Sorry

Door alle drukte kom ik niet aan u toe. Mijn maatje komt aandacht tekort van mijn kant. Voor deze affectieve verwaarlozing heb ik me al verontschuldigd toch voelt dat niet goed. Natuurlijk heb ik alle excuses en laat mijn energiemeter niet veel meer toe dan ik op het moment doe. Daarbij nog een sluimerend griepje met een onwillige kies die af en toe opspeelt en daarmee heb ik genoeg om aan te voeren dat ik zo weinig tijd heb voor mijn omgeving. In de kleine familiekring ben ik druk maar daarbuiten is het knudde en dat spijt mij zo dat ik er nu maar een schrijfsel aan waag, met muziek op de koptelefoon aan. Als ik al niet erg betrokken ben bij mijn lieve vrienden en kennissen dan begrijpt u wel dat de buitenwereld daarom heen volledig aan me voorbij gaat. Gelukkig is het van tijdelijke aard en dan kunnen we weer wat tijd aan andere dingen besteden. Voor het eerst in jaren heb ik deze week een vergadering, jawel die moest er even bij tussen. Daarnaast werd ik deze week nog gevraagd voor een bestuurlijke functie waar ik nog even over na wil denken. Wat dat betreft is het na twee en een half jaar misschien wel tijd om weer eens wat te gaan doen op bestuurlijk vlak. Zonde werd mij toegevoegd dat je jouw bestuurlijke ervaring niet gebruikt. Daarover ga ik even nadenken; sorry

Circus

Het theater van de lach was vroeger een bekend fenomeen en leeftijdsgenoten kennen het nog wel. John Lanting had dat theater en daaraan gekoppeld kwamen een hoop zogenaamd leuke mensen waarvan eigenlijk alleen André van Duin overleefd heeft en na leuke en minder leuke periodes nog gewaardeerd wordt. Nu zijn er al veel oude theatermakers overleden en van sommige weet ik niet eens of ze nog leven. Henk Elsink, Paul van Vliet, Toon Hermans, Piet Bambergen en ga zo maar door. Een lange lijst die hun succes vooral te danken hadden aan de beperktheid van die tijd op tv gebied. We hadden thuis vijf zenders en dat kwam omdat wij in het Oosten van het land nog drie Duitse zenders hadden. In het Westen was dat al heel anders. Daar is overigens nog een theater van de lach gevestigd; aan het Binnenhof en omringende burelen. Wat een gedoe daar en dat in aanloop naar de verkiezingen van volgend voorjaar zijn de campagnes al vroeg gestart. Lichtgewicht Rutte valt direct uit zijn rol van minister president en begint groepen en groepjes weg te zetten met mp onwaardige uitspraken op de tv. Dat gaat goed. Sommige commentaren roepen al dat Rutte Wilders light wil spelen. Dat zou hij niet moeten doen en merkwaardig genoeg zet de mp van de VVD, in zijn rol als lijsttrekker, niet in op het kabinetsresultaat. Als iemand van tenminste een andere partij roep ik dan de VVD zich toch echt niet hoef te schamen voor wat zij met haar politieke agenda bereikt heeft. Hoe dat voor andere gaat weet ik niet maar voor mij heeft de VVD keurig haar liberale agenda uitgevoerd in deze kabinetsperiode. Niet dat het mijn agenda is want die andere partij in dit kabinet heeft een beschamende rol gespeeld in mijn ogen althans. Direct na het bekend worden van het onderhandelingsresultaat waarin de inkomensafhankelijke zorgverzekering was opgenomen begon het geloei van de VVD achterban. Gevolg is dat een van de belangrijkste resultaten van dat onderhandelingsresultaat als onverkoopbaar aan de VVD aanhang werd terug gegeven. Die andere partij in dat kabinet had direct moeten zeggen dat dan alles weer onderhandelbaar was; stikken of slikken; of wat dan ook. Getrouw haar slappe, semi-liberale, leiders gaf de partij toe en weg was een van de grondslagen waarom we aan dat kabinet hadden kunnen beginnen. Over alle andere foute grondslagen en afspraken (althans in mijn ogen) in dit kabinet zal ik het niet hebben maar die eerste druppel had direct de laatste moeten zijn. En nu wordt vandaag bekend dat de hartcentra hun taak bijna niet aankunnen omdat er te weinig hoog geschoolde verpleegkundigen rondlopen op de cardiologische afdelingen. Kijk dat is nu het theater van de lach met een grote traan. Volledig los van de werkelijkheid van alledag worden beslissingen genomen in het theater van de lach waar zelfs John Lanting niet om  had kunnen lachen. 

Houden van

Het is alweer even geleden en in de tussentijd is er van alles gebeurd zoals in elk mensenleven. Belangrijk en minder belangrijk tot bijna onbeduidend gebeurtenissen die je leven maken tot het leven wat je leidt. Zoals ik al wel eerder betoogd heb is het belang en het welbevinden van je eigen familie een van de belangrijkste dingen. Alles wat een kringel in een rimpelloze vijver veroorzaakt heeft de neiging om bij het andere Klinkertje en uw schrijver te verworden tot een hele grote kringel. Alles wat er in onze stam van de familie gebeurd heeft groot effect op onszelf en er gebeurde genoeg. Het zijn dan ook zware dagen voor ons maar ook weer dagen die een nieuwe en andere toekomst aankondigen dan eerder gedacht. Is dat vervelend of slecht; nou nee niet per sé. Het vinden van een nieuwe werkelijkheid is soms wel pijnlijk, soms ook verwarren maar in het vaste idee dat het voor alle kanten een verbetering wordt met de voorgaande situatie is het uiteindelijk prima. Er gebeurde natuurlijk nog veel meer en soms gaat dat bijna onbedacht of in jezelf en wordt de herinnering niet meer gedeeld met elkaar. Zo was onlangs de sterfdag van mijn vader en die dag gleed eigenlijk zomaar voorbij tot het andere Klinkertje er in de loop van de dag toch een opmerking over maakte en dat is waarover het allemaal gaat. We geven om elkaar en houden van elkaar. Natuurlijk zeg ik dat ook veel te weinig maar ik denk altijd maar dat zoiets niet gezegd hoeft te worden maar dat je naasten dat weten en voelen. Dat lijkt toch vanzelfsprekend maar is het niet, dat hebben we wel gemerkt in de afgelopen tijd; zo af en toe tegen elkaar zeggen helpt, net als even denken aan een bijzonder moment voor de ander.