4 Kerstdagen

We zijn gearriveerd op de 24e december 2017 en dit is een zondag. de komende dagen raken we vast nog wel een aantal keren in de knoop met de dagen want dit is de eerste van 4 Kerstdagen. Al jaren is het de gewoonte om 27 december te bombarderen tot 3e Kerstdag, iedereen weet dan welke dag je bedoelt. Nu hebben we de situatie die eens in de zoveel jaren voorkomt dat de 24e december de eerste dag is van het kerstweekend; 24, 25, 26 en 27 december zijn daarmee de dagen van de kerst dit jaar. In vroeger dagen was de kerst, met vier dagen een ramp maar tegenwoordig is dat nauwelijks meer een bezwaar noemen hoewel daar wel verschillend over gedacht wordt. De zaterdag voor een dergelijk weekend, bijvoorbeeld zo’n veertig jaar terug, was rampzalig geweest. In die dagen brak er bijna paniek uit want je moest voor tenminste drie dagen eten in huis hebben, inclusief het eten voor het kerstdiner. een kerstdiner wat bij ons thuis steevast de eerste kerstdag werd gevierd want de tweede kerstdag gingen we naar het “Noorden”. Op die dag was mijn opoe jarig en dus gingen we in de Opel Rekord pll ( op de foto rechts nog net een stukje te zien) waarvan zowel de verwarming als de fan geen succes leken te zijn. Met vijf man erin was het een constant gevecht tegen de condens aan de binnenkant van de autoruiten. Eenmaal in de Symca 1000 werd het er niet beter op. Bovendien moesten we vanaf Coevorden een, nu toeristische, route volgen door de dorpen van de Oost Drenthe tot bij Emmen, dan Emmen door en een route die via Klijndijk en Valthe ons bracht waar we zijn moesten; Valthermond. Een veen-koloniaal dorp van ongeveer 10 kilometer lengte en waar halverwege we een dwarsweg in moesten om van  

het Zuiderdiep op het Noorderdiep te komen alwaar de finish lag van de reis. Maar daarbinnen was het wel lekker warm en de geur van de tussen de middag te nuttigen soep kwam je al tegemoet. Vlug wat te drinken en een stukje taart en dan naar familie in de buurt. Belangrijk omdat ze daar een kerstboom hadden met lampjes, en niet zo maar (elektrische) lampjes maar gekleurde. Dat was in een periode dat bij ons thuis de echte kaarsjes in de boom 1 of 2 werden aangestoken, met een emmer water ernaast, we mochten ook niet bewegen door de angst voor brand, Maar goed,in de tussentijd, daar in Noord-Oost Drenthe keek ik in de late middag circus Billy Smart, met lekker eten, warmte, gezelligheid en de sfeer is geschetst waarom ik nog steeds gekleurde lampjes in de kerstboom mooi vind. Het is niets anders dan nostalgie, ik weet het en ik hou ervan.

1e Sneeuw

Inmiddels halfweg december ontvangen we de eerste sneeuw wat direct leidt tot chaos en frustratie. Nu zijn in de loop van de ochtend een aantal mensen en scholen zo wijs om iedereen op tijd naar huis te sturen zo hebben we wel een hitteprotocol en ontberen we een koudeprotocol. Een betere naam schiet me zo even niet in de gedachten maar de achtergrond van de gedachte mag duidelijk zijn. Vanochtend was er een commentaartje op tv waarin het klip en klaar duidelijk wordt; in het weekend is het sneeuwpret ( voor diegenen die vrij zijn uiteraard) en op de eerste werkdag van de week, maandag, heet het overlast. Dat geeft maar aan waar het verschil ligt. We sturen nu van alles en iedereen op pad in een situatie die je op zijn minst overlast kan noemen. Een situatie welke mensen echt in gevaar brengt om reden van school en productie.  Nu valt aan sommige activiteiten niet te ontkomen, het zou goed zijn als daarover eens afspraken komen want, zo weten we inmiddels, de weersituaties gaan steeds extremer worden. In een Calvinistisch land als Nederland moet alles maar gewoon doorgaan en dat is eigenlijk niet meer goed te praten. In het, uit de EU uittredende UK zijn de scholen gewoon dicht vanwege de (verwachte) sneeuwval. Dat lijkt me een goede afspraak. Dan gaan we in Nederland die rare codes ook een echte betekenis geven, code geel is voor scholen thuis blijven, als voorbeeld. Code oranje; alleen bepaald vervoer nog de weg op ( melkophalers, levensmiddelen en ander strikt noodzakelijk vervoer) en de rest is verplicht een dag thuis. Code rood; alleen nog hulpverleners op de weg, personeel voor (thuis)zorginstellingen, politie, brandweer en ik vergeet er vast een paar; het gaat maar even om het idee. Dat zou nog eens duidelijkheid creëren en nu alleen nog een goed naam voor het plan.  Mijn voorstel wordt het Siberië protocol, lekker duidelijk.

Klusje

Sinds dit voorjaar heb ik er een klusje bij, een vraag die via een omweg aan mij gericht werd. Nu was ik al langzaam begonnen met wat bestuurlijk-achtige dingen te doen. Dit was echt een bestuurlijke taak en die met zich mee bracht dat ik in het bestuur van een stichting kwam, voor mij ook nieuw. Met die stichting ben ik veel drukker geworden dan eerst voor mogelijk gehouden. Waar gezegd werd dat een uurtje of twee per week voldoende zou zijn kost het me zeker een uur, en soms veel meer, per dag. De stichting in ernstige staat van ontbinding, vrijwilligers weg of met onduidelijke motivering en dan blijf je achter met de mensen die wel gemotiveerd zijn, en die maken werk van hun stichting. Zo heel langzamerhand klimmen we uit een dal; zowel financieel als organisatorisch. Dan merk ik ook pas hoe behulpzaam het is als je over een groot netwerk beschikt, en mensen kan aanspreken om dingen uit te voeren voor de stichting. Dan is er nog een ander fenomeen wat ik niet onbesproken kan laten; de gemeente is voor een groot deel, verplicht, financier van de stichting. Nu waait er in Den Haag een liberale wind die zegt dat groter beter en efficiënter is en dus moesten er stichtingen samen gaan of samen gaan werken.  Nu is dat in een wat meer oudere mannenwereld geen sinecure want door de wol geverfd weten we allemaal beter. De eerder bedoelde inkrimping van het aantal stichtingen is voorlopig van de baan. Het lijkt er zelfs op dat we stichting moeten continueren in een afgeslankte vorm waarbij vooral de lokale journalistiek een zware rol krijgt. Hoe dat gaat uitpakken is nog te onzeker om iets over te zeggen maar het spoort vooralsnog niet met het beeld zoals dat ontstaan is in de diverse gemeenten. Voor onszelf; we gaan ons best om een op de toekomst voorbereide organisatie neer te zetten. Een stichting die een taak moet gaan vervullen die anderen laten liggen. Hoogdravend wordt wel gezegd dat we een waarborg en waakhond moeten gaan vormen voor de lokale democratie bij gebrek aan anderen. Welke stichting bedoel ik toch? Een stichting met een inhoud waar ik totaal geen verstand van heb. Stichting RTV Veluwezoom in de gemeente Brummen, voorbereid op de toekomst.

