Nadat hij in de jaren tachtig een
trenchcoat aanschafte, van het type dat door de Duitse tv detectives Derrick en
der Alte gedragen werden duidden we hem regelmatig aan als onze ouwe. Onze Alte
wel te verstaan; dat werd soms wel en soms niet gewaardeerd. Dat lag vooral aan
het gezelschap waarin de verwijzing werd gemaakt. Doordat hij er soms nog een
hoed bij droeg, van hetzelfde type en door zijn toentertijd moderne bril werden
de overeenkomsten steeds duidelijker. Leuk vonden we dat om hem daar nu en dan
mee te plagen.
Hij zou vandaag 90 zijn geworden
en als hij het beleefd had mogen hebben zou hij zo trots zijn als een aap. We
zouden ervoor gezorgd hebben dat op zo'n speciale alles en iedereen
vertegenwoordigd was geweest. Dat ie een prachtige dag zou hebben met lekker
eten en drinken. Een borreltje en vis te over; dat zou zijn dag gemaakt hebben
want het eten speelde een belangrijke rol in zijn leven. Veel andere dingen ook
maar eten stond in de top 5. Als kind van de tweede wereldoorlog misschien wel gewoon
want bij zijn generatiegenoten zie je dat ook vaak. Als eten niet
vanzelfsprekend is, als er niets in huis of te halen valt en eten daardoor niet
iets gewoons maar iets bijzonders is dan heeft dat een speciale plek. Het was
hem nog gegund geweest, een zoute haring, een borrel of een goeie aardappel maar het mag niet zo
zijn. Nadat hij, richting de tachtig jaar, de controle langzaam begon te
verliezen over de werkelijkheid is het eten alleen nog maar belangrijker
geworden. De diners ter gelegenheid van ma's of zijn verjaardag bij de
Korenmolen, of tijdens de Kerstdagen waren voor hem hoogtepunten in het jaar,
voor ma overigens ook.
Nu zou hij dus 90 jaar zijn
geworden maar daar, als hij nog leefde, geen besef van hebben gehad. Het maakt
ook niet uit want het belangrijkste is er nog steeds en dat is dat we over hem,
over hen, praten, verhalen delen of nog een keer vertellen. Dat maakt hen soms
nog heel levendig, alsof we er zo even naar toe kunnen lopen, om nog een keer
te vertellen, te delen en met ze, die zo belangrijk voor mij, voor ons, zijn
geweest een laatste nieuwtje te delen. Het is er niet meer maar missen doe ik het
nog steeds.
Wandelen, gezellig,drama, leuk, nadenken, leven, hobby, schrijven, en nog veel meer
donderdag 29 januari 2015
woensdag 28 januari 2015
Opel
Hoe
een toevallige ontmoeting met een oude Opel in Arnhem leidde tot een kleine
speurtocht; nadat we zondag de kinderen hadden gedropt in het centrum reden we
via de Westervoortsedijk uit het centrum. In de een van de meest Arnhemse
buurtjes, de Rijnwijk, buurt waar volgens mij Theo Jansen vandaan komt, stond
ie ineens aan de kant. Hij staat er waarschijnlijk al veel langer maar ineens
werd het oog erdoor getrokken. Door de snelheid en een andere kleur meende ik
onze eerste auto van thuis te ontdekken. Volgens mij heb ik het u al een keer
eerder geschilderd, in ieder geval in mijn hoofd maar ik kan het nu niet terug
vinden. Nou nog maar een keer; in 1967 kwam pa thuis met de mededeling dat er
via via een auto was gekocht. Nadat we in 1965 een zwart/wit televisie kregen
en ook rond die tijd een telefoon van de zaak hadden gekregen ,met een
abonneenummer van drie cijfers, opwinding genoeg in huize van Klinken. Een auto
dat was geweldig en voor mij onverwacht. Dat had allerlei gevolgen want niet
alleen moest er een oprit komen maar ook een garage want als je het doet moet
het goed, nietwaar. Dus kwam er eerst een garage die met hulp van 1 of meer
ooms werd gemaakt. Niet gewoon maar een flinke die met een echte fundering in
de tuin kwam te staan. Op zijn van Klinken's weliswaar want ik heb een weekje
geholpen met het bikken van de bakstenen die waren geritseld bij de sloop van
een ander huis in ons dorp. Bakstenen schoon gebikt en klaar om gemetseld te
worden in de fundering en de eerste opbouw van de garage. De rest van de garage
werd een houten opbouw met een dak van echte dakpannen. Toen die klaar was kwam
de familie uit het Noorden een paar weken later een hele dag lang helpen om een
oprit te maken. Er werd in getimmerde blokken beton gestort en daarin werd grof
grind gedrukt, dat werd na een korte droogtijd gewassen en zo kreeg als het
ware hele grote grindtegels. Robuust en van hele goede kwaliteit want ze doen
na vijftig jaar nog dienst. De garage is er iets minder aan toe maar dat komt
door een gebrek aan onderhoud. Elk half jaar moest er wel iets aan de garage
gebeuren want anders zou ie op de auto ineen storten en dat was natuurlijk het
laats e wat er gebeuren mocht. Goed; terug naar dat moment van de mededeling
dat de auto gekocht was; nieuwsgierig natuurlijk naar wat voor auto het was. Nou
het was een Opel en omdat we nu een auto hadden moesten we nog beter op de
centen letten; het was maar dat we het wisten. Die auto kwam op een gegeven
moment voor gereden en wij vonden hem allemaal mooi. Beter dan de Daf 33 van de
buren. Zij waren ook met z'n vijven en pasten natuurlijk maar net in de Daf en
wij hadden het
iets
ruimer met onze Opel Olympia. Dat was dus mooi voor ons en minder voor de
buurkinderen die gelukkig voor hun, ons formaat niet hadden. Die Opel werd wel
een symbool van een soort nieuwe vrijheid. We gingen veel vaker naar het
Noorden en vooral de bezoeken in de winter werden epische reizen. Wat een
ellende in die auto maar toch kwamen we er lek keer weer. De ellende was vooral
de kou in de auto. De verwarming werkte wel maar volstrekt onvoldoende om de
tochtige auto te verwarmen en de autoruiten aan de voorkant. Aan de achterkant
was, in mijn herinnering, een plakverwarming voor achterruiten gemaakt zodat
het uitzicht naar achteren het beste was. De hele rit, die ongeveer twee en
half uur duurde moest de voorruit om de vijf tot tien minuten gepoetst worden
en nu en dan stoppen om de olie bij te vullen want dat lustte de oude Opel
bijna nog beter dan benzine. Nu doe je over dezelfde rit nog anderhalf uur. In
het begin was er nog geen weg van Coevorden naar Emmen, dat moest door de
dorpen heen, en door Coevorden en Emmen. Dat waren toen de echte
tijdverslinders, en de Opel zelf uiteraard. De Opel was op een gegeven moment
“op”. Hij is toen nog verkocht of ingeruild, dat weet ik niet zeker meer voor
een Symca 1000. De buren met de Daf konden ons toen wel uitlachen want wij dus
ook met z’n vijven in de Symca 1000 die we gelukkig niet lang hebben gehad en
er een luxere Symca 1501 GL kwam. Dat was echt de eerste luxere auto.
De
Oude Opel raakte in de vergetelheid en af en toe duikt hij nog op de in de
verhalen die we elkaar vertellen. Mijn broer leerde het beheersen van de auto
door de oprit heen en weer te rijden met de oude Opel. En nu dus; zo ineens in
Arnhem kwamen de verhalen terug en achteraf; bij het bekijken van de foto’s nog
wel door een verkeerd model Opel. Dat is nog het mooiste eraan; door de
snelheid en de andere kleur dacht ik hem te herkennen; fout, niet waar en hier
zijn de bewijzen.
dinsdag 20 januari 2015
Toeval?
Hij heeft er nog geen straat |
Het
stof is gedaald en er treedt weer een relatieve rust op, Charlie H. raakt
alweer wat op de achtergrond. Na een week werk eindelijk weer even tijd om u te
schrijven. Leuk, werk, ik ben er heel blij mee. Dit is werk wat wel door mensen
met passie wordt uitgevoerd. Heel erg betrokken en eigenlijk letten ze dag en
nacht op wat er gebeurd in onze wijk. Reacties blijven doorstromen, ook in de
weekenden en in de avond als je verwacht dat mensen achter de borrel en of de
tv zitten. Niets is minder waar. Dat is wel bijzonder omdat ik, als oude
instituutwerker, er aan gewend ben dat de deur achter me dichtgaat en pas weer
opent als ik binnenkom. Dat is nu niet zo en dat vermengd ( de passie) met de
nieuwe communicatiemiddelen dan hun je dag en nacht bezig blijven. Zoals gemeld
de eerste vrije dagen in een week en ik moet oppassen dat ik me niet bezondig
aan werken aan de planning voor de komende weken of andere teamdingetjes ga
doen. Niet omdat ik er een hekel aan heb ze te doen maar ik heb, vanuit de
beroepsopvoeding nog wel mee gekregen dat je af en toe afstand moet nemen.
Goede psychohygiëne heette het dan. Er zijn mensen weg gestuurd vanwege een
slechte psychohygiëne, die bleven met het werk bezig en als je dan geen afstand
neemt verzuip je er op een gegeven moment in. Dat kon en kan nooit de bedoeling
zijn. Hier is dat eigenlijk ook niet zo alleen door de opzet van de organisatie
is het team waarin je werkt een soort van eigen baasje en dat geeft
verantwoordelijkheden. En wie mij kent weet dat ik die niet uit de weg ga dus
de inwerkperiode is allang over gegaan in een soort van opzoeken van nieuwe
routine waarin ik me kan gelden, ten faveure van mijn team uiteraard. Laat mijn
team nu toch de Staatslieden heetten. Toeval bestaat niet wordt er weleens
gezegd, dat oordeel laat ik maar aan u over.
zaterdag 10 januari 2015
Charlie H.
