Nu
en dan mis ik het wel, even zo de dingen van me afschrijven. Natuurlijk kan ik
ook een dagboek beginnen want ik heb er nooit een gehad. Dat dan weer niet
terwijl je daar meer in kan schrijven dan ik op dit podium. Hier moet je altijd
schrijven met in je achterhoofd; kan dat wel in de openbaarheid. Of het nu om
de politiek gaat of om meer persoonlijke dingen, altijd die afweging. De wereld
gaat verder en wacht niet af tot ik eindelijk een beslissing heb genomen. Of ik
zal schrijven over die man met het rare haar in de USA, over de man met het
rare haar in Nederland die onverwacht veel concurrentie oploopt uit de zelfde
rechtse hoek. Natuurlijk schrijf ik ook graag over de lokale politiek en die
wordt in de komende periode wat dringender want we gaan weer richting
gemeenteraadsverkiezingen. Moet ik nu de afweging maken of ik er wel of niet
over schrijf en wat dan? Over mijn eigen club die eerder al eens herkende dat
ik met bijna niet meer kan identificeren met die Partij. Met mij zijn er
vermoedelijk veel meer mensen die de Partij niet meer herkennen, en dus,
volgens de criticasters, achter zijn gebleven. Ze begrijpen de Partij niet meer
en dat kun je natuurlijk met grootste gemak ook omdraaien en zeg ik dat de
Partij zichzelf niet meer is. Dat kan ik ook makkelijk beweren, zoals ik al
vaak heb gedaan, want de verkiezingen hebben dat uitgewezen. Er zijn heel veel
kiezers die de Partij niet meer herkennen, is het dan alleen mijn visie op de
Partij die maakt dat ik me vaak niet thuis bij de denkbeelden? Waarom dan toch
nog bij die club? Waarschijnlijk worstel ik in dat op
zicht met een soort gevoel van solidariteit; naar de lieve mensen die mij groot
gebracht hebben met de denkbeelden die bij die Partij hoorden en zich daar,
bijna, een leven lang voor ingezet hebben. Om dat te ontgroeien, en ik hoor dat
bij meer mensen die in een zelfde positie verkeren, is moeilijk en geeft mijn
geweten veel werk. Dan is er ook nog het andere dat er niet is. Buiten de
Partij is er geen andere partij waarvan ik denk, dat past goed. Niet bij Groen
Links en ook niet bij de SP, zeker niet de SP. Alleen al vanwege de partijstructuur
en Groen Links is voor mij te elitair en in de sociaal economische paragraaf
veel te behoudend. Want dat we uit de pas geschoten zijn mag duidelijk op dat
punt. Als zelfs een man als Rutte de werkgevers gaat oproepen om de lonen te
verhogen weet je als land, als werknemer en als mens dat je bij de neus genomen
bent. Er durven nog steeds werkgevers en zelfs politici te beweren dat we de
crisis maar net te boven zijn. Als Rutte een vent was had hij, als een van de
grootste werkgevers van Nederland de hand in eigen boezem gestoken en al die
ambtenaren en de werkers in de semi publieke sector een vorstelijke
loonsverhoging gegeven. Helaas gaat dat niet door want de werkgevers (
diezelfde die geen loonsverhogingen betalen) hoeven veel minder dividendbelasting
te betalen, kosten jaarlijks ongeveer 1,4 miljard Euro. Lekker belangrijk.
