Zoals alles zo hoopvol begint zo is ook een beetje het einde van
dit feuilleton. Op het moment dat je een voet buiten de deur zet ( van je werk)
dan ben je ook al bijna weer binnen. Met dit gezegde is eigenlijk alles gezegd
want zo voelde de hele vakantie maar zeker deze week in Duitsland. Op zaterdag
om 4 uur in de ochtend vertrokken, wij versterken dat moment door een mooie
tijd en een goede reis te wensen en daarbij elkaar de hand te schudden. De
zaterdag erop om 19 u waren we weer binnen. In een vloek en een zucht was het
voorbij. Onvoorstelbaar. Dan te bedenken dat we de laatste twee dagen nog
zoveel leuke dingen hebben gedaan en veel hebben gezien. Mooie foto's gemaakt
van het Panorama dat ons onderweg geboden werd. Met uit de bergen trekkende
wolken, met mooie vergezichten en mooie objecten.
Even de draad nog oppakken; we waren dus in de Zoo geweest en
onder genot van prachtig weer en een leuke speeltuin kwamen we te spreken over
de terugreis. Onze oudste met aanhang wilden eigenlijk op vrijdagavond
terugrijden, lekker rustig en de jongens konden dan al een heel stuk in de
nacht slapen. Goed plan en dan konden wij, op ons dooie gemak, zaterdag de boel
afsluiten, de sleutel inleveren en naar huis rijden. Dat betekende dat we nog
24 uur hadden en die moesten natuurlijk een beetje gevuld. Het bier moest nog
op, we willen nog lekker eten etc. Waar we eigenlijk wel zin in hadden was een
pizza maar waar vind je die. Dat was eenvoudiger dan het eerst leek. Bij
terugkomst van de Zoo voor het eerst boodschappen gedaan bij de lokale Edeka ( supermarkt) waar ik nog een heel verhaal over kan vertellen, en dat doe ik ook maar even in
verkorte vorm. Het was een supermarktje zoals je die bij ons op het platteland
ook nog wel vind ( in Harfsen bijvoorbeeld). Alles hebben ze en tot onze grote
verbazing ook nog een aparte afdeling voor brood en gebak en een aparte slager.
Snel onze inkopen in een mandje en dan naar de kassa waar een mevrouw achter de
kassa stond in een keurig Duits wit schort. Die mw. zelf is van de leeftijd
waarop op mijn werk wel grappen worden gemaakt in de zin van; als wij pensioen
krijgen hebben we de laatste cliënten achter onze eigen rollator geholpen. Van
die leeftijd was die mevrouw maar helaas had ze ook een tempo waarmee de
klanten vijftig jaar terug zeer tevreden waren maar nu toch echt niet meer, zo
langzaam ging het. Voor ons was eerst nog een mw. aan de beurt met alleen een
bak ijs maar degenen die aan de beurt waren, een moeder en zoon is onze
inschatting, zorgde wel voor een komisch tafereel. De moeder had onvoldoende
geld in de portemonnee en de zoon moest bijspringen. Dat kostte hem, gezien het
gemopper en geknetter nogal moeite. Bovendien sprak de man met zijn kaken op
elkaar geklemd, u weet wel,; zoals een typetje van Koot en Bie. Jaaaa
moeeddeerrrrr; ggooeeddd moeeddeerrrrr. Weet u het nog en dat hadden wij, daar
in een dorpje het Mittlere Schwarzwald, live voor ons staan. Er ontspon zich
een onverstaanbaar gesprek tussen de moeder en de zoon waarbij ze elkaar voor
rotte vis uitmaakten en nadat de zoon met heel pijn en moeite, in zijn hart en
in zijn portemonnee, de rekening had voldaan vertrokken zij uit de winkel. U
begrijpt; zodra het enigszins gepast kon zijn wij in lachen uitgebarsten.
We
zouden dus pizza eten en die hebben ze diepvries genoeg maar wij wilden wel een
echte. In het plaatsje zou er een zijn en de plek waar dat was leek toch
enigszins merkwaardig want gevestigd in de voormalige Kneipe Gasthof Engel waar
een Duits echtpaar van Turkse komaf de kroeg had overgenomen ( of gepacht?) en daar,
in een van de zijruimtes, werden de pizza’s bereid en gebakken. Het is de
enorme tegenstelling die een beetje op de lachspieren werkte. Het echtpaar
heeft een kroeg gehuurd ( of gekocht) om er een pizzeria in te beginnen. Nu
waren de stamgasten van de Engel hun plekje nog niet vergeten en die zaten aan
de Stammtisch te drinken uit bierflesjes want de tap doet of deed het niet.
