Harde tijd

Deel 1; Na een tijdje in het ziekenhuis mocht ik drie dagen thuis zijn voordat dezelfde kwaal zich opnieuw openbaarde. Via dezelfde SEH weer opgenomen in het ziekenhuis. Het is inmiddels alweer dag negen van deze opname en er is nog steeds gerede twijfel wat de oorzaak is van de kwaal. Gisteren mocht ik een, wat mij betreft, noviteit ondergaan: het inslikken van een filmcameraatje. Heel klein en het apparaatje ging al flitsend mijn maag-darmstelsel in, al foto makend op de plekken waar het altijd donker is. Erbij draag je een soort kleine video- opname recorder. Allemaal begeleid door een super aardige functie assistente. Na een paar dagen komt de pil op natuurlijke wijze uit het lichaam. Wel kunnen de artsen de beelden bekijken  en dat hebben ze gedaan. Doordat de pil geen 360 graden foto’s maakt konden ze het gebied waar het om ging niet goed beoordelen. Dus opnieuw kijken voordat er geopereerd kan worden, dat is morgen aan de beurt. Vervelend is het op zijn zachts gezegd dat de diagnose na deze periode nog niet rond is, de behandelaren staan er ook zo in. Nu gaat morgen hopelijk de kogel door de kerk. Het maakt wel zowel ik, als het andere Klinkertje, wel op het randje van ons kunnen leven. Wat een aanslag is dit, en tot overmaat van ramp wordt ook ons nieuwe bed geleverd wat ook nog eens een extra aanslag is voor het andere Klinkertje.

Deel 2; Na een nachtje slapen, en de 10e dag na de 2e opname is besloten om toch in te grijpen en dat kwam me bekend voor; eerst via de epidurale pijnstilling wachten tot je wordt opgehaald voor de operatie. Dat duurde nogal en hoewel al een beetje soezend bedacht ik nog wel dat het goed zou zijn als het thuisfront op de hoogte zou zijn dat niet de operatie zolang duurde maar de wachttijd. Gelukkig waren ze heel meegaand en heb ik even met het andere Klinkertje gebeld over de stand van zaken. Dan krijg je na een operatie, ik in ieder geval, een beetje diffuus bewustzijn. Je weet dat je er bent maar hoe of wat nog geen idee. Eenmaal terug op de afdeling gaat het leven al snel weer zijn eigen gang met zijn eigen structuur. Hoewel het me deze keer niet meeviel met een urinekatheter en twee lijn voor van alles en nog wat. Daarbij nog een sterk opiaat en vertrokken maar eigenlijk niet goed bij de les. Mijn "geluk" was het dat de lijnen niet meer werkten door stuwing en die eruit gehaald moesten worden waarna de katheter ook verwijderd werd en de opiaten gestaakt. Dat ging eigenlijk heel goed en wonderlijk genoeg kon ik 72 u na de operatie met ontslag, waar ik nu, behalve dit stukje schrijvend, ga recupereren van de hele toestand. Al met al bijna 3 weken ziekenhuis, voorlopig heb ik genoeg van Hotel Gelre gezien.

Hotel Gelre

Even een tijdje eruit geweest en met de neus op de feiten gedrukt. Hotel Gelre is een prima hotel, je moet er alleen niet te vaak komen of liever helemaal niet. Maar goed, soms heb je die keuze niet en moet je er wel een tijdje logeren. Dat gebeurde mij afgelopen week waar ik bijna een week te gast was in het hotel. Waarom zal ik niet al te ingewikkeld over doen; het was een darmbloeding. Nu heb ik als gevolg van de onderliggende ziektes al een wat meer kwetsbare gezondheid en bij een laag hemoglobinegehalte ( https://www.sanquin.nl/over-bloed/eiwitten/hemoglobine ) is een darmbloeding funest. Van voren en van achteren gecontroleerd met gastroscopie en een coloscopie, het was weer geen feest. Vooral de voorbereiding op de coloscopie is een gruwel. Je moet in totaal 2 liter metaalachtige drank op. 1 liter de dag ervoor en 1 liter, te beginnen om 6u in de ochtend voor de procedure.Niet te doen dat goedje, en verder niets behalve wat bouillon als je erom vraagt. Maar goed, niet klagen maar dragen en bidden in nood helpt .. (niet). Alle onderzoeken doorstaan en mogelijk door de procedure waarbij de darmen leeg worden lijkt ook de bloeding gestopt, reden dat ik na een kleine week weer naar huis mocht. Het leven in een ziekenhuis is natuurlijk een wereld op zich. Je ligt in een bed en hebt meestal mede patiënten op je kamer. Met sommige is het hartst

ikke leuk en sommige wat minder maar deze keer eigenlijk wel prima. De dagstructuur is elke dag ongeveer hetzelfde; 3 x per dag pols, tensie en temperatuur ( half geautomatiseerd tegenwoordig), om 8 u ontbijt ( wat wilt u hebben?) om 12u nogmaals. Om 14u de eerste keer bezoek van een uur en dan is het even rustig als om 17.15u het warme eten arriveert. Voor mensen die de volgende dag een coloscopie hebben is dat niet meer dan twee halve soepkopjes met kale bouillon hetgeen voor sommigen zeer teleurstellend is. Voor de rest was de Indische rijsttafel ( stel u er niet teveel bij voor) wel te eten maar de rest van het menu is niet heel erg smakelijk. Het valt best te begrijpen dat het voor zoveel mensen niet meevalt lekker te koken maar het sukadelapje met gekookte aardappelen en andijvie a la crème was te eten. Het enige dat ze vergaten waren was de zoutpot, heel erg laf smaakt het dan. Het eten in ieder geval in enig tempo naar binnen werken want om 18u het 2e bezoekmoment van de dag. Die duurt tot 19.30u en daarna de hele avond ongeveer niets behalve nog controles. Het tv kijken is tegenwoordig gratis in hotel Gelre en dat mag ook wel want de kwaliteit van de beeldverbinding is slecht. Tot slot het personeel waarover ik heel snel kan zijn; een en al top. Net al bij gewone mensen zitten er ook karakters tussen maar erg op de patiënt gericht en daarmee begaan, meestal professioneel ( en dat moet ook zo anders houden ze het niet vol) maar soms ook echt contact. Wat ik er voor mezelf uit gehaald heb, met welke feiten ben ik op de neus gedrukt; dat het snel mis kan gaan; met de ambulance opgehaald omdat de bloedwaarden niet meer toelieten dat vervoer anders kon. Een halve nacht op de spoed gezeten en gelegen vooral. Alle noodzakelijke onderzoeken weer ondergaan en nu resten nog onder de blauwe plekken op de handen vanwege de infusen die ik had. Het andere Klinkertje ( mijn rots in de branding, the love of my life) maakte een goede metafoor waarin ze mijn zwakke gezondheid vergeleek met een veenbrand. Je weet dat het er is maar je weet nooit wanneer het aan de oppervlakte komt, en dat is soms heel onverwacht, zo blijkt maar weer.