Werk in Uitvoering

Eind van het jaar is het vandaag, de laatste dag die een seconde langer gaat duren, zo valt te lezen op teletekst. Dit jaar werk ik met Oud en Nieuw en dan ook nog de late diensten, drie op een rij. Niet gezellig voor het andere Klinkertje, dat klopt. Nu is ze zelf ook niet zo gezellig want bezig met een antibioticakuur die zijn weerga niet kent. Voorgeschreven vanuit het ziekenhuis want een huisarts zou dat nooit doen, of mogen doen. Een week lang bivakkeren bij het toilet is het eigenlijk. Ze loopt helemaal leeg en dat is de bedoeling ook want tegelijkertijd wordt er een bacterie in de maag om zeep geholpen waar we dan wel weer blij mee zijn.  Daar was het allemaal om te doen, het vernietigen van een hele nare bacterie in de maag die voor veel problemen de oorzaak kan zijn. Dat laatste moeten we afwachten maar het is toch hoopvol. Zo gaan we dus het nieuwe jaar in, niet geheel fit maar wel, als altijd, hoopvol op een nieuw jaar dat hopelijk een beetje beter mag zijn dan het afgelopen jaar waar het de gezondheid betreft. En nu het nieuwe jaar ter sprake komt is er natuurlijk ook wel vrees voor wat komen gaat. Hoe, op welke manier en hoe vaak gaat de komende president in de USA alle conventies in de wind slaan en daardoor schade veroorzaken in de internationale gemeenschap. We weten het niet en volgend jaar, om deze tijd, hoop ik te kunnen zeggen dat het allemaal mee gevallen is, maar ik vrees een ander scenario. In Nederland zal Wilders wel winnen maar hij komt, bijna zeker, niet in de regering. Hij, Wilders, zal de helft van de stemmen +1 nodig hebben om premier te worden. Wilders, die het Haagse establishment telkens op de korrel neemt naar de buitenwereld, maar er zelf een kind van is. Daarom ligt hij ook zo moeilijk bij de andere partijen want hij bevuild als het ware zijn eigen nest. Zo vooruitkijkend staat er een hoop te gebeuren en kunnen we nu alleen speculeren hoe het zal gaan in een, naar ik hoop, gezond en gelukkig 2017.

Wachten

Ben aan het wachten op het andere Klinkertje in hotel Gelre. Het is een vervelend onderzoek en ze is onder zeil en dus wacht ik gelaten af hoe het is gegaan.  Meestal onvoorbereid ga ik dit soort dingen in maar nu even van tevoren goed na gedacht. Wat vind ik prettig om te hebben als ik wacht tot het onderzoek bij het andere Klinkertje klaar is. Lekker is natuurlijk wat te lezen, niet de literatuur ban het huis, maar je eigen boeken of tijdschriften dus nog snel de App van de krant gedownload. Snel nog even de oortelefoon die bij de telefoon hoort opgezocht en mee genomen. Nu zit ik dus te wachten en kijk uit op een hal die voorzien is van grote kleurige lampen en luister naar de radio en lees de krant. Onder het genot van een bekertje koffie lijkt het mooier dan het is, dat wachten op, hopelijk, goed nieuws. 