Partij?

Nu en dan mis ik het wel, even zo de dingen van me afschrijven. Natuurlijk kan ik ook een dagboek beginnen want ik heb er nooit een gehad. Dat dan weer niet terwijl je daar meer in kan schrijven dan ik op dit podium. Hier moet je altijd schrijven met in je achterhoofd; kan dat wel in de openbaarheid. Of het nu om de politiek gaat of om meer persoonlijke dingen, altijd die afweging. De wereld gaat verder en wacht niet af tot ik eindelijk een beslissing heb genomen. Of ik zal schrijven over die man met het rare haar in de USA, over de man met het rare haar in Nederland die onverwacht veel concurrentie oploopt uit de zelfde rechtse hoek. Natuurlijk schrijf ik ook graag over de lokale politiek en die wordt in de komende periode wat dringender want we gaan weer richting gemeenteraadsverkiezingen. Moet ik nu de afweging maken of ik er wel of niet over schrijf en wat dan? Over mijn eigen club die eerder al eens herkende dat ik met bijna niet meer kan identificeren met die Partij. Met mij zijn er vermoedelijk veel meer mensen die de Partij niet meer herkennen, en dus, volgens de criticasters, achter zijn gebleven. Ze begrijpen de Partij niet meer en dat kun je natuurlijk met grootste gemak ook omdraaien en zeg ik dat de Partij zichzelf niet meer is. Dat kan ik ook makkelijk beweren, zoals ik al vaak heb gedaan, want de verkiezingen hebben dat uitgewezen. Er zijn heel veel kiezers die de Partij niet meer herkennen, is het dan alleen mijn visie op de Partij die maakt dat ik me vaak niet thuis bij de denkbeelden? Waarom dan toch nog bij die club? Waarschijnlijk worstel ik in dat op zicht met een soort gevoel van solidariteit; naar de lieve mensen die mij groot gebracht hebben met de denkbeelden die bij die Partij hoorden en zich daar, bijna, een leven lang voor ingezet hebben. Om dat te ontgroeien, en ik hoor dat bij meer mensen die in een zelfde positie verkeren, is moeilijk en geeft mijn geweten veel werk. Dan is er ook nog het andere dat er niet is. Buiten de Partij is er geen andere partij waarvan ik denk, dat past goed. Niet bij Groen Links en ook niet bij de SP, zeker niet de SP. Alleen al vanwege de partijstructuur en Groen Links is voor mij te elitair en in de sociaal economische paragraaf veel te behoudend. Want dat we uit de pas geschoten zijn mag duidelijk op dat punt. Als zelfs een man als Rutte de werkgevers gaat oproepen om de lonen te verhogen weet je als land, als werknemer en als mens dat je bij de neus genomen bent. Er durven nog steeds werkgevers en zelfs politici te beweren dat we de crisis maar net te boven zijn. Als Rutte een vent was had hij, als een van de grootste werkgevers van Nederland de hand in eigen boezem gestoken en al die ambtenaren en de werkers in de semi publieke sector een vorstelijke loonsverhoging gegeven. Helaas gaat dat niet door want de werkgevers ( diezelfde die geen loonsverhogingen betalen) hoeven veel minder dividendbelasting te betalen, kosten jaarlijks ongeveer 1,4 miljard Euro. Lekker belangrijk.

Gereguleerde chaos

Het is een druk bestaan zo nu en dan. Je probeert op allerlei invloeden grip te hebben, te houden of te krijgen. Soms gaat dat goed en soms lukt het een stuk minder. "Chaos theorie is de leer die gaat zoeken naar de logica en systemen in een schijnbaar volledig chaotische wereld. Zelfs de grootste wanorde in het universum is gebonden aan regels. Zodoende is het enkel nodig om deze wetmatigheden van wanorde te gaan vastleggen en onderzoeken". Niet door mij bedacht en uitgevonden maar wel in dagen dat het weer eens de spuigaten uitloopt een mooie gedachte. Alles wat chaos lijkt heeft toch nog een zekere wetmatigheid in zich. Schiet je er iets mee op in die situaties? Nou meestal niet maar een andere uitleg die ik voor het gemak maar link aan de chaostheorie is de uitspraak dat het altijd weer 12u wordt. Met andere woorden; rustig blijven en al is de situatie nog zo onoverzichtelijk; het wordt weer 12u; dat is een geruststellende gedachte. Gisteren was zo'n dag die op zich wel kalm leek te gaan verlopen, wel wat druk met afspraken die in elkaar overliepen maar nog net te doen. Een klein steentje in de kalme vijver maakte een kolkende rivier van het eerst zo rustige water. Een, in feite kleine wijziging van het avondprogramma, zorgde bij anderen voor een reactie die direct overging in een mailbombardement, over en weer en heen en weer, die bijna niet meer te volgen was. Eindconclusie was uiteindelijk dat het hele avondprogramma niet door ging en verplaatst is naar een ander moment. Klein feitje met "grote" gevolgen. Terecht hoor, daar niet van maar toch wonderlijk dat de drukke dag eindigde in een rustige familieavond.

Vakantie?

Een paar weken geleden was het eind van onze vakantie en het vakantiegevoel is inmiddels ver passé. Midden in het geweld van vergaderingen en werk belandt begin zich een lichte vermoeidheid al te bemerken. Het kostte me altijd al moeite om weer op gang te komen na een grote vakantie en dit jaar is er geen uitzondering op. Op een aantal fronten is alweer de maximale prestatie vereist en ik probeer daaraan te voldoen. Nu is het vandaag een verregende eerste dag van het eerste vrije weekend na de vakantie en het leek me tijd om eens even bij te praten over een paar dingen. Het kabinet is er nog steeds niet, dat hangt in de lucht maar de definitieve klap komt niet voor Prinsjesdag op 19 september. De proefballonnen beginnen wel op gang te komen; het eigen risico voor de zorg gaat omhoog evenals de premie voor de verplichte verzekering die je nog maar bij drie grote maatschappijen kan afsluiten ( hoezo marktwerking). CDA en CU hadden beloofd dat de eigen risico naar beneden zou gaan maar de VVD vermorzelaar ( neo-liberale redeneringen) is al aan het werk want er is natuurlijk allang gerekend met dat geld en dan moet er ergens anders geld worden gevonden. Reken dus maar op stevige verhogingen de komende jaren want hier blijft het niet bij. Het grappige is de redenatie waarom het eigen risico omhoog moet; een reden is dat de salarissen in de zorg ( eindelijk) een heel klein beetje gestegen zijn en er achterstallige onregelmatigheidstoeslag moest worden uitgekeerd, iets waar ze recht op hadden maar nu via de rechter alsnog uitgekeerd krijgen. Dat voordeeltje kunnen onze verpleegkundigen, ziekenverzorgenden etc. dan mooi weer via de achterdeur inleveren, via een verhoging van het eigen risico en de loonheffing op overwerk. Te simpel geredeneerd; jawel; natuurlijk zitten er meer, hier onbelichte, kanten aan het eigen risico maar het gevoel wordt er niet anders van. Tegelijk is voor dat beetje salarisverhoging wel weer veel ( veel te veel) ingeleverd aan verlofdagen. Nog meer proefballonnen zijn dat het nieuwe kabinet af wil van het referendum en liever een gekozen burgemeester heeft; ik moet er niet aan denken. Dat referendum mag er voor mij uit hoor maar een gekozen burgemeester lijkt me ook weer helemaal niets. Nog een politieke figuur ( met verkiezingen programma etc wordt een tandeloze tijger, niet doen) erbij in het politieke landschap gaat de boel niet verbeteren. Vermoedelijk loopt de formatie stuk op een aantal thema's die je geen vrije kan en wil maken en mocht er toch een kabinet van komen is het geen lang leven beschoren. Jaartje hooguit want die andere partijen zullen de VVD retoriek, die ik eerder maar als vermorzelaar aanduidde niet erg lang willen verdragen anders gaan ze zelf onderuit.

