Werk in Uitvoering

Eind van het jaar is het vandaag, de laatste dag die een seconde langer gaat duren, zo valt te lezen op teletekst. Dit jaar werk ik met Oud en Nieuw en dan ook nog de late diensten, drie op een rij. Niet gezellig voor het andere Klinkertje, dat klopt. Nu is ze zelf ook niet zo gezellig want bezig met een antibioticakuur die zijn weerga niet kent. Voorgeschreven vanuit het ziekenhuis want een huisarts zou dat nooit doen, of mogen doen. Een week lang bivakkeren bij het toilet is het eigenlijk. Ze loopt helemaal leeg en dat is de bedoeling ook want tegelijkertijd wordt er een bacterie in de maag om zeep geholpen waar we dan wel weer blij mee zijn.  Daar was het allemaal om te doen, het vernietigen van een hele nare bacterie in de maag die voor veel problemen de oorzaak kan zijn. Dat laatste moeten we afwachten maar het is toch hoopvol. Zo gaan we dus het nieuwe jaar in, niet geheel fit maar wel, als altijd, hoopvol op een nieuw jaar dat hopelijk een beetje beter mag zijn dan het afgelopen jaar waar het de gezondheid betreft. En nu het nieuwe jaar ter sprake komt is er natuurlijk ook wel vrees voor wat komen gaat. Hoe, op welke manier en hoe vaak gaat de komende president in de USA alle conventies in de wind slaan en daardoor schade veroorzaken in de internationale gemeenschap. We weten het niet en volgend jaar, om deze tijd, hoop ik te kunnen zeggen dat het allemaal mee gevallen is, maar ik vrees een ander scenario. In Nederland zal Wilders wel winnen maar hij komt, bijna zeker, niet in de regering. Hij, Wilders, zal de helft van de stemmen +1 nodig hebben om premier te worden. Wilders, die het Haagse establishment telkens op de korrel neemt naar de buitenwereld, maar er zelf een kind van is. Daarom ligt hij ook zo moeilijk bij de andere partijen want hij bevuild als het ware zijn eigen nest. Zo vooruitkijkend staat er een hoop te gebeuren en kunnen we nu alleen speculeren hoe het zal gaan in een, naar ik hoop, gezond en gelukkig 2017.

Wachten

Ben aan het wachten op het andere Klinkertje in hotel Gelre. Het is een vervelend onderzoek en ze is onder zeil en dus wacht ik gelaten af hoe het is gegaan.  Meestal onvoorbereid ga ik dit soort dingen in maar nu even van tevoren goed na gedacht. Wat vind ik prettig om te hebben als ik wacht tot het onderzoek bij het andere Klinkertje klaar is. Lekker is natuurlijk wat te lezen, niet de literatuur ban het huis, maar je eigen boeken of tijdschriften dus nog snel de App van de krant gedownload. Snel nog even de oortelefoon die bij de telefoon hoort opgezocht en mee genomen. Nu zit ik dus te wachten en kijk uit op een hal die voorzien is van grote kleurige lampen en luister naar de radio en lees de krant. Onder het genot van een bekertje koffie lijkt het mooier dan het is, dat wachten op, hopelijk, goed nieuws. 

8 december

Het is vandaag, 8 december, precies 65 jaar geleden dat mijn vader en moeder elkaar het ja woord gaven. 8 december was altijd wel een beetje bijzondere dag in ons leven, en met ons bedoel ik het gezin waarin heb mogen opgroeien. Voor ons, in die tijd, gewoon een gezin maar hoe langer ik op de wereld rondloop hoe beter ik besef dat het niet vanzelfsprekend is dat je daar en op die manier opgroeit. Met ouders die het vast niet altijd met mij/ons eens waren maar die je altijd steunden. Ze zijn er niet meer en toch zijn ze er vaak. In mijn gedachten, in de dingen die ze zeiden komt vooral ma naar voren met gevleugelde uitspraken. Natuurlijk waren de laatste jaren moeilijk en hebben ze het niet makkelijk gehad maar ook dan waren ze er. Met een luisterend oor of een advies over wat je wel of niet wilde doen. Met een open deur voor de kleinkinderen en dan zie ik nu weer filmpjes voorbij komen over vluchtelingen uit Afrika of Syrië of kinderen die geen eten hebben en dan, dan, dan denk ik aan mijn moeder. Ze zou vast gezegd hebben; och kon je zo'n kind maar hierheen halen en vertroetelen. Ze wist wel dat zoiets niet kon maar dat kon ze niet nalaten op te merken en natuurlijk gebeurde het nooit maar de gedachte eraan was voldoende blijkbaar. Nu zijn wij geen mensen die in de krant of op teletekst staan als er mensen overlijden in onze familie.  We laten geen boeken, muziek of kunst na, niets tastbaars in die zin. Ons voortbestaan, als we er niet meer zijn zal afhangen van de overlevering. Wat wij straks nog vertellen over mijn vader en moeder aan onze kleinkinderen zal bepalen hoelang ze in de geschiedenis bewaard blijven en wat ze hebben achter gelaten. Voor mij hebben ze een grote erfenis achter gelaten en is er veel te vertellen maar ook te doen. De manier waarop zij hun leven hebben geleefd is natuurlijk niet meer van deze tijd en we leven nu eenvoudigweg anders maar toch. De manier van omgaan met elkaar en het respect en de warmte voor een ander zal ik niet vergeten en op het moment dat ze alweer drie en zes jaar er niet meer zijn leek het me gepast om ter gelegenheid van dit fictieve jubileum er iets over te schrijven.

Ontdekkingsreis

Deze week een korte vakantie; kort omdat deze werkgever een methode hanteert die waarschijnlijk naar de letter van de CAO wel kloppen maar voor het gevoel raar blijven. Zo heb ik een week vakantie maar het weekend ervoor of erna wordt ingepland om te werken. Blijven dus over 7 dagen waarin je mag bijkomen, even vakantie mag hebben maar natuurlijk maar moeilijk los komt van de dagelijkse werkwerkelijkheid. Toevallig hebben we deze week onze kleinkinderen drie dagen dus hebben we onze vakantie de afgelopen vier dagen heftig gevierd.  Niet dat we er iets aan kunnen doen maar we hebben genoten van mooi weer, wat een mazzel, en een paar mooie autoritten die ons meest naar het Veluwemeer en omgeving lokten. Met een prachtig en rustig vriesweertje was het heerlijk en zijn we weer eens in stukken geweest die ons in het geheel niet bekend voorkwamen. Dat is altijd het mooiste, op plekken komen waar het mooi is en je nog nooit geweest bent. Op een ontdekkingsreis in eigen land waar we toch weer een aantal plekken gescoord hebben waar we nog weer naar teruggaan; in de lente, de zomer en de herfst vermoed ik zo. Het heerlijke van het uitgaan is dat je even buiten de eigen dagelijkse werkelijkheid bent; even erop uit en de gedachten verzetten met andere omgevingen en indrukken. Toch zie je ook parallellen want we reden op een snelweg, richting een eerste bestemming, en zo opeens leek het wel of we op een snelweg in Duitsland reden. Glooiend landschap en een snelweg welke door een dal ging, dus dalen en stijgen, met de lucht in de achtergrond maakte dat gevoel compleet. De enorme hoeveelheid buitenlandse kentekens waarvan de meesten pl (Polen) voerden ( met wel heel Nederlandse firmanamen) maakten die indruk nog sterker. Het draagt voor ons bij aan een compleet vakantiegevoel en dat was gewoon heerlijk. Grappig is overigens nog te melden dat we ons deze dagen hebben laten leiden door Google Maps. Op de overbekende site waarneming.nl worden plekken waar vogels worden waargenomen aan gegeven door een link naar Google Maps en via de telefoon komt die tot ons via een vrouwelijke stem. Soms doet ze wat Belgisch aan maar ook is het af en toe verrassend wat deze dame weet te vertellen. Zo wonen we in de buurt van een straat die Bernstein heet, gewoon op zijn Nederlands uitgesproken maar de dame maakt er "Burnstien", op zijn Engels dus, van. Lachen in de auto dat begrijpt u en zo werden wat meer straatnamen op die manier uitgesproken, tot ons grote genoegen. Genoegen leverde ook het fotograferen op waarbij het andere Klinkertje een paar mooie foto's van verschillende vogels heeft gemaakt maar ook een paar hele mooie landschapsfoto's.

