Brexit wordt Nexit?

De Britten gaan weg en onder invloed van de populisten wordt hen een oor aan genaaid. Dezer dagen zag ik een mooi plaatje van die in het kort weergaf waar het nu toe leid; het Britse Pond in dertig jaar niet zo laag maar; "we are in control again". Ja ja of yeah yeah. Onze populisten lieten natuurlijk ook gelijk van zich horen; dat moeten we in Nederland ook ook. Een referendum over wel of geen EU. Dat het in de wet zo geregeld is dat een dergelijke vraag helemaal niet kan laten we gewoon voor wat het is. Andere populist maakt er wat anders van en wil de macht van Brussel als onderwerp van een referendum maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Wat wil jij dan zult u zich misschien afvragen; vind je de macht van Brussel te groot of niet? Nu is dat helemaal niet de vraag ; de vraag is hoe wij ons land bestuurd willen hebben. Scheidend premier Cameron van het Verenigd (zolang het duurt) Koninkrijk vertelde nog hoe hij erover dacht; "ons systeem is een parlementaire democratie maar soms hebben we een referendum nodig over grote zaken". Zoals ik de vorige keer al probeerde duidelijk te maken is dat een denkfout, in ieder geval in mijn optiek. Bij de campagne van de vorige verkiezing heeft hij zich in een hoek laten drukken waarbij hem niets anders overbleef dan in te stemmen met een referendum. Hij had toen al de koninklijke weg moeten bewandelen; geen referendum en anders ben ik weg. Zo ging het niet en het pluche plakte blijkbaar om nog maar eens een populistische frase van stal te halen. En Nu Nederland; wat gaan we doen, wat gaan we vinden; zijn we een volk met een visie of dat van ziende blinden. Zo hield ons een populaire zanger nog niet zo lang geleden voor. Dat is een terechte vraag in retrospectief gesteld en waarschijnlijk nog actueler dan het moment waarop de vraag gesteld werd. Iedereen wil meepraten en een mening hebben over van alles en nog wat. We barsten van de inwonerspanels, van de ledenraden, cliëntenraden en noem het allemaal maar op. Voor mij is het ophalen van meningen door politici en bestuurders prima, dat moeten zij vooral ook doen maar de besluiten horen bij die bestuurders en politici te liggen; zij moeten ze nemen. Niet verschuilen achter de mening van het volk of delen daarvan. Zelf verantwoordelijkheid nemen en als je het niet goed gedaan hebt moet je wegwezen, daar ben je voor gekozen. Daarom hebben we een systeem dat je 1x per vier jaar naar de stembus gaat en zegt wat je ervan vindt. Wat eens een kroonjuweel van D66 was is verworden tot een goedkoop en lelijke prul.