8 december

Het is vandaag, 8 december, precies 65 jaar geleden dat mijn vader en moeder elkaar het ja woord gaven. 8 december was altijd wel een beetje bijzondere dag in ons leven, en met ons bedoel ik het gezin waarin heb mogen opgroeien. Voor ons, in die tijd, gewoon een gezin maar hoe langer ik op de wereld rondloop hoe beter ik besef dat het niet vanzelfsprekend is dat je daar en op die manier opgroeit. Met ouders die het vast niet altijd met mij/ons eens waren maar die je altijd steunden. Ze zijn er niet meer en toch zijn ze er vaak. In mijn gedachten, in de dingen die ze zeiden komt vooral ma naar voren met gevleugelde uitspraken. Natuurlijk waren de laatste jaren moeilijk en hebben ze het niet makkelijk gehad maar ook dan waren ze er. Met een luisterend oor of een advies over wat je wel of niet wilde doen. Met een open deur voor de kleinkinderen en dan zie ik nu weer filmpjes voorbij komen over vluchtelingen uit Afrika of Syrië of kinderen die geen eten hebben en dan, dan, dan denk ik aan mijn moeder. Ze zou vast gezegd hebben; och kon je zo'n kind maar hierheen halen en vertroetelen. Ze wist wel dat zoiets niet kon maar dat kon ze niet nalaten op te merken en natuurlijk gebeurde het nooit maar de gedachte eraan was voldoende blijkbaar. Nu zijn wij geen mensen die in de krant of op teletekst staan als er mensen overlijden in onze familie.  We laten geen boeken, muziek of kunst na, niets tastbaars in die zin. Ons voortbestaan, als we er niet meer zijn zal afhangen van de overlevering. Wat wij straks nog vertellen over mijn vader en moeder aan onze kleinkinderen zal bepalen hoelang ze in de geschiedenis bewaard blijven en wat ze hebben achter gelaten. Voor mij hebben ze een grote erfenis achter gelaten en is er veel te vertellen maar ook te doen. De manier waarop zij hun leven hebben geleefd is natuurlijk niet meer van deze tijd en we leven nu eenvoudigweg anders maar toch. De manier van omgaan met elkaar en het respect en de warmte voor een ander zal ik niet vergeten en op het moment dat ze alweer drie en zes jaar er niet meer zijn leek het me gepast om ter gelegenheid van dit fictieve jubileum er iets over te schrijven.

Ontdekkingsreis

Deze week een korte vakantie; kort omdat deze werkgever een methode hanteert die waarschijnlijk naar de letter van de CAO wel kloppen maar voor het gevoel raar blijven. Zo heb ik een week vakantie maar het weekend ervoor of erna wordt ingepland om te werken. Blijven dus over 7 dagen waarin je mag bijkomen, even vakantie mag hebben maar natuurlijk maar moeilijk los komt van de dagelijkse werkwerkelijkheid. Toevallig hebben we deze week onze kleinkinderen drie dagen dus hebben we onze vakantie de afgelopen vier dagen heftig gevierd.  Niet dat we er iets aan kunnen doen maar we hebben genoten van mooi weer, wat een mazzel, en een paar mooie autoritten die ons meest naar het Veluwemeer en omgeving lokten. Met een prachtig en rustig vriesweertje was het heerlijk en zijn we weer eens in stukken geweest die ons in het geheel niet bekend voorkwamen. Dat is altijd het mooiste, op plekken komen waar het mooi is en je nog nooit geweest bent. Op een ontdekkingsreis in eigen land waar we toch weer een aantal plekken gescoord hebben waar we nog weer naar teruggaan; in de lente, de zomer en de herfst vermoed ik zo. Het heerlijke van het uitgaan is dat je even buiten de eigen dagelijkse werkelijkheid bent; even erop uit en de gedachten verzetten met andere omgevingen en indrukken. Toch zie je ook parallellen want we reden op een snelweg, richting een eerste bestemming, en zo opeens leek het wel of we op een snelweg in Duitsland reden. Glooiend landschap en een snelweg welke door een dal ging, dus dalen en stijgen, met de lucht in de achtergrond maakte dat gevoel compleet. De enorme hoeveelheid buitenlandse kentekens waarvan de meesten pl (Polen) voerden ( met wel heel Nederlandse firmanamen) maakten die indruk nog sterker. Het draagt voor ons bij aan een compleet vakantiegevoel en dat was gewoon heerlijk. Grappig is overigens nog te melden dat we ons deze dagen hebben laten leiden door Google Maps. Op de overbekende site waarneming.nl worden plekken waar vogels worden waargenomen aan gegeven door een link naar Google Maps en via de telefoon komt die tot ons via een vrouwelijke stem. Soms doet ze wat Belgisch aan maar ook is het af en toe verrassend wat deze dame weet te vertellen. Zo wonen we in de buurt van een straat die Bernstein heet, gewoon op zijn Nederlands uitgesproken maar de dame maakt er "Burnstien", op zijn Engels dus, van. Lachen in de auto dat begrijpt u en zo werden wat meer straatnamen op die manier uitgesproken, tot ons grote genoegen. Genoegen leverde ook het fotograferen op waarbij het andere Klinkertje een paar mooie foto's van verschillende vogels heeft gemaakt maar ook een paar hele mooie landschapsfoto's.