Zondags

Deze week een half weekend te werken en vandaag, zondag, dus vrij. Nu is er dit weekend een race op en die is in Duitsland. Elke keer als ze op dat circuit een race hebben moet ik terugdenken aan 1981. Het jaar weet ik niet zeker, in ieder geval; het andere Klinkertje en ik gingen voor het eerst met vakantie naar Oostenrijk met de auto. Nu hadden we toen een oude Ford en bij mij thuis vonden ze dat geen goed plan; neem onze auto maar mee op vakantie. Dus zaten we in de Mitsubishi Galant op weg naar Oostenrijk met een stapeltje papieren op schoot bij het andere Klinkertje; de cassette van Genesis in het apparaat en de kaarten bij de hand. Het was een enorm avontuur waar we beiden erg van genoten. Nu waren de wegen in die tijd nog iets minder dan momenteel en op advies gingen we er elke keer op tijd uit. Lekker om even een kopje koffie met een broodje te verorberen en om het kopje koffie ook weer kwijt te raken. De kaart op de motorkap gespreid en de aanwijzingen erbij en nadat we de Parkplatz van Bingen aan de A61 hadden verlaten op weg naar Karlsruhe nadat we het altijd lastige Köln goed langs waren gekomen aan de rechterzijde.  Op naar Karlsruhe dus en daarvoor moesten we, volgens de aanwijzingen; zo meldde het andere Klinkertje van de 61 op de 6 naar de 5, alles A zoals u begrijpt. De eerste wijziging kwam eraan bij Tockenheim. Dus wij op zoek naar het plaatsnaambord Tockenheim. Alles wat we ook tegen kwamen, geen Tockenheim dus maar even van de snelweg en even kijken hoe we verder moeten. Dat klinkt redelijk gemoedelijk maar, als ik me wel herinner was de temperatuur in de auto wel enigszins gestegen vanwege het onbegrip dat we de weg niet konden vinden. Hoe moeilijk kan het zijn , nietwaar. Nou, dat aan de kant en de kaart bekeken en de blaadjes met aanwijzingen en toen hebben we toch gelachen. Op het betreffende briefje las het andere Klinkertje Tockenheim, en dat was ook te snappen want het leek er ook echt te staan in het ouderwetse handschrift van pa. En als je dat niet gewend bent stond er inderdaad Tockenheim wat natuurlijk, vrij vertaald, Hockenheim moest zijn. We zijn er later nog vaak langs gereden, vooral in de Zwitserse periode, en ik denk dat we elke keer terug hebben gedacht aan de eerste keer dat we het passeerden, net als ik er nu, op zijn zondags,

weer aan denk; Hockenheim.

Excursie

Gisteren op excursie geweest. In de auto ernaar toe hadden het andere Klinkertje en ik het nog over excursies en we konden eigenlijk niet verzinnen wanneer we voor het laatst aan zo'n excursie hadden mee gedaan. Het moest lang geleden zijn en daarmee was dat gespreksonderwerp klaar. Op naar de Wisentenexcursie die ik gewonnen had op Facebook  in opdracht van het andere Klinkertje. Aangekomen op de plek van bestemming bleek het een bungalowpark te zijn buiten Kootwijk. Zoals te doen gebruikelijk waren we rijkelijk op tijd en dus nog even wat tijd doorgebracht in de omgeving van de receptie van het park die gek genoeg op zaterdag om 15 u gewoon gesloten was. Op het terrasje zaten enkele mensen wat te drinken. Op een gegeven moment komt er een elektrokar met personenaanhanger voorgereden en het was duidelijk dat deze van de stichting "Wisent op de Veluwe"