Brexit

De laatste politieke moord vond plaats in Engeland waar, zoals bijna in elk land van de wereld, een groep rechts-radicalen c.q. nationalisten zich wilde laten gelden. Op het moment deze, waarschijnlijk ook nog psychisch instabiele figuur, door de rechter gevraagd wordt naar zijn naam hij antwoord: "Mijn naam is dood aan de verraders, vrijheid voor Groot-Brittannië." Al dan niet aangestuurd of georganiseerd door wie ook, wat doet het er toe, de bodem is gezaaid voor deze figuren en deze uitlatingen. Mw. Cox wordt er niet weer levend van, dat is waar maar het zijn deze kringen die al sinds jaar en dag de democratie, en haar zwakheden, benutten en misbruiken om tot hun doelen te komen. Meestal zeer gewelddadig maar soms ook zeer vilein. Dat maakt het ook zo moeilijk voor de gevestigde politieke partijen om de eerste beste populist, die meestal in dan wel uit de rechtse hoek komt niet van dit misbruik te beschuldigen. Wat nu sinds een jaar of vijftien in Nederland ineens geldt, om de doctrine van deze groep en haar vertegenwoordigers weg te nemen, is dat je alles mag vinden en zeggen wat je denkt. Dat is maar beperkt houdbaar en gaat vooral op voor de publieke figuren die hier overigens ook steeds voorzichtiger in moeten opereren, als is het maar om de president van een bevriend Oosters land niet te beledigen. In het dagelijkse sociale verkeer gaat de stelling niet op; je moet rekening houden met de ander en met jezelf. Vroeger, jawel vroeger gold nog een spreekwoord als; niet als een olifant door de porseleinkast. Blijkbaar hebben we geen porselein meer en nemen ook gewone mensen aan dat wat de publieke figuren allemaal zeggen en vinden zij dat ook in het dagelijkse sociale verkeer kunnen gebruiken. Want dat moet toch allemaal kunnen vinden ze geen rekening houdend met mensen die deze samenleving al gecompliceerd genoeg vinden zonder dat er ook nog passief-agressief op hen gereageerd wordt. Maar vorige week geen dergelijke reactie op de Engelse politica maar met grof geweld vermoord. Tegen de onderzoeksrechter ook nog zeer grof en zijn naam niet willen zeggen maar nogmaals een politiek statement maken. Dat is dus het respect voor de rechterlijke macht waar ook andere rechts-populisten de mond van vol hebben. Maar als het op de uitvoering van die macht aankomt toch vooral de randen weer willen opzoeken. Brexit wel of Brexit niet en dat lijkt vooral te bestaan over de economische voor- en nadelen voor Groot-Brittannië maar het gaat verder dan dat. Het moet er voor rechts vooral om gaan dat ze weer baas in eigen huis worden, alsof ze dat nu niet zijn. Nu heeft het Verenigd Koninkrijk er sinds Thatcher met een half hart deel van uit gemaakt, van de EU. Het Verenigd Koninkrijk schrijf ik met opzet want het zijn vier staatjes op zich waarbij de Schotten al hebben laten weten dat bij een Brexit zij weer een referendum gaan houden naar onafhankelijkheid van Verenigd Koninkrijk want schijnbaar wonen daar de grootste voorstanders van verblijf in de EU. De populisten maakt het weinig uit of er een Brexit komt of niet, zij weten het toch wel uit te melken. Dommer dan de populisten vind ik de huidige premier van Groot-Brittannië die heeft toe gegeven aan de eis van zijn eigen rechtse partijvleugel om een referendum te houden over het verblijf in de EU. 

Hij, Cameron, had wijzer moeten zijn en zijn verblijf 

als PM van het GB niet afhankelijk maken van wel of 

geen EU. Hij had moeten weten dat populisten het 

vooral moeten hebben van "das gesundes Volksempfinden" 

of, in het Nederlands gezegd; de onderbuikgevoelens 

van het volk. Laten we zeggen dat de gevestigde 

politieke partijen en haar vazallen er nog niet veel 

van begrepen hebben hoe ze daar mee om moeten 

gaan, en dat in binnen- maar ook buitenland.

Dat is niet meer besteedt aan de familie Cox, 

ze hebben er een grote prijs voor betaald.

Leedvermaak

Ben ik een slecht mens? Zelf denk ik altijd van niet maar na gisteravond twijfel ik een beetje. Nu het EK meer dan een week bezig is beginnen er al landen af te vallen en neemt de druk in de tweede wedstrijd toe, vooral als er in de eerste wedstrijd geen goed resultaat is behaald. Een land waar Nederland al langer moeite mee heeft is Portugal waar het, ik dacht in 2006, zo uit de hand liep dat er 4 spelers met een rode kaart vertrokken en een man of tien ook nog een gele kaart kreeg. Dat lag niet alleen aan de slecht leidende Russische scheidsrechter maar vooral aan de enorm grove overtredingen die er tijdens deze wedstrijd gemaakt werden. Het was niet de eerste wedstrijd die enorm hard verliep maar wel de eerste met zoveel uitwassen. Het is maar even om een beeld te schetsen waarom de Portugezen sindsdien niet meer mijn grootste vrienden zijn, op voetbalgebied. Nu speelde Portugal gisteravond een poule wedstrijd tegen Oostenrijk. Mooi land en een beter voetballand dan Nederland want zij zijn op het EK en wij niet. Portugal begon de wedstrijd zoals we van ze gewend zijn, lekker arrogant; die Oostenrijkers pakken we even in en dan wegwezen. Maar zo ging het niet, voetballend was Portugal wel de bovenliggende partij maar Oostenrijk probeerde op de counter te spelen wat een paar maal goed lukte. Portugal inde tussentijd wat kansen verprutst, op de paal, slechte voorzetten en vrij trappen op mooie plekken die door het wonderkindje, de meest arrogante der Portugezen; Ronaldo, geweldig verprutst. Het blijft maat steeds 0 - 0 en met nog een minuut of tien te gaan krijgt Portugal een versierde strafschop; had de scheidsrechter nooit mogen geven want de Portugees begon zelf en de rest was een reactie op het eerste maar goed; ze krijgen een penalty cadeau van de scheids. Ronaldo gaat het klusje wel even klaren en zet zich achter de bal. Het wonderkind legt aan en schiet op de paal en de bal schiet het veld weer in, dat was mis. Geen goal en vele schimpscheuten vanaf de bank, de tribune en het thuisfront. En hoe het wonderkind dan kijkt; 's werelds beste voetballer, uitgeroepen door de sportjournalisten. Daar moet ik toch echt ook even om lachen, wat een sukkels. Een over het paard getild kind is het die aardig kan voetballen. Die loopt te meesmuilen tegen de IJslanders ( 1- 1) omdat ze niet voetbalden maar alleen liepen te verdedigen, volgens Ronaldo dan. Terechte opmerking uit het IJslandse kamp; wat denkt Ronaldo dan; dat wij kunnen voetballen als Barcelona? Nee, Ronaldo had al af gedaan en nu nog meer en dan vooral omdat hij zich tijdens maar vooral na de wedstrijd heel onsportief gedraagt. Niet tegen je verlies kunnen is lastig en hoort bij een topper maar dat op deze manier naar buiten brengen is min. Daarom had ik leedvermaak om Ronaldo, het wonderkind die met een kwalitatief goeie ploeg niet kan presteren zoals het meneer beliefd. Daar worden "sterren" toch maar weer gewone mensen mee en dus Ronaldo; laat de arrogantie thuis en ga weer gewoon voetballen, dat is waarschijnlijk het beste, en bedenk ook, er zijn er nog tien in het veld, van jouw ploeg; die kunnen ook wel wat. Nu had ik dit allemaal wel voor mezelf bedacht tot ik vanochtend bij een cliënt was en we het kregen over het voetbal van gisteravond. Ik heb hier maar even op geschreven wat we zo ongeveer besproken hebben en we kwamen tot de conclusie; wel leedvermaak maar terecht leedvermaak, het mag weer, lachen om Ronaldo.

Les Bleus

Het is nog redelijk rustig gebleven rondom de sport deze week. Hoewel er natuurlijk altijd wel iets op te merken is heb ik me nog niet echt opgewonden. Wat mij opviel is dat de Fransen ineens Duitsers zijn geworden; in de laatste minuut een winnend doelpunt maken blijkt ineens ook een Franse karaktereigenschap te zijn. Maar Les Bleus spelen zo beroerd dat ik vermoed dat, een beetje tegenstander in de 8ste finale ze zo de kaars van het sprookje van Frankrijk uitblaast. Daar is, met de vorm zoals ze die tot nu toe hebben getoond, niet veel voor nodig. Het is toch een toernooi waarvan ik denk; heb ik nu al echt mooie en opwindende wedstrijden gezien; nou nee. De wedstrijd van België tegen Italië was het enige hoogtepunt wat ik me kan bedenken en dan verliezen ze ook nog. Later die avond reageerde Frans Timmermans op FB met een mooie spreuk van de enige man die ik nu al mis tijdens dit toernooi en die stond niet meer op het veld; Johan Cruyff. Die heeft het volgende al eens laten weten meneer Wilmots;  "Italianen kennen niet van je winnen, maar je ken wel van ze verliezen." En zo is het maar net want de Belgen speelden ook armoedig en daaraan deden de Italianen mee en toch; 2 - 0 voor Italië. Het enige wat me eigenlijk tot nu toe is bij gebleven en ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niet alle wedstrijden gezien heb. Er is ook nog niet een echte kampioen op gestaan; een ploeg waarvan je denkt dat ze gaan winnen en dus beperkt die keus zich tot de "usual suspects". Nog een dingetje en dan hou ik erover op; lachen moest ik wel erg om de door pers tot Zijne Heiligheid Christiano Ronaldo gekroonde paus van het hedendaagse voetbal. Tegen het door Nederland gevreesde IJsland werd het 1 - 1, jawel Nederland, kom daar maar eens om. Nu was zijn Heiligheid op de zere teentjes getrapt omdat de IJslanders het put vierden alsof ze het toernooi hadden gewonnen, tot grote ergernis van meneer. En in plaats dat meneer zijn energie gestoken had in het op sleeptouw nemen van een toch gemiddeld elftal gaat hij lopen mekkeren na de wedstrijd, tot groot leedvermaak van de IJslanders, en gelijk hebben ze. Dus toch nog een tweede, persoonlijk, hoogtepuntje voor het EK. Het zal ook allemaal vast te makne hebben met de beleving omdat Nederland er niet bij is; het is toch meer ver van mijn bed, maar het is wel lekker rustig en goed voor mijn hart. Minder goed voor mijn hart is de hedendaagse politiek. Nadat Lutz Jacobi laat weten dat ze niet doorgaat na de verkiezingen en Otwin van Dijk de Tweede Kamer verlaat om burgemeester te worden in Oude IJsselstreek neemt het aantal authentieke PvdAers rap af. Om niet te zeggen dat ik lang moet nadenken om er nog een te vinden. Dat is treurig voor een Partij die zegt sociaal democratisch voor arbeiders en mensen die het moeilijk hebben te willen strijden. Die ook internationaal haar steentje wil bijdragen maar die in vele opzichten de weg totaal kwijt is en zich gaat verstoppen in structuurwijzigingen, met politieke ledenraden en andere publieksvriendelijke methoden. Onzin zeg ik dan maar; de partij moet zich vooral niet bezinnen op haar grondvesten maar daar juist, ook in deze tijd, steun aan ontlenen. We zijn onze grondbeginselen vergeten of we willen ze niet meer herkennen. In het beleid en wat deze en gene PvdAer soms roept is het in ieder geval niet meer te herkennen. Niet door mij maar erger nog, niet door de gemiddelde PvdA kiezer of de mensen die eerder deze partij van harte gesteund hebben. Het is onherkenbaar en van een neoliberaal gehalte waar de rest van werkend Europa met open mond naar zit te staren. Het kan ook heel anders; voor de liefhebbers maar eens een paar artikelen die ik onlangs getweet heb; https://t.co/EZKr7kJprq
https://t.co/OKAT9RjrSm

Het zijn voor mij veelzeggende artikelen waarin de weinig strijdbare houding van de vakbond, van de arbeiderspartijen en van de Nederlander in zijn algemeenheid geïllustreerd zie. Wel veel schreeuwen en blaffen maar niet bijten.

Zomer van 2016

Het is weer zo'n week waarin van alles gebeurd en uiteindelijk ook niet. Vanmiddag gaan we wellicht in Winterswijk, op ziekenbezoek in het ziekenhuis. Een vriendin liet ons schrikken met een onverwachte ziekenhuisopname die nu waarschijnlijk redelijk "glimpflich" zeggen de Duitsers dan, ervan af gekomen. Het lijkt dus min of meer mee te vallen. Zo overleed vorig weekend iemand uit het dorp die we vanaf een zijkant een beetje kennen. Moet je daar dan heen of niet zo was de vraag. Door de eerste schok van een plotseling overlijden van een leeftijdgenoot denk je, ja daar moeten we naar toe. In tweede instantie en de situatie wat beter overdenkend komen het andere Klinkertje en ik tot de conclusie dat we ook er niet veel te zoeken hebben. Niet eens vage kennissen kunnen we ze noemen en dus gaan we niet maar sturen daarvoor in de plaats een kaartje. Zo komt de wijsheid met de jaren zullen we maar denken. Zo zijn de ziektes en overlijdens kort in de buurt deze week en de laatste tijd worden we veel meer mee geconfronteerd. Dat zal er mee te maken hebben dat we ook een dagje ouder worden en het is een bekend sociaal fenomeen dat met het stijgen der jaren ziekte en overlijden steeds meer tot je dagelijkse kost hoort. Of het nu in de eigen familie of kort daarom heen is, het komt dichterbij. Met het ouder worden verlies je steeds meer mensen alhoewel, als je achterom kijkt dat al een behoorlijk aantal is geworden. Ook het aantal beroemdheden dat de laatste tijd afscheid van ons neemt is heftig en zo heeft ook een van mijn helden van vroeger; Mohammed Ali, de eeuwige jachtvelden op gezocht. Na een lange strijd waarin hij leed onder ziekte van Parkinson heeft hij de strijd verloren aan een sepsis, het kan verkeren. Machtige man vond ik het en, waar ik toen minder bewust van was, een maatschappelijk bewogen en invloedrijk man. De reden waarom hij een andere naam aannam was me wel bekend maar de impact die het heeft gehad op de Verenigde Staten, was me minder bekend. Postuum dus nog zeer geëerd en in mijn beleving een nog groter man, sporter en mens dan hij voor mij al was. Prachtige gevechten geleverd waarvan ik me de gevechten tegen Joe Frazier het best kan herinneren. In de nacht eruit met mijn vader, om onder het genot van een kopje soep, naar de bokswedstrijd te kijken. Met mijn vader was dat op zich al een belevenis want die zat tijdens het boksen geen moment stil en deed een schaduwgevecht mee met de boksers.
Goed, nu nog even wat anders want het weer is prachtig vandaag en dus gaan we, voordat we Winterswijk bereiken, er vast nog een korte detour door de Achterhoek aan wagen. Benieuwd waar we nu weer uitkomen maar dat komt u, als het erg interessant was, vast deze week nog wel aan de weet. Vanaf vandaag is het de hele zomer ook enorm vol met sport en ook daarover mag ik graag wat schrijven. bereid u dus vast voor op stukken over de Formule 1, over de het EK, over de Tour de France en over de Olympische Spelen. Er zal vast het nodige gebeuren, er zullen dingen zijn waarover ik me opwind, er zullen dingen zijn waar ik heel blij of verdrietig van wordt; ik hou u op de hoogte.

Auto

Nu ik wat meer in de auto verblijf vanwege werk luister ik ook wat meer naar muziek. Tenminste; ik doe een poging want de aangeboden muziek is op alle zenders op een andere manier "Middle of the Road". Nu was Middle of the Road een populair bandje begin jaren zeventig net als veel andere, gelijksoortige, bandjes. Lekkere meezinger en klaar was het, niet over nadenken met meestal wat stompzinnige teksten of lala's. Dus, als het er echt op aan komt en ik heb voor de zoveelste keer Julien Clerc in de verte voorbij horen komen is het tijd voor de cd of liever nog de USB stick die mijn eigen radiozender vormt. Beetje Genesis, beetje van Peter, beetje mix van goeie country en vooral, nog steeds, the Dixie Chicks die mij nog steeds het meest raken met muziek en teksten. Daar kan ik echt van genieten in de auto en lekker hard wat thuis natuurlijk altijd lastig is. Maar als ik echt even uit mijn dak wil gaan komen anderen ook aan de beurt als BAP met Kristallnach of Metallica met Nothing Else Matters. Als mensen mij dan voorbij zien komen al kloppend op het stuur meestal wat zouden ze dan denken? "Ouwe man wordt niet goed"? Kan ie niet gewoon Johan Strauss aanzetten of wat rustigers? Dat is natuurlijk wel het heerlijke van de beslotenheid van je auto, bijna niemand hoort je en je kan gewoon lekker je gang gaan. Het leidt mij minder af dan de telefoon beantwoorden tijdens het rijden. U snapt al dat ik geniet van het autorijden en vooral de ochtenden in het weekend zijn geweldig. Bijna niemand op de weg en lekker rustig naar je bestemming rijden, 200 meter voor de bestemming gaat het volume naar beneden. Super gewoon en in de ochtend wil ik nog weleens lekker mee galmen met Tracy Chapman en heel soms; Caruso van Pavarotti. Ach de heimelijke genoegens van een mens op weg naar zijn werk.

Wandelgangen

Zoals u weet betreedt ik al een poosje geen wandelgangen meer. Het, min of meer, geheime circuit waarin zaken besproken, afgehandeld en besloten worden. Het is ook een geliefd terrein voor de laatste nieuwtjes waarin het meer over mensen gaat dan over de inhoud. Maar wel noodzakelijk om uiteindelijke tot besluitvorming te komen. Nou tot zover deze les maar nu terug naar de wandelgangen waar ik niet meer kwam. Het gekke doet zich nu voor dat de wandelgangen zich weer uitnodigen in mijn leven. Gek genoeg geeft dat toch weer wat leuke spanning, een spanning die ik een tijd lang niet meer gevoeld en gekend heb. Zou ik het theater dan toch nog zo missen vraag ik me maar eens in uw bijzijn af. Vreemd genoeg gaat het me nog goed af ook denk ik, ik doorzie de spelletjes, bewegingen en doelen van anderen. Dat is nog wat anders dan er iets mee kunnen doen maar dat de analyse waar de pijn, de problemen en de oplossingen zich bevinden ben ik nog niet kwijt. Op een rare manier haal ik er nog voldoening uit terwijl ik tegen iedereen bezworen heb dat ik me niet weer in dat theater ga begeven. Het heeft me teveel gekost, en mij niet alleen uiteraard als u begrijpt wat ik bedoel. U snapt dat vast wel, maar het spel is wel leuk en het gaat wel ergens over. Dat is de andere kant van het verhaal, afstand doen van iets wat je graag deed is voor iedereen moeilijk en ik zet me er heus wel overheen alleen het komt nu ineens weer erg dichtbij. Gaat het ooit weg is meer de vraag voor mij, die neiging om het voor iedereen die het minder makkelijk heeft op te nemen. Om overal iets van te vinden en er een mening over te hebben. Daar staat natuurlijk tegenover zult u zeggen dat op momenten en tijden zelfs dat het moeilijk was hulp en steun ook ver te zoeken waren, slechts van de enkeling zeg ik die we nog zeer dankbaar zijn. De innercircle, de huidige wandelgangen hebben niet bijgedragen aan verbetering van onze situatie en dat gebeurd, is ook politiek. Klopt allemaal tenzij het u gebeurd, dan wordt het pas echt lastig, zo is onze ondervinding en daar hebben we onze conclusies uit getrokken. Daar wordt ook niet meer aan getornd en daar houden we het bij en misschien vanaf de derde rang in het theater zien we soms een heel klein stukje van het toneelstuk wat opgevoerd, voor nu en straks meer dan voldoende.