Winters

Het is zo leuk om te doen, even naar de webcam van de vakantieplek in Duitsland waar we deze zomer in een behoorlijke warmte mochten verblijven. Heerlijk was het en het leek me toen leuk om een screenshot te maken. Let u bij de zomerfoto vooral ook op de mooie zilvergrijze voiture die ongeveer voor de kerk geparkeerd staat. Bij de winterfoto ontbreekt ie want onder de sneeuw bedolven. Nee hoor, grapje; hij staat er niet maar had er wel graag willen staan. Komt wellicht ooit nog een keer. Mooi is het momenteel daar in het diepe Schwarzwald prachtig mooi.

Winter

Hoe het u vergaat weet ik natuurlijk niet maar stiekem ben ik toch aan het wachten op winterse taferelen. In het Noorden hebben ze er al het nodige van gehad en dat is in grote tegenstelling tot ons deel van het land. Voor zover ik me kan herinneren heb ik deze winter de autoruiten twee maal moeten sprayen om te ont-ijsen. Voor het overige nog geen sneeuw, geen vorst en geen andere winterse ongerieven. Sinds de huis aan de Groeneweg 20 niet meer door een van Klinken wordt bewoond hebben we niet meer hoeven schuiven. Werk wat overigens vooral door het andere Klinkertje gedaan werd. Het geeft te denken maar vooruit. Nu is het afwachten op de aangekondigde winter. Op de webcams van plaatsen waar we ooit zijn geweest, of waar we nog niet zo lang geleden waren. Nou dat ziet er hier en daar behoorlijk wit uit. Mooi om te zien en soms zelfs sprookjesachtig. Bijgaand de foto's.

Soundtrack

Toen Cameron gisteren op tv zei dat voor hem Bowie hoorde bij de soundtrack van mensen in onze leeftijd, en voor het gemak reken ik mezelf daar ook toe, sloeg hij de spijker op zijn kop. Voor mijn generatie is Bowie iemand die er altijd was. De excentriekeling, de mooie man, de lelijke man en dan weer in een vreemde uitdossing. Zonder twijfel de artiest in brede zin, en veel meer dan Prince; the Artist. Voor mij was de eerste kennismaking met de muziek van David Bowie ergens in het begin van de jaren zeventig waarbij The Jean Genie het eerste werk van hem was wat bewust binnenkwam. Waar de tekst over ging was een waas en tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Het even nazoekend begrijp ik dat er bij anderen ook verwarring is over waar het nummer precies over gaat. De meest gekozen hypothese is dat het gaat over een Franse schrijver/filosoof Jean Genet. Zelf was ik onder de indruk door de presentatie en de muziek en waar het liedje nu precies over ging was minder belangrijk. Daar was ik op die leeftijd toch niet zo mee bezig. Wie in mijn groepjes vind wat goed was belangrijk en niet zozeer het waarom, maar goed dat is een hele andere geschiedenis om te beschrijven. Bowie is nu de eerste van een aantal mensen die is heen gegaan die ook je eigen mortaliteit dichter bij brengen. Als straks Jagger of McCartney er niet meer zijn zal dat ook zo'n impact hebben of ga ik er aan gewend raken. Aan het feit dat de helden (Heroes) van mijn leeftijd gaan uitsterven. Dat is ook een beetje de generatiekloof schat ik in, de echte muzikanten sterven uit en ervoor in de plaats komen de mensen uit een andere generatie. Ook leuk maar anders, gemaakt op basis van concepten. Niet omdat de man of vrouw een rasmuzikant is; die sterven uit. Gisteren werd nog een mooie documentaire herhaald over de belangrijkst jaren van Bowie, mooi om te zien. Ook was er een, inmiddels, veel besproken uitzending van De Wereld Draait Door die was opgezet als een eerbetoon aan het leven en het werk van Bowie. De uitvoering van Wende die een prachtige vertolking gaf van Heroes was voor mij perfect. Wat Jet Bussemaker daar nu zocht was me een raadsel evenals de meeste andere gasten. De redactie had wijs geweest, achteraf, om alleen Ivo van Hove en Leo Blokhuis aan tafel te zetten en met hun beiden te praten over het leven en werk van Bowie. Het andere Klinkertje hadden desondanks een vrij ontroerende uitzending mee gemaakt totdat Patricia Paay er precies twee minuten voor nodig had om de emotie eruit te halen met haar onzinnige verhalen. Het ging uiteraard alleen over Paay en niet over Bowie. Heeft nu niemand van de redactie een voorgesprekje met haar gehad en gedacht; nou nee; dat willen we helemaal niet weten noch horen? Het was in ieder geval een grote anticlimax die een tot dan toe prachtige uitzending volledig om zeep hielp, wat ontzettend jammer en een leer voor de volgende keer zullen we maar denken en hopen. Terug naar Bowie en zijn werk; op aanraden van Leo vanochtend de nieuwst cd Blackstar beluisterd en de tekst van het nummer Lazarus tot me laten komen. In relatie tot wat er de laatste dagen gebeurd is; heel mooi. De vergelijking die Leo trok naar Johnny Cash in diens laatste dagen gaat helemaal op. Het mooiste nummer van Cash is uiteraard niet "a Boy called Sue" maar het ontroerend mooie "Hurt" met een goed gemaakte clip. Het nummer "Lazarus" kon weleens het mooiste nummer van Bowie worden met een tekst die op dat moment zijn toekomst omschrijft " Look up here, I'm in heaven".

