur laat zich moeilijk beschrijven maar u begrijpt, ik heb er geen hekel aan. Het is een mengsel van een lichte dieselgeur, boorolie en een geur die vrijkomt als metaal wordt verhit: door slijpen, zagen of lassen. Mensen die de geur kennen moeten me maar verbeteren maar dit is mijn versie. 

Het was alsof ik ineens weer door de oude fabriek aan de Stuyvenburgstraat liep. Op de plek waar nu het gat van Eerbeek ligt. Als we toch melancholisch worden; die oude fabriek met een nieuwe bestemming was waarschijnlijk een beter besluit geweest dan wat er nu is; niets. Niets herinnert nog aan de plek waar een kleine honderd jaar een smederij, later machinefabriek,heeft gestaan. Eerbeek moet maar een nieuwe attractie ontwikkelen, een wandelroute met het thema; hier was vroeger een...