was gezien de grote stickers. Goed, wij waren op de goede plek beland en de chauffeur ging via de andere kant van het terras naar een bijgelegen pand. Vervolgens kwam hij terug en sprak een poosje met wat mannen op het terras. Even later kwam de chauffeur/gids naar de wagen terug en wij er ook naar toe. Even kennis gemaakt en hij vertelde dat het vandaag een klein gezelschap was want behalve het andere Klinkertje en ik zouden nog twee mensen meegaan. Zo tegen de tijd dat er vertrokken zou worden kwam een auto langs gereden en daarin bleken, na nog weer even wachten, de mensen te zitten die ook mee gingen. Na ook met deze mensen kennis te hebben gemaakt konden we vertrekken. Samen met de andere meneer de doorzichtig plastic luiken opgerold en vastgezet en mede door het warme weer was het lekker in de personenkar. Goed wij konden vertrekken en met een schok ( elektro) komen we op gang om na 15 meter met een nieuwe schok stil te staan voor de slagboom van het bungalowpark. Ineens moest ik denken aan een excursie die we hadden gemaakt, al jaren terug, in de Biesbosch waar we met een (ook elektro) bootje de Biesbsoch zouden gaan verkennen. De schipper komt aan boord en geeft uitleg over dit, en over dat. Gaat achter de bediening zitten en zegt; we gaan. Hij geeft een stoot (elektro) gas en we varen een meter of vier en boemmm; iedereen schiet naar voren en we liggen weer stil. Onze stoere schipper( ook vrijwillig) had vergeten om de tros waarmee de boot vast lag los te maken, lachen dus.

Goed; terug naar Kootwijk waar de gids, na eerst de boel goed bestudeerd te hebben, naar binnen ging en even later kwam hij terug waarna de slagboom omhoog ging. Na, met opnieuw een behoorlijke schok het park opgereden leek het al snel of onze gids, op het park, de weg kwijt was want na de derde keer bij de centrale parkeerplaats langs te zijn gekomen trapte de gids abrupt op de rem en meldde dat hij het even niet wist. Hij besloot het terrein af te rijden en ging richting parkeerplaats maar ook dat was niet de goede weg en moest hij een stukje terug rijden. Nu was hij door het rondrijden al redelijk de kluts kwijt en met zo'n personenwagen achteruit rijden was eigenlijk teveel verlangd. Door een keer of tien te steken en op de draaiarts te scharen( oei oei) kwamen we weg met een enorme zwaai die aan mijn kant van de personenaanhanger die iets uitzwaaide maar net geen bestelbus raakte. Terug gereden naar de plek waar we ingestapt waren zet de gids het voertuig net voor de slagboom neer en nu krijgen we aanmerkingen vanaf het terras en een man komt naar ons toe en zegt dat we helemaal niet terrein op moeten maar dat we; en hij vertelt in het kort de weg. Doordat we voor de slagboom staan en onze gids geen held is in achteruitrijden gaan we nog een slotrondje maken op het park om uiteindelijk de goede route te nemen. Het was een hilarisch half uur waarin we echt ons best moesten doen om niet telkens in lachen uit te barsten en de gasten van het park zullen gedacht hebben; wat is er aan de hand, wat doen die malloten in die kar op het terrein? Uiteindelijk; leek het bij een zwaaihek van Staatsbosbeheer bijna nog mis te gaan maar gelukkig worden de goede sleutels gevonden. Na een ritje van een twintig minuten, via Radio Kootwijk, komen we aan op de plaats waar alles omdraaide, de plek waar de Wisenten waren uitgezet. We gaan eerst een hek door en lopen richting militair oefenterrein waar we ook de gele slagboom doorgaan. De gids vertelt dat ze na 15u daar mogen komen omdat er dan niet meer geoefend wordt , in de regel. Als het anders is krijgen ze daarvan bericht. We lopen een stukje door en komen bij een boswei waar de dieren eerst gevoerd en gehouden werden en eigenlijk hebben ze telkens het terrein een beetje vergroot tot de 400 Ha die het nu telt. De dag ervoor had het nog flink geregend en dat was op het bospad goed te zien. Het bijzondere was nu dat we als eerste weer het bospad betraden terwijl er al een dag of misschien twee of meer niemand meer geweest was. Na een betrekkelijk kort stuk gelopen te hebben zien we ineens door het naaldbos heen wat beweging. Er was daar een poel gegraven om te zorgen dat de Wisenten voldoende water ter beschikking hebben want de even verderop gelegen Gerrits Flesch ( een groot en natuurlijk bosven) mag niet gebruikt worden door de Wisenten door de fragiele opbouw van de bodemstructuur. Die zou worden losgewoeld en doorgestoken door het gewicht van de Wisenten en daarmee zou er een risico bestaan dat het ven leeg zou lopen. De Gerrits Flesch kenden we wel maar alleen vanuit de verte want doordat het in een militair oefenterrein ligt mag je er niet komen en dus was dat een prachtige toegift. Goed wij dus verder gelopen en inderdaad om de hoek een waterpoel en daarin staat een Wisent ons aan te kijken en op de wal ligt een kalf. Prachtig gezicht en even verder in het bos staat nog een Wisent waarmee we de populatie in een keer kunnen zien. Dat had ook anders kunnen gaan want soms zien de cursisten geen enkele Wisent dus wij weer mazzel en heel stil gaan we ze rustig bekijken. Nadat de grootste uit het water komt staat het jonge kalf op en gaat drinken bij de moeder en dat was zo'n mooi moment. Dat we zoiets ook te zien kregen, daarmee was al het andere inmiddels allang weer vergeten. Na een klein half uur was het ineens goed en liepen de Wisenten een heuvel op en het bos in. Voor ons niet meer te zien of te volgen en de gids durfde zijn eerste grap en zie; nu kunnen we wel weer gaan. Dat deden we niet en we liepen nog een stukje in oostelijke richting dus zeg ik tegen de gids; we lopen vlak bij de Gerrits Flesch of niet? Nou zegt de goede man; dat is nog wel een heel stuk verder op. Vervolgens lopen we een zandwal over en wat ligt er ter rechterzijde; de Gerrits Flesch in volle glorie. Zoals ik al zei vond ik dat echt een prachtig moment; wat een schitterend mooi en groot ven is dat. Veel foto's gemaakt uiteraard want de kans dat we er op korte termijn nog eens komen is gering. Na een korte wandeltocht terug naar de wagen gingen we op de terugreis die zonder enige moeite noch probleem verliep. Met onze metgezellen waren we het wel eens dat het een bijzondere reis is geweest in meerdere opzichten en vooral meer dan de moeite waard.

