The Endgame

In het vroege voorjaar van 2019 schreef ik u al een stukje met de titel Endspiel, nu is er, na een tamelijk rustige periode , een nieuwe paragraaf aan toe te voegen. Een tamelijk rustige periode is sinds die tijd aan mij voorbij gegaan, met stabiele waarden in mijn bloed. Vorig jaar ben ik vanwege een stijging in de bloedwaarde over gegaan naar implantaten die per injectie worden ingebracht. Sinds een maand blijkt dat ook deze injecties onvoldoende zijn om het woekerweefsel in mijn lichaam te controleren, dus moet er iets anders gebeuren. Mijn relatie met de dames en heren artsen is meestal prima en daardoor was de verrassing groot dat ik van uroloog naar oncoloog ging verhuizen, qua behandeling dan. Hij had het altijd over wij, en ik dacht dat wij beperkt was tot de uroloog en uw schrijver. Dat bleek niet geval. Wij betekende in dit verband het team van behandelaren. Nu ben ik dus weer bij een prima arts belandt waar we direct een goede verhouding mee hebben. Zoals het er nu voorstaat kon ik kiezen. Dat is mooi hoor ik u denken maar dat kiezen betekende niet meer dan de kat of de hond, erdoor gebeten worden bedoel ik. Een oplossing was een medicijn waar ik mogelijk wat duizelig, wankel en vergeetachtig van kon worden. Het andere is een medicijnheeft als bijwerking heeft dat er vaker hartinfarcten bij voorkomen. Nou, kiest u maar; door de hond of de kat gebeten worden. Het is een dilemma waar het andere Klinkertje en ik snel uit gekozen hebben. Graag gaan voor kwaliteit van leven en niet de kwantiteit. U begrijpt dat ik dit allemaal even snel vertaal maar dan begrijpt u het een beetje. Kwaliteit van leven is waar het allemaal om draait uiteindelijk, en ik wil mijn kinderen, het andere Klinkertje en ook heel belangrijk mijn kleinkinderen natuurlijk nog graag wat ouder zien worden. Is das Endspiel al gespeeld, nee verre van dat maar het komt wel steeds dichterbij. Een vage kennis (grapje hoor, mijn beste vriend is hij) was gisteren op bezoek en stelde mij ook de vraag; hoe gaat het nou? Ben je, of heb je het gevoel dat je in de 2e helft bent belandt of zit je al in blessuretijd? Een mooie metafoor natuurlijk en ook heel behulpzaam om je uit te spreken over zaken die niet altijd even makkelijk zijn. Mijn antwoord aan hem is dat ik het niet weet. Het hangt vooral van de komende maand af ( nieuwe medicijn) of ik me in de 2e helft bevindt of in blessuretijd. Natuurlijk hoop ik zeer dat het de 2e helft is en dat de blessuretijd nog ver weg is maar je weet het niet. Die constatering maakt dat het wederom afwachten is, gaat het medicijn werken? Dat zou enorm helpen en het is die spanning waarin we ons de laatste dagen van het jaar gaan wentelen. Of zoals de Duitsers zeggen; “nicht oft aber immer öfter” went het probleem zich naar je toe. Als het niet werkt kunnen we niet switchen naar een ander medicijn en wordt het afwachten hoe het beloop verder is zonder dat je er iets fundamenteels aan kunt wijzigen. Dat maakt je wel onzeker en machteloos waarbij de bloedwaarden bijna belangrijker worden dan een betere vraag; hoe voel je je fysiek. Kan je nog alle dingen doen die jegewend bent te doen. Kun je, als straks alles weer in een nieuw evenwicht is beland, lekker gaan wandelen en leuke dingen doen? Dat is een vraag die me meer bezig houd dan bloedwaarden hoewel in het geheel niet onbelangrijk, die bloedwaarden. Als het andere Klinkertje, die me steeds met ongelofelijke doortastendheid en scherpzinnigheid bijstaat, straks de kracht vindt om met uw schrijver weer het wandelpad op te zoeken is er een nieuw evenwicht ontstaan, ik kan het niet afwachten. Helaas is het nog niet zover en ben ik nu in afwachting van een volgend telefoontje van de behandelend geneesheer, geen idee wat hij me gaat meedelen. Dat is waaraan ik me probeer te onttrekken, dat het je leven beheerst maar het is bijna een onmogelijke opgave geworden om dat te doen. Het wordt vast niet het laatste stukje over de kwakkelende gezondheid want u begrijpt dat het mijn leven meer bezit dan mij lief is en mag u wel weer een nieuw stukje Endgame of Endspiel in de komende tijd verwachten.