Vakantie

Het begint tegen de vakantie te lopen. In je hoofd ben je er langer mee bezig maar ineens, in mijn geval een paar dagen voor het zover is, ben je moe. Ineens wordt het allemaal teveel, eigenlijk kan er niets bij. Het is genoeg. Als ik nu pas eind augustus in plaats van eind juli vakantie zou krijgen was ik pas tegen die tijd erg moe. Een wonderlijk fenomeen is dat toch, afgebrand zijn en voelen als het kan. Ook niet eerde of later. Deze week is het dus zover en aan wie het maar weten wilde heb ik laten weten dat de stekkers eruit gaan. Op 29 juli en drie weken erna zijn we niet meer te bereiken. Af en uit is het dan. Tot over een paar weken want van Bloggen kan toch al niet zoveel maar nu zeker drie weken niet.

Oren

Het begin van de zomer was geen beste; van alles en toch niets ernstigs. Dat is nog maar weer gelukkig. Beter dan die jongens die gisteren in de Tour de France onderuit gingen en voorlopig onderuit blijven, dan praat je wel anders, zo is mijn inschatting. Je eigen leed en dat van de andere, en dan met elkaar vergelijken. Ik heb een gat in mijn knie, dat is erg; nou die andere had gelukkig een gat in zijn arm, dat is pas erg. Zo vergelijken we dat snel met een ander. Ik mag niet klagen want Mientje twee huizen verderop heeft, en dan komt er wat. Ondertussen kan je jezelf evengoed knap beroerd en vervelend voelen en de laatste week; vooral pijn hebben. Toch weer veel pijn, iets dat ik zo graag wil vermijden. Ja, vele anderen ook met mij dat begrijp ik wel maar deze pijn deed mij denken aan de dagen van weleer. Pijn in je oren hebben; althans, zo bleek, het gevoel van pijn in de oren. De pijn komt ergens anders vandaan, maar waar?. Een vorige keer heb ik me uitgebreid voor een oor laten behandelen en bleek het toch een kaakholte te zijn die via een wortelkanaalbehandeling genezen werd. Op de een of andere manier voel ik dat niet, en ik zeg het vaak genoeg dat ik zelf de slechtste gids in mijn eigen lijf ben. Dat gevoel van pijn in de oren waar ik in mijn jonge jaren vaker last van heb gehad. Niet mogen zwemmen vanwege de oren. In de nacht op omdat het zo klopte en zeer deed. Warme olie in het oor en een watje erin wat heel soms wel hielp. Alle huismiddeltjes werden uit geprobeerd om maar van die vervelende pijn af te komen. En dan zo, als bij toverslag was het meestal weer weg, jou achter latend met de grote zorg dat het niet weer zou komen. Ineens was ik vijftig jaar terug deze week, in de hoop dat de oorpijn mij weer zou verlaten als bij toverslag, hetgeen natuurlijk niet gebeurde. Er was zwaar chemisch geschut voor nodig om de oorpijn, die geen oorpijn was, te onderdrukken. Uiteindelijk heeft het zich gewonnen gegeven maar blijf toch achter met die vrees dat het ineens er weer is. Net als vijftig jaar geleden.

Gewoon

Al weer even geleden mijn gal gespuugd over voetbalclubs en omdat het gelukkig nu even rustig is op dat gebied. Geen gal spugen hierover. Zelfs over Trump, een geliefd onderwerp het laatste half jaar, geen gal want we beginnen eraan te wennen. Aan het geblaaskaak van de man lig ik al niet meer wakker en ook over zijn manier van handel(en) geen woord meer. Het wordt, erg genoeg, gewoon. Aan alles wen je en ook aan dit type mensen, goed of niet goed, op den duur wordt het gewoon. De laatste tijd, door toeval, een paar keer weer gepraat met verschillende mensen over Zwitserland. Het land waar we ooit gewoond hebben en hoewel die periode fors terug ligt, en er hopelijk toch veel verandert is, blijft de omgeving prachtig. Daaraan is hopelijk niet veel verandert. Het zicht op de bergrug in de Jura, vanuit ons appartement op de 5e verdieping, was/is echt prachtig en als je het onweer vanuit Frankrijk op je af zag komen was er geen mooiere plek ter wereld dan ons balkon. Buitengewoon mooi gezicht om al die vorken van de lichtflitsen alle kanten op te zien schieten. Het uitzicht was bij mooi weer ook buitengewoon en toch, na een tijdje werd het gewoon. Wat dat is in de menselijke geest weet ik niet maar het zal te maken hebben met het aanpassingsvermogen. Als je dagelijkse dingen altijd als bijzonder blijft waarderen dan wordt het leven te lastig. Het moet op een gegeven moment weer gewoon worden. Terwijl we een beetje hekel hebben aan gewoon en zeker als je voor gewoon versleten wordt. Niet dat ik daar veel last van heb. Voor gewoon wordt ik niet snel versleten en zeker niet na vandaag waar ik, via collega Karin, van familie van een cliënt een enorme veer in mijn achterste gestoken krijg. Dat voelt dan niet meer als gewoon en voorlopig kan ik het daar mee doen. Niet dat ik er, voor mijn gevoel veel bijzonders heb gedaan maar voor die familie was het blijkbaar meer dan gewoon. Daarmee wil ik maar zeggen dat; hoe gewoon mijn werk ook is, door "gewoon" te blijven kan je toch een verschil maken.

Failliete club kampioen.

Vanavond het grootste deel van het voetbal gezien om de cup met de grote oren. Weer eens een avondje enorm zitten ergeren aan alles en iedereen. Aan de commentator, wat niet nieuw is, maar toch leek het of ik baar een andere wedstrijd zat te kijken. Eerste doelpunt, duidelijk van richting verandert door Bonucci, wordt becommentarieerd als een zuiver ingeschoten doelpunt van die meest over het paard getilde mannetje van Real. Tweede doelpunt, van afstand geschoten en zit alleen omdat de bal van richting wordt verandert door een speler van Juventus. Twee maal pech dus maar wat een overwicht voor Real, zo luidt het commentaar. Geen woord ook over de beroerde leiding waardoor, wat mij betreft, na 60 minuten nog 8 spelers van Real op het veld hadden gestaan. Wat een vuile overtredingen werden er gemaakt door o.a. Marchello. Vervolgens wordt een speler van Juve eraf gestuurd na een enorm theater van Ramos. Die moest nog maar een keer tegen NL spelen ( 5 - 0) wat een lol toen.

Een ergerlijke wedstrijd dus, 1e helft ging nog maar daarna knudde en voor tijd weg geschakeld voordat ik nog last krijg van hoge bloeddruk. Dan heb ik het nog niet eens over Real gehad, een club die ze voor mij direct failliet mogen verklaren met een €1/2 miljard schuld, schandalig. Voorlopig weer meer dan genoeg voetbal gezien, augustus maar weer verder ergeren, het is even genoeg. 

Moordend

Vandaag wordt het weer heet; gisteren werd gemeld dat het wel 36 graden kon worden op bepaalde plekken, een bijna moordende hitte dus. Nu weet u wel dat ik daar niet op zit te wachten. Gisteren was het nog aangenaam weer en tot een uur of elf in de avond buiten gezeten in Rheden waar onze oudste haar verjaardag vierde. Heerlijke avond, veel gelachen en genoten en daar gaat het toch om in het leven. Genieten van elke dag al valt dat niet altijd mee. Dat hoor je mensen weleens zeggen die iets ergs hebben mee gemaakt; mijn leven is opnieuw begonnen, ik ben opnieuw geboren of dat soort uitspraken. Bijzonder is dat en voor hun is, zo verklaren ze dan, elke dag is bijzonder. Nu ben ik zeker niet degene die dat tegenspreekt maar volgens mij blijven er gewone dagen en bijzondere dagen die niets met te maken hebben met wat in een leven achter je ligt. Een heerlijke avond dus in het gezelschap van onze spruiten, onze kleine spruiten en dat was feest. En lekker dus qua weer, en dat het vandaag 30 of meer wordt is voor mij geen feest. Het lijkt wel alsof ik er steeds minder mee heb, de extremen in het weer. Vroeger vond ik het ook heerlijk als het erg koud was en minus 20 was een feestje, plus dertig ook geen probleem. Nu begint dat toch anders te worden en zitten we meestal binnen als de temperatuur boven de dertig stijgt, of in de auto met de airco aan. Nog meer bewondering dus voor alle sporters die, zoals de wielrenners in Italië, ook tekens met dit soort hoge temperaturen hun prestatie leveren. En dat is natuurlijk wel fijn dat het hier ook zo heet is want ik kan zonder schroom of schaamte de televisie aanzetten en lekker kijk naar de prestaties van Mollema, Kruiswijk en Dumoulin. Dan is er vanmiddag ook nog de kwalificatie in Monaco voor de F1. Beetje minder punt is dat ik morgenochtend en morgenavond moet werken. Niet dat ik een hekel aan werken heb maar in deze hitte doe ik het liever rustig aan dus we zullen zien hoe we erdoor komen. Met veel drinken en rustpauzes waar dat kan denk ik zo. Dat is morgen, eerst door de dag van vandaag heen zien te komen.

Steve

Er wordt in de pers gemeld dat hij niet meer is, dood gevonden in zijn studio in het Olympisch centrum in Lake Placid. Steve Holcomb is zijn naam. Waarschijnlijk zegt het u weinig want hij komt voort uit een sport die hier maar incidenteel op televisie is. In tegenstelling tot nog een paar andere rare mensen zoals ik zelf kijkt de Nederlander alleen graag naar sporten waarin we succesvol zijn en die mondiaal iets betekenen. Dat was de sport die Steve beoefende niet maar ik hou wel van die sport, snelheid samen met durf en techniek. En of deze sport nu Skeleton, rodelen of Bobsleeën heet, ik kijk er heel graag naar als mensen heel gedurfd een ijskanaal naar beneden gaan met een enorme snelheid die soms oploopt tot ruim over de 140 km/h. Met gevaar voor eigen leven want nu en dan gaan er letterlijk mensen naar de eeuwige jachtvelden. Er zijn in de laatste twintig jaar meer mensen op de mondiale bobslee-banen van ons heen gegaan dan op de circuits van de Formule 1. Niet dat het iets is om trots op te zijn maar het geeft het gevaar van deze sport(en) aan. Hij was er meester in, Steve; in het gaan met de twee- en de viermans-bobslee. Een bijzondere man die voor mij in de categorie anti-helden past. Iemand die er niet uitziet als een bobslee-piloot ( ja, zo heten ze) maar meer een Michelin-mannetje met mijn figuur en u weet dat die er weinig sportief uitziet. Deze sporten volg ik, net als duizenden Nederlanders op televisie bij onze buren afwisselend op de ARD en het weekend erop heeft het ZDF de rechten op de Sportschau met alle wintersport. Naast de mondiale ijskanalen probeer ik dan ook nog de Super G's en de afdalingen, als het maar snel is, te volgen via de eerder genoemde zenders. Het enige is dan dat je het commentaar erbij moet nemen en dat is, net als Nederland, nogal chauvinistisch van aard wat ik ze niet kwalijk neem maar soms wel hinderlijk is. Steve is dus niet meer en dat is een verlies voor de "Bobgemeinde" weet mijn Duitse lijfblad, de Faz, ( http://www.faz.net/aktuell/sport/wintersport/bob-olympiasieger-steven-holcomb-mit-37-tot-aufgefunden-15004071.html) te meldden en dat ben ik met het blad eens. Steve Holcomb was een bijzondere man die enorme prestaties heeft weten te bereiken, met of ondanks zijn lijf, daar ben ik niet uit. Maar wel een antiheld in de categorie sport zoals je had met Ivan Lendl; antiheld wat mij betreft maar erg goed in zijn sport. In de muziek vind ik momenteel Ed Sheeran een antiheld; hij is niet een afbeelding van een Griekse God maar zijn muziek maakt een hoop goed. Steve Holcomb is 37 geworden en was een man die al langere tijd leed aan depressies, voor mij was hij in de bobsport dan wel een antiheld maar vooral een super Bobber. RIP Steve

Mooie Dag

We zijn vandaag de hort op geweest, vroeger noemde ik dat wel in het autootje maar de auto is verandert en ook de bestemmingen zijn gewijzigd. Waar de diesel, zo leek het, wel oneindig veel kilometers kon maken is dat met een benzineauto toch net weer anders. Dat verandert mijn gedrag in ieder geval en leidde er ook toe dat we vandaag ergens naar toe gereden zijn en daar ongeveer de dag hebben doorgebracht. Op een prachtige plek aan de kust van de voormalige Zuiderzee wat vooral te merken is aan de constante wind, aan het water dus. Dat was op zich lekker want vandaag zo ongeveer 20 graden en dan een windje is wel lekker eigenlijk. Alleen onze Ülli had het alweer bijna warm en ook omdat het andere Klinkertje nu en dan even weg liep van de plek maakt dat hij soms wat onrustig werd. "De opdracht" van vandaag was het spotten van de Blauwborst, een prachtig vogeltje en ondanks de heerlijke omstandigheden niet gezien wat eigenlijk, als je het al zo wil stellen, het enige minpuntje van de dag is. Er is van alles gespot en het andere Klinkertje heeft een prachtige foto van een Rietzanger gemaakt, in beide opzichten een plaatje ( mooie vogel en mooie foto) Zelf heb ik heerlijk gezeten op een dijk met uitzicht op het water waar behalve vogels ook nog vogels van een ander soort te zien waren. In de richting van de polder is een vaargeul. Daar was een drukte van belang met boten ( motorboten, zeiljachten, etc, ook wel "de vloot van zwart geld") en ook beroepsvaart, de hele dag ging het eigenlijk door. Aan de andere kant van de dijk is een polder die bijna geheel van Staatsbosbeheer is en wat een waar paradijs voor allerlei weide- en watervogels is. Door die polder loopt een smalle weg die voert naar onze bestemming. Het is een dynamisch punt om te zitten, ook weer niet zo gek ver van huis en met het lekkere weer van vandaag hebben we een schitterende dag gehad.

