Das Endspiel

We hebben er al vaker over gehad; het gebruik van de Nederlandse taal. Soms mooi, soms lelijk en niet altijd doeltreffend. Zo is in het Duits “das Endspiel”, of in het Engels “the Endgame” niet of nauwelijks in het Nederlands om te zetten. Het eindspel klinkt dan toch veel minder indringend en wezenlijk anders dan zijn Duitse of Engelse variant. Het denken over deze woorden komt op een moment in mijn leven waarin ik het Endspiel letterlijk moet nemen. Hoe lang het duurt en waar de weg langs gaat weet ik nog niet maar dat ik ermee bezig ben is zeker. En natuurlijk begin je bij de geboorte al met het einde maar
normaal hoop je toch redelijk gezond 80+ te worden en dat, dat ga ik niet meer halen, dat is zeer onwaarschijnlijk. Bezig zijn met je Endspiel heeft ook iets van balans in zich, nadenken over vroeger en nu. Ik ben weleens jaloers op muzikanten of schrijvers die een oeuvre nalaten aan de wereld, en waar je kan teruglezen of terugluisteren naar de prestaties. Zelf Blog ik sinds 15 februari 2012, in meer of mindere mate, en langzaam nader ik de duizend Blogjes. Een geschreven woord van een onervaren schrijver die vooral verhaald over zijn eigen wereld, zijn eigen belevenissen en meningen. Zo nu en dan kwam er wel wat uit de rubriek nostalgisch en vroeger.
Dat ga ik nog voortzetten, zoveel als mogelijk mijn belevenissen in deze wereld aan het zwart/wit toevertrouwen. Een eigen biografie schrijven zo u wil, in de vorm van Blogjes. Zodat het nageslacht nog eens kan nalezen wat mijn belevenissen zijn geweest en waar ik me mee bezig heb gehouden. Zolang ze het over je hebben ben je niet dood, en daarvoor moet je of hele goede/mooie dingen of hele slechte dingen gedaan hebben. Daarom zullen we bijvoorbeeld Rembrandt, en al die schilders uit zijn periode nooit vergeten en daarom zullen Hitler, en in niet mindere mate Stalin nooit ver weg zijn als we ons de slechte kanten van de mensheid verbeelden. Schrijven dus, de enige vorm van kunst, met een kleine K die ik een beetje beheers. En dat na een toch niet al te succesvolle schoolcarrière. Zelf was ik meer iemand van de zesjes en net voldoendes dan van de negens en tienen. Dat gold ook min of meer voor taal waar ik wel meer talent voor had dan de exacte vakken op school. Dat alvast voor later.