Daar waren ze waarschijnlijk (nog) niet op bedacht. Dat behalve de pizza’s ook
een andere inkomstenbron lonkte, wellicht tegenstrijdig aan hun opvoeding maar
het was wel aandoenlijk. Heel hard werkende mensen die aan elkaar en aan hun
nieuwe werkomgeving moeten wennen. Niettemin hebben we een geweldig lekkere
pizza gehad die echt heerlijk smaakte. Nadat we lekker hadden gegeten zijn we
er nog op uit geweest, zowel in de avond als de volgende dag. Gewoon lekker toeren
door het landschap en nadat we de laatste dag, met alle restjes nog een
maaltijd hadden gemaakt en de jongens de laatste Paula toetjes hadden gegeten
werd de boel ingepakt en ging onze oudste, met de aanhang naar huis. De
ouwelui, het andere Klinkertje en ik, achterlatend in een vakantiehuis die wel
heel groot was voor ons tweeën. Maar u kent ons, niet getreurd en genietend tot
het laatste moment hebben we nog een geweldig mooie tocht gemaakt tot in de
avondschemering en het andere Klinkertje geen foto’s meer kan maken vanwege de
invallende duisternis. Terug hebben we de laatste borrel en bieren op gedronken
en pakken ook wij in om de volgende dag te vertrekken. Eenmaal onderweg pakken
we de draad weer op nadat we toch enigszins uit ons doen Tennenbronn vaarwel
hadden gezegd. We rijden binnendoor grofweg in de richting van Karlsruhe en
komen onderweg, na Kaltenbrunn, een geweldig uitzocht tegen;
richting de
Zwitserse grens, heel erg mooi en imponerend. Na wat verder gereden te hebben
denken we ineens al bijna thuis te zijn. Eerst komen we Smurfit Kappa tegen om
even verderop ineens Mayr-Melnhof te zien opduiken. Voor de mensen die er
werken bekend terrein in Gernsbach, maar het was wel even een raar moment.
Verderop komen we in het wijnlandschap langs de Rijn terecht. Heel mooi
landschap en het blijft nog wat heuvelachtig. Uiteindelijk rijden we, als het
ware, tussen Keulen en Venlo door naar het noorden waar we uiteindelijk
uitkomen in Warbeyen; u komt het tegen als u van Emmerich am Rhein naar het
mooie Kleve rijdt. Net een kwartier voor we dit dorpje bereiken begint het te
gieten met een apocalyptisch karakter, wat een regen. Er zullen mensen zijn die
dachten dat het einden der tijden was gekomen, in ieder geval de mensen die we
even later op de A3 ( Duitsland) met motor en auto zien schuilen onder een
viaduct over de Autobahn. Het werd ons ook te link, niet vanwege het weer maar
door het gedrag van medeweggebruikers dat we de eerste afslag hebben genomen en
zo waren we opeens weer in Nederland. Wat we niet vergeten is elkaar de hand te
schudden; toch weer blij te zijn heelhuids in Nederland te zijn, dat wij het
mooi gehad hebben, dat de auto ons weer thuis bracht en dat we gauw maar weer
op vakantie mogen, zeker op deze manier, dat is een handdruk waard.
Zo
nu en dan is er even geen tijd om wat te schrijven terwijl de wereld om ons
heen bijna in brand staat hebben we afgelopen periode veel in het autootje door
gebracht. U vind het misschien schandalig of vind er een andere kwalificatie
voor maar het is ons plezier. Door omstandigheden die ik hier niet uit de
doeken doe hadden we gisteren ook een reisje te maken. Vanuit huis naar het
nieuwe land van de polders naar het oude land in de richting van Friesland. En
heel ritje te maken dus. Het andere Klinkertje helemaal blij. We waren nog niet
de polder in, net 500 meter over de brug, of we moesten even stoppen en kon ze
de eerste score van de dag noteren. Een groepje, niet vaak bij ons voorkomende
eenden. Dat verder gereden om te doen waarvoor we onderweg waren en toch
heerlijk genieten van het weer ( jawel, even een flinke bui gehad, rest van de
dag droog) die nu en dan de zon goed op de te fotograferen objecten liet
vallen. Op de terugweg zijn we door heel Salland gereden ( nou ja heel Salland)
en mooie plekken tegen gekomen. Nu is Salland ook heuvelachtig en dat is voor
ons natuurlijk helemaal mooi want daar houden wij wel van. Geaccidenteerd
noemen ze dat in de wielrennerij en ik was blij dat de auto het werk deed en
wij niet op de fiets naar boven moesten. Doordat beide magen begonnen te
knorren, inmiddels al wat later op de dag, op zoek naar wat te eten. Zoals we
vroeger nog weleens een sigaret deelden delen we nu 1 portie patat. En die was,
in tegenstelling tot wat in onze residentie wordt geproduceerd, van 5
sterrenkwaliteit. Het kan ook door de enorme trek komen die we hadden maar het
was opvallend dat we niet hoefden te herkauwen. Dat je soms van die oprispingen
hebt waarbij je ineens weer precies weet wat je hebt gegeten die avond.
Allemaal niet aan de orde bij deze pommes frites, excellent. Nu was er ook geen
ontkomen aan want lekker zittende in het autootje de pommes opetend richtte
zich een straatnaambord in onze richting ( niet letterlijk maar het voelde een
beetje zo). Nu wordt de nieuwe haring en de oliebol en wat nog meer jaarlijks
onderzocht door een landelijk dagblad. Als ze dat ook met patat ( pommes
frites) gaan doen moeten ze deze vooral meenemen in de test, als standaard. Aan
deze kwaliteit van patat moet iedereen voldoen. Om met u te delen wat we zoal
gezien nog een paar foto's toegevoegd.