PRK ( Peoples Republic of Korea)

De weken vliegen voorbij en zo zijn we alweer bijna in mei beland. Dat schijnt ook zo te zijn dat naarmate je leeftijd hoger wordt de tijd als het ware gaat accelereren. de tijd gaat steeds sneller en jij steeds langzamer, zoiets. Een wonderlijk fenomeen natuurlijk dat er wel voor zorgt, in mijn geval, dat Pasen en Kerst steeds dichter bij elkaar komen te liggen, in je hoofd dan, want de minuut duurt nog steeds zestig seconden. Zo schoten er nu weer twee weken voorbij waarin ik geen kans heb gezien om even te Bloggen en dat vind ik zelf jammer en verloren tijd. In een wereld die zo in beweging is en die zo onder druk staat door de incidentenpolitiek van onze grote vriend aan de andere kant van de oceaan is toch genoeg te verhalen. We zijn nog nooit zo dicht bij een nucleaire oorlog geweest in 55 jaar, niet sinds de Cuba-crisis. We hebben inmiddels bijna de Korea-crisis die maakt dat er een gevoel opkomt die zich het best, voor mensen van mijn generatie, met het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Een onnavolgbaar gevoel van een dreiging die er wel en niet was. Nooit manifest maar altijd aanwezig, dat is denk ik de beste omschrijving. Manifest werd het pas toen we een keer, min of meer, verdwaalden in de uiteinden van het vroegere West-Duitsland. Daar was nog een stuk grens bewaard gebleven tussen de BRD en de DDR en maakten haarfijn duidelijk wat deze scheiding van denkbeelden in letterlijke zin betekende. Zo'n grens ligt er naar ik meen te weten ook tussen Noord- en Zuid Korea, en Trump wil een muur bouwen tussen de USA en Mexico waarvan we inmiddels weten dat het onmogelijk is, zowel in uitvoering als in financiering. Het is maar wat je wil nietwaar. Het is overigens wel diezelfde Trump die door zijn manier van doen de boel letterlijk op scherp zet. Nu is de man inmiddels 70 jaar en ik vraag me dan af of voor hem de tijd ook accelereert, of hij ook vind dat de tijd die hij heeft verdoet aan zijn politiek. Dat het America first is maar voor de Trump dynastie first. Eerder meldde ik al enige geruststelling te vinden in de geruststelling dat de schoonzoon, met een flinke vinger in de pap, oorspronkelijk democraat van huis uit is. Dat deze man ( Jared Kushner) op de rem moet trappen op het moment dat het erop aankomt lijkt me evident. In ieder geval beter dan die rare Bannon, gewoon niet goed snik. De schoonzoon dus, familie is hij en dat schijnt de achilleshiel van Donald te zijn. Het is ook een soort van verontwaardigde ophef geweest in die familie over foto's van kinderen die getroffen waren door de gifgasaanval in Syrië. Een gifgasaanval waar we overigens niets meer van horen. In de zin van, was het een gifgasaanval of niet, dat zou nog uitgezocht worden, misschien heb ik het gemist of er was geen nieuws te melden. Die foto's van die gifgasaanval waren de oorzaak van ophef in de familie en de reactie van Trump hierop die wel raketten stuurt maar niet nadenkt over wat hierop moet volgen. Dat gebeurt dus ook niet, geen vervolg, een solo actie van de president op gevoel. Nu zitten we inmiddels in een precaire situatie met Noord-Korea en dat is dus mijn grote angst, de impulsiviteit die blijkbaar ook door de schoonzoon van Trump niet te beteugelen is, doodeng gewoon. Net zo bang als in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, nee dat niet, maar dat heeft, denk ik, te maken met tijd die accelereert. Geen angst voor mezelf maar wel voor allen die me lief zijn, dat is een andere angst. Ook een angst die ik natuurlijk niet meer herken van de angsten uit de vorige eeuw. Maar wel een angst waar we wakker van zouden moeten liggen. Een beetje sombere Blog maar ik kan niet anders dan een interpretatie geven van de feiten zoals ze nu voor ons liggen, ik wens ons de komende tijd veel sterkte toe.

Ouderwets lekker

Het is een vrije zondagochtend en dat is lekker. Bovendien is het nog lekker weer en gaan we lekker onze eigen gang. We hebben, het andere Klinkertje en ik, zo onze bezigheden en interesses. Op het moment van schrijven is et de adrenaline een beetje gezakt na een machtige race van onze Belgische Nederlander in de Formule 1 die werkelijk weer een briljant, en in de slotfase uitermate, spannende race heeft afgeleverd. Eindscore is een plaats drie na een start van plaats 16. Het was enerverend en mooi om te zien wat deze jongeman kan met die auto. Hij is al een grote maar wordt nog veel groter, wat een gast. Wordt hij na afloop gefeliciteerd met zijn 3e plaats en waar anderen compleet uit hun dak gaan zegt hij redelijk onderkoeld richting de race-engineer; Thank You. Bijna lachwekkend was het en het toont de brille van deze Verstappen. En Ajax heeft gisteren gewonnen dus gaan we rustig afwachten wat Feijenoord er tegenover stelt. Ook spannend maar dan anders.

Deze zondagochtend is op vele manieren merkwaardig want waar we jaren achtereen op bezoek gingen bij, eerst mijn ouders, en vervolgens bij ma, zijn de zondagochtenden nu meestal ongestructureerd. we zien wel wat er gebeurd. Nadat ik weer een beetje meer in het openbare leven stap merk ik wel dat de vrije tijd weer een beetje meer structuur verlangd. Zo ga ik, nadat ik dit geschreven heb, voor het eerst sinds jaren studeren op stukken voor een vergadering die deze week gaat volgen. dat moet ik nu doen want door werk en een andere vergadering kom ik er anders niet meer aan toe. Dat kunnen we niet hebben natuurlijk. Niets zo vervelend als onvoorbereide mensen die aan een vergadertafel gaan zitten en dan vervolgens ook gewoon meedoen alsof ze de stukken hebben doorgenomen. Die slaan dan de plank mis en dat is jammer en niet nodig. Gewoon even je voorbereiding doen, je vragen of opmerkingen op het goede moment paraat hebben. Nu ben ik de ene vergadering zelf de voorzitter en dan is het makkelijker te sturen maar de andere vergadering zit ik voor het eerst aan, ben benieuwd. Daar vind ik nu wel weer mijn uitdaging in, eindelijk weer. Na drie jaar "stil zitten" werd het tijd om weer eens wat te doen op het bestuurlijke vlak en toen die bal eenmaal ging rollen volgde het een op het ander, ouderwets lekker zou ik bijna zeggen. Nu maar een paar keer nee gezegd tegen vragen want zelfs mijn tijd is beperkt. 

