Inmiddels 14 jaren geleden is het vandaag op de dag af dat mijn pa
overleed. Dat laat nog
steeds sporen na en ik weet nog goed hoe
verdrietig ik was ondanks iedereen die meldde dat het wel goed was zo.
Natuurlijk; hij was 85 jaren geworden maar had ook die gevreesde ziekte
op gelopen waardoor hij al jaren min of meer afwezig en anders was. En
toch, dat moment dat het afscheid definitief is viel me heel zwaar. Het
besef dat je iemand nooit meer ziet noch spreekt viel als een mokerslag.
Heel heel verdrietig en ik kon mezelf niet tot bedaren brengen. Maar
ja, je kan ook niet weglopen en even ergens anders tot rust komen.
Onlangs zijn we verhuisd en onze nieuwe buurvrouw van 99 jaren vroeg,
die achternaam van jullie
komt me bekend voor maar niet door mij of onze
dochter maar door pa. In die generatie toch nog
steeds een bekend persoon. En zo pa blijf ik geregeld aan je denken of
wordt herinnerd aan je. Wat je hebt betekend voor een bepaalde generatie
en hoe zij zich jou herinneren. Maar de mooiste herinnering aan jou is
het volgende; we gingen met het oude Opeltje een dag op en neer naar het
Noorden, waarom weet ik niet meer maar ik was een hele dag alleen met
je. Natuurlijk naar opa en opoe en ook naar tante Grietje. De reden van
het bezoek en waarom we met zijn tweeën waren weet ik niet meer maar je
vertelde van alles over Valthermond en je vroegere vrienden. Natuurlijk
werd er door jou over politiek gesproken en op de terugreis had ik een
eigen fles met limonade. De echt belangrijke dingen kwamen pas later en
niet tegen mij vertelt maar tegen het andere Klinkertje, een openbaring
was het. Reden ook waarom je vanuit de veenkoloniën in het Gelderse
beland was, eigenlijk, zoals het hele leven, puur toeval. Op welke reis
je nu bent, en of je op reis bent weet ik niet maar mocht het zo zijn;
alle goeds, kortom; ik mis je nog steeds. Troost vind ik altijd in een
lied van wijlen Bram Vermeulen, heel treffend en volgens mij al eens
eerder door mij gebruikt in een blog.
En als ik doodga huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
‘T Is maar een lichaam
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij me bent vergeten
En als ik doodga treur maar niet
Ik ben niet echt weg
Moet je weten
Het is de heimwee
Die ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij die bent vergeten
En als ik doodga huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
‘T Is het verlangen
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij dat bent vergeten
Dood ben ik pas
Als jij mij bent vergeten
Songwriter: Bram Vermeulen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten