Achterom kijken

De Feestdagen zijn vol aan de gang en hartstikke leuk gehad, meer dan zelfs want zowaar eens niet zo ziek dat we niets konden doen. Ook nog getest op het monster van deze decade maar gelukkig niets loos. En dus konden we ons redelijk goed in de Feestdagen storten, het was werkelijk super. Nan een tweetal operaties aan de ogen en nog een behoorlijke benauwdheidsperiode is het inmiddels in redelijk evenwicht en zijn we in afwachting van 2025. Maar niet nadat we even achterom gekeken hebben naar 2024. Wat een jaar is dat geweest, in ieder geval voor ons persoonlijk. In de eerste helft zelf veel ziek, zwak en misselijk geweest en de tweede helft sluit af met een beetje ziek zijn maar belangrijker van dit jaar is onze verplaatsing binnen Eerbeek. Hemelsbreed maar 200 meter maar dat is een fysieke lengte en geeft niet aan hoe we, in ieder geval ik, emotioneel hebben gewonnen met deze verhuizing. In juni verhuisd en veel mooi weer maakte dat elke ochtend de deur naar het balkon van ons appartement open kon en heerlijke frissen lucht erin. Jawel, ook in Eerbeek frisse lucht! En dat maakte, mede, dat ik tot nu toe “gezond” ben gebleven, in ieder geval geen crisissen. Maar zoals het soms loopt, bij de laatste operatie in het ziekenhuis 2 mensen die zaten te wachten en die beiden op onbedaarlijke wijze aan het hoesten, snuiven en sniffen waren en daarmee een onbehoorlijke hoeveelheid bacteriën de ruimte in bliezen. Ben bijna zeker dat ik daar ellende heb op gelopen want een paar dagen later merkte ik al dat er iets in mijn gezondheidstoestand aan het veranderen was. Niettemin doet het nieuwe huis ons heel goed, alles gelijkvloers en een lift om op onze etage te komen geven wel enorm veel woonplezier. Dat maakt het leven een stuk aangenamer en het andere Klinkertje en uw schrijver waren natuurlijk vanuit het verleden gewend om “boven” te wonen, op een etage, een appartement of een bovenwoning, dus was niets vreemds voor ons. En wat 2025 ons gaat brengen? Niemand die het weet, want hoe het verder gaat met onze “regering”, in Europa en de USA, niemand die het nog weet. Er wordt van alle kanten geduwd om de machtsevenwichten uit balans te brengen en dan is het grootste gevaar niet eens politici maar

die kluwen aan miljardairs die de wereld naar hun hand willen zetten. In dat opzicht is het een bijzondere, maar ook riskante periode. Een dom foutje is snel gemaakt en laten we hopen dat er mensen met macht zijn die hun impulsen kunnen beheersen. In 2025 hebben we het er vast nog wel over. Een mooi Oud en Nieuw en een gezond gelukkig 2025 wens ik u, ook namens het andere Klinkertje, van harte toe.

Opgehokt

Na de tweede operatie, die gelukkig goed gelukt is zover, zijn het andere Klinkertje en uw

