Excursie

Gisteren op excursie geweest. In de auto ernaar toe hadden het andere Klinkertje en ik het nog over excursies en we konden eigenlijk niet verzinnen wanneer we voor het laatst aan zo'n excursie hadden mee gedaan. Het moest lang geleden zijn en daarmee was dat gespreksonderwerp klaar. Op naar de Wisentenexcursie die ik gewonnen had op Facebook  in opdracht van het andere Klinkertje. Aangekomen op de plek van bestemming bleek het een bungalowpark te zijn buiten Kootwijk. Zoals te doen gebruikelijk waren we rijkelijk op tijd en dus nog even wat tijd doorgebracht in de omgeving van de receptie van het park die gek genoeg op zaterdag om 15 u gewoon gesloten was. Op het terrasje zaten enkele mensen wat te drinken. Op een gegeven moment komt er een elektrokar met personenaanhanger voorgereden en het was duidelijk dat deze van de stichting "Wisent op de Veluwe"

was gezien de grote stickers. Goed, wij waren op de goede plek beland en de chauffeur ging via de andere kant van het terras naar een bijgelegen pand. Vervolgens kwam hij terug en sprak een poosje met wat mannen op het terras. Even later kwam de chauffeur/gids naar de wagen terug en wij er ook naar toe. Even kennis gemaakt en hij vertelde dat het vandaag een klein gezelschap was want behalve het andere Klinkertje en ik zouden nog twee mensen meegaan. Zo tegen de tijd dat er vertrokken zou worden kwam een auto langs gereden en daarin bleken, na nog weer even wachten, de mensen te zitten die ook mee gingen. Na ook met deze mensen kennis te hebben gemaakt konden we vertrekken. Samen met de andere meneer de doorzichtig plastic luiken opgerold en vastgezet en mede door het warme weer was het lekker in de personenkar. Goed wij konden vertrekken en met een schok ( elektro) komen we op gang om na 15 meter met een nieuwe schok stil te staan voor de slagboom van het bungalowpark. Ineens moest ik denken aan een excursie die we hadden gemaakt, al jaren terug, in de Biesbosch waar we met een (ook elektro) bootje de Biesbsoch zouden gaan verkennen. De schipper komt aan boord en geeft uitleg over dit, en over dat. Gaat achter de bediening zitten en zegt; we gaan. Hij geeft een stoot (elektro) gas en we varen een meter of vier en boemmm; iedereen schiet naar voren en we liggen weer stil. Onze stoere schipper( ook vrijwillig) had vergeten om de tros waarmee de boot vast lag los te maken, lachen dus.

Goed; terug naar Kootwijk waar de gids, na eerst de boel goed bestudeerd te hebben, naar binnen ging en even later kwam hij terug waarna de slagboom omhoog ging. Na, met opnieuw een behoorlijke schok het park opgereden leek het al snel of onze gids, op het park, de weg kwijt was want na de derde keer bij de centrale parkeerplaats langs te zijn gekomen trapte de gids abrupt op de rem en meldde dat hij het even niet wist. Hij besloot het terrein af te rijden en ging richting parkeerplaats maar ook dat was niet de goede weg en moest hij een stukje terug rijden. Nu was hij door het rondrijden al redelijk de kluts kwijt en met zo'n personenwagen achteruit rijden was eigenlijk teveel verlangd. Door een keer of tien te steken en op de draaiarts te scharen( oei oei) kwamen we weg met een enorme zwaai die aan mijn kant van de personenaanhanger die iets uitzwaaide maar net geen bestelbus raakte. Terug gereden naar de plek waar we ingestapt waren zet de gids het voertuig net voor de slagboom neer en nu krijgen we aanmerkingen vanaf het terras en een man komt naar ons toe en zegt dat we helemaal niet terrein op moeten maar dat we; en hij vertelt in het kort de weg. Doordat we voor de slagboom staan en onze gids geen held is in achteruitrijden gaan we nog een slotrondje maken op het park om uiteindelijk de goede route te nemen. Het was een hilarisch half uur waarin we echt ons best moesten doen om niet telkens in lachen uit te barsten en de gasten van het park zullen gedacht hebben; wat is er aan de hand, wat doen die malloten in die kar op het terrein? Uiteindelijk; leek het bij een zwaaihek van Staatsbosbeheer bijna nog mis te gaan maar gelukkig worden de goede sleutels gevonden. Na een ritje van een twintig minuten, via Radio Kootwijk, komen we aan op de plaats waar alles omdraaide, de plek waar de Wisenten waren uitgezet. We gaan eerst een hek door en lopen richting militair oefenterrein waar we ook de gele slagboom doorgaan. De gids vertelt dat ze na 15u daar mogen komen omdat er dan niet meer geoefend wordt , in de regel. Als het anders is krijgen ze daarvan bericht. We lopen een stukje door en komen bij een boswei waar de dieren eerst gevoerd en gehouden werden en eigenlijk hebben ze telkens het terrein een beetje vergroot tot de 400 Ha die het nu telt. De dag ervoor had het nog flink geregend en dat was op het bospad goed te zien. Het bijzondere was nu dat we als eerste weer het bospad betraden terwijl er al een dag of misschien twee of meer niemand meer geweest was. Na een betrekkelijk kort stuk gelopen te hebben zien we ineens door het naaldbos heen wat beweging. Er was daar een poel gegraven om te zorgen dat de Wisenten voldoende water ter beschikking hebben want de even verderop gelegen Gerrits Flesch ( een groot en natuurlijk bosven) mag niet gebruikt worden door de Wisenten door de fragiele opbouw van de bodemstructuur. Die zou worden losgewoeld en doorgestoken door het gewicht van de Wisenten en daarmee zou er een risico bestaan dat het ven leeg zou lopen. De Gerrits Flesch kenden we wel maar alleen vanuit de verte want doordat het in een militair oefenterrein ligt mag je er niet komen en dus was dat een prachtige toegift. Goed wij dus verder gelopen en inderdaad om de hoek een waterpoel en daarin staat een Wisent ons aan te kijken en op de wal ligt een kalf. Prachtig gezicht en even verder in het bos staat nog een Wisent waarmee we de populatie in een keer kunnen zien. Dat had ook anders kunnen gaan want soms zien de cursisten geen enkele Wisent dus wij weer mazzel en heel stil gaan we ze rustig bekijken. Nadat de grootste uit het water komt staat het jonge kalf op en gaat drinken bij de moeder en dat was zo'n mooi moment. Dat we zoiets ook te zien kregen, daarmee was al het andere inmiddels allang weer vergeten. Na een klein half uur was het ineens goed en liepen de Wisenten een heuvel op en het bos in. Voor ons niet meer te zien of te volgen en de gids durfde zijn eerste grap en zie; nu kunnen we wel weer gaan. Dat deden we niet en we liepen nog een stukje in oostelijke richting dus zeg ik tegen de gids; we lopen vlak bij de Gerrits Flesch of niet? Nou zegt de goede man; dat is nog wel een heel stuk verder op. Vervolgens lopen we een zandwal over en wat ligt er ter rechterzijde; de Gerrits Flesch in volle glorie. Zoals ik al zei vond ik dat echt een prachtig moment; wat een schitterend mooi en groot ven is dat. Veel foto's gemaakt uiteraard want de kans dat we er op korte termijn nog eens komen is gering. Na een korte wandeltocht terug naar de wagen gingen we op de terugreis die zonder enige moeite noch probleem verliep. Met onze metgezellen waren we het wel eens dat het een bijzondere reis is geweest in meerdere opzichten en vooral meer dan de moeite waard.