Geschiedenisles

Het is weer vreemd wat er gebeurd en nu even niet in de wereld maar op de fiets, en wel in Frankrijk. Waar we, en in ieder geval ik, al jaren beweren dat de renners nooit drie weken op een boterhammetje met pindakaas de Tour kunnen rijden geldt voor de winnaars van de afgelopen decennia nog meer dat het niet alleen pindakaas was. Het was allesbehalve pindakaas en op die momenten mocht je er nooit iets van zeggen nog van vinden volgens de achtereenvolgende commentatoren op tv. Nu werd er vanmiddag weer eens ouderwets geboe'd naar Froome, en dat mag dan niet. De man kan deze Tour bergop, bergaf, tijdrit en elke etappe is hij geen moment in gevaar. Deels door een goeie ploeg en deels omdat hij ongenaakbaar en onaanraakbaar lijkt.Als hij al een steekje heeft laten vallen door een verloren tijdrit zet hij dat wel even recht. Dat mag ik niet vreemd vinden, er ook geen vraagteken bij plaatsen, geen parallel trekken met zijn onoverwinnelijke voorgangers en vooral maar geloven wat ik zie. Dat gaat er natuurlijk niet meer in sinds de periode Armstrong; iemand kan heel sterk zijn in deze etappekoers van drie weken maar nooit zo dat hij geen zwak moment heeft in drie weken koers. Daar lijkt het nu namelijk heel sterk op en dat mag ik dus niet vinden, denken of uitspreken van de heren achter de microfoon. Hoewel ik er nooit erg goed in ben voorspel ik u dat we over een aantal jaren een huilende Froome voor de buis zien verschijnen die in tranen toegeeft dat hij heeft gepakt, heeft gebruikt en zijn titel(s) moet terug geven. Daar hoor ik de heren commentatoren dan nooit over, over een schijn van onoverwinnelijkheid die niets met sportiviteit te maken heeft. Zij zullen zeggen dat het onsportief is om iemand zomaar te beschuldigen, zomaar. De beste les van geschiedenis, zo wordt ons ook al jaren voorgehouden is dat we er lessen uit kunnen leren. Dat zal ik niet tegenspreken en dus is mijn les dat op het moment dat iemand buitengewoon presteert en dat niet voor een dag of een aantal dagen maar al bijna drie weken, dat mijn les dan is dat zulke prestaties niet te vertrouwen zijn en dat de geschiedenis ons een lesje wil leren maar dat we niet willen luisteren. Het past niet in het plaatje of niet in de waan van de dag, in het beeld van heldenvorming. En daarin zijn de heren wel goed want je bent al snel van hero naar zero maar van geschiedenis hebben ze weinig kaas gegeten.

