donderdag 29 januari 2015

Onze Ouwe

Nadat hij in de jaren tachtig een trenchcoat aanschafte, van het type dat door de Duitse tv detectives Derrick en der Alte gedragen werden duidden we hem regelmatig aan als onze ouwe. Onze Alte wel te verstaan; dat werd soms wel en soms niet gewaardeerd. Dat lag vooral aan het gezelschap waarin de verwijzing werd gemaakt. Doordat hij er soms nog een hoed bij droeg, van hetzelfde type en door zijn toentertijd moderne bril werden de overeenkomsten steeds duidelijker. Leuk vonden we dat om hem daar nu en dan mee te plagen.
Hij zou vandaag 90 zijn geworden en als hij het beleefd had mogen hebben zou hij zo trots zijn als een aap. We zouden ervoor gezorgd hebben dat op zo'n speciale alles en iedereen vertegenwoordigd was geweest. Dat ie een prachtige dag zou hebben met lekker eten en drinken. Een borreltje en vis te over; dat zou zijn dag gemaakt hebben want het eten speelde een belangrijke rol in zijn leven. Veel andere dingen ook maar eten stond in de top 5. Als kind van de tweede wereldoorlog misschien wel gewoon want bij zijn generatiegenoten zie je dat ook vaak. Als eten niet vanzelfsprekend is, als er niets in huis of te halen valt en eten daardoor niet iets gewoons maar iets bijzonders is dan heeft dat een speciale plek. Het was hem nog gegund geweest, een zoute haring, een borrel of een goeie aardappel maar het mag niet zo zijn. Nadat hij, richting de tachtig jaar, de controle langzaam begon te verliezen over de werkelijkheid is het eten alleen nog maar belangrijker geworden. De diners ter gelegenheid van ma's of zijn verjaardag bij de Korenmolen, of tijdens de Kerstdagen waren voor hem hoogtepunten in het jaar, voor ma overigens ook.

Nu zou hij dus 90 jaar zijn geworden maar daar, als hij nog leefde, geen besef van hebben gehad. Het maakt ook niet uit want het belangrijkste is er nog steeds en dat is dat we over hem, over hen, praten, verhalen delen of nog een keer vertellen. Dat maakt hen soms nog heel levendig, alsof we er zo even naar toe kunnen lopen, om nog een keer te vertellen, te delen en met ze, die zo belangrijk voor mij, voor ons, zijn geweest een laatste nieuwtje te delen. Het is er niet meer maar missen doe ik het nog steeds.