Te Laat

Opeens lijkt iedereen wakker in onze club; mensen waar je anders niets van hoort of ziet beginnen het andere Klinkertje op de een of andere manier op de sociale media te volgen. Zo gaat dat tegenwoordig natuurlijk, je bent populair als je genoeg like's en hits hebt. Dat bepaalt in belangrijke mate je invloed die je kan uitoefenen op bepaalde zaken. Zo is, de tot een farce geworden lijsttrekkersverkiezing van onze club, een aanleiding om eens flink te toeteren in de media. Dan gaat het vooral over dingen die anders moeten en soms durven ze te zeggen dat het linkser moet, jawel. Het hoge woord is eruit; het moet linkser. Nou dames en heren; het kan bijna alleen maar linkser want u bevindt zich zover naar rechts dat elke beweging bijna automatisch links inhoudt. Nog even over die lijsttrekkersverkiezing; het is kiezen tussen weinig of niets, tussen Jut of Jul, Plien of Bianca, Bassie of Adriaan en zo kan ik wel even doorgaan. Het verschil is miniem en beiden zijn verantwoordelijk voor het huidige beleid, en dan moet het linkser? Dat gaat zeker niet gebeuren met deze heren die het dualisme niet hebben uitgevonden. Moeizaam wordt het voor onze club denk ik, de komende verkiezingen gaan verloren en we moeten weer van de kiezer leren, of de kiezer heeft ons niet begrepen. We zullen zien wat de smoezenmachine nu weer gaat ophoesten om de nederlaag zo beperkt mogelijk te laten lijken. De club is in zichzelf gekeerd en laat dat zien door Amsterdam de gelegenheid te geven maar twee kandidaat lijsttrekkers naar voren te laten schuiven die de bestuurlijke ballotagecommissie die het hoofdbestuur ineens blijkt te zijn, goed genoeg vindt. Andere kandidaten worden meer of minder opvallend aan de kant geschoven omdat ze in de ogen van de ballotagecommissie niet aan de eisen voldoen die vast ooit eens ergens in een congres zijn vastgelegd maar waarvan niemand, op dat moment, de importantie heeft in gezien, behalve de ballotagecommissie uiteraard. Het gaat de club zwaar opbreken vrees ik en misschien is dat maar goed ook; dat de boze witte en ontevreden man in de club een revolutie mag veroorzaken, al zal die te laat komen. De revolutie komt, als ie komt, te laat.

Kernkop

Het Amerikaanse volk heeft gesproken en in haar rare systeem gekozen voor een man die ik eerder al als wereldhofnar heb bestempeld. Het rare systeem met de kiesmannen komt de democraten opnieuw duur te staan.In, wat hun de Popular Vote noemen, staat Clinton een 200000 stemmen voor op de "Republikeinse" tegenstander. Het Republikeins tussen aanhalingstekens want het Republikeinse kamp is ook niet erg verzot op hun kandidaat waar een flink aantal invloedrijke aanhangers van deze partij hebben laten weten niet te stemmen op de man die de volgende president van de USA gaat worden. Hij kreeg wel de steun van de KKK wat alweer te denken geeft, een gevaarlijke tijd gaan we tegemoet, dat kun je nu al zeggen. Nu is het zo dat er een procedure is waarin een president afgezet kan worden en er wordt al gespeculeerd dat dit de route zal zijn van de Republikeinse Partij die nu overal heerst; in het Congres, de Senaat en op het Witte Huis. Bij een paar snelle blunders van de "new Kid in Town" zullen ze die procedure wellicht snel opstarten krijgen we een andere, maar wel politiek geschoolde, meneer terug. Toch een echte Republikein in het witte Huis, dat zal de gedachte zijn. Nu was ik van plan om er niets over te schrijven want dat gebeurd al genoeg tot gisteravond PvdA 's eigen kernkop (Samson) bij Pauw verscheen en daar de uitslag ging analyseren. Hij oreerde er weer flink op los; de Amerikanen die op de toekomstige president hebben gestemd; arme witte mannen zonder toekomstperspectief in verpauperde omstandigheden tsja die heb je bij ons niet. De Nederlander is er financieel 20% op vooruit gegaan zo is zijn stelling. Dat was het moment dat er opnieuw iets knapte en ik me weer zo in de steek gelaten voel door deze partij die werkelijk geen idee meer heeft hoe de inkomensverhoudingen in Nederland zijn en alle gevolgen die dat mee brengt worden zo onder tafel gekletst. Dat Wilders inmiddels aankoerst op een monsterwinst in de komende verkiezingen, nee daar gelooft hij niets van maar ik inmiddels zoveel te meer. Ik krijg er, zoals de Be lgen noemen, enorme schrik van. Peilingen zijn volstrekt niet te vertrouwen en de winst van Wilders gaat veel hoger uitkomen als nu beweerd wordt. Natuurlijk hoop ik dat ik zwaar ongelijk heb maar over een jaar konden we wel eens opgescheept zitten met een minister president die de onderbuikgevoelens van de Nederlander heeft gekanaliseerd en het establishment heeft er geen antwoord op. Klinkt u bekend in de oren of niet want zo wordt er ook al een dag lang geanalyseerd in de USA en zo zal er op 16 maart en de dagen erna geanalyseerd worden op de Nederlandse TV. Hoe heeft het kunnen gebeuren? Wilders als premier wordt een farce, een ongelofelijke sof die namens ons in binnen- en buitenland een tragie-komische act gaat worden. Dat allemaal omdat het de gemiddelde Nederlander misschien net redelijk gaat maar de grote groepen eronder hebben moeite om het hoofd boven water te houden, komen moeilijk aan fatsoenlijk betaald werk en hebben geen beeld van de toekomst door de liberale koers van de laatste periode. Hou ik nog wel recht op een AOW, wanneer kan ik eigenlijk met pensioen, krijg ik wel zorg als ik dat nodig heb, kan ik de ziektekostenverzekering en de eigen bijdrage blijven betalen, kunnen mijn kinderen nog wel studeren als ze dat willen, en zo kan ik doorgaan met een lange lijst waar aan het einde staat; hou ik nog geld over aan het einde van de maand. Dat zijn dagelijkse zorgen voor mensen en niet alleen tijdens campagnes en als dan voor die kernkop het uitgangspunt is dat " de Nederlander" er 20% op vooruit is gegaan gaat het zwaar mis. Voor het politiek establishment inclusief de SP en alles wat zich links of midden noemt. Hopelijk overdrijf ik hier enorm en zal de uitkomst heel anders zijn maar ik vrees met grote vreze.

