Ma

2025; Lieve mam; het is alweer 12 jaar geleden dat je afscheid van ons moest nemen. We missen je nog steeds zeer en elke keer als er iets onverwachts of moois gebeurd denken we aan je. Aan je belofte om, als het kon, je ons allemaal zou helpen, als het kon. Soms hebben we het idee dat we een kontje krijgen op weg naar het goede. De macht om wat te doen aan de toestand in de wereld heb je niet anders zouden de kinderen van Gaza niet zo lijden. Wat zou je dat graag hebben gedaan. In je DNA zat het om anderen te helpen, van dienst te zijn, om ernaar te luisteren en soms van goede raad te voorzien. Mensen als jij, ook met al je gebreken, geen mens is heilig nietwaar, worden niet meer geboren, zo lijkt het. Maar de warmte, de zachtheid en je wezen missen we nog elke dag. 

2024; Lieve mam; het is alweer 11 jaar geleden dat je overleed op deze dag maar nog onverminderd in mijn hart, en ik weet zeker, van heel veel mensen.  Het is zoals het is, elk jaar op deze dag, maar ook eerder deze maand herdenken, aan ma denken en zo kon ik nu niets beters bedenken dan deze blog van vier jaar geleden hieronder te plaatsen. Deze blog doet recht aan ma door het niet mooier te maken dan het was. De wereld van nu is een hele andere dan toen je overleed. Je zou er schande van hebben gesproken en de wereld niet begrijpen zoals je toen ook al vaak niet deed. Alle schokkende beelden op de tv en niet kunnen begrijpen waarom mensen zo met elkaar om kunnen gaan. Vooral als het om kinderen ging brak je hart en zei je altijd; kon ik ze maar hier naar. toe halen. En dat was al die kinderen zeer gegund geweest want een betere moeder hadden ze niet kunnen treffen. Het leed van de wereld kon je zeer treffen en niet met rust laten. Je wist, als kind van de oorlog, wat oorlog in al haar facetten betekende voor mensen die het moesten ondergaan. Dat je altijd nog bang in bed lag als een vliegtuig in de nacht te luid en te laag overkwam, je bent het nooit meer kwijt geraakt.  

27 september 2020; “Elk jaar om deze tijd, de laatste zeven jaar komt ze langs. Even kijken of we haar nog in herinnering hebben. Of we nog wel aan haar denken, of we het nog over haar hebben en deze datum, de 26e september is daar bij uitstek geschikt voor. Hoe ze langs komt? Nou, in ieder geval in deze blog want ik heb een gevoel van moeten en willen als deze datum aanstaande is om over haar te schrijven. Over hoe we zijn op gegroeid in het Eerbeek in de jaren zestig en zeventig. Over alle verhalen die er zijn ontstaan in die periode en nooit aan de eeuwigheid zijn toevertrouwd, bijvoorbeeld door ze op te schrijven. En als ik daaraan denk komen de verhalen spontaan opborrelen; over hoe ze twaalf en een half jaar getrouwd waren en ik bij de buren moest slapen omdat de rest van de familie in het huis ernaast sliep nadat het feest wasafgelopen. De verhalen over de diverse middenstand in Eerbeek en haar ervaringen daarmee. Over de huisarts en zijn voorliefde voor muziek, over de specialisten die we bezochten in Apeldoorn en Velp toen ik nog heel jong was. Over de familie in het Noorden en haar introductie daar kon ze uitbundig en uitgebreid vertellen. Hoe ze op de fiets naar het Noorden wilden rijden en na een welverdiend biertje ergens onderweg opeens merkten dat alcohol en een prestatie leveren niet samenging. Over het vroegere Brummen met de voetbalclubs en de uitgaansmogelijkheden en hoe ze pa had ontmoet. Hoe je het ook went of keert; hoe moeilijk of de laatste periode ook is geweest voor haar door de ziekte van pa, ze hield van hem als geen ander. Over de gevoelde eenzaamheid nadat hij er niet meer was en daar erg verdrietig onder was zonder het al teveel aan ons te laten merken. Hoe verdrietig ze was dat we afscheid van haar moesten nemen omdat ze zelf het niet meer kon opbrengen om door te gaan met leven nadat een val haar heup had gebroken. Hoe optimistisch ze misschien ook was omdat ze het niet dacht maar wel hoopte pa weer tegen te komen na de dood. Al eerder heb ik al eens opgemerkt tijdens een eerdere blog; ze was niet heilig al heette ze Maria, en in dat besef denk ik met veel liefde en een heel warm gevoel terug op mijn moeder, iemand die er altijd was voor mij, voor ons“.

