Ma

Het is zoals het is, elk jaar op deze dag, maar ook eerder deze maand herdenken, aan ma denken en zo kon ik nu niets beters bedenken dan deze blog van vier jaar geleden hieronder te plaatsen. Deze blog doet recht aan ma door het niet mooier te maken dan het was. De wereld van nu is een hele andere dan toen je overleed. Je zou er schande van hebben gesproken en de wereld niet begrijpen zoals je toen ook al vaak niet deed. Alle schokkende beelden op de tv en niet kunnen begrijpen waarom mensen zo met elkaar om kunnen gaan. Vooral als het om kinderen ging brak je hart en zei je altijd; kon ik ze maar hier naar. toe halen. En dat was al die kinderen zeer gegund geweest want een betere moeder hadden ze niet kunnen treffen. Het leed van de wereld kon je zeer treffen en niet met rust laten. Je wist, als kind van de oorlog, wat oorlog in al haar facetten betekende voor mensen die het moesten ondergaan. Dat je altijd nog bang in bed lag als een vliegtuig in de nacht te luid en te laag overkwam, je bent het nooit meer kwijt geraakt. Lieve mam; het is alweer 11 jaar geleden dat je overleed op deze dag maar nog onverminderd in mijn hart, en ik weet zeker, van heel veel mensen. 

 27 september 2020; 

“Elk jaar om deze tijd, de laatste zeven jaar komt ze langs. Even kijken of we haar nog in herinnering hebben. Of we nog wel aan haar denken, of we het nog over haar hebben en deze datum, de 26e september is daar bij uitstek geschikt voor. Hoe ze langs komt? Nou, in ieder geval in deze blog want ik heb een gevoel van moeten en willen als deze datum aanstaande is om over haar te schrijven. Over hoe we zijn op gegroeid in het Eerbeek in de jaren zestig en zeventig. Over alle verhalen die er zijn ontstaan in die periode en nooit aan de eeuwigheid zijn toevertrouwd, bijvoorbeeld door ze op te schrijven. En als ik daaraan denk komen de verhalen spontaan opborrelen; over hoe ze twaalf en een half jaar getrouwd waren en ik bij de buren moest slapen omdat de rest van de familie in het huis ernaast sliep nadat het feest wasafgelopen. De verhalen over de diverse middenstand in Eerbeek en haar ervaringen daarmee. Over de huisarts en zijn voorliefde voor muziek, over de specialisten die we bezochten in Apeldoorn en Velp toen ik nog heel jong was. Over de familie in het Noorden en haar introductie daar kon ze uitbundig en uitgebreid vertellen. Hoe ze op de fiets naar het Noorden wilden rijden en na een welverdiend biertje ergens onderweg opeens merkten dat alcohol en een prestatie leveren niet samenging. Over het vroegere Brummen met de voetbalclubs en de uitgaansmogelijkheden en hoe ze pa had ontmoet. Hoe je het ook went of keert; hoe moeilijk of de laatste periode ook is geweest voor haar door de ziekte van pa, ze hield van hem als geen ander. Over de gevoelde eenzaamheid nadat hij er niet meer was en daar erg verdrietig onder was zonder het al teveel aan ons te laten merken. Hoe verdrietig ze was dat we afscheid van haar moesten nemen omdat ze zelf het niet meer kon opbrengen om door te gaan met leven nadat een val haar heup had gebroken. Hoe optimistisch ze misschien ook was omdat ze het niet dacht maar wel hoopte pa weer tegen te komen na de dood. Al eerder heb ik al eens opgemerkt tijdens een eerdere blog; ze was niet heilig al heette ze Maria, en in dat besef denk ik met veel liefde en een heel warm gevoel terug op mijn moeder, iemand die er altijd was voor mij, voor ons“.

(Na)Zomer in Zeeland

Totaal onverwacht zijn het andere Klinkertje en uw schrijver een paar dagen weg geweest naar de mooie provincie Zeeland. We waren er wel vaker geweest voor een korte vakantie maar nog nooit in de nazomer. Telkens waren we er in maand december, in die maand is alles inmiddels kaal en waait de wind stevig door die provincie. We mochten dat in december 2013 meemaken toen Zeeland geteisterd werd door een westerstorm in combinatie met springtij. Nu is in Westkapelle een dijk die zij autostrand noemen maar het strand is dan volledig bestaande uit asfalt en basaltblokken. Bij eb zijn een paar kleine strandjes tussen de houten paalhoofden, maar dat is echt het strand. Als je op die dijk, vlak bij zee staat in je auto is dat al fantastisch maar als je diezelfde plek mag meemaken met de eerder beschreven storm is dat een unieke ervaring. Dit weekend zijn we er veelvuldig geweest om te genieten van de zee, haar geluid, haar geur en het uitzicht. Op de af en toe voorbij varende boten, groot en klein, het was weer een fantastische ervaring en het spijt je dan dat we zover van zee wonen. Het is een rit, naar Westkapelle, van een slordige 250 km en dat is wel ver om een dagje op en neer te gaan, jammer genoeg. De eerste nacht waren we ingekwartierd in een luxe hotel ( cadeau gekregen, enorm dank nog) en de tweede nacht hebben we doorgebracht in een B&B in Serooskerke Walcheren. Voor ons de eerste keer, een B&B maar zeker een aanrader. Eigen kamer en goed ingericht met een heerlijk bed, in het hotel overigens ook. Ontbijten op de kamer en dat geeft wel meer privacy alleen het ontbijt in het hotel was veel uitgebreider met crepe’s, scrambled eggs en nog veel meer. Voor de alom aanwezige Duitsers was er ook Dinkelbrot en nog veel meer.

Het lied van Blöf, “hier aan de kust” klopt tekstueel als een bus; 

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust, 

Waar eenieder onbewust In het Duits wordt aangesproken 

Dat overkwam ons telkens weer; receptie in de hal van het hotel en bij verschillende winkels gebeurde dat ook, zo dat mensen schrokken dat ze ineens een gewone Nederlander voor zich hadden. Hilarisch was het bijna maar; waar is waar; er waren ongelofelijk veel Duitsers. Het was veel drukker dan wij gewend waren uit onze ervaring in de december’s dat wij er eerder waren geweest. Toerisme tiert welig in Zeeland, ook in september waar het vooral de Duitse grijze golf was die de provincie overal te vinden was. IN het hotel maar ook heel veel Kampers, eh Campers bedoel ik natuurlijk. Miette mich stond er duidelijk op een van de geparkeerde campers aan de dijk die formeel Noorderhoofdweg heet en in deze periode was ingedeeld in 3 delen waarvan twee delen betaald parkeren. Dat was voor ons ook een onbekend fenomeen want in de jaren ervoor was dat niet en kwamen we hel weinig andere mensen tegen daar. Het

belangrijkste; we hebben enorm genoten van alles en het was een onbetaalbare trip, figuurlijk gesproken dan.

Pa

Inmiddels 14 jaren geleden is het vandaag op de dag af dat mijn pa overleed. Dat laat nog

steeds sporen na en ik weet nog goed hoe verdrietig ik was ondanks iedereen die meldde dat het wel goed was zo. Natuurlijk; hij was 85 jaren geworden maar had ook die gevreesde ziekte op gelopen waardoor hij al jaren min of meer afwezig en anders was. En toch, dat moment dat het afscheid definitief is viel me heel zwaar. Het besef dat je iemand nooit meer ziet noch spreekt viel als een mokerslag. Heel heel verdrietig en ik kon mezelf niet tot bedaren brengen. Maar ja, je kan ook niet weglopen en even ergens anders tot rust komen. Onlangs zijn we verhuisd en onze nieuwe buurvrouw van 99 jaren vroeg, die achternaam van jullie komt me bekend voor maar niet door mij of onze dochter maar door pa. In die generatie toch nog steeds een bekend persoon. En zo pa blijf ik geregeld aan je denken of wordt herinnerd aan je. Wat je hebt betekend voor een bepaalde generatie en hoe zij zich jou herinneren. Maar de mooiste herinnering aan jou is het volgende; we gingen met het oude Opeltje een dag op en neer naar het Noorden, waarom weet ik niet meer maar ik was een hele dag alleen met je. Natuurlijk naar opa en opoe en ook naar tante Grietje. De reden van het bezoek en waarom we met zijn tweeën waren weet ik niet meer maar je vertelde van alles over Valthermond en je vroegere vrienden. Natuurlijk werd er door jou over politiek gesproken en op de terugreis had ik een eigen fles met limonade. De echt belangrijke dingen kwamen pas later en niet tegen mij vertelt maar tegen het andere Klinkertje, een openbaring was het. Reden ook waarom je vanuit de veenkoloniën in het Gelderse beland was, eigenlijk, zoals het hele leven, puur toeval. Op welke reis je nu bent, en of je op reis bent weet ik niet maar mocht het zo zijn; alle goeds, kortom; ik mis je nog steeds. Troost vind ik altijd in een lied van wijlen Bram Vermeulen, heel treffend en volgens mij al eens eerder door mij gebruikt in een blog. 

 

 

 

En als ik doodga huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
‘T Is maar een lichaam
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij me bent vergeten

 

En als ik doodga treur maar niet
Ik ben niet echt weg
Moet je weten
Het is de heimwee
Die ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij die bent vergeten

 

En als ik doodga huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
‘T Is het verlangen
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij dat bent vergeten

 

Dood ben ik pas
Als jij mij bent vergeten

Songwriter: Bram Vermeulen