Hete Zomer

Nice, France

De wereld lijkt gek geworden, het is niet meer te volgen en eigenlijk wil ik het ook niet. Trump genomineerd tot Republikeinse kandidaat maar eigenlijk is dat voorlopig nog het meest ondergeschikte. Wat er in Europa en daarbuiten gebeurd is nog veel erger dan dat. De opstand in Turkije, het neermaaien van mensen in Nice, het doodschieten van agenten in de USA, een Afghaanse jongen die opeens met een bijl gaat zwaaien in een trein en een man die in Frankrijk op een camping een moeder met dochters neersteekt omdat ze bloot zouden zijn. Na het rare Nieuwjaar incident in Keulen en andere Duitse steden, de aanslagen in Brussel en Parijs om alleen maar Europa te benoemen want er vinden nog regelmatig aanslagen plaats in Bagdad en in Afghanistan om maar eens wat te noemen, ga je toch een vermoeden hebben van samenhang. Nederlandse Turken die spreken van hun president als het om de Turkse president gaat en daarvoor de straat op gaan als hij erom vraagt. Met een analyse van de koude grond zeg ik dat het geen probleem is van een geloof maar meer van de internationalisering van de maatschappij. We zijn een aarde en de strijd daarom is een beetje aan het losbarsten. Wie heeft waar iets te zeggen en vooral; wie mag er over de schatten van de aarde iets zeggen. Het gaat vooral dus om macht, denk ik. Dat uit zich op allerlei manieren waarvan geloof er 1 is. De macht in de huidige maatschappij, heb ik eens gelezen, ligt bij een heel select clubje die bestaat uit zo'n honderd mensen, niet alleen economische macht maar vooral die andere macht.de macht om de wereld te regeren zoals zij denken dat goed is, of hen het best uitkomt. Dat soort macht wordt vaak toegedicht aan vrijmetselaars, of sinds Dan Brown, aan Illuminatie of gekoppeld aan de rijkste families in de wereld. Natuurlijk heb ik geen idee hoe het werkelijk zit en hoe je dat zou moeten beschouwen maar ik begin zo langzaam wel te voelen voor het idee van een groter plan. Dit komt niet zomaar ben ik langzaam geneigd te denken, maar dat is wat anders dan te weten wat ik ervan moet vinden. Moeilijke situatie, dat is wat ervan vind met hel veel bedreigingen op een manier die aan de Koude Oorlog doen denken, maar dan anders. Het wordt een spannende en hete zomer, zoveel is duidelijk.

EK, nee

Wat zo'n mooie dag was is in een keer weer terug gebracht tot gewoon niveau. Mooie sportoverwinningen van Max, Tom en anderen. Vanavond de finale van het EK voetbal en het zit me zo hoog dat ik zelf de Duisters en de Fransen de overwinning had gegund, alles goed behalve de Portugezen. Nou, hartstikke leuk dus dat voetbal en de Fransen gaan dus makkelijk winnen. Zit ik me vanavond op te winden over die eeuwige prutsers van een Portugees elftal en dan vooral aan die Ronaldo, gelukkig was ie na een kwartier was het over voor hem, blessure. Zijn we af van dat eeuwige gemekker van hem, hij valt uit. Komt dat even goed uit. Als Portugal verloren had was het natuurlijk niet aan hem te wijten en als ze gewonnen hadden was het helemaal aan meneer te wijten. Dat gezeik van die Frank Snoeks want tot nu toe had ik het vooral op dhr. Grueter voorzien maar dhr. Snoeks mag ook op mijn warme belangstelling rekenen in het vervolg. Wat een gefleem en gefluim om die Ronaldo die blijkbaar niets verkeerds kan doen. Aan Ronaldo zie ik het niet af en het meest trieste is dat de Europees kampioen van 2016 de meest armoedige is uit de hele historie van het Europees kampioenschap. In de poule drie keer gelijk gespeeld als ik u even mag herinneren. Wat een armoedige zooi. Het hele kampioenschap was al heel armoedig, ook van de andere ploegen maar zeker van Portugal. Al eerder heb ik me verontschuldigd voor mijn commentaar op Ronaldo maar zowel de man zelf als alle commentatoren geven aanleiding om dit zeikerige stukje te schrijven. Een kampioenschap om snel te vergeten en het enige hoogtepunt wat ik me kan bedenken is de goal van die Albanese Zwitser die in een omhaal een machtige goal maakte. Het enige hoogtepunt en als ik commentator was bij de NOS zou ik me diep schamen voor al het heilig maken van Ronaldo want het is een fluim, een Pietje, een watje die het zeker niet verdient op zo'n voetstuk te worden gezet. Dit toernooi heb ik hem toch zeker een keer of vijf zien afgaan omdat ie ongelofelijk boos werd ( niet normaal) of omdat meneer weer aan het huilen was. Op dat voetstuk dan maar die Zwitser, die had het verdiend. Verder ga ik dit toernooi gauw vergaten want het was bijna zonde van mijn tijd. O ja; in het vervolg kijk ik weer bij de Belg, heb ik tenminste een beetje normaal commentaar