Bijzondere dag

Gisteren een bijzondere dag beleefd, of zoals het andere Klinkertje meldde; een dag met twee

gezichten. Het was 15 jaar geleden dat pa overleed en hoewel we meer over ma praten dan over pa blijft hij natuurlijk wel in onze gedachten. De laatste jaren van zijn leven waarin hij toenemend de weg kwijt was beklijven vooralsnog het meest. De jaren ervoor zijn veel belangrijker maar raken weleens op de achtergrond oor de laatste periode. We herinneren hem vooral als zorgzaam, altijd voor een ander klaar staan en een handige man die veelal in zijn garage te vinden was om te repareren, te maken en een deel van zijn vrije tijd door te brengen. Genietend van zijn kinderen en vooral zijn kleinkinderen die ook nog steeds allerlei mooie verhalen kunnen vertellen over de logeerpartijen bij opa en oma. En natuurlijk in gesprek, al dan niet bij de borrel, veelal de politiek en alles wat ermee samenhangt, en hij had altijd wel oplossingen; bel de vakbond, bel die of die. De vakbond, tsja; in het begin van zijn verblijf in Eerbeek ging hij de leden langs om de contributie op te halen, want zo ging dat toen. Dat maakte ook dat hij een bekend figuur in het Eerbeekse was en de ouderen nog steeds weten wie hij was en wat hij deed. En soms bekruipt. me de gedachte dat ik ook blij ben dat hij er niet meer is door de huidige toestand in de wereld maar vooral lokaler; in Nederland en Brummen. Hij zou het niet begrijpen hoe mensen zo tegenover elkaar kunnen staan. Dat ieder mens; waar die ook vandaan komt, geholpen moet worden. Het zijn helaas andere tijden en dat pa daar geen weet meer van heeft is maar goed ook. 

Ja, en dan dat andere gezicht van de dag zult u denken; die was meer van persoonlijke aard. Het is me de laatste tijd niet voor de wind gegaan zoals u weet en die beweging is nu aan het kenteren. Het ziekenhuis bezocht deze week, eerst om bloed te prikken en gisteren, op de sterfdag van pa, een gesprek met oncologie. Een heel fijn gesprek kan ik wel zeggen. Soms heb je, dat interpersoonlijk contact direct klikt, of het doet dat juist niet. Nou gisteren na 5 minuten direct een klik met de zorgverlener en dat maakt een gesprek zoals we hadden wel stukken makkelijker en fijner ook. Na de gebeurtenissen van de laatste periode die ik maar zal beschrijven als ingrijpend, kwam ze ( het is een ze) er toch even op terug of het al een beetje verwerkt was. De man die ik ben zegt natuurlijk naar voren te willen kijken en dat is meestal ook zo maar met het andere Klinkertje komt die periode soms wel terug, en vooral de keren dat ik wel emotioneel was door alle toestanden. Het was in ieder geval goed dat zij erop terug kwam, het is ook niet niets. En opnieuw wordt me duidelijk gemaakt dat overleven van wat ik heb mee gemaakt niet vanzelfsprekend is, en de keer dat het echt hardop gezegd werd voor mij wel een kleine mokerslag was, zo had ik er niet naar gekeken. Maar goed; goede bloeduitslagen die de mens meer dan goed doen en een goed gesprek; het andere gezicht deze dag.