Gekleurde Lampjes

We gaan richting de feestdagen en dat stemt mij in ieder geval altijd een beetje melancholisch. Zelf denk ik dat het komt omdat de feestdagen bij ons, vroeger, een vrij vast patroon had. Dat heb ik u dat al

eens eerder vertelt, Opoe die op 2e Kerstdag jarig was en wij de twee en een half uur durende rit naar het Noorden maakten, en weer terug uiteraard, op 1 dag. Voor mij altijd gezellig die dag; naar mijn vlak in de buurt wonende oom en tante waar ze gekleurde lampjes in de boom hadden ( door mij zeer bewondert) en natuurlijk Billy Smart Circus en veel lekker eten drinken. Op oudejaarsdag maar meestal de dag ervoor de oliebollen bakkerij van pa en ma ( en aan het slot de appelbeignets niet te vergeten). Zelf hebben we ook een aantal rituelen ontwikkeld die vrijwel ieder jaar plaats hebben. Niet van die hele bijzondere maar altijd leuk om te doen. Sinterklaas hebben we allang geleden afgewaardeerd en we zijn terug gekeerd bij de Kerstman. In Zwitserland hadden ze wel een soort Santi Klaus die sinaasappelen uitdeelde maar dan was de stad en de mensen allang in Kerstsfeer, alles in voerbereiding op de Kerstman. Anders dan in Nederland waar we eerst de Goed Heilig Man de deur uitwerken richting Spanje alvorens de Kerst kan losbarsten. Wij doen zo min mogelijk aan Sinterklaas maar de avond met Kerst of er rondom dat we ( met zijn allen) gaan gourmetten ( vaste prik) heeft de Kerstman ook cadeautjes gebracht. Met Oud en Nieuw zijn het andere Klinkertje en uw schrijver meestal met zijn tweeën en dat dat is ook heel fijn. Nadat het 00.00u is geweest gaan de appjes en de telefoon in onnoemelijk tempo en nieuwjaarsdag zoeken we elkaar op. En dan is het nieuwe jaar weer aangebroken en kan de boel weer opgeruimd en stappen we een nieuwjaar binnen waarvan we niet weten wat er zal gebeuren. 

Dat wisten we vorig jaar ook niet, en zie; het is voor ons een bewogen jaar geweest laat staan voor Oekraïne en nog zoveel meer andere plaatsen in de wereld die momenteel weinig aandacht krijgen. Bijna aan het eind van dit jaar is het wel fijn om te zien dat zich in de Verenigde Staten weinig lijkt te wijzigen. In ieder geval niet in de mate waarin dat gevreesd werd en dat is op dit moment in de wereldgeschiedenis een gelukkig ding. Vandaag is ook de dag dat “de Donald” bekend gaat maken of hij zich weer kandideert voor een nieuwe termijn president. Zelf hoop en denk ik van niet want de mid terms hebben toch bij uitstek laten zien dat zijn invloed sterk terugloopt en het wachten is nu op de Republikeinse Partij die hem op een zijspoor zet. In ons familieleven heeft de wereldpolitiek nog nooit zo’n grote rol gespeeld dan deze dagen. Hoewel we kinderen van de Koude Oorlog zijn en geleefd hebben met een zekere mate van dreiging is dit wel een spookbeeld. De manier waarop het dagelijkse leven beïnvloed wordt door al wat aan de Oost zijde van Europa zich afspeelt en dan met name de energieprijzen die door het dak gingen. Dus wordt ook hier in huis de thermostaat laag gehouden en dit schrijvende hebben we de verwarming nog niet aan gehad en douche ik me nog maar twee maal per week en dan nog twee minuten. Voor mij makkelijk want zodra de geforceerde afvoer na ongeveer twee minuten gaat draaien stop ik met douchen. Ach ja, je moet er wat voor over hebben. Uitgebreide kookpartijen doen we ook niet meer, en als we koken is het bijna altijd voor een aantal dagen. Een mens wordt wel creatief. 

