Doesburg

Voor wie het niet herkend, vanochtend was ik al vroeg in Doesburg voor een gesprek. Gek dat een plaats waar ik nooit gewoond heb toch zo'n rol speelt in je leven. 

De plaats waar mijn ouders gewoond en gewerkt hebben. Waar mijn broer en zus geboren zijn, ten dele op gegroeid zijn en naar school zijn geweest.Waar ze naar de dokter gingen, waar ze boodschappen deden, waar mijn vader naar zijn werk ging en later naar school ( jazeker, school). Waar ze collega's, vrienden en bekenden hadden. Wonende op een plek waar ze tegenover het veld van de s.c. Doesburg naar het voetballen keken, vanuit hun raam.

De plaats waar ook in hun tijd Sarink al begrip was, en nog steeds. Voor wie het niet kent; een van de laatste particuliere warenhuizen in Nederland, winkel van Sinkel. Alles en niets is er te koop. 

Doesburg, stad van Jamin volgens mijn moeder. Jamin, waar ze dol op was maar vaak konden ze dat niet betalen. Doesburg, stad van de deze kerk met zijn prachtige centrum welke het bezoeken zeer waard is. Stad waar ik nooit gewoond heb en die toch zo vertrouwd voelt. Doordat de verhalen over de stad zijn door gegeven, over de tijd dat zij er woonden en er met hun gezin hebben gewoond en gewerkt. 

Dat is een wakkere opening van de dag, vanochtend, staan in de verhalen van weleer. Het is een mooi gevoel en deze foto's houden het verhaal vast, voor mij althans. 

Een beetje mistig was het vanochtend in de stad, een beetje rustiek deed het aan maar er heerste vooral veel nostalgie. Bijna een romantisch plaatje, dat het maar lang zo mag blijven.

Doesburg heeft voor mij deze plaatjes niet nodig, zij is al mooi van zichzelf. Doesburg is voor mij van de verhalen, daarom heb ik Doesburg lief.