Ben weer eens bij de garage, en zit me
stierlijk te vervelen. Dat merkt hier niemand want je merkt en voelt de
afstand. Grote desk, hele grote en lange tweedelige desk is de scheiding tussen
de klant en het personeel.
Bij het melden dat ik er ben voor mijn
afspraak geen herkenning van de meneer achter de desk. "Wat is uw
kenteken" vraagt de man zodat hij weet met welke auto en afspraak hij van
doen heeft. Dat ik de man ben die voor dat kenteken de rekening, en daarmee een
deel van zijn boterham, betaald lijkt niet helemaal doorgedrongen. Die indruk
maakt het niet tenminste.
Het nummergevoel heb ik, de klant is
er voor hem en niet omgekeerd.
Het komt geloof ik niet meer goed
tussen deze garage en mezelf. Behalve dat je goed geholpen wil worden mag je
toch ook waardering verwachten dat je nog klant bent bij deze, als duur bekend
staande, garage.
Helemaal niet wat mij betreft en
hoewel ik bij anderen wel hoor hoe ze een gesprekje hebben die je als aardig
kan aanduiden, een vertrouwd gevoel levert het mij niet op. Dat wordt
vooralsnog zoeken.
-Je zit tegenover je huisarts en kijkt hem aan. De huisarts zit tegenover jou, naar het scherm van zijn pc gekeerd. Tijdens de dialoog tussen jullie blijven zij ogen het scherm volgen en af en toe beroeren zijn vingers de toetsen, Uiteindelijk zegt hij, terwijl hij verveeld opstaat: Daar moeten we dan maar eens naar kijken!-
BeantwoordenVerwijderenWaar je ook bent, bij de garage, aan een kassa of bij de dokter, allemaal klonen.
Ja Geert, om J.J. Voskuil maar weer eens te citeren: de wereld is vol met rotzakken!