Tot slot nog; deze week een stem uit het verleden en die stem bezorgde me een week gevoel in de maag. Een bericht via de mail van iemand waar ik vroeger beroepsmatig contact mee had en die mij vraagt hoe het met mij gaat en verteld hoe het haar vergaat. Het contact moest indertijd stoppen omdat men vond dat een contact professioneel aan gegaan moest worden en ook op tijd weer afgebouwd. Daar heb ik weleens spijt van gehad dat ik ernaar geluisterd heb toen me dat werd opgedragen. In mijn politieke periode ben ik nog een keer geweest en daarna van de ene ziekte in de andere verzeild geraakt. Hoewel je natuurlijk via Facebook soms mensen wel kan volgen is dat hier niet aan de orde. Haar kinderen zocht ik nog weleens op Facebook maar via hen kwam ik niet verder. En nu dus dat bericht; heel mooi omschreven en treffend. Met opmerkingen die voor mij een brok in de keel zijn en bijzonder ook, het was voor mij ook een periode die diepe, diepe indruk heeft gemaakt. Hopelijk hebben we nu en dan weer even contact, face to face of zo; via de mail, een indrukwekkende vrouw.

Wonderlijk lijf

De laatste weken niet veel geschreven en de reden daarvoor is dat ik het ziekenhuis weer regelmatig gefrequenteerd heb. Eerst onderzoeken, dan afwachten op de uitslagen en die hadden wel wat positiever mogen zijn zal ik bekennen. Hoe het bij u dan werkt weet ik natuurlijk niet maar zelf heb praat ik er wat over met het andere Klinkertje en veel nadenken. Mijn achterhoofd is momenteel veel drukker dan ik mij altijd bewust ben. Dat resulteert er wel in dat vermoeidheid een nog grotere rol speelt, nu niet zozeer lichamelijk maar vooral moe in mijn hoofd. Het maalt natuurlijk omdat de onzekerheid aan je knaagt. Gelukkig heb ik het andere Klinkertje die mijn rots in de branding is, de laatste tijd nog veel meer dan anders. Door erover te praten, en soms ook niet over te praten en wat anders te gaan doen. Door alle gebeurtenissen weer van de laatste weken besef je eens te meer wat een wonderlijk lijf ik bezit en hoe er dingen soms verkeerd gaan. Processen op gang komen die er niet horen te zijn. We proberen

nu en dan nog wat te wandelen en in vorm te blijven maar het valt niet altijd mee. Soms helpt het om je hoofd wat te legen maar andere momenten krijg je het gewoon niet uit je hoofd en zolang er geen vervolgbehandeling bekend is zal dat nog wel zo blijven. Natuurlijk is afleiding heel goed, en als het helpt geweldig. Zo zijn de kleinkinderen een geweldige afleiding. We hebben er drie en zoals u weet passen we geregeld op omdat we het graag doen, en het voor het werk van de kinderen ook soms noodzakelijk is. Hoewel het oppassen natuurlijk ook energie kost trekken ze je even in een andere wereld, en dat is vaak heerlijk. We zitten met de kleinkinderen in een soort laatste jaar want de twee oudsten gaan volgend jaar naar vervolgonderwijs en dan blijven ze in Dieren en zien we ze een stuk minder. De jongste gaat dan ongeveer naar het basisonderwijs en is dan nog maar een deel van de dag bij ons. “The times they are a changing” zong Bob al eens en voor ons klopt dat als een bus maar soms is het wel moeilijk te verteren. Alles schuift en wordt anders en dan speelt altijd op de achtergrond die ziekte en dat, hoewel je daar als kind geen weet van hebt, de eeuwigheid eindig is. Als kind, met een gelukkige jeugd, heb je geen weet dat alles een keer ophoudt. Dat de twee grootste zekerheden in ons leven geboorte en dood zijn. Dat het leven van je weg accelereert en de tijd steeds sneller lijkt te gaan. Objectief kan dat natuurlijk niet; een dag duurt net zolang als 40 jaar geleden, maar je gevoel zegt iets anders. Vandaar het al eerder gemaakt grapje waarin ik aan het andere Klinkertje in maart al vraag of ze weet waar de Kerstboom ligt want voor je het weet kunnen we de boom weer neerzetten. En het is zo want het is nu nog maar 49 dagen tot 1e Kerstdag, de jaren beginnen steeds meer te vliegen. En daardoor krijgen de bijzondere gebeurtenissen steeds meer waarde omdat je niet weet hoe vaak je ze nog gaat meemaken. Morgen maar weer iets triviaals maar belangrijks gaan doen; wandelen. Natuurlijk gaan we liever met goed weer wandelen maar soms moet je jezelf er ook even niets van aan trekken en gewoon gaan. Nu is het vandaag een koude dag en dat helpt niet om de spirit te vatten en te gaan, dus gaan we morgen.