Komende week

Het beloofd een spannend weekje te worden waarin bekend wie de nieuwe president van de USA gaat worden. De man met het haar waarover ik al eens een Blog schreef of de vrouw van. Er zijn nog wat meer keuzes maar die spelen tot nu toe een ondergeschikte rol, zo lijkt het. Hopelijk gaan we niet weer zo'n gedoe krijgen als destijds met Al Gore en Bush jr. Niet aan denken maar er schijnen nog veel meer gevaren te loeren als een internet-aanval op de Amerikaanse systemen die de resultaten moeten gaan beheren. Nu is zo ongeveer iedereen in Nederland op de hand van Clinton omdat de andere belangrijke kandidaat echt niet van deze wereld is. Zo zelfingenomen en arrogant heb ik iemand nog maar zelden zien optreden en ondanks alle klassieke  campagnefouten en ongelofelijke missers doet hij nog mee in de race omdat Clinton haar mail niet op correcte wijze heeft afgehandeld en misschien staatsgeheime feiten via onbeveiligde servers heeft door gegeven. Hoewel dat niet eens zeker is en er al eerder onderzoek plaats vond dacht de Republikeinse directeur van FBI blijkbaar dat het beter zou zijn als de man met het haar de leider van dat land wordt dan de vrouw van. Die liet op een, voor Clinton niet slechter te bedenken moment, weten opnieuw een onderzoek te doen naar Clinton. Nu ben ik van beiden niet erg gecharmeerd maar een van beiden zal het worden en dan toch liever maar Clinton dan een nieuwe wereldhofnar. Anders kan ik deze man niet zien; door zijn zaakjes heel rijk geworden en daardoor onhandelbaar. Het sprookje van de nieuwe kleren van Donald zou hier erg van toepassing zijn. Clinton daarentegen zal de boel niet laten aanbranden maar of het een echt succes wordt? Eerst maar zien dat ze gekozen wordt en dan hebben we een First Husband of zo iets? Het wordt wel spannend, zoveel is zeker.

Basel

Vaak doe ik het niet maar het artikel is wel zo accuraat dat ik er niets aan toe te voegen heb. Wij, Annelies, Lianne en ik, waren er ook, die dag in Basel en kort bij deze brand, op nog geen 5 kilometer hemelsbreed. Gek genoeg is het nog steeds dichtbij als ik de tekst weer lees en de foto's en het filmpje kijk.

http://likemag.com/de/das-inferno-von-schweizerhalle-30-jahrestag/235841 

Paarse Krokodil

Heb je dat ook weleens? Dat je jezelf niet kan concentreren op een ding. Dat je met van alles en nog wat tegelijk maar half bezig bent. Dat er zoveel dingen zijn die je interesseren dat 24 uur in een dag volstrekt onvoldoende zijn. Zoals u heeft kunnen lezen zijn we op zoek naar een nieuwe auto en dat kost veel tijd, fysiek en in je hoofd. We weten ongeveer wel wat het worden moet maar dan passend maken bij de portemonnee en het idee hebben dat je er even mee vooruit kunt. Lastig hoor en soms klik ik gaspedaal.nl weg en ben met iets anders bezig. Zo kwam er deze week een update van Apple Sierra en daarin stond vermeld een verbeterde compatibiliteit met MS Office. Nu heb ik Outlook altijd al een prachtig programma gevonden en dus leefde er eens hoop dat de agenda van Outlook weer met iCloud zou gaan werken. Dus Outlook weer aangezet en geprobeerd het weer werkend te maken maar helaas pindakaas; het lukt wederom niet. Ook niet door een verbinding met Apple mail en nog een andere optie was om het via de Google agenda te proberen, allemaal zonder het gewenste resultaat en uiteindelijk Outlook weer in de ijskast gezet. Maar een tijd wat het kost om alles weer operationeel te krijgen en alle opties weer na te lopen om vervolgens te constateren dat het allemaal niet heeft gewerkt. De verbeterde comptabiliteit waar Sierra het over had ligt op een ander vlak maar beslist niet in de agenda van Outlook.Jammer dus en weer heel wat uurtjes verloren gegaan waarin ik ook had kunnen Bloggen maar goed. Daarnaast natuurlijk nog de hele tijd weer kijken naar auto's om vervolgens nog bezig te zijn met het regelen van allerlei afspraken die voor mij belangrijk zijn. Waar ik soms ook een beetje druk mee was is het ergeren aan anderen, vooral in de sectie Paarse Krokodillen. Zo ben ik in het verleden een paar keer bij de dermatoloog geweest voor het verwijderen van wat plekjes, niets aan de hand en iedereen gelukkig zodat bij het afscheid de dermatologe tegen mij vertelde dat als er binnen een jaar of twee drie er weer wat zou zijn ik direct een afspraak kon maken. Nu is er weer een plekje waarvan ik graag wil dat zij er naar kijkt en bel dus de poli; het was meer dan vier jaar geleden, in 2012, en ik moest eerst bij de huisarts een verwijzing halen. De huisarts gebeld en meegedeeld dat het door de tijdsduur nodig is dat ik een nieuwe verwijzing krijg. Nou zegt de assistente; misschien dat de dokter er zelf naar wil kijken. Is het hetzelfde soort plekje en omdat ik geen zin heb in allerlei uitleg te geven aan de assistente zeg ik; precies hetzelfde. Nou ze zou het aan de dokter voorleggen en als ik niets hoorde dan kwam er een afspraak thuis. Tussen de middag wordt ik gebeld door de assistente; de dokter wil toch graag zelf even kijken. Alsjeblieft zeg, maar onverbiddelijk moet dat toch gebeuren en daar gaat weer een dag verloren omdat een huisarts eerst wil kijken naar een plekje voordat hij een verwijzing wil geven. Nu hoef ik u de ziektegeschiedenis van mezelf en de familie niet hier te vertellen maar laten we het erop houden dat aandacht van een dermatoloog wel aangewezen is. Daar erger ik mij dus aan dat ik volkomen onnodig bij een huisarts op de thee moet die, als hij even de brieven had gelezen, beter kan weten. Goed de afdeling Paarse Krokodillen dus en dat alleen van vandaag hoor. Verder gaat het heel goed met me, zo zelfs dat ik een Blog schrijf over dingen die me bezig houden. Blijkbaar worden mijn schrijfsels ook nog gemist want een vage kennis appte me gisteravond zeer laat met de vraag of ik geen tijd heb om te Bloggen; voldoende antwoord zo?

Einde

Het einde komt in zicht; in ieder geval merk ik dat het schrijven van Blogs op het moment mij geen energie oplevert maar kost en dat kan niet de bedoeling zijn. Blijkbaar maak ik te weinig mee of windt me te weinig op om over te schrijven. Stoppen met het schrijven zal er waarschijnlijk niet van komen maar ik zal alleen schrijven als ik het echt nodig vind. Het einde, als titel van deze blog, is dus niet definitief maar heeft meer betrekking op het volgende.