woensdag 28 januari 2015

Opel


Hoe een toevallige ontmoeting met een oude Opel in Arnhem leidde tot een kleine speurtocht; nadat we zondag de kinderen hadden gedropt in het centrum reden we via de Westervoortsedijk uit het centrum. In de een van de meest Arnhemse buurtjes, de Rijnwijk, buurt waar volgens mij Theo Jansen vandaan komt, stond ie ineens aan de kant. Hij staat er waarschijnlijk al veel langer maar ineens werd het oog erdoor getrokken. Door de snelheid en een andere kleur meende ik onze eerste auto van thuis te ontdekken. Volgens mij heb ik het u al een keer eerder geschilderd, in ieder geval in mijn hoofd maar ik kan het nu niet terug vinden. Nou nog maar een keer; in 1967 kwam pa thuis met de mededeling dat er via via een auto was gekocht. Nadat we in 1965 een zwart/wit televisie kregen en ook rond die tijd een telefoon van de zaak hadden gekregen ,met een abonneenummer van drie cijfers, opwinding genoeg in huize van Klinken. Een auto dat was geweldig en voor mij onverwacht. Dat had allerlei gevolgen want niet alleen moest er een oprit komen maar ook een garage want als je het doet moet het goed, nietwaar. Dus kwam er eerst een garage die met hulp van 1 of meer ooms werd gemaakt. Niet gewoon maar een flinke die met een echte fundering in de tuin kwam te staan. Op zijn van Klinken's weliswaar want ik heb een weekje geholpen met het bikken van de bakstenen die waren geritseld bij de sloop van een ander huis in ons dorp. Bakstenen schoon gebikt en klaar om gemetseld te worden in de fundering en de eerste opbouw van de garage. De rest van de garage werd een houten opbouw met een dak van echte dakpannen. Toen die klaar was kwam de familie uit het Noorden een paar weken later een hele dag lang helpen om een oprit te maken. Er werd in getimmerde blokken beton gestort en daarin werd grof grind gedrukt, dat werd na een korte droogtijd gewassen en zo kreeg als het ware hele grote grindtegels. Robuust en van hele goede kwaliteit want ze doen na vijftig jaar nog dienst. De garage is er iets minder aan toe maar dat komt door een gebrek aan onderhoud. Elk half jaar moest er wel iets aan de garage gebeuren want anders zou ie op de auto ineen storten en dat was natuurlijk het laats e wat er gebeuren mocht. Goed; terug naar dat moment van de mededeling dat de auto gekocht was; nieuwsgierig natuurlijk naar wat voor auto het was. Nou het was een Opel en omdat we nu een auto hadden moesten we nog beter op de centen letten; het was maar dat we het wisten. Die auto kwam op een gegeven moment voor gereden en wij vonden hem allemaal mooi. Beter dan de Daf 33 van de buren. Zij waren ook met z'n vijven en pasten natuurlijk maar net in de Daf en wij hadden het


iets ruimer met onze Opel Olympia. Dat was dus mooi voor ons en minder voor de buurkinderen die gelukkig voor hun, ons formaat niet hadden. Die Opel werd wel een symbool van een soort nieuwe vrijheid. We gingen veel vaker naar het Noorden en vooral de bezoeken in de winter werden epische reizen. Wat een ellende in die auto maar toch kwamen we er lek keer weer. De ellende was vooral de kou in de auto. De verwarming werkte wel maar volstrekt onvoldoende om de tochtige auto te verwarmen en de autoruiten aan de voorkant. Aan de achterkant was, in mijn herinnering, een plakverwarming voor achterruiten gemaakt zodat het uitzicht naar achteren het beste was. De hele rit, die ongeveer twee en half uur duurde moest de voorruit om de vijf tot tien minuten gepoetst worden en nu en dan stoppen om de olie bij te vullen want dat lustte de oude Opel bijna nog beter dan benzine. Nu doe je over dezelfde rit nog anderhalf uur. In het begin was er nog geen weg van Coevorden naar Emmen, dat moest door de dorpen heen, en door Coevorden en Emmen. Dat waren toen de echte tijdverslinders, en de Opel zelf uiteraard. De Opel was op een gegeven moment “op”. Hij is toen nog verkocht of ingeruild, dat weet ik niet zeker meer voor een Symca 1000. De buren met de Daf konden ons toen wel uitlachen want wij dus ook met z’n vijven in de Symca 1000 die we gelukkig niet lang hebben gehad en er een luxere Symca 1501 GL kwam. Dat was echt de eerste luxere auto.


De Oude Opel raakte in de vergetelheid en af en toe duikt hij nog op de in de verhalen die we elkaar vertellen. Mijn broer leerde het beheersen van de auto door de oprit heen en weer te rijden met de oude Opel. En nu dus; zo ineens in Arnhem kwamen de verhalen terug en achteraf; bij het bekijken van de foto’s nog wel door een verkeerd model Opel. Dat is nog het mooiste eraan; door de snelheid en de andere kleur dacht ik hem te herkennen; fout, niet waar en hier zijn de bewijzen.

dinsdag 20 januari 2015

Toeval?


