Olde Toeten

Ik wordt oud, denk ik weleens. Het is een gedachte die me af en toe overvalt. Dat alles niet meer zo makkelijk gaat als vroeger ( vroeguh, een running gag met Ben, wijkverpleegkundige collega) en alles en iedereen in mijn leeftijdscategorie begint wat te mankeren. Dan voel ik me onderdeel van de afdeling Olde Toeten, de ouwe lullen departement. Dit in tegenstelling tot de sociale omgeving van onze kinderen waar natuurlijk ook weleens wat is maar waar alles crescendo lijkt te gaan. ze hebben minder met ziekte en verlies te maken en dat hoort ook zo op die leeftijd. Lekker je gezin kunnen bouwen en onderhouden, uit eten met vrienden, het hoort er allemaal bij. 

Mijn broer belde gisteren; hoe is het bij jullie en de wedervraag afwachtend; hoe is het aan jullie kant van het land. Hij heeft, eerst even alleen en daarna met zijn eega, altijd in een andere regio van het land gewoond. Eerst in de buurt, en van ons af voorbij Rotterdam, en nu sinds een jaar of vijftien in de buurt van Wolvega wat in Friesland ligt en zij wonen aan de Overijsselse kant. Een goed uur rijden voor ons en daarmee een hele acceptabele afstand en een veel mooiere omgeving, in onze ogen dan. Hoewel we, na een midweek Zeeland, wel de zee anders zijn gaan beleven en er veel meer n zijn gaan zien dan ervoor. De zee bezocht ik in mijn kindertijd heel veel als we woningruil hadden met een tegen Den Haag aan wonende oom en tante. Vandaar uit waren we al snel in Kijkduin of Hoek van Holland om de dagen door te brengen aan zee. Eerst even een grote supermarkt in om broodjes en limonade( flessen Exota, jaja) te kopen, en goedkoop dat dat was, dat hadden we hier niet, dus mochten we een hele eigen fles, hmm.

Zonder helemaal af te dwalen; mijn broer belde dus en mijn obligate vraag beantwoordend zij hij; ik ga met vervroeg pensioen. Hij heeft 41 jaar voor de klas gestaan en is van het soort dat we natuurtalenten noemen. Hij is ook van het dure soort want als je 41 jaren voor de klas hebt gestaan breng je niet meer op wat je kost, zo is de redenatie, en dus willen ze je er liever uit hebben dan op de loonlijst. Dat schijnt een nieuwe sport te zijn bij schoolbesturen; op een gegeven moment is het genoeg en moet je eruit; goedschiks of kwaadschiks. Een stok om de hond te slaan is gauw gevonden en om na 41 jaren onderwijs nog gecoacht te moeten worden om je werk te kunnen doen noemen wij zoeken. Zoeken naar een stok en als bestuur en bestuurder van de school vinden dat hij gecoacht moet worden is het in mijn ogen een sterke actie dat hij daarvoor past. Dat is goed te begrijpen en de opvolgende actie ook. Erger nog is dat hij nog steeds bezig is om te recupereren van een ernstige ziekte en daarvoor nog steeds nabehandelingen ondergaat, schande zo'n bestuur en zo'n bestuurder; ver de fatsoensnormen voorbij maar het gebeurt. 

Hij gaat dus met pensioen, mijn broer. Laatste kind van een generatie baby boomers want velen zullen hem volgen in de komende drie tot vijf jaren en ook met pensioen gaan. Het is een bijzonder moment, vooral voor hem en zijn eega want het groot verlof is aanstaande en na een werkzaam leven wordt de structuur van het eigen leven wordt definitief anders. Maar meer dan verdiend en zwaar gegund maar ook voor mij een speciaal moment. Mijn broer gaat met pensioen en dat zegt ook iets over mij want hoewel we zeven jaren verschillen is dat nu ook weer niet zoveel. Hoewel ik nu weer graag aan het werk en ben en iets voor een ander beteken in concrete zin zijn het andere Klinkertje en ik de structuurloze jaren goed door gekomen en kwamen we nog vaak tijd te kort. Dat tijd tekort speelt nu nog meer op want ik werk zo vaak (en veel) dat er van een lekkere wandeling niet vaak meer iets komt. De waardering voor een lekkere wandeling neemt dan wel enorm toe evenals de waardering voor vrije tijd. En die krijgt hij genoeg, mijn broer. Als de storm in zijn hoofd is gaan liggen door dit toch nog snelle einde van zijn beroepsmatige carrière komt er vast ruimte voor iets anders. Was hij niet ook, ooit, een begenadigd schrijver en zou ik hem graag zien toetreden tot het kleine leger van Bloggers en scribenten. Het is maar een hint want er zijn nog veel meer leuke dingen om te doen en te beleven, nadat je los gekomen bent van de gedachte te moeten werken voor geld. Die tijd is zo dadelijk voorbij voor hem, wat een heerlijkheid.