Ook om te schrijven want met Trump op de troon van de wereld is het elke dag wel bal en de Republikeinse partij bewijst zichzelf geen dienst door zelf te draaien en te keren om hun zin te krijgen. Zo werden deze week de regels omtrent de keuzes en het kiezen voor een opperrechter even weggezet om voor die kandidaat de weg vrij te maken, anders was het niet gelukt. Nu is de man in kwestie al een paar maal voor het juridische systeem opgekomen na de aanvallen van Trump dus wellicht hebben ze met de man wel een paard van Troje binnen gehaald. En dat is alleen nog maar een beginnetje als je het over Donald wil hebben want de kranten en Twitter staan er vol van wat en wie de man nu weer heeft beledigd, en dat soms zonder het zelf te weten. Nu heeft hij zijn populariteit opgekrikt door kruisraketten op Syrië af te laten vuren maar de manier waarop ook dat weer ging. In 48uur een draai van 180 graden gemaakt. Dat is het meest angstige scenario voor de hele wereld, de volstrekte onbetrouwbaarheid van deze man die leeft van zijn eigen narcisme en volkomen platte ideeën, er zit absoluut geen diepgang in, nee Donald; er zit geen diepgang in. Alleen volledig uit controle zijnde emoties regeren de wereld, dat is nog eens Trumpiaans. Als Wijffels, die ik altijd hoog had zitten, een beetje Trumpiaans denken, in de VN van deze week, gaat zitten goedkeuren ben ik weg, doei.

Vroeger was alles beter

Tijdens, de voor mijn Partij, desastreus verlopen verkiezingen, zijn het andere Klinkertje en ik, met de kleinzonen een stukje gaan wandelen in de Eerbeekse bossen. Mooi weer en wat hindert ons tenslotte, nou niets. Die verkiezingen waren bijzonder want blijdschap over het feit dat die andere Geert het niet voor elkaar kreeg om groter te worden dan anderen. In dit geval de VVD maar dat had ook nog maar zo een andere Partij kunnen zijn want niets is zo toevallig gegaan als dat. Mijn Partij kreeg een enorme dreun waarvan het nog jaren zal moeten herstellen. Daarvoor zijn in mijn optiek een paar dingen nodig; de Partij moet meer dan haar excuses aanbieden voor de, voorlopig,laatste periode dat ze geregeerd hebben. Alle maatregelen die door, en ook namens de partij zijn genomen zijn, door de bank genomen, precies die maatregelen die men niet wenste toen nog grote groepen op de partij stemden. Die strijd, tussen VVD en PvdA, van vier en een half jaar terug was er niet zo maar. Ja er was een crisis en nee mensen wilden niet de oplossingen van de VVD, dat was de reden om op de PvdA te stemmen. Het kon niet anders is ook een veel gehoord excuus om toch maar een kabinet met de VVD te vormen en dat is natuurlijk nog grotere kolder. Samson heeft later eens vertelt dat hij tijdens de verkiezingsavond al van Kok te horen had gekregen dat hij niets anders kon dan regeren met de VVD. Dat gaat dan niet vriendelijk maar op een dwingende, en geen weerwoord wensende toon. Dat de heer Kok en de heer Bos in zijn kielzog zoveel invloed hadden en hebben binnen de PvdA is ronduit choquerend. Maar we zijn toch democratisch en dus moet uiteindelijk het congres opgezocht worden waar de leden eigenlijk, na wat mopperen, niets anders dan ja en ja kunnen zeggen. Dat is democratie die wat mij betreft, niet zo zou mogen heten. Dat is een vorm van autocratie, uitgevoerd door een netwerkje van wat bij het CDA mastodonten heet. Geen politieke verantwoordelijkheid hebben zich wel daar mee bemoeien. Dat moest wel fout gaan en dat deed het dus ook. De VVD verloor wat maar niet veel en de PvdA is weg. De VVD agenda uitgevoerd en dan raar kijken dat de kiezer dat afstraft die het omgekeerde had verwacht en daarom op je stemde. Hier is meer nodig dan wonden likken; hier moet geopereerd worden, er moet het nodige weg gesneden en de partij moet zijn oorsprong weer vinden. We zijn een arbeiderspartij die de kiezer niets anders te bieden heeft dan yuppie-achtige hoog intellectuelen die het niet weten. Het ook niet kunnen weten want zij hebben zelden tot nooit in een achterstandspositie verkeerd , en anders kortdurend. Die de achterban, de arbeider, volledig kwijt zijn geraakt. Het kan verkeren.
Aan het wandelen dus door de Eerbeekse bossen en wel op een speciaal stukje waar ik mooie herinneringen aan heb en dat al zo lang zo enorm verwaarloosd erbij ligt. Het gebied rondom Kersten's molentje en voor degene die dat niet weten, op de Boshoffweg, van Eerbeek komende, voor het witte boswachtershuisje rechts het bos in. Je loopt lang een gegraven beek en na driehonderd meter komt er een soort van bruggetje bij een gemetselde trap. Overblijfsel uit vroeger jaren; ooit was het bedoelt om een papierfabriek, in de 18e eeuw, van schoon water te voorzien. Delen van het fabriekje zijn gebruikt door het Openluchtmuseum in Arnhem om hun papiermolen te laten draaien. Nou was vroeger alles beslist niet beter maar sommige dingen waren wel mooier want ik meen mij te kunnen herinneren dat deze beek ( de Gravinnebeek) nog stroomde en de sprengenkop nog open was. Dat het water dat er stroomde in de Eerbeekse beek uit kwam. Maar ja, herinneringen zijn niet altijd helemaal betrouwbaar maar in de tijd dat ik de avond4daagse meeliep kwamen we altijd door dit deel van het bos. En natuurlijk ook omdat we niet ver weg woonden zagen we deze waterval wel vaker. Vermoedelijk in begin jaren zeventig begon de bron op te drogen. Of werd er geen onderhoud gepleegd aan de sprengenkop waardoor hij ook droog komt te staan. Heerlijk wandelweer en dus langs Kersten's molentje, even bovenop kijken en tot mijn verbazing zie ik dat er een stuk met de hand is weg gegraven. Is iemand, of is een instantie, bezig om deze spreng met haar watervalletje weer waterdragend te maken? Er is verder niets te vinden aan informatieborden of anderszins wat het nog mysterieuzer maakt. Er is overigens helemaal geen aanduiding dat hier ooit ( bouw 1718) een papiermolen heeft gestaan. Een historisch belangrijke plek lijkt me maar goed. Het is misschien wel mogelijk om een wandeltocht van de sprengenkoppen tot aan de IJssel te realiseren waarin de historisch belangrijke plekken in Eerbeek mee genomen worden ( Kasteel Coldenhave, de plekken van de historische papiermolens, etc) en zo zet je Eerbeek ook op de kaart denk ik al wandelende met het andere Klinkertje en de kleinkinderen in dat bos. Vroeger was alles beter; ik moet er om lachen maar sommige zaken waren wel anders. Dan wordt ik uit mijn gedachten gehaald en er wordt opa Geert geroepen en ik moet komen kijken naar een boomstobbe die in de grond is gebleven maar helemaal uitgehold is geraakt. Dat is belangrijker dan al het andere, bezig met de kleinkinderen die nog niet weten dat vroeger alles niet beter maar wel anders was. Die nu wel lekker struinen door een bos waaraan veel mooie herinneringen kleven. Kleinkinderen die geen notie hebben van politiek en andere zaken die de volwassenen bezig houden en dat is maar goed ook. Lekker struinen, veel belangrijker.