Hij heeft er nog geen straat
Het stof is gedaald en er treedt weer een relatieve rust op, Charlie H. raakt alweer wat op de achtergrond. Na een week werk eindelijk weer even tijd om u te schrijven. Leuk, werk, ik ben er heel blij mee. Dit is werk wat wel door mensen met passie wordt uitgevoerd. Heel erg betrokken en eigenlijk letten ze dag en nacht op wat er gebeurd in onze wijk. Reacties blijven doorstromen, ook in de weekenden en in de avond als je verwacht dat mensen achter de borrel en of de tv zitten. Niets is minder waar. Dat is wel bijzonder omdat ik, als oude instituutwerker, er aan gewend ben dat de deur achter me dichtgaat en pas weer opent als ik binnenkom. Dat is nu niet zo en dat vermengd ( de passie) met de nieuwe communicatiemiddelen dan hun je dag en nacht bezig blijven. Zoals gemeld de eerste vrije dagen in een week en ik moet oppassen dat ik me niet bezondig aan werken aan de planning voor de komende weken of andere teamdingetjes ga doen. Niet omdat ik er een hekel aan heb ze te doen maar ik heb, vanuit de beroepsopvoeding nog wel mee gekregen dat je af en toe afstand moet nemen. Goede psychohygiëne heette het dan. Er zijn mensen weg gestuurd vanwege een slechte psychohygiëne, die bleven met het werk bezig en als je dan geen afstand neemt verzuip je er op een gegeven moment in. Dat kon en kan nooit de bedoeling zijn. Hier is dat eigenlijk ook niet zo alleen door de opzet van de organisatie is het team waarin je werkt een soort van eigen baasje en dat geeft verantwoordelijkheden. En wie mij kent weet dat ik die niet uit de weg ga dus de inwerkperiode is allang over gegaan in een soort van opzoeken van nieuwe routine waarin ik me kan gelden, ten faveure van mijn team uiteraard. Laat mijn team nu toch de Staatslieden heetten. Toeval bestaat niet wordt er weleens gezegd, dat oordeel laat ik maar aan u over.

zaterdag 10 januari 2015

Charlie H.

 
Natuurlijk, een afschuwelijke daad, een misbruik van onze democratische Europese maatschappij. Het is van een treurigheid die niet te beschrijven valt. Het is ook een aanval op een systeem waardoor ik in staat ben om dit aan u te schrijven. Waarschijnlijk zouden we in een maatschappij die gedomineerd wordt door dit soort figuren meemaken dat internet helemaal afgeschaft werd. Het feit doet er niet aan af maar toch ben ik geneigd dit te schrijven. Het dogma; alles moet kunnen, je moet altijd kunnen zeggen wat je wil, is volledig in beslag genomen, wordt geëxploiteerd, is geannexeerd door een kliek die ik niet mag en die de mijne niet is. Dat mag ik zeggen volgens hun maar dan ben ik eigenlijk al een beetje verdacht als je een vraagteken zet bij altijd alles maar moeten kunnen zeggen. Ja, zeggen politici dan; als het niet kan moet het door de rechter worden terug gefloten. Nu zien we waar dat toe leidt. Een man uit Venlo( door anderen wel aangeduid als de witte neger uit Venlo) die de grenzen opzoekt, die te hoop loopt tegen het rechtssysteem. Een rechtssysteem die dan grenzen aangeeft, zoals we hebben afgesproken in ons democratisch bestel maar dat niet meer accepteert. Ik vind dat ik dat moet kunnen zeggen, bij deze.
Vervolgens hoor ik Aboutaleb roepen dat ze ( de jihadisten) moeten oprotten, en daarin heeft hij gelijk. Als je het niet eens bent met ons systeem moet je wegwezen. Dat ben ik volkomen met hem eens. Hoe is Aboutaleb, buiten zijn positie als burgemeester van Rotterdam, in andere situaties, is hij dan Charlie? Degenen die het democratisch systeem misbruiken om hun eigen gelijk te halen, een gelijk dat niet gelijk is aan democratie, die mensen moeten maar wegwezen. Daarvoor is in onze open maatschappij geen plaats, een contradictie in terminis.  Hoe gaan we dat oplossen de komende tijd, de komende jaren? Er is geen instant oplossing. Soms kan de geschiedenis je iets leren maar is dat nu ook zo? Zijn er eerder ervaringen met soortgelijke situaties opgedaan? 
Het antisemitisme is van alle tijden, zo lijkt het wel. Terreur in allerlei vormen ook, of ze nu religieus bepaald zijn, etnisch bepaald zijn of om andere redenen. De terreur in Mexico is van een andere orde en wordt bepaald oor de onderwereld die zich vermengt met de bovenwereld maar wel terreur. Misdadigheid die ontaardt in terreur als je het vriendelijk wil zeggen. De terreur die de laatste week in Frankrijk heerste komt voort uit het gevoel van achterstelling. Of is het toch anders en zijn het, zoals I.S., vooral mensen die de wereld hun Rambo mentaliteit willen opleggen, onder het mom van de Islam. Het recht van de sterkste; is dat de kant waar we heen gaan? Het blijft onduidelijk en in de tussentijd is het rondom de strijd tegen I.S. ineens opvallend stil geworden. Tijdens de oorlog in Vietnam gebruikten de Amerikanen Charlie als aanduiding van de vijand. Hoe curieus.


donderdag 8 januari 2015

Weg kwijt


Ook de weg kwijt
Vandaag op route geweest en bij de helft van de bezoeken komt het langs; de situatie in Frankrijk. Allemaal hebben ze er een mening over. Ook allemaal verschillende ideeën en ik hoef niet, en ben ook niet in de positie, om er over in discussie te gaan. Dat hoef ik van mezelf ook niet meer; ik luister naar wat mensen vertellen en vinden, een paar vraagjes en dan gaan mensen los. Zo was een mening dat; hoe verschrikkelijk het allemaal is; het recht om maar te zeggen wat je wil heeft grenzen. De mevrouw vertelde het wat sterker en in andere woorden maar daar kwam het eigenlijk op neer. Het klein-burgerlijke van de jaren vijftig kwam er ook doorheen, het volgzame en de spruitjeslucht zal ik maar zeggen. Zij had voor haarzelf het grootste gelijk van de wereld. 
Om maar eens anders te vertalen zie ze eigenlijk; "kunnen we altijd maar zeggen wat we willen?" Dat is het leuke van mijn werk, en mijn houding in dit werk. Ik hoor het aan en neem het voor kennisgeving aan. Vind er van alles van maar ga er niet over in discussie. Daar is ook geen tijd meer voor want intussen heb ik de steunkousen aan en de stoma gewisseld en dus tijd om te gaan. Interessante ideeën gaan er toch rond in een, relatief sociaal economisch zwakke wijk, in de plaats waar ik nu werk. Niemand had een instant oplossing maar wel een mening maar eigenlijk was iedereen, waaronder ik, de weg kwijt vandaag op mijn route. Overigens kwam er nog wel sterkere koffie op tafel maar die zal ik u besparen.

maandag 5 januari 2015

28 december


Terwijl ik 28 december in een Blog heel veel moeite doe om een brug te beschrijven kan ik zelf notabene de foto achteraf maken. Ik dacht eerst slim te zijn en Google Earth te ( mis) gebruiken en nu heb ik er zelf opnames van gemaakt, met de dashcam. Bijgaand een foto van de dashcam, let ook op de sneeuw.

donderdag 1 januari 2015

Ochtend

In de auto zit ik even te wachten doordat het allemaal heel snel gaat vanochtend. Mooi natuurlijk en zo kom ik om deze tijd, 9.15u, de hoek om gereden in een Zutphense woonwijk en daar wacht mij dit mooie panorama. Hoewel het voor u vroeg is op deze nieuwjaarsdag, hopelijk een rustig Oud en Nieuw beleefd, wilde ik dit mooie plaatje u niet onthouden. Mooi hoef je niet uit te leggen maar omdat het toch behoorlijk koud is geeft het een andere indruk. 
Fijne dag vandaag toegewenst aan u allen en een gezond 2015.