Sinds bijna negen jaren rijden we dezelfde auto; een mooie VW Touran. Wat waren we, en in ieder geval uw schrijven, trots op de auto. Nog nooit zo'n luxe auto gehad en ook nog nooit zoveel betaald voor een tweedehands auto. Van het bouwjaar 2004 en 130000 km op de teller hetgeen voor een diesel een peulenschil is. Gekocht en met heel veel plezier en comfort in gereden. De laatste jaren ging het echter wel wat bergafwaarts met de auto en het comfort nam duidelijk wel af. Veel meer rammelen en suizen, de vering werd wat minder en er waren gebreken aan de verwarming en nog zo meer. Nu heeft de monteur deze week uitgelegd dat er veel aan gaat mankeren en dat we nog wel even door kunnen rijden maar dat het verstandig is om naar een ander uit te kijken. En hoezeer het ons ook spijt maar na negen jaren en zo'n 200000 km van de auto te hebben genoten gaat deze wel weg. 318000 km staat er op de teller en dat is respectabel maar iemand anders zal er nog wat geld in moeten steken om in de toekomst nog wat mooie km te rijden met onze auto. Moet je daar nu rouwig om zijn; dat weet ik niet. Met deze auto hebben we toch een andere band dan met anderen. We hebben een Golf gehad; ook een diesel waar we zo'n 260000 km mee gereden hebben en die ging zonder mankeren de deur uit. Blij waren we eigenlijk en dat gevoel hebben we nu zeker niet. Jammer maar het is niet anders en als we straks weer door plaatsen rijden waar we eerder met de Touran gereden hebben zullen we nog aan deze auto denken. Misschien zelfs wel tegen elkaar zeggen; het was een fijne auto, het was ons praathuis maar toch blij dat we de stap gezet hebben; we houden u op de hoogte. Dat dan wel weer.

Onmogelijk weer

En zo was het na de dertig graden van een aantal terug ineens een stuk kouder. Na een start om 7u met +2 graden een goed uur later was het ineens eronder. Duurde overigens niet lang maar toch. Het weer is een factor van belang en dat weten we maar al te goed in Nederland. Nu is het weer een beetje op hol en wordt het nog belangrijker; het wordt in zijn algemeenheid warmer maar dat merken we dan weer niet altijd.

Sorry

Door alle drukte kom ik niet aan u toe. Mijn maatje komt aandacht tekort van mijn kant. Voor deze affectieve verwaarlozing heb ik me al verontschuldigd toch voelt dat niet goed. Natuurlijk heb ik alle excuses en laat mijn energiemeter niet veel meer toe dan ik op het moment doe. Daarbij nog een sluimerend griepje met een onwillige kies die af en toe opspeelt en daarmee heb ik genoeg om aan te voeren dat ik zo weinig tijd heb voor mijn omgeving. In de kleine familiekring ben ik druk maar daarbuiten is het knudde en dat spijt mij zo dat ik er nu maar een schrijfsel aan waag, met muziek op de koptelefoon aan. Als ik al niet erg betrokken ben bij mijn lieve vrienden en kennissen dan begrijpt u wel dat de buitenwereld daarom heen volledig aan me voorbij gaat. Gelukkig is het van tijdelijke aard en dan kunnen we weer wat tijd aan andere dingen besteden. Voor het eerst in jaren heb ik deze week een vergadering, jawel die moest er even bij tussen. Daarnaast werd ik deze week nog gevraagd voor een bestuurlijke functie waar ik nog even over na wil denken. Wat dat betreft is het na twee en een half jaar misschien wel tijd om weer eens wat te gaan doen op bestuurlijk vlak. Zonde werd mij toegevoegd dat je jouw bestuurlijke ervaring niet gebruikt. Daarover ga ik even nadenken; sorry

Circus

Het theater van de lach was vroeger een bekend fenomeen en leeftijdsgenoten kennen het nog wel. John Lanting had dat theater en daaraan gekoppeld kwamen een hoop zogenaamd leuke mensen waarvan eigenlijk alleen André van Duin overleefd heeft en na leuke en minder leuke periodes nog gewaardeerd wordt. Nu zijn er al veel oude theatermakers overleden en van sommige weet ik niet eens of ze nog leven. Henk Elsink, Paul van Vliet, Toon Hermans, Piet Bambergen en ga zo maar door. Een lange lijst die hun succes vooral te danken hadden aan de beperktheid van die tijd op tv gebied. We hadden thuis vijf zenders en dat kwam omdat wij in het Oosten van het land nog drie Duitse zenders hadden. In het Westen was dat al heel anders. Daar is overigens nog een theater van de lach gevestigd; aan het Binnenhof en omringende burelen. Wat een gedoe daar en dat in aanloop naar de verkiezingen van volgend voorjaar zijn de campagnes al vroeg gestart. Lichtgewicht Rutte valt direct uit zijn rol van minister president en begint groepen en groepjes weg te zetten met mp onwaardige uitspraken op de tv. Dat gaat goed. Sommige commentaren roepen al dat Rutte Wilders light wil spelen. Dat zou hij niet moeten doen en merkwaardig genoeg zet de mp van de VVD, in zijn rol als lijsttrekker, niet in op het kabinetsresultaat. Als iemand van tenminste een andere partij roep ik dan de VVD zich toch echt niet hoef te schamen voor wat zij met haar politieke agenda bereikt heeft. Hoe dat voor andere gaat weet ik niet maar voor mij heeft de VVD keurig haar liberale agenda uitgevoerd in deze kabinetsperiode. Niet dat het mijn agenda is want die andere partij in dit kabinet heeft een beschamende rol gespeeld in mijn ogen althans. Direct na het bekend worden van het onderhandelingsresultaat waarin de inkomensafhankelijke zorgverzekering was opgenomen begon het geloei van de VVD achterban. Gevolg is dat een van de belangrijkste resultaten van dat onderhandelingsresultaat als onverkoopbaar aan de VVD aanhang werd terug gegeven. Die andere partij in dat kabinet had direct moeten zeggen dat dan alles weer onderhandelbaar was; stikken of slikken; of wat dan ook. Getrouw haar slappe, semi-liberale, leiders gaf de partij toe en weg was een van de grondslagen waarom we aan dat kabinet hadden kunnen beginnen. Over alle andere foute grondslagen en afspraken (althans in mijn ogen) in dit kabinet zal ik het niet hebben maar die eerste druppel had direct de laatste moeten zijn. En nu wordt vandaag bekend dat de hartcentra hun taak bijna niet aankunnen omdat er te weinig hoog geschoolde verpleegkundigen rondlopen op de cardiologische afdelingen. Kijk dat is nu het theater van de lach met een grote traan. Volledig los van de werkelijkheid van alledag worden beslissingen genomen in het theater van de lach waar zelfs John Lanting niet om  had kunnen lachen. 

Houden van

Het is alweer even geleden en in de tussentijd is er van alles gebeurd zoals in elk mensenleven. Belangrijk en minder belangrijk tot bijna onbeduidend gebeurtenissen die je leven maken tot het leven wat je leidt. Zoals ik al wel eerder betoogd heb is het belang en het welbevinden van je eigen familie een van de belangrijkste dingen. Alles wat een kringel in een rimpelloze vijver veroorzaakt heeft de neiging om bij het andere Klinkertje en uw schrijver te verworden tot een hele grote kringel. Alles wat er in onze stam van de familie gebeurd heeft groot effect op onszelf en er gebeurde genoeg. Het zijn dan ook zware dagen voor ons maar ook weer dagen die een nieuwe en andere toekomst aankondigen dan eerder gedacht. Is dat vervelend of slecht; nou nee niet per sé. Het vinden van een nieuwe werkelijkheid is soms wel pijnlijk, soms ook verwarren maar in het vaste idee dat het voor alle kanten een verbetering wordt met de voorgaande situatie is het uiteindelijk prima. Er gebeurde natuurlijk nog veel meer en soms gaat dat bijna onbedacht of in jezelf en wordt de herinnering niet meer gedeeld met elkaar. Zo was onlangs de sterfdag van mijn vader en die dag gleed eigenlijk zomaar voorbij tot het andere Klinkertje er in de loop van de dag toch een opmerking over maakte en dat is waarover het allemaal gaat. We geven om elkaar en houden van elkaar. Natuurlijk zeg ik dat ook veel te weinig maar ik denk altijd maar dat zoiets niet gezegd hoeft te worden maar dat je naasten dat weten en voelen. Dat lijkt toch vanzelfsprekend maar is het niet, dat hebben we wel gemerkt in de afgelopen tijd; zo af en toe tegen elkaar zeggen helpt, net als even denken aan een bijzonder moment voor de ander.

Hollanditis 2.0

Hollanditis was een bekende ziekte in de jaren tachtig en duidde op een soort Nederlandse halsstarrigheid richting kernenergie en kernwapens. Internationaal werd Hollanditis een begrip en is dus vrij vertaald een Hollandse ziekte. Het woord werd later voor allerlei andere dingen gebruikt en ga ik deze, op zich positieve betekenis, een nieuwe betekenis geven. Hollanditis is een ziekte onder teamsporters die, zodra ze de focus hebben verloren op hun oorspronkelijke doel ( bijvoorbeeld een gouden medaille) niet meer op een nieuw, ander en misschien minder begerenswaardig doel, kunnen concentreren. Zo zijn de dames volleyballers, de handbalsters en de hockey heren als vierde geëindigd en hebben dus de kleine finale om het brons allemaal glansrijk verloren. Soms wordt zelfs beweerd dat men tevreden kan zijn met de vierde plaats, zo komen we niet verder natuurlijk. Een tijdje dacht ik ervan verlost te zijn nadat het Nederlands elftal in Brazilië (!!!)  tijdens het WK, na de verloren halve finale toch kans zagen om derde te worden. Omdat die heren het wilden want op dat niveau speelt er geen kwestie meer van kunnen maar willen. Willen zit in je hoofd en is een proces wat door de respectievelijke coaches tijdens deze Olympische Spelen geïnitieerd  had moeten worden. Het is jammer dat bijna alle Nederlandse teamsporters hun doel niet hebben bereikt. Erger is dat nadat ze hun doel niet hebben bereikt ze de kop hebben laten hangen en naar huis gaan met niets in plaats van met een bronzen medaille die ook mondiaal respect afdwingt. Dat, dames en heren, wilde ik nog even kwijt aan u, het is een gebrek aan mentale kwaliteit dat dit telkens weer gebeurd; het is een bijna niet uit te roeien ziekte; Hollanditis 2.0

Net niet

"Net niet" is het commentaar van de presentator op deze dag van de Olympische Spelen die bijna ten einde lopen. Dit weekend nog en dan is het gebeurd. Net niet was het commentaar vanwege de net niet medailles of net niet in de finale. Nog wel kans op een medaille maar geen gouden medaille meer voor volleybal, handbal en geen brons voor de hockey heren. En Churandy eindigde voor de derde keer op rij in de finale van de 200 meter en werd vijfde op 1/1oo ste van de derde plaats.  Is het dan zo'n trieste balans voor Nederland? Helemaal niet en zeker niet als we het enorme verwachtingspatroon los zouden laten die meestal door de pers en daarmee door Nederland gecreëerd wordt. Alsof we wel even ergens goud gaan ophalen in de mondiale sportwereld zo was het commentaar van een van de begeleidende oud topsporters. En terecht denk ik wees hij erop dat het mondiale aspect snel vergeten wordt als Nederland het beter dan gemiddeld doet. Bij het hockey winnen ploegen die niet in de top 6 staan om maar eens een voorbeeld te geven en om het maar eens wat Nederlandser en daarmee begrijpelijker te houden; bij het schaatsen halen we ook de medailles niet zomaar meer op. Dat speelveld is veel groter geworden en steeds meer landen kunnen goed mee of hebben zelf de topsporters in huis. Het zijn me altijd wel van die weken waarin de tv de hele dag aan staat en er bijna 24 uur per dag sport wordt uitgezonden. Het leidt af hetgeen een goed middel is om de realiteit even uit het oog te verliezen zo wisten de Romeinen al. Die afleiding kwam ook deels door wat er naast de sport gebeurde zoals met Yuri en nu weer met een paar zwemmers uit Amerika. Eerst een tankstation mollen en vervolgens zeggen dat je overvallen bent. Dat zijn nu de mensen waarop Hendriks, chef de mission, duidt wanneer hij aangeeft dat verliezende sporters naar huis terug worden getransporteerd. Toch ben ik het met die gedachte niet eens want natuurlijk zijn de Olympische Spelen topsport en moeten de topsporters gelegenheid hebben zo optimaal mogelijk te presteren zonder door deze ronddebielen te worden lastig gevallen met allerlei randverschijnselen. Het is aan de leiding en begeleiding om daar garant voor te staan en om sporters nu de gelegenheid te ontnemen om deel te nemen, als deelnemer, aan de slotceremonie om maar eens wat te noemen gaat te ver. Zet die sporters die niet meer sporten of verloren hebben in een apart hotel en laat ze van daaruit de rest van de Spelen bezoeken Kunnen ze de anderen die nog wel aan het sporten zijn mooi aanmoedigen en ondersteunen. De eerste retourvlucht is al geweest en ik denk dat daar het laatste woord nog niet over gezegd is.  Nog even terug naar de prestaties want een dorpsgenote heeft een gouden medaille gehaald in een prachtige en spannende finale. Met heel veel passie hebben we voor de buis de verrichtingen gevolgd en zij wordt volgende week hier gehuldigd. Hartstikke leuk, verdient en leuk dat dit gaat gebeuren zoals ik bij eerdere gelegenheden haar ook heb mogen huldigen. Terechte winnares want wat een machtig lijf en wat een machtige benen die qua omvang en kracht zich met redelijk gemak konden meten met de besten van de wereld. Zij is nu de beste van de wereld en ik hoop dat ze nog een poosje doorgaat met topsport want je moet het ook maar op kunnen brengen.
De wereld draait door is een programma maar inmiddels ook een gezegde en behalve sport draaide de wereld ook door, letterlijk en figuurlijk. Er is weer van alles aan de hand en de rust die er ineens weer rond Turkije hangt is veelzeggend. Zo in het centrum van het wereldnieuws en zo er weer uit. Gaat het daarom goed daar, ik weet het niet want de berichtgeving begint te haperen. Er zijn weer incidenten geweest rondom Trump en de zijnen die langzaam de karikatuur die hij van zichzelf al was verder beginnen op te blazen. Het si een farce en het moet nu nog gek gaan als Clinton niet gaat winnen. Vandaag beelden uit de States waarin een naakte pop die Trump verbeeld geen kleren aan heeft. Emperor without balls worden de beelden genoemd als variatie op de keizer zonde kleren. Hoe toepasselijk bedacht door kunstenaars in een dag waarin, na een nieuwe wisseling in het campagneteam van Trump hij beweert spijt te hebben van het beledigen van mensen. Kan gebeuren in de hitte van het debat zo is nu de toon. Geloof het of niet zegt de man er dan ook nog bij waarin het gevoel dat hij er geen bal van meent voorop staat. Hij is een beetje de dorpsgek van Amerika die alles maar mag zeggen maar nu toch hele groepen tegen zich in het harnas heeft gejaagd. Over de Nederlandse dorpsgek zal ik het maar niet hebben want de vergelijking met de haren heb ik al eens eerder gemaakt en zijn uitspraken den af en toe niet onder voor die van Trump; hij is alleen veel vileiner dan de olifant uit de USA. Trump is het net niet wil ik mee eindigen maar ik draai het maar een beetje; hij is het helemaal niet.

Ewald

Het is de dag nadat ik weer een jaartje ouder ben geworden en dat zijn meestal de rare dagen waarop allerlei onverwachte dingen gebeuren. Zo niet vandaag die als een rustige dag lijkt te gaan verlopen en dat is ook prima zo. Zonder al te gedetailleerd te worden waren het wel weer bijzondere dagen en weken inmiddels. De verjaardag rustig gevierd met een heel klein gezelschap. Voor het overige; de Olympische Spelen zijn begonnen en gelukkig heeft een wielrenster een gouden medaille gehaald zodat we niet de hele tijd dat gezeur over medailles die al of niet gehaald worden. Onze premier verhoogd voor de Spelen nog even de druk want Nederland moet nog meer medailles halen dan de vorige keer in London. Na de eerste dag OS stond de teller op precies nul want de dames estafette zwemploeg werd vierde in plaats van een medaille die goud had moeten zijn. Dat begon dus helemaal niet goed en nadat van Vleuten onderuit ging in een winnende positie op de wegrace voor vrouwen wielrennen leek de kans op een medaille ook daar verkeken en hoe anders ging het. In de tijd dat van Vleuten levenloos op een trottoirband gedrapeerd lag wist een andere Nederlandse de gouden plak binnen te halen. Voor het gemoed van de Nederlandse per een verademing want eindelijk; er was een medaille. Had ze goed gedaan overigens die van der Breggen. Met Annemiek van Vleuten schijnt het weer goed te gaan maar wat een afschuwelijke smak. Later zag ik nog een filmpje van een Franse turner die zijn onderbeen brak en dat zag er heel raar uit, en naar. Ongewild gingen mijn gedachten uit naar een Duitse voetballer die in begin jaren tachtig een afschuwelijke blessure opliep aan zijn been. Veroorzaakt door een veel te wild inkomende tegenstander die een gat sloeg in het been van Ewald Lienen. Spieren, pezen en bot ontbloot en te zien dus. In de diverse lijstjes met ernstigste blessures staat hij bijna steevast op nummer 1. Voor Alemania Bielefeld speelde hij indertijd en als later, als trainer, heeft hij overal en nergens gewerkt, momenteel bij St. Pauli in Hamburg. Maar dat moment, die nog steeds als meest smerige overtreding ooit te boek staat, dat hij daar staat te schreeuwen naar zijn tegenstander met iets van "Guck mal was du da gemacht hast", zal ik nooit vergeten, net als het beeld van dat been. Hoe het verder zal gaan met de Spelen, Nederland en

successen zal de toekomst leren. Hopelijk blijven we gespaard, en blijven vooral de sporters gespaard, van dit soort van ernstige overtredingen en deze ernstige blessures, of dat nu door een tegenstander komt of door een andere oorzaak.

Zondags

Deze week een half weekend te werken en vandaag, zondag, dus vrij. Nu is er dit weekend een race op en die is in Duitsland. Elke keer als ze op dat circuit een race hebben moet ik terugdenken aan 1981. Het jaar weet ik niet zeker, in ieder geval; het andere Klinkertje en ik gingen voor het eerst met vakantie naar Oostenrijk met de auto. Nu hadden we toen een oude Ford en bij mij thuis vonden ze dat geen goed plan; neem onze auto maar mee op vakantie. Dus zaten we in de Mitsubishi Galant op weg naar Oostenrijk met een stapeltje papieren op schoot bij het andere Klinkertje; de cassette van Genesis in het apparaat en de kaarten bij de hand. Het was een enorm avontuur waar we beiden erg van genoten. Nu waren de wegen in die tijd nog iets minder dan momenteel en op advies gingen we er elke keer op tijd uit. Lekker om even een kopje koffie met een broodje te verorberen en om het kopje koffie ook weer kwijt te raken. De kaart op de motorkap gespreid en de aanwijzingen erbij en nadat we de Parkplatz van Bingen aan de A61 hadden verlaten op weg naar Karlsruhe nadat we het altijd lastige Köln goed langs waren gekomen aan de rechterzijde.  Op naar Karlsruhe dus en daarvoor moesten we, volgens de aanwijzingen; zo meldde het andere Klinkertje van de 61 op de 6 naar de 5, alles A zoals u begrijpt. De eerste wijziging kwam eraan bij Tockenheim. Dus wij op zoek naar het plaatsnaambord Tockenheim. Alles wat we ook tegen kwamen, geen Tockenheim dus maar even van de snelweg en even kijken hoe we verder moeten. Dat klinkt redelijk gemoedelijk maar, als ik me wel herinner was de temperatuur in de auto wel enigszins gestegen vanwege het onbegrip dat we de weg niet konden vinden. Hoe moeilijk kan het zijn , nietwaar. Nou, dat aan de kant en de kaart bekeken en de blaadjes met aanwijzingen en toen hebben we toch gelachen. Op het betreffende briefje las het andere Klinkertje Tockenheim, en dat was ook te snappen want het leek er ook echt te staan in het ouderwetse handschrift van pa. En als je dat niet gewend bent stond er inderdaad Tockenheim wat natuurlijk, vrij vertaald, Hockenheim moest zijn. We zijn er later nog vaak langs gereden, vooral in de Zwitserse periode, en ik denk dat we elke keer terug hebben gedacht aan de eerste keer dat we het passeerden, net als ik er nu, op zijn zondags,

weer aan denk; Hockenheim.