Nieuwe Routine

Begonnen met nieuw werk, niet echt nieuw werk maar andere werkkring. Dan begint weer wat ik de laatste jaren al vaker heb meegemaakt, gedaan zo u wil; een rondje kennis maken met nieuwe cliënten en collega's. Soms gaat dat heel makkelijk, soms wat lastiger. Niet iedereen zit te wachten op alweer een nieuw gezicht in de eigen thuissituatie. Het is weer zoeken, aanpassen en de nieuwe routine eigen maken. Vertrouwd raken met mensen en geschiedenis opbouwen want dat kan een basis voor vertrouwen zijn. Nou ja, het komt uiteindelijk wel weer goed maar het investeren in de relaties is wel de belangrijkste bezigheid van de laatste dagen maar ook voor de komende tijd. Dat kost ook energie en maakt dat ik weer even wat minder toe kom aan schrijven. De trein moet eerst weer op de rails en dan komt het schrijven wel weer. Bijna had ik gisteravond nog de neiging achter de Mac plaats te nemen om de wedstrijd van gisteravond met het over het paard getilde mannetje te becommentariëren maar ik heb het achterwege gelaten, ik leer het wel.

Onrechtvaardig

Even mijn gal spuwen over Portugal, de voetbalploeg bedoel ik. Op Portugal als land heb ik helemaal niets tegen, voor zover ik Portugezen ken; aardige mensen. Het gaat mij meer om het wonder kind in de voetbalploeg en ik weet dat ik mijn gal al gespuugd heb over dit mannetje maar de gifbeker is nog niet leeg, voor mij dan. Gisteren toch nog het laatste deel van de wedstrijd tegen Polen kunnen kijken na mijn afscheid, met anderen, bij Sensire en dan vooral van het Brinkteam. Mooie en leuke avond die gevierd werd bij Hai in Zutphen. Wel een aanrader, dit restaurant, erg leuk en wat een snelle service. Wel teveel gegeten want wel erg lekker. Ook getrakteerd op een mooi toespraakje waarin zelfs in mijn achterste bijna geen plaats meer was voor zoveel veren. Het was een goeie afsluiter van een mooie periode. Thuis gekomen dus aangeschoven voor de wedstrijd en tot mijn afgrijzen wordt het opnieuw een gelijk spel en ook de verlenging brengt geen uitsluitsel wie er door mag naar de halve finale. Die Porugezen die al vier gelijke spelen achter de rug hebben, nog geen wedstrijd gewonnen dit toernooi, maar wel al kwart finale, wat een armoe.  Nu was al te zien, aan het einde van de verlenging, dat een Pool bijna niet meer op zijn benen kon staan van vermoeidheid en laten ze die Pool nu in het rijtje zetten van mensen die een penalty moeten nemen. Niet goed denk ik nog en ik zie de aanloop van de man die bestaat uit een paar passen, te moe na dat hele eind gelopen te hebben richting strafschopgebied om nog een goeie aanloop te kunnen nemen. En vreemd genoeg, wat je dan denkt gebeurt dan ook ook, te korte aanloop die te slaap en ongeplaatst wordt ingeschoten. Nu geef ik het je te doen hoor, na 120 minuten nog een penalty nemen maar dat nu net deze Pool die al stond te wankelen op zijn benen deze moest nemen. Jammer en niet nodig, er waren er nog genoeg die fris waren. Jammer en helaas maar het wonderkind gaat door en ik verheug me op de dag dat dit team, met het mannetje, enorm klop gaat krijgen en hij met een teleurgesteld gezicht afdruipt. Dan maakt het me ook niet meer uit wie er Europees kampioen wordt.