Belachelijke vertoning

Voor degene die niets om sport, en zeker om autosport geeft, morgen weer beter wellicht want vandaag wordt hierover zwaar gal gespuwd.

U weet dat ik graag en veel de formule 1 volg, toch heb ik geen beste seizoenen achter de rug. De twee keer dat ik een Formule 1 race heb bezocht wint voor mij de anti-figuur van de F1. En allemaal zo braaf, bah. Deze figuur schijnt opeens de snelste racer te zijn, ik zie het niet in hem, ik heb niks met de man en dat zal ook wel niet anders worden. Wat een zelfingenomen balletje die nu echt door helemaal niemand de hoek in geschopt wordt. Hoogtepunt dit weekend; de dan nummer 2 in de race wordt door de pitcrew te verstaan gegeven dat hij niet racet met dit mannetje, met andere woorden; laten passeren. Waar slaat dit op; zijn ze daar nu aan het racen of hoe zit het, en dan de nummer 2. Als je nummer twintig bent en op een ronde wordt gezet kan ik het alleszins begrijpen maar nummer twee in de race; we racen niet. Zijn ze nou gek geworden daar.

Het moet me van het hart; de F1 is zijn passie totaal kwijt; ze racen niet maar het is een soort van tactische "strijd"geworden die dus ook geen strijd meer is. Dan komen er nog een stelletje bejaarde coureurs aan te pas die ze tot veredelde baancommissaris hebben bevorderd en ieder zijwaartse beweging gaan beoordelen of dat wel mag. Het andere Klinkertje zou zeggen; zijn ze idioot geworden. Dat zeg ik haar maar na; zijn ze idioot geworden. Het heet toch racen of niet, het is verworden tot een keurige optocht waarbij de helft van de coureurs zwaar betaald wordt en de andere helft geld moet meenemen om aan te sluiten.

Als je dan teksten hoort; "we don't race Vettel", tegen wie race je dan, idioot. Tegen een virtuele tegenstander want de echte laat je zo passeren. Het resultaat uiteindelijk een vijfde plaats, dat krijg je ervan als er niet geknokt wordt.

Tsja; die firma uit Oostenrijk met die rare drankjes heeft het goed voor elkaar en paranoïde als ik ben denk ik, dat kan niet vrienden. Ja is het commentaar; er is een Black Box en dan kunnen ze precies zien als het niet klopt. Dat out of the box denken brengt precies het vermoeden dat het een beetje teveel gebeurd is bij deze types. Het zou ook niet de eerste keer zijn overigens. Dat er iets aan de hand is met deze auto is zo klaar als een klontje en uit min of meer onverdachte hoek kwam hetzelfde commentaar. Oud team eigenaar Minardi was hetzelfde opgevallen, een ander geluid dan de anderen bij de herstart in Singapore, een ander soort van tractioncontrol, etc. Hij mocht het eigenlijk niet zeggen natuurlijk want direct allerlei halve beschuldigingen aan zijn adres, reden te meer om aan te nemen dat het weleens waar kan zijn, we worden bedonderd door een paar vervelende en nare mannetjes. Of niet Adrian; verder nooit geen problemen gehad met regels want die bestaan niet voor die man. Een ander leuk verweer uit het vervelende kamp; misschien een andere enginemapping. Ja een mens verzint wat.

Nier meer om aan te zien dus eigenlijk en ik ga meer eens nadenken over mijn abonnementje op Sport 1.

Dit kan zo echt niet meer, als iedereen het nog verrekt om te racen hoef ik niet meer te kijken; doe er iets aan Bernie, zwaai met je wandelstok en zeg dat het zo niet verder kan, dat het publiek de coureurs gaat uitjoelen ( mocht ook al niet, Singapore) zegt genoeg. Er moet iets gebeuren.Terug naar de tijden van Senna en Prost, naar die van Schumacher en Hakkinen, van Hunt en Lauda. De "coureurs"van nu zijn geen gladiatoren meer, hier zijn geen helden in te herkennen, dit zijn watjes.

hopelijk gaat het volgend jaar beter met Kimi, de zeldzame held die er nog rondloopt, en ook dat mocht niet, van zijn team. Het is toch wat, ze begonnen Kimi uit te schelden omdat hij niet deed wat het team van hem wilde, misschien moet net als in de wielrennerij er een verbod komen op communicatie met de pits, alleen nog maar met borden. Tanken ook weer invoeren, de DRS zone eruit en het wordt weer gezellig en we kunnen weer eens naar echte races kijken. Van de weeromstuit kijk ik momenteel liever naar de Nascar in the US of A dan F1, daar wordt nog eens echt geraced, en als het zo uitkomt de safetycar in de baan en alles schuift weer fijn in elkaar, dat is pas leuk racen om naar te kijken.

