Soundtrack

Toen Cameron gisteren op tv zei dat voor hem Bowie hoorde bij de soundtrack van mensen in onze leeftijd, en voor het gemak reken ik mezelf daar ook toe, sloeg hij de spijker op zijn kop. Voor mijn generatie is Bowie iemand die er altijd was. De excentriekeling, de mooie man, de lelijke man en dan weer in een vreemde uitdossing. Zonder twijfel de artiest in brede zin, en veel meer dan Prince; the Artist. Voor mij was de eerste kennismaking met de muziek van David Bowie ergens in het begin van de jaren zeventig waarbij The Jean Genie het eerste werk van hem was wat bewust binnenkwam. Waar de tekst over ging was een waas en tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Het even nazoekend begrijp ik dat er bij anderen ook verwarring is over waar het nummer precies over gaat. De meest gekozen hypothese is dat het gaat over een Franse schrijver/filosoof Jean Genet. Zelf was ik onder de indruk door de presentatie en de muziek en waar het liedje nu precies over ging was minder belangrijk. Daar was ik op die leeftijd toch niet zo mee bezig. Wie in mijn groepjes vind wat goed was belangrijk en niet zozeer het waarom, maar goed dat is een hele andere geschiedenis om te beschrijven. Bowie is nu de eerste van een aantal mensen die is heen gegaan die ook je eigen mortaliteit dichter bij brengen. Als straks Jagger of McCartney er niet meer zijn zal dat ook zo'n impact hebben of ga ik er aan gewend raken. Aan het feit dat de helden (Heroes) van mijn leeftijd gaan uitsterven. Dat is ook een beetje de generatiekloof schat ik in, de echte muzikanten sterven uit en ervoor in de plaats komen de mensen uit een andere generatie. Ook leuk maar anders, gemaakt op basis van concepten. Niet omdat de man of vrouw een rasmuzikant is; die sterven uit. Gisteren werd nog een mooie documentaire herhaald over de belangrijkst jaren van Bowie, mooi om te zien. Ook was er een, inmiddels, veel besproken uitzending van De Wereld Draait Door die was opgezet als een eerbetoon aan het leven en het werk van Bowie. De uitvoering van Wende die een prachtige vertolking gaf van Heroes was voor mij perfect. Wat Jet Bussemaker daar nu zocht was me een raadsel evenals de meeste andere gasten. De redactie had wijs geweest, achteraf, om alleen Ivo van Hove en Leo Blokhuis aan tafel te zetten en met hun beiden te praten over het leven en werk van Bowie. Het andere Klinkertje hadden desondanks een vrij ontroerende uitzending mee gemaakt totdat Patricia Paay er precies twee minuten voor nodig had om de emotie eruit te halen met haar onzinnige verhalen. Het ging uiteraard alleen over Paay en niet over Bowie. Heeft nu niemand van de redactie een voorgesprekje met haar gehad en gedacht; nou nee; dat willen we helemaal niet weten noch horen? Het was in ieder geval een grote anticlimax die een tot dan toe prachtige uitzending volledig om zeep hielp, wat ontzettend jammer en een leer voor de volgende keer zullen we maar denken en hopen. Terug naar Bowie en zijn werk; op aanraden van Leo vanochtend de nieuwst cd Blackstar beluisterd en de tekst van het nummer Lazarus tot me laten komen. In relatie tot wat er de laatste dagen gebeurd is; heel mooi. De vergelijking die Leo trok naar Johnny Cash in diens laatste dagen gaat helemaal op. Het mooiste nummer van Cash is uiteraard niet "a Boy called Sue" maar het ontroerend mooie "Hurt" met een goed gemaakte clip. Het nummer "Lazarus" kon weleens het mooiste nummer van Bowie worden met een tekst die op dat moment zijn toekomst omschrijft " Look up here, I'm in heaven".