schrijver opnieuw opgehokt. Een aantal dagen liever binnen blijven en een week geen autorijden tot er gebeld wordt door het Oogcentrum Gelre uit Apeldoorn. Het vorige gesprek ging eigenlijk verrassend eenvoudig, en nadat ik de hamvraag had gesteld; mag ik weer autorijden was het gauw beslecht; het mocht. Dan kom je er toch achter hoe belangrijk de vrijheid is om te kunnen gaan en staan waar je wil. Om op ons gemak boodschapjes te doen en af en toe een dag uitkiezen om een dagje te toeren en te cruisen. Dat laatste is echt nog steeds fantastisch sinds we de andere, en veel nieuwere, auto hebben. Cruisen met de cruisecontrol, de benen even lekker laten rusten en heerlijk rustig genieten van de omgeving en het autorijden zelf uiteraard. En strak, als het weer mag met twee goede ogen ogen want het resultaat is tot nu toe verbluffend, wat een helder en duidelijk beeld. De omgeving en bijvoorbeeld de televisiebeelden komen weer enorm binnen, echt heel fijn. En nu we weer richting Kerst gaan is het een enorm geluk dat je weer zo goed kan zien en dat ik geen bril maar een leesbril vooralsnog voldoende vind. Begin januari weer terug en dan gaan ze de ogen doormeten en zien wat en welke “glazen” ik nog moet hebben. Vandaag maar even niet over politiek want niet goed voor mijn bloeddruk maar toch even; echt zwaar genoten van de laatste 2 afleveringen van “Even tot hier” die weer hilarisch goed waren. Voorlopig kan ik geen Swiebertje meer horen of zien zonder aan “Fabertje” te denken, wat hebben de heren dat weer fantastisch bedacht. Om deze totaal incompetente minister zo weg te zetten. Hopelijk weten ze die andere incompetente minister (boer zoekt vrouw) van de club boeren, bitterballen en bier te trakteren op een mooie portie kritiek. Niemand is tevreden over deze vrouw, boeren niet, de 2 Kamer niet en alle milieu- en natuurclubs al helemaal niet. Stilstand is achteruit gang, en dat lijkt deze vrouw niet te beseffen, ook niet na allerlei alarmerende rapporten over water-,lucht- en stikstofkwaliteit.

Innovatie moet ons redden zoals al heel lang beweerd wordt uit die hoek. De formule van Adema, misschien ook niet heel perfect, maar wel vele malen beter dan niets doen door deze voormalige boer zoekt vrouw dame. Niels en Jeroen, doe er wat aan, is er in ieder geval nog iets te lachen om deze droevige bestuurlijke droeftoeter.

73 jaar

Gisteren was het 8 december, een dag dat ik veel denk aan onze ouders, het zou hun 73e huwelijksdag zijn geweest. En het blijft toch wonderlijk dat je telkens bij dit soort data stil blijft staan, ongewild en ongemerkt maar wel instinctief. Of het nu 29 januari, 12 mei, de dagen in september of 8 december is. Het gemis blijft, iets waarvan ik gedacht had dat het wel een keer slijt maar nee. Inmiddels 14- en 11 jaar geleden dat ze overleden blijft altijd nog de hang naar de gezelligheid, het praatje en de onverdeelde aandacht die ze voor ons, en vele anderen, hadden. Is het melancholisch, dit terugblikken, ongetwijfeld zeg ik u. Daar is het nu ook wel de tijd voor, in de tijd voor Kerst en Oud en Nieuw blijft dat wel bijna automatisch. Dat melancholische is vooral de tijd rond Kerst waar verhalen zijn waarop ik al eens getrakteerd heb en waar het Noorden voor ons centraal stond. Mijn opoe ( en mijn naamgever) was 2e Kerstdag jarig en dat betekende altijd dat we daar heen gingen, en met veel plezier, ondanks de autorit. In ieder geval is dit voor mij een periode om terug te kijken maar gelukkig ook om vooruit te kijken. In mijn situatie is dat ook nodig, niet teveel vooruit kijken en leven bij de dag wat makkelijker gezegd dan gedaan is maar toch. Veel verder dan een week vooruit is al de gevarenzone zal ik maar zeggen maar soms kan het niet anders. Zo zijn er binnenkort weer wat ziekenhuisbezoeken in de planning en dat geeft altijd wel weer een beetje spanning, zeker die bij de oncoloog. Is alles nog steeds rustig? Blijft alles zoals het is of komen er onderzoeken of veranderingen in medicatie aan? Allemaal zaken die je bezig houden, zo net voor een consult. En dan nog een operatie die aanstaande is en waardoor ik hopelijk weer wat beter kan gaan zien. Mijn ene oog voor anderhalve week behandeld en daar zie ik super mee maar u begrijpt; als een oog goed ziet en de andere niet dat de hersenen nogal wat rare informatie te verwerken krijgen. Hopelijk is dat straks ook voorbij. Ik kijk er naar uit.