Eten

De dagelijkse eten zoektocht naar iets anders is soms makkelijk en soms zwaar.

Hoe het u vergaat weet ik niet maar zelf ben ik een laatste moment bedenker. Alleen voor de weekends wordt iets langer gepland. De rest van de week is het meer zien waar de zin en de tijd voor is. Als je bent zoals ik en je kan niet bedenken wat er gegeten moet worden dan is het ergste wat je gebeuren kan onvoorbereid de winkel instappen. Dommer kan niet. Dan kom je thuis in voorbereiding op ieders wens. Eigenlijk bereid ik een aantal maaltijden tegelijk voor, boodschapsgewijs dan. Vorige week kwam dat erg goed uit toen ik, voorbereid op allerlei wensen en maaltijden opeens meer eters had. Dat is op zo'n moment heel handig en eindelijk was ik blij dat mijn niet zo vastberaden zijn bij het inkopen zich uitbetaalde. 

Dat hoor je weleens anders, dan wordt een blik tomatensoep of iets dergelijks los getrokken, of oude bolletjes uit de vriezer gehaald. Erger nog is het als mensen er geen moeite voor doen om te verbloemen dat ze je liever helemaal niet te eten hadden. Dat voelt zo onwelkom. Dan maar liever nog iets halen voor (on)verwachte bezoekers. 

Het samen eten met familie of vrienden is een van een leukste dingen die je kunt doen. Samen eten koken overigens ook. Ja eten neemt een belangrijke plek in, niet het opeten alleen maar alles ervoor. Het is een beetje als met vakantie, het voor genieten is minstens zo belangrijk want de vakantie zelf vliegt meestal voorbij. 

Deze week is het om allerlei redenen zover; we gaan, naar het zich laat aanzien, vaker in gezelschap eten. Ondanks alle verdriet deze week is dat gewoon fijn, fijn samen.

Groots

De moeder van het andere Klinkertje is naar de eeuwige jachtvelden, of in de termen van de familie, ze is naar de Hemel. Na een leven van bijna 90 jaar kwam er toch nog onverwacht snel een eind aan. 

Voor mijn andere Klinkertje toch een moment op de levenslijn waarbij ze even goed stil moet staan. Het  heeft wel een paar krassen opgeleverd, het leven van de een op het leven van de ander. Vooral een lichtend voorbeeld van hoe zij, mijn andere Klinkertje, het niet wilde doen. Daarmee is het een vreemd moment want zoals het andere Klinkertje  als moeder en oma is kan niet gespiegeld worden aan het leven wat nu opgehouden is. In de verste verte zelfs niet want het was ook een probleem tussen tegengestelde karakters, tegengestelde persoonlijkheden en tegengestelde verwachtingen van het leven in een ander tijdsgewricht. Dat heeft het leven van het andere Klinkertje niet alleen verrijkt hoe vervelend ook soms. Het doen en laten, en haar persoonlijkheid heeft onze kinderen gevormd, ik ben daar bijzonder trots op. Op haar, op onze kinderen en kleinkinderen. Het andere Klinkertje heeft de gave dat ook te laten merken en daarmee stimuleren in plaats van frustreren, dat is mooi. Een lijn doorbroken zegt ze zelf weleens. 

Dat is haar grootsheid om ook met deze, normaal gesproken zeer verdrietige, situatie om te gaan. Meegaan in het verdriet van anderen, daarin haar grenzen bewakend en toch heel invoelend blijven hoewel bij jezelf  dat gevoel wat het bij anderen oproept niet herkend. Groots, iets anders rest mij niet te zeggen,  hoewel ik dat natuurlijk al ruim 35 jaar mag meemaken, groots.

Sochi

Veel aan het multi-tasken. Kiezen tussen werken, schrijven ( niet voor u) en beetje tv kijken. Het grote evenement is er op. De Olympische spelen zijn bezig en nu is het helemaal los want de live streams zijn door uw schrijver ontdekt.

Nu weet u wel dat ik erg om snelheidssporten geef zo ook nu. Was er eerst het skeleton geweld nu is het bobsleeën begonnen. Vandaag was op een van de livestreams de eerste en tweede training van de dames dubbel. Daar doen nog wat exoten aan mee als Korea, België, Nederland en ook Brazilië doet mee.

Die laatsten maakten vandaag een geweldige duik in het ijskanaal van Sochi. In een 270 graden bocht gingen de dames aan het eind van de bocht in plaats van de aan te raden lijn, naar beneden, weer omhoog en stootten tegen de bovenrand van de bob-baan aan en vielen als het ware naar beneden. Met een gangetje van een goeie 120 km dan. Wat een klap, ik was er niet op voorbereid en schrok er echt van, wat een  klapper. 

Dat brengt me op het gezonde van sport in zijn algemeenheid, ik ben de laatste om dat te betwisten. Topsport is dan toch wel heel anders, wat een breuken, valpartijen en ongelukken de laatste dagen, bij skiën, bij de snowboardcross en nu dus bij het bobben, wat eigenlijk nog moet beginnen.

Goede nieuws, de dames mankeren niets ernstigs, en o ja: de politieke kant van het organiseren van de Spelen in Rusland, daar kom ik nog wel eens op terug.  

Zonder woorden

Spelen

Ben een beetje aan het kijken naar de net gestarte Olympische Spelen. Nederland wordt 1,2 en 3 op de 5 km voor heren, nu is er biathlon op. Een schiet- en skisport die in Nederland niet beoefend wordt. Op Duitsland kijk ik er weleens naar, moeilijke sport lijkt me. Ook de commentator uit Nederland merk ik al snel kijkt veel naar de Duitser.

Hij gebruikt nogal wat Germanismen, leuk om te horen maar het geeft ook iets vreemds, onbehagelijk zou ik bijna zeggen. Hij gaat ook uitleggen wat de sport precies voorstelt, hoe het werkt met de schietschijfjes. Voor voelt het alsof ze gaan uitleggen hoe het werkt bij het lange baan schaatsen, hoe de 500, 1500 en 5000 m gereden moeten worden. Dat wil je allang niet meer horen, ik niet in ieder geval.

Nou ja, dat zal wel meer gebeuren de komende dagen, zo vrees ik. Bij sporten als rodelen en skeleton zal het commentaar hopelijk anders zijn.

Overigens weleens gezien? Skeleton vindt ik zelf de meest opwindende van de wintersport, op een klein sleetje met je gezicht naar de baan en waanzinnig snel naar beneden. Wat een durf hebben die mannen en vrouwen!! Daar ga ik met genoegen naar kijken, en toch maar schakelen naar de Duitse zender, dat is het verstandigste. Daar spreken ze voor mij begrijpelijke taal en leggen een andere toon in de verslaggeving, heel mooi.

Otwin

Afgelopen vrijdag een mooie bijeenkomst met nu Tweede Kamerlid Otwin van Dijk. Hij verstaat de kunst om een beroerde boodschap mooi te verpakken. Het wordt beroerder in de zorg, het verplaatst zich van instelling naar huis. Van de verpleegkundige naar de wijkzuster, of broeder.

Naar kleiner georganiseerde verbanden, coöperaties is opeens weer een toverwoord, het kan verkeren.

Fijne bijeenkomst, een ieder kon zijn zegje doen en in de pauze maak ik even een praatje met Otwin die ik ken van de vorige periode, goede jongen, toen al rising star bij mijn Partij. 

Het andere Klinkertje maakt een paar foto's, leuke foto's, mooi dus. Een leuke herinnering aan een goede Partijavond.

Thuis gekomen kijk ik naar de foto's en zeg dat ik hem al wat langer ken. Dat we het daarover hebben, een beetje gezamenlijk verleden, samen in een bestuur gezeten.

Het andere Klinkertje valt bijna om van verbazing, waarom wist ik dat niet zegt ze tegen mij. Waarom ze van dat feit niet op de hoogte was, ik weet het niet. Het leek niet belangrijk, het is gewoon zo. Misschien moet ik dat soort dingen belangrijker maken dan ze, in mijn ogen zijn. Ik weet het niet, zegt u het maar.