Excursie

Gisteren op excursie geweest. In de auto ernaar toe hadden het andere Klinkertje en ik het nog over excursies en we konden eigenlijk niet verzinnen wanneer we voor het laatst aan zo'n excursie hadden mee gedaan. Het moest lang geleden zijn en daarmee was dat gespreksonderwerp klaar. Op naar de Wisentenexcursie die ik gewonnen had op Facebook  in opdracht van het andere Klinkertje. Aangekomen op de plek van bestemming bleek het een bungalowpark te zijn buiten Kootwijk. Zoals te doen gebruikelijk waren we rijkelijk op tijd en dus nog even wat tijd doorgebracht in de omgeving van de receptie van het park die gek genoeg op zaterdag om 15 u gewoon gesloten was. Op het terrasje zaten enkele mensen wat te drinken. Op een gegeven moment komt er een elektrokar met personenaanhanger voorgereden en het was duidelijk dat deze van de stichting "Wisent op de Veluwe"

was gezien de grote stickers. Goed, wij waren op de goede plek beland en de chauffeur ging via de andere kant van het terras naar een bijgelegen pand. Vervolgens kwam hij terug en sprak een poosje met wat mannen op het terras. Even later kwam de chauffeur/gids naar de wagen terug en wij er ook naar toe. Even kennis gemaakt en hij vertelde dat het vandaag een klein gezelschap was want behalve het andere Klinkertje en ik zouden nog twee mensen meegaan. Zo tegen de tijd dat er vertrokken zou worden kwam een auto langs gereden en daarin bleken, na nog weer even wachten, de mensen te zitten die ook mee gingen. Na ook met deze mensen kennis te hebben gemaakt konden we vertrekken. Samen met de andere meneer de doorzichtig plastic luiken opgerold en vastgezet en mede door het warme weer was het lekker in de personenkar. Goed wij konden vertrekken en met een schok ( elektro) komen we op gang om na 15 meter met een nieuwe schok stil te staan voor de slagboom van het bungalowpark. Ineens moest ik denken aan een excursie die we hadden gemaakt, al jaren terug, in de Biesbosch waar we met een (ook elektro) bootje de Biesbsoch zouden gaan verkennen. De schipper komt aan boord en geeft uitleg over dit, en over dat. Gaat achter de bediening zitten en zegt; we gaan. Hij geeft een stoot (elektro) gas en we varen een meter of vier en boemmm; iedereen schiet naar voren en we liggen weer stil. Onze stoere schipper( ook vrijwillig) had vergeten om de tros waarmee de boot vast lag los te maken, lachen dus.

Goed; terug naar Kootwijk waar de gids, na eerst de boel goed bestudeerd te hebben, naar binnen ging en even later kwam hij terug waarna de slagboom omhoog ging. Na, met opnieuw een behoorlijke schok het park opgereden leek het al snel of onze gids, op het park, de weg kwijt was want na de derde keer bij de centrale parkeerplaats langs te zijn gekomen trapte de gids abrupt op de rem en meldde dat hij het even niet wist. Hij besloot het terrein af te rijden en ging richting parkeerplaats maar ook dat was niet de goede weg en moest hij een stukje terug rijden. Nu was hij door het rondrijden al redelijk de kluts kwijt en met zo'n personenwagen achteruit rijden was eigenlijk teveel verlangd. Door een keer of tien te steken en op de draaiarts te scharen( oei oei) kwamen we weg met een enorme zwaai die aan mijn kant van de personenaanhanger die iets uitzwaaide maar net geen bestelbus raakte. Terug gereden naar de plek waar we ingestapt waren zet de gids het voertuig net voor de slagboom neer en nu krijgen we aanmerkingen vanaf het terras en een man komt naar ons toe en zegt dat we helemaal niet terrein op moeten maar dat we; en hij vertelt in het kort de weg. Doordat we voor de slagboom staan en onze gids geen held is in achteruitrijden gaan we nog een slotrondje maken op het park om uiteindelijk de goede route te nemen. Het was een hilarisch half uur waarin we echt ons best moesten doen om niet telkens in lachen uit te barsten en de gasten van het park zullen gedacht hebben; wat is er aan de hand, wat doen die malloten in die kar op het terrein? Uiteindelijk; leek het bij een zwaaihek van Staatsbosbeheer bijna nog mis te gaan maar gelukkig worden de goede sleutels gevonden. Na een ritje van een twintig minuten, via Radio Kootwijk, komen we aan op de plaats waar alles omdraaide, de plek waar de Wisenten waren uitgezet. We gaan eerst een hek door en lopen richting militair oefenterrein waar we ook de gele slagboom doorgaan. De gids vertelt dat ze na 15u daar mogen komen omdat er dan niet meer geoefend wordt , in de regel. Als het anders is krijgen ze daarvan bericht. We lopen een stukje door en komen bij een boswei waar de dieren eerst gevoerd en gehouden werden en eigenlijk hebben ze telkens het terrein een beetje vergroot tot de 400 Ha die het nu telt. De dag ervoor had het nog flink geregend en dat was op het bospad goed te zien. Het bijzondere was nu dat we als eerste weer het bospad betraden terwijl er al een dag of misschien twee of meer niemand meer geweest was. Na een betrekkelijk kort stuk gelopen te hebben zien we ineens door het naaldbos heen wat beweging. Er was daar een poel gegraven om te zorgen dat de Wisenten voldoende water ter beschikking hebben want de even verderop gelegen Gerrits Flesch ( een groot en natuurlijk bosven) mag niet gebruikt worden door de Wisenten door de fragiele opbouw van de bodemstructuur. Die zou worden losgewoeld en doorgestoken door het gewicht van de Wisenten en daarmee zou er een risico bestaan dat het ven leeg zou lopen. De Gerrits Flesch kenden we wel maar alleen vanuit de verte want doordat het in een militair oefenterrein ligt mag je er niet komen en dus was dat een prachtige toegift. Goed wij dus verder gelopen en inderdaad om de hoek een waterpoel en daarin staat een Wisent ons aan te kijken en op de wal ligt een kalf. Prachtig gezicht en even verder in het bos staat nog een Wisent waarmee we de populatie in een keer kunnen zien. Dat had ook anders kunnen gaan want soms zien de cursisten geen enkele Wisent dus wij weer mazzel en heel stil gaan we ze rustig bekijken. Nadat de grootste uit het water komt staat het jonge kalf op en gaat drinken bij de moeder en dat was zo'n mooi moment. Dat we zoiets ook te zien kregen, daarmee was al het andere inmiddels allang weer vergeten. Na een klein half uur was het ineens goed en liepen de Wisenten een heuvel op en het bos in. Voor ons niet meer te zien of te volgen en de gids durfde zijn eerste grap en zie; nu kunnen we wel weer gaan. Dat deden we niet en we liepen nog een stukje in oostelijke richting dus zeg ik tegen de gids; we lopen vlak bij de Gerrits Flesch of niet? Nou zegt de goede man; dat is nog wel een heel stuk verder op. Vervolgens lopen we een zandwal over en wat ligt er ter rechterzijde; de Gerrits Flesch in volle glorie. Zoals ik al zei vond ik dat echt een prachtig moment; wat een schitterend mooi en groot ven is dat. Veel foto's gemaakt uiteraard want de kans dat we er op korte termijn nog eens komen is gering. Na een korte wandeltocht terug naar de wagen gingen we op de terugreis die zonder enige moeite noch probleem verliep. Met onze metgezellen waren we het wel eens dat het een bijzondere reis is geweest in meerdere opzichten en vooral meer dan de moeite waard.