Top Down

Het is deze keer erg moeilijk; een persoonlijke keus is het altijd op wie je gaat stemmen en wie vertrouw je de komende vier jaar het land toe. Nu willen ze ons allemaal best helpen met de keus, de hedendaagse politici. Van alle kanten krijgen we boodschappen op ons afgestuurd waar ze ons laten voorkomen dat ze praten namens Jan Modaal. Die haal ik maar eens even van stal want er is geen goede aanduiding meer van de gewone man, overigens ook een mooie aanduiding. Jan Modaal dus die bereikt moet worden maar dat lukt dan telkens niet goed. Jan Modaal begrijpt de boodschap niet of vat de boodschap anders op. De boodschappen zijn Top Down; wat men van boven denkt waar het volk behoefte aan heeft. Zo gaat het ook met het populisme, de boodschap wordt begrepen in hoe Jan Modaal het wil begrijpen, daarop zijn de teksten en uitspraken op ingericht. De boodschap achter de populist wordt niet begrepen en daarom was het kabinet Rutte l in de gedoogconstructie, weet u nog wel, het zo jammer dat die andere Geert niet in het kabinet getrokken is, dan was duidelijk geworden dat het een VVDer van topklasse is. Dat de boodschappen die hij uitzendt er allen maar voor dienen om meer macht naar zich toe te trekken. Hij gelooft niet in zijn eigen boodschap; denk er nog maar eens aan hoe snel hij de AOWers liet vallen bij de eerste besprekingen destijds.  Maar goed; laten we zeggen dat Jan Modaal kort van geheugen is en zich slechts een paar zaken herinnert. Het kwartje van Kok bijvoorbeeld is een item wat sommige mensen nog steeds bezig houdt omdat het een voorbeeld is van wat door politici beloofd wordt maar niet nagekomen. De boodschap was helder; er was geld nodig om de begroting rond te krijgen. De vraag was of het tijdelijk zou zijn, het volk heeft in de Top Down boodschap begrepen dat het tijdelijk was en Kok heeft dat waarschijnlijk nooit bedoelt maar om het gemor voor te zijn die kwestie in het midden gelaten. Nu lijkt alles anders en praten politici zich de blaren op de tong met "gewone mensen" maar ze vergeten steeds dat ze dat doen vanuit een bepaalde rol. Mensen houden daar in het boodschappen naar de "top" rekening mee. Als je in een financieel goede positie verkeerd luister je anders naar boodschappen van Jan Modaal en de gewone mensen dan wanneer dat niet zo is. Je hoort het wel maar begrijpt het en belangrijker nog, je voelt het niet ( meer). Je kan je inleven wat je wil maar die verbondenheid is weg zeg ik aan mijn Partij. Een samenwerking tussen arbeiders en mensen die meer geleerd hebben werd me een tijdje voor gehouden en ja dat was de basis. Die basis is compleet weg geslagen want het gehalte van mensen in een goede positie en mensen die dat niet zijn is volledig uit het lood. Dat begrijpen de mensen in een goede positie niet en daardoor begrijpen ze de Jan Modalen van deze wereld niet meer want er zijn toch zoveel banen bij en de economie draait als een tierelier, alleen de Jan Modalen van deze wereld voelen dat volledig aan zich voorbij gaan. En dan moeten we dus gaan kiezen, wie vertrouw je het land de komende vier jaar toe; hoe kom je door de mist van de Top Down boodschappen, hoe doe je dat. Daarop heb ik geen goed antwoord want behalve de inhoud laten we ons ook leiden door sympathieën. En natuurlijk als laatste laat je je leiden door je hart. En ik dan? Ik, de man die zegt dat hij de slechtste gids door zijn eigen lichaam is en dan moet ik me laten leiden door mijn hart. Tsja, het kan verkeren.

Plein of geen plein

Heb ik een weekje (7 dagen) welverdiende vakantie kan ik me toch nog opwinden over dingen die me eigenlijk niet meer aangaan. De zaken uit het verleden komen zo af en toe weer terug en dat prikt soms een beetje want ik ben niet meer politiek of bestuurlijk actief. Het gaat natuurlijk over Eerbeek, en u weet als oplettende lezer, dat ik dan extra oplettend ben. Op Twitter kom ik het bericht tegen dat Lokaal Belang Brummen een avond over de toekomst van Eerbeek gaat organiseren. Waarover die moet gaan wordt me niet duidelijk want volgende maand wordt de nieuwe ruimtelijk economische visie besproken. In een toelichting door de gemeente over die nieuwe ruimtelijke economische visie op Eerbeek staat opeens deze zinsnede; "Het bundelen van winkels in een kernwinkelgebied. Een uitgangspunt dat haar oorsprong kent uit de in 2009 vastgestelde structuurvisie voor Eerbeek, maar dat anno 2017 nog steeds actueel is". Kom nou zeg, een visie die acht jaar oud is, onder een heel ander gesternte tot stand is gekomen ( op papier althans), die daarna werd overgedragen aan een projectontwikkelaar; die visie is de basis voor een uitgangspunt in deze nieuwe visie? Dat lijkt me echt onbehoorlijk shoppen in een oud rapport die het ook heeft over een gemeentehuis in Eerbeek, een Kulturhus in Eerbeek en een Eerbeekse beek die door dat winkelgebied loopt. Gelegenheidsargumenten gebruiken om een mankerend winkelgebied wat maar niet goed lijkt te willen functioneren een overmoedige ondersteuning te gaan bieden. De inrichting van het Stuyvenburggebied, zoals ik al vaker heb beweerd, was ook een greep uit datzelfde rapport. Een onderdeel wordt gerealiseerd om de ondernemers in het Stuyvenburggebied tevreden te houden. Een onnodige opwaardering van de openbare ruimte die uit zijn verband gerukt nu leidt naar een plein wat geen plein lijkt te worden. Waar de aanwezige ondernemers, naar ik vermoed, met een scheef oog naar het andere plein kijken waar het wel vaak druk en daardoor veel gezelliger aan doet. Waar het ook echt wel een plein is geworden waar het blijkbaar goed winkelen is. En dat, dat mag dus straks niet meer want het ON plein moet worden afgewaardeerd tot aanloopgebied. Welke Eerbekenaar heeft dat de politiek in Brummen wijs gemaakt? Dat is een cruciale vraag want het komt zeker niet af van het merendeel van de Eerbekenaren. Dat de club Lokaal Belang Brummen nu in mei een avond gaat organiseren over de toekomst van Eerbeek is natuurlijk hun goed recht maar wat is de waarde van die avond. Een van de grote woorden over Eerbeek, de ruimtelijke economische visie, is dan al gesproken en ja; het bestemmingsplan, in al zijn complexiteit, komt er dan nog aan ( in deze periode??). Maar goed; ik heb vakantie en maak me dus niet druk alleen dit moest er nog wel even uit.