Natuurlijk, een afschuwelijke daad, een misbruik van onze democratische Europese maatschappij. Het is van een treurigheid die niet te beschrijven valt. Het is ook een aanval op een systeem waardoor ik in staat ben om dit aan u te schrijven. Waarschijnlijk zouden we in een maatschappij die gedomineerd wordt door dit soort figuren meemaken dat internet helemaal afgeschaft werd. Het feit doet er niet aan af maar toch ben ik geneigd dit te schrijven. Het dogma; alles moet kunnen, je moet altijd kunnen zeggen wat je wil, is volledig in beslag genomen, wordt geëxploiteerd, is geannexeerd door een kliek die ik niet mag en die de mijne niet is. Dat mag ik zeggen volgens hun maar dan ben ik eigenlijk al een beetje verdacht als je een vraagteken zet bij altijd alles maar moeten kunnen zeggen. Ja, zeggen politici dan; als het niet kan moet het door de rechter worden terug gefloten. Nu zien we waar dat toe leidt. Een man uit Venlo( door anderen wel aangeduid als de witte neger uit Venlo) die de grenzen opzoekt, die te hoop loopt tegen het rechtssysteem. Een rechtssysteem die dan grenzen aangeeft, zoals we hebben afgesproken in ons democratisch bestel maar dat niet meer accepteert. Ik vind dat ik dat moet kunnen zeggen, bij deze.
Vervolgens hoor ik Aboutaleb roepen dat ze ( de jihadisten) moeten oprotten, en daarin heeft hij gelijk. Als je het niet eens bent met ons systeem moet je wegwezen. Dat ben ik volkomen met hem eens. Hoe is Aboutaleb, buiten zijn positie als burgemeester van Rotterdam, in andere situaties, is hij dan Charlie? Degenen die het democratisch systeem misbruiken om hun eigen gelijk te halen, een gelijk dat niet gelijk is aan democratie, die mensen moeten maar wegwezen. Daarvoor is in onze open maatschappij geen plaats, een contradictie in terminis. Hoe gaan we dat oplossen de komende tijd, de komende jaren? Er is geen instant oplossing. Soms kan de geschiedenis je iets leren maar is dat nu ook zo? Zijn er eerder ervaringen met soortgelijke situaties opgedaan?
Het antisemitisme is van alle tijden, zo lijkt het wel. Terreur in allerlei vormen ook, of ze nu religieus bepaald zijn, etnisch bepaald zijn of om andere redenen. De terreur in Mexico is van een andere orde en wordt bepaald oor de onderwereld die zich vermengt met de bovenwereld maar wel terreur. Misdadigheid die ontaardt in terreur als je het vriendelijk wil zeggen. De terreur die de laatste week in Frankrijk heerste komt voort uit het gevoel van achterstelling. Of is het toch anders en zijn het, zoals I.S., vooral mensen die de wereld hun Rambo mentaliteit willen opleggen, onder het mom van de Islam. Het recht van de sterkste; is dat de kant waar we heen gaan? Het blijft onduidelijk en in de tussentijd is het rondom de strijd tegen I.S. ineens opvallend stil geworden. Tijdens de oorlog in Vietnam gebruikten de Amerikanen Charlie als aanduiding van de vijand. Hoe curieus.
donderdag 8 januari 2015
Weg kwijt
Ook de weg kwijt |
Om maar eens anders te vertalen zie ze eigenlijk; "kunnen we altijd maar zeggen wat we willen?" Dat is het leuke van mijn werk, en mijn houding in dit werk. Ik hoor het aan en neem het voor kennisgeving aan. Vind er van alles van maar ga er niet over in discussie. Daar is ook geen tijd meer voor want intussen heb ik de steunkousen aan en de stoma gewisseld en dus tijd om te gaan. Interessante ideeën gaan er toch rond in een, relatief sociaal economisch zwakke wijk, in de plaats waar ik nu werk. Niemand had een instant oplossing maar wel een mening maar eigenlijk was iedereen, waaronder ik, de weg kwijt vandaag op mijn route. Overigens kwam er nog wel sterkere koffie op tafel maar die zal ik u besparen.
maandag 5 januari 2015
28 december
Terwijl ik 28 december in een Blog heel veel moeite doe om een brug te beschrijven kan ik zelf notabene de foto achteraf maken. Ik dacht eerst slim te zijn en Google Earth te ( mis) gebruiken en nu heb ik er zelf opnames van gemaakt, met de dashcam. Bijgaand een foto van de dashcam, let ook op de sneeuw.
donderdag 1 januari 2015
Ochtend
In de auto zit ik even te wachten
doordat het allemaal heel snel gaat vanochtend. Mooi natuurlijk en zo kom ik om
deze tijd, 9.15u, de hoek om gereden in een Zutphense woonwijk en daar wacht
mij dit mooie panorama. Hoewel het voor u vroeg is op deze nieuwjaarsdag,
hopelijk een rustig Oud en Nieuw beleefd, wilde ik dit mooie plaatje u niet
onthouden. Mooi hoef je niet uit te leggen maar omdat het toch behoorlijk koud
is geeft het een andere indruk.
Fijne dag vandaag toegewenst aan u allen en een gezond 2015.
Fijne dag vandaag toegewenst aan u allen en een gezond 2015.
Abonneren op:
Posts (Atom)