Herman

Wij zijn weer gearriveerd in 2016 en ik hoop dat u dat ook bent. Eigenlijk zijn we nu in afwachting van kinderen en kleinkinderen om elkaar nog eens een goed nieuwjaar te wensen. Voor die tijd ga ik u nog lastig vallen met onze beleving van gisteravond. Na een echt leuke uitzending van de Wereld Draait Door te hebben gekeken kwam op een later tijdstip de oudejaarsconference van Herman Finkers. Hoe het u vergaan is weet ik niet maar het andere Klinkertje en ik hebben er erg van genoten. Op zijn Finkeriaans een oudejaarsconference die scherpzinnig en toch ook hoopgevend was. Die het midden hield tussen een goeie preek en de ouderwetse oudejaarsconference van Wim Kan. Die een paar scherpe zinsneden opleverde richting de politiek; Sander Dekker zou hij er niet uit kunnen halen in een rij Cliniclowns, Teeven die zich niet vergist kon hebben want vergissen is menselijk en de PvdA die een rechtse ballenclub is geworden. Om er maar eens een paar te noemen. Heel scherp was hij ook over mijn politieke naamgenoot en de club die van hem is. Cynisch, scherp en wat mij betreft; zeer gevoelig. Wat ik echt sterk vond was het fileren van Zijlstra die zich er liet voorstaan geen verstand van cultuur te hebben in zijn periode als staatssecretaris en daarom het beste kon bezuinigen, die operatie kon hij dan bij uitstek uitvoeren. Het zal je hartchirurg maar zijn riep Herman richting Youp; “ik ken geen hart, weet niet hoe het eruit ziet en eigenlijk interesseert het me ook niet”. Deze vergelijking of parabel vond ik zelf nog het meest veelzeggend over de politiek en hoe Herman kijkt naar politici. Een mooi vervolg over de zorg en zijn moeder die in een verpleeghuis is opgenomen. De herkenbare dialoog en de Finkeriaanse draaiing die hij eraan geeft, heel mooi, goed en de actuele situatie beschrijvend. Dat gold eveneens voor zijn kritische opmerkingen over de Roomse Kerk waarvan hij toch een groot volger is. Finkers; “Homoseksualiteit is tegennatuurlijk. Net als over het water lopen en na een paar dagen weer opstaan uit de dood. Je zou ook kunnen concluderen dat homoseksualiteit dus eveneens een wonder is”. Briljant evenals zijn briljante eindopmerking; "heb elkander lief zoals Ivo Niehe zichzelf lief heeft" en met die opmerking stuurde hij ons 2016 in. Maar niet nadat hij een naakte ballerina de bühne op liet komen en, zoals hij voorspelde, de stichtelijke woorden die hij nog tot ons richtte eigenlijk niet meer aan ons besteedt waren. U begrijpt; in één adem; het was briljant en een verademing. Slotconclusie van mijn kant; "Herman for President".