Hollanditis
was een bekende ziekte in de jaren tachtig en duidde op een soort Nederlandse
halsstarrigheid richting kernenergie en kernwapens. Internationaal werd
Hollanditis een begrip en is dus vrij vertaald een Hollandse ziekte. Het woord
werd later voor allerlei andere dingen gebruikt en ga ik deze, op zich positieve
betekenis, een nieuwe betekenis geven. Hollanditis is een ziekte onder
teamsporters die, zodra ze de focus hebben verloren op hun oorspronkelijke doel
( bijvoorbeeld een gouden medaille) niet meer op een nieuw, ander en misschien
minder begerenswaardig doel, kunnen concentreren. Zo zijn de dames
volleyballers, de handbalsters en de hockey heren als vierde geëindigd en
hebben dus de kleine finale om het brons allemaal glansrijk verloren. Soms
wordt zelfs beweerd dat men tevreden kan zijn met de vierde plaats, zo komen we
niet verder natuurlijk. Een tijdje dacht ik ervan verlost te zijn nadat het Nederlands
elftal in Brazilië (!!!) tijdens het WK, na de verloren halve finale toch
kans zagen om derde te worden. Omdat die heren het wilden want op dat niveau
speelt er geen kwestie meer van kunnen maar willen. Willen zit in je hoofd en
is een proces wat door de respectievelijke coaches tijdens deze Olympische
Spelen geïnitieerd had moeten worden. Het is jammer dat bijna alle
Nederlandse teamsporters hun doel niet hebben bereikt. Erger is dat nadat ze
hun doel niet hebben bereikt ze de kop hebben laten hangen en naar huis gaan
met niets in plaats van met een bronzen medaille die ook mondiaal respect
afdwingt. Dat, dames en heren, wilde ik nog even kwijt aan u, het is een gebrek
aan mentale kwaliteit dat dit telkens weer gebeurd; het is een bijna niet uit
te roeien ziekte; Hollanditis 2.0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten