Broodschrijvers

Het is alweer een week geleden dat ik wat blogde. dat voelt niet als erg goed en nu zit ik achter mijn toetsenbordje en denk ik; wat zal ik dan bloggen. Over het eten? Eigenlijk wil ik nog graag naar de winkel maar ik wacht ook nog op een telefoontje die ik echt moet hebben. Die optie laten we maar even. Dus waar zal ik het eens over hebben; over sport, over de politiek, over het leven, ik weet het even niet. Lastige keuzes, misschien moet ik het daar eens over hebben. Of nog wat anders; graag zou ik het eens hebben over andere dingen die me bezig houden. Niet dat ik zo'n heel geheim vat ben maar er zijn wel een aantal dingen waarover ik zeker niet zal bloggen. Omdat anderen er eigenlijk niets mee te maken hebben. Dingen die me wel bezig houden maar die je, verstandig als ik ben, niet publiceert omdat ze te openhartig zijn, te scherp zijn, te kwetsend voor anderen of die me te na aan net hart liggen om er ook maar iets over in de buitenwereld te brengen. Dat noemen mensen die schrijven voor hun vak of voor hun brood wel zelfcensuur. Zo is het lastig om iets van een president te vinden in land waarvan veel nieuwe Nederlanders hun roots hebben. Opeens is het lastig om nog iets te vinden omdat er gedreigd wordt; als je mij belachelijk maakt dan... 
Mensen die schrijven voor hun brood denken daar bewust of onbewust toch over na en houden rekening met consequenties. Of het nu om die witte neger uit Venlo gaat of om eerder genoemde president. Dan zult u het mij toch wel niet kwalijk nemen dat ik over sommige dingen wel schrijf maar ze niet publiceer. Eerder in deze blog merkte ik het al op; verstandig bezig vandaag.

Het Huis

Bij ons in de buurt is een poos geleden een stel komen wonen waar, voor zover we weten, niemand contact mee had. Ze waren er ineens, zo maar en leefden een tamelijk onopvallend leven, voor zover wij konden nagaan. Op een gegeven moment werd een rozenboog bij de ingang van de tuin geplaatst en een week later ging het stel met veel opzichtigheid trouwen, zo denken we althans. In ieder geval kon de hele buurt zien dat ze richting gemeentehuis vertrokken maar veel andere mensen, familie of vrienden, leken er niet te zijn. Zo nu en dan kwamen we een van beiden tegen met een of meer hondjes. Een vriendelijk goedendag gewenst en onze weg vervolgend bleven we het toch een bijzonder, op zichzelf, stel vinden. Nu en dan waren de gordijnen dagen dicht door het hele huis, soms zo lang dat je dacht; moeten we niet eens iemand gaan waarschuwen. Dan ineens waren de gordijnen weer op en liepen ze weer met de hondjes door de buurt. Dan weer was hij op weg naar zijn werk, zo leek het althans. Een tas op de schouder en dan naar de bus, ga ik van uit. De laatste tijd zagen we het paar al steeds minder en deze week leek het huis ineens weer bijna leeg. Bijna, want de zebravink zat in een kooitje alleen op de vensterbank naar buiten te kijken. U begrijpt dat er in dit huis dan allerlei mechanismes gaan werken. Heeft het beest wel voldoende eten en drinken? Na twee dagen op wacht had iemand een krant aan de buitenkant van het raam geplakt zodat het beestje niet in de volle zon zat. In volle verwondering wat er nu zou gebeuren stond er gisteren onverwacht een auto van de woningbouw en leek het huis te worden opgeleverd maar zonder het paar. In ieder geval het huis staat leeg en wacht op nieuwe bewoners waarvan er echt al wat zijn gepasseerd. Voor zover wij weten heeft het huis zijn bewoners niet veel geluk gebracht want het vorige paar wat er woonde is gaan scheiden en mensen die er daarvoor woonden zijn met lichte ergernis, zeg ik voorzichtig, uit de buurt vertrokken. Nu maar hopen dat een volgende bewoner wat meer geluk in dat huis mag vinden, het ligt toch aan de bewoners en niet aan het huis dat het geluk er maar niet gevonden wordt. Dat lijkt me een redelijke conclusie want anders zou je moeten beweren dat een stapel stenen zorgt voor ongeluk en daar geloof ik nu weer niets van.

Mis

Het is een groot succes geworden zo meldde een voorstander van het Nee kamp. De democratie heeft gewonnen zo voegde hij eraan toe. En dat laatste waag ik te betwijfelen inclusief de door hem afgekondigde overwinning omdat er nog een paar opmerkingen te maken zijn. Als eerste maar even bij mezelf beginnen, ik was samen met iemand als Ferry Mingelen een van degenen die, contre cœur, niet is gaan stemmen. Niet stemmen is tegennatuurlijk voor mij en alleen vanuit een tactische afweging gedaan. Onder dertig procent blijven was het doel en de enige reden daarvoor is dat ik een referendum geen goed instrument voor politiek voeren vindt. Het is bijna alsof de politiek, de verantwoordelijken, de bestuurders zich kunnen gaan verschuilen achter een uitslag van een referendum. Daarnaast speelt nog de afweging dat een succesvol referendum gevolgd gaat worden door meerdere referenda die, net als nu is mijn inschatting, het gesundenes Volksempfinden gaat vertalen. Dat we volgend jaar een referendum hebben met als thema; buitenlanders/vluchtelingen/islam/homo's/gulden terug/grenzen dicht, eruit, wegsturen, uitzetten en vult u mijn lijstje maar aan, gaan krijgen. Het moment waarop niet de inhoud maar de platte vertaling van een paar populisten de overhand op het politieke leven krijgt. Het is een flut instrument in de democratie en ik weet wel dat het de voormalige kroonjuwelen van D66 waren maar er zijn landen waar een referendum al heel lang gemeengoed is. Een land als Zwitserland kent er een lange traditie in en wat is dan de nadere waarde ervan?  Dat is het feit dat telkens circa 25% van de Ur Schweizer, die meestal ook een bovengemiddelde leeftijd hebben, de dienst uitmaken in dat land. Naast de gewone politiek wordt daar ook gewone partijpolitiek gevoerd en dat levert nu en dan hemeltergende resultaten op, geen minaretten bijvoorbeeld. Dat levert toch een raar beeld op in een land waar een grote meerderheid van buitenlanders de Zwitserse samenleving overeind houdt met klassiek gastarbeiderswerk. Werk waar de doorsnee Zwitser zijn neus voor wegdraait. Een ander argument om tegen dit referendum te zijn is dat het onderwerp misbruikt is om iets anders te willen bewerkstelligen. De vraag ging over de Oekraïne maar we begrijpen dat de veroorzakers van dit referendum ging zier om Oekraïne geven, het interesseert ze geen bal. Het ging er alleen om dat het Nederlandse volk nee kon zeggen tegen de EU. En zo zie je maar dat het instrument al bij het eerste gebruik misbruikt wordt. Waar iedereen zich nog druk maakt over de Oekraïne  en wat daar wel en niet is terwijl het doel dus een ander was dan uitspreken over dat land in relatie tot de EU. De EU en de regering een hak zetten dat was het doel. Dat was ook mijn tactische overweging aan de organisatoren van de dit referendum; hen een hak zetten en gelukkig was ik niet alleen. Volgende week is de formele uitslag en geloof het of niet; volgens mij hangt het er nog steeds om, ondanks de prognoses.