Geschiedenisles

Het is weer vreemd wat er gebeurd en nu even niet in de wereld maar op de fiets, en wel in Frankrijk. Waar we, en in ieder geval ik, al jaren beweren dat de renners nooit drie weken op een boterhammetje met pindakaas de Tour kunnen rijden geldt voor de winnaars van de afgelopen decennia nog meer dat het niet alleen pindakaas was. Het was allesbehalve pindakaas en op die momenten mocht je er nooit iets van zeggen nog van vinden volgens de achtereenvolgende commentatoren op tv. Nu werd er vanmiddag weer eens ouderwets geboe'd naar Froome, en dat mag dan niet. De man kan deze Tour bergop, bergaf, tijdrit en elke etappe is hij geen moment in gevaar. Deels door een goeie ploeg en deels omdat hij ongenaakbaar en onaanraakbaar lijkt.Als hij al een steekje heeft laten vallen door een verloren tijdrit zet hij dat wel even recht. Dat mag ik niet vreemd vinden, er ook geen vraagteken bij plaatsen, geen parallel trekken met zijn onoverwinnelijke voorgangers en vooral maar geloven wat ik zie. Dat gaat er natuurlijk niet meer in sinds de periode Armstrong; iemand kan heel sterk zijn in deze etappekoers van drie weken maar nooit zo dat hij geen zwak moment heeft in drie weken koers. Daar lijkt het nu namelijk heel sterk op en dat mag ik dus niet vinden, denken of uitspreken van de heren achter de microfoon. Hoewel ik er nooit erg goed in ben voorspel ik u dat we over een aantal jaren een huilende Froome voor de buis zien verschijnen die in tranen toegeeft dat hij heeft gepakt, heeft gebruikt en zijn titel(s) moet terug geven. Daar hoor ik de heren commentatoren dan nooit over, over een schijn van onoverwinnelijkheid die niets met sportiviteit te maken heeft. Zij zullen zeggen dat het onsportief is om iemand zomaar te beschuldigen, zomaar. De beste les van geschiedenis, zo wordt ons ook al jaren voorgehouden is dat we er lessen uit kunnen leren. Dat zal ik niet tegenspreken en dus is mijn les dat op het moment dat iemand buitengewoon presteert en dat niet voor een dag of een aantal dagen maar al bijna drie weken, dat mijn les dan is dat zulke prestaties niet te vertrouwen zijn en dat de geschiedenis ons een lesje wil leren maar dat we niet willen luisteren. Het past niet in het plaatje of niet in de waan van de dag, in het beeld van heldenvorming. En daarin zijn de heren wel goed want je bent al snel van hero naar zero maar van geschiedenis hebben ze weinig kaas gegeten.

Hete Zomer

Nice, France

De wereld lijkt gek geworden, het is niet meer te volgen en eigenlijk wil ik het ook niet. Trump genomineerd tot Republikeinse kandidaat maar eigenlijk is dat voorlopig nog het meest ondergeschikte. Wat er in Europa en daarbuiten gebeurd is nog veel erger dan dat. De opstand in Turkije, het neermaaien van mensen in Nice, het doodschieten van agenten in de USA, een Afghaanse jongen die opeens met een bijl gaat zwaaien in een trein en een man die in Frankrijk op een camping een moeder met dochters neersteekt omdat ze bloot zouden zijn. Na het rare Nieuwjaar incident in Keulen en andere Duitse steden, de aanslagen in Brussel en Parijs om alleen maar Europa te benoemen want er vinden nog regelmatig aanslagen plaats in Bagdad en in Afghanistan om maar eens wat te noemen, ga je toch een vermoeden hebben van samenhang. Nederlandse Turken die spreken van hun president als het om de Turkse president gaat en daarvoor de straat op gaan als hij erom vraagt. Met een analyse van de koude grond zeg ik dat het geen probleem is van een geloof maar meer van de internationalisering van de maatschappij. We zijn een aarde en de strijd daarom is een beetje aan het losbarsten. Wie heeft waar iets te zeggen en vooral; wie mag er over de schatten van de aarde iets zeggen. Het gaat vooral dus om macht, denk ik. Dat uit zich op allerlei manieren waarvan geloof er 1 is. De macht in de huidige maatschappij, heb ik eens gelezen, ligt bij een heel select clubje die bestaat uit zo'n honderd mensen, niet alleen economische macht maar vooral die andere macht.de macht om de wereld te regeren zoals zij denken dat goed is, of hen het best uitkomt. Dat soort macht wordt vaak toegedicht aan vrijmetselaars, of sinds Dan Brown, aan Illuminatie of gekoppeld aan de rijkste families in de wereld. Natuurlijk heb ik geen idee hoe het werkelijk zit en hoe je dat zou moeten beschouwen maar ik begin zo langzaam wel te voelen voor het idee van een groter plan. Dit komt niet zomaar ben ik langzaam geneigd te denken, maar dat is wat anders dan te weten wat ik ervan moet vinden. Moeilijke situatie, dat is wat ervan vind met hel veel bedreigingen op een manier die aan de Koude Oorlog doen denken, maar dan anders. Het wordt een spannende en hete zomer, zoveel is duidelijk.

EK, nee

Wat zo'n mooie dag was is in een keer weer terug gebracht tot gewoon niveau. Mooie sportoverwinningen van Max, Tom en anderen. Vanavond de finale van het EK voetbal en het zit me zo hoog dat ik zelf de Duisters en de Fransen de overwinning had gegund, alles goed behalve de Portugezen. Nou, hartstikke leuk dus dat voetbal en de Fransen gaan dus makkelijk winnen. Zit ik me vanavond op te winden over die eeuwige prutsers van een Portugees elftal en dan vooral aan die Ronaldo, gelukkig was ie na een kwartier was het over voor hem, blessure. Zijn we af van dat eeuwige gemekker van hem, hij valt uit. Komt dat even goed uit. Als Portugal verloren had was het natuurlijk niet aan hem te wijten en als ze gewonnen hadden was het helemaal aan meneer te wijten. Dat gezeik van die Frank Snoeks want tot nu toe had ik het vooral op dhr. Grueter voorzien maar dhr. Snoeks mag ook op mijn warme belangstelling rekenen in het vervolg. Wat een gefleem en gefluim om die Ronaldo die blijkbaar niets verkeerds kan doen. Aan Ronaldo zie ik het niet af en het meest trieste is dat de Europees kampioen van 2016 de meest armoedige is uit de hele historie van het Europees kampioenschap. In de poule drie keer gelijk gespeeld als ik u even mag herinneren. Wat een armoedige zooi. Het hele kampioenschap was al heel armoedig, ook van de andere ploegen maar zeker van Portugal. Al eerder heb ik me verontschuldigd voor mijn commentaar op Ronaldo maar zowel de man zelf als alle commentatoren geven aanleiding om dit zeikerige stukje te schrijven. Een kampioenschap om snel te vergeten en het enige hoogtepunt wat ik me kan bedenken is de goal van die Albanese Zwitser die in een omhaal een machtige goal maakte. Het enige hoogtepunt en als ik commentator was bij de NOS zou ik me diep schamen voor al het heilig maken van Ronaldo want het is een fluim, een Pietje, een watje die het zeker niet verdient op zo'n voetstuk te worden gezet. Dit toernooi heb ik hem toch zeker een keer of vijf zien afgaan omdat ie ongelofelijk boos werd ( niet normaal) of omdat meneer weer aan het huilen was. Op dat voetstuk dan maar die Zwitser, die had het verdiend. Verder ga ik dit toernooi gauw vergaten want het was bijna zonde van mijn tijd. O ja; in het vervolg kijk ik weer bij de Belg, heb ik tenminste een beetje normaal commentaar