Genieten

Het is vandaag een beetje donker buiten, een tweede wintertje staat ons te wachten want de eerste was wel lang en vervelend maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Geen Elfsteden kwaliteit, de winter tot nu toe. De meeste tocht der tochten werden in de tweede helft van februari verreden maar daar ziet het nu niet naar uit. Hoeft ook niet want krabben op de vroege ochtend is op zich al vervelend genoeg. Donker dus en niet alleen door het weer maar gisteren een herdenkingsdienst gehad van een oud collega in de gemeentepolitiek. Dat is in de tijd dat ik erbij betrokken ben en was, de tweede wethouder die in het harnas, en beide op 62 jarige leeftijd, overlijdt. Het is natuurlijk een toeval want ik ben niet zo van de voorzienigheid maar toch. Het was een mooie bijeenkomst die zowel de man goed kenschetste in zijn functie als in zijn vorige functie. Beer van een vent was het, welbespraakt en vooral een warm mens. Het mooiste van de dienst vond ik zelf hoe hij beschreven werd als man te midden van zijn familie. Dat je dan zoveel overeenkomsten kan voelen is verrassend en toch ook weer niet. Hij was begaan met van alles en iedereen maar vooral toch met het eigen gezin. Dat is de grote overeenkomst die ik zelf voel, er proberen zoveel mogelijk te zijn, ondanks beperkingen van werk en andere dingen voor de kinderen, kleinkinderen en het andere Klinkertje. Die heeft het ook niet zo makkelijk de laatste dagen en is dan toch mijn steun en toeverlaat waarmee de sterkte van het vrouwelijk geslacht maar weer eens is aangetoond. Voor dat doorzettingsvermogen bewonder ik haar zeer, en niet alleen daarom  maar dat begrijpt u wel. Ondanks alles wat er de laatste week weer gebeurd is proberen we zoveel mogelijk te genieten van de mooie momenten die er zijn. Dat is ook wel een beetje de les van gisteren voor mij, blijven genieten van het leven. Graag had ik nog met die fijne oud-collega gekletst  over politiek, familie en van alles en nog wat... en dan loop je aan tegen de delicaatheid van het leven, en de dagen die je elke dag plukken moet; we vergeten dat te veel en te vaak; om te genieten van dat we er zijn.

Spoorloos

Deze week kom ik door ons, eens zo prachtige dorp, wat na de 2e wereldoorlog een enorme doorstart kreeg door de explosie van de papierindustrie met alle belendende bedrijvigheid die erbij hoort. Zo zijn wij, onze familie, ook in Eerbeek belandt. Doordat er veel werk te doen was in de papierfabrieken waren ook andere ondernemers ineens uit de voegen gegroeid en een bedrijf als Gebr. Kersten werden steeds groter nadat de gebroeders voor de oorlog een zaakje als rijwielherstelplaats en smeden begonnen werd het na de oorlog in die hoek aan de Beekpad, spoor en Stuyvenburgstraat een behoorlijke zaak. Een paar, na elkaar gebouwde ouderwetse fabriekshallen, nodig om de steeds groter wordende papierwalsen te kunnen slijpen, bezetten het hele terrein. De industrie was langzaam in het dorp gegroeid en de bebouwing, de revolutiewijken van na de oorlog ( met name de Eerbeekse Enk), stond om en deels bijna tussen de alsmaar meer terrein eisende papierfabrieken, gebouwd. Nodig om de uit den lande, en later uit den buitenlande, geïmporteerde arbeiders te kunnen huisvesten. Gek genoeg is het deze import die later verantwoordelijk lijkt voor het imploderen, het leeglopen van Eerbeek. Die industrie, die het dorp in lijkt te groeien, is nu opeens een probleem maar eerder was dat anders. Waren we blij dat we een andere mooie woning betrokken en telde die aanwezigheid van de industrie veel minder.  Zo keken wij, vanuit ons huis aan de Weth Sanderstraat uit op twintig meter hoge fabriekshallen en een 70 meter hoge fabrieksschoorsteen. Erg? Nou nee hoor, we wisten niet anders en daar kwam, in een U-bocht, ons eten vandaan, dat wisten we donders goed. In die tijd, waarin ik opgroeide, waren er nog veel vooroorlogse woningen in het dorp. Grootse villa met tuin en waterpartij midden in het dorp, huizen in jaren dertig stijl die verbouwd waren tot winkel maar hun stijl hadden behouden. Op de Stuyvenburgstraat idem; huizen die tot winkel waren verbouwd of daarvoor gebruikt werden en die huisstijl behouden hadden. Een winkelplein in onze directe omgeving werd het Oranje Nassauplein die nu, gezien het winkelende publiek, populairder is dan het andere plein. 

Stel u zich eens voor; vijftig jaar ben ik niet in Eerbeek geweest, in een tijdmachine kom ik terug in "my Home Town" van toen. De plek op aarde waarmee ik het meeste mee heb, had en blijf houden. Goed, ik ben dus terug en kijk om me heen. Is dit mijn Eerbeek? Het herkenbare van Eerbeek; de altijd aanwezige stoomwolk vanuit de fabrieken is er nog. De boom voor de Bernstein is er nog. Ik kijk richting Hall en zie twee enorme grote parkeerplaatsen aan de zuidkant van de Loenenseweg en mijn landmark is de spoorlijn. Maar waar is de zaak van Versteeg, waar is Slijkhuis en waar is Nijk gebleven? Waar is Kersten gebleven en waarom liggen daar nu alleen deze verlaten parkeerplaatsen? Wat is het nut en de zin van deze plek, deze eens zo springlevende gemeenschap die, zo lijkt het wel, geïmplodeerd is. Er is bijna niets meer over van mijn dorp. Het is een onwerkelijk beeld wat ik voor me zie. Ongewild ga ik mijn herinneringen na van een dorp dat niet meer bestaat; waar veel van wat me lief was weg is. 

Nu Hotel Nijk, later Spoorzicht, bijna verdwenen is in de containers van het sloopbedrijf moet ik denken aan Wim Sonneveld. Waarom begrijp ik dat lied steeds beter; het lied waarmee hij voor eeuwig verbonden is en hier staan een paar strophes in die mij aanspreken;

Wat leefden ze eenvoudig toen

in simp'le huizen tussen groen
met boerenbloemen en een heg.
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd,
het dorp is gemoderniseerd
en nu zijn ze op de goeie weg.

Dat dorp van toen, het is voorbij,
dit is al wat er bleef voor mij:
een ansicht en herinneringen.