Kort

Er is een woord wat me al een kleine week bezig houd, ik had het al lang niet meer gehoord. Eigenlijk is het een ouderwets Germanisme en een woord wat uit de vorige eeuw komt. Toch zegt het woord precies wat je wil. Quatsch is het woord en voor diegenen; je zegt kwatsjj. 

Het kwam op een goed moment, niet per se om wat iemand zei maar meer om wat ie deed, of niet.

Grote onzin mag ook maar quatsch heeft meer lading, het geeft meer weer van je afkeer van wat de ander zei of deed.

Dat wil ik nu al een kleine week opschrijven en aan u kwijt, een fijn woord; quatsch, onthouden hè!

de Jongens

De tijd staat niet stil en het gaat nu en dan zo snel dat ik ook even de dagen kwijt ben. Is het nu woensdag of dinsdag, nee het is geen dinsdag want dan waren de jongens er geweest. Gisteren waren ze er, dus is het een dag later? Het was een heerlijke dag gisteren misschien wel doordat een van de jongens wat ziekjes was werd ie heel aandoenlijk. Lopend in een soort van slow motion. Heel ongewoon weinig beweeglijk, beetje hangend tegen je aan terwijl hij anders zo energiek is, de arme jongen. Toch even samen met opa met de lego spelen, een torentje bouwen kon er nog wel af maar het anders zo energieke afbreken van de net gebouwde toren werd toch meestal aan zijn broer overgelaten.

Fijn om even afleiding te hebben van de beklemmende en verdrietige sores van opruimen. Even een andere verantwoordelijkheid. Dat gaat gelukkig aan de jongens voorbij, gauw beter worden, dat is het belangrijkste devies van deze dagen.

Missen

Mist u me al een beetje, mezelf mis ik wel, ik kom te weinig toe aan het schrijven van deze Blog. Geen tijd heeft u al vaak gehoord en dat argument gebruik ik ook nu, maar het is vooral geen tijd om te Bloggen.

Het is heel druk met onverwachte dingen, de fractie riep me terug van mijn ongevraagde verlof. Ze konden even niet zonder me verder, zo leek het wel. Dat is natuurlijk niet zo maar een interventie van mijn kant was wel even nodig en dat kostte me maar zo weer een fiks aantal uren deze week.

Daar tussendoor twee dagen D en K, heerlijk ontspannend en reuze vermoeiend. Nou viel wel mee hoor, het was vooral leuk en leidde lekker af.

Nu vooral bezig met opruimen van de spullen van mijn (onze) ouders, veel memorabilia maar ook veel prullaria. Maak het onderscheid maar eens als je emotioneel aan sommige prullaria gebonden bent. 

Te midden van de spullen waarover ze hun leven hadden gedaan om ze te verzamelen breekt het soms kort in me. Toch is er al weer wat afstand merk ik en de intensiteit van het verdriet dooft iets. In ieder geval wel van slag maar minder. Dat is vast ook de boodschap voor de komende week als we proberen om deze bezoeking tot een goed eind te brengen: van slag maar we doen ons best.

Kwetsbaar (3)

Ben op een rare manier weer aan de slag. Door mijn afwezigheid lijkt de orde van de dag in de fractie verloren en zag ik geen andere mogelijkheid dan zelf weer op die trein te stappen. Om erger te voorkomen en om de geloofwaardigheid van de onze partij, onze afdeling en onze fractie. Het gaat me zeer aan het hart als daar afbreuk aan gedaan wordt. Zeker waar het de lokale activiteiten betreft. 

Om vele redenen gaat het anders, gaat het mis, gaat het niet en vooral niet zoals je wil, en allemaal om goede redenen. Het maakt wel dat het nu dan maar klaar is met de rust die me niet gegund is, blijkbaar.

U weet misschien hoe het gaat, iedereen zegt je wel te willen ontzien en dat menen ze ook maar evengoed sturen ze je mailtjes in cc waarvan ze bijna toch zeker weten dat je ze leest.

Tot je er zelf aan toe bent is de gedachte en dat ben ik eigenlijk nog niet.

In de opruiming van de spullen van mijn ouders kom ik teveel dingen tegen waarvan ik een brok in de keel krijg. Die me nog pijn doen en die ik soms maar moeilijk kan plaatsen. Ik ben nog niet in evenwicht en zeg nu tegen mezelf dat het oppakken van de politiek daarbij helpt. 

Het mag zo zijn en ik hoop het ook hoewel het nog geen twee weken geleden is dat we in Dieren waren, dat geeft te denken.

Tussendoor

Bijna iedereen is weer bezig, aan het werk of naar school. Zelf ga ik morgen weer beginnen met het politieke werk, een beetje onder voorbehoud en voorzichtig. Deze week zijn het andere Klinkertje en ik druk met oppassen en ikzelf wat met de politiek. 

Na de komende week is het vakantie in het noorden en gaan we die tijd gebruiken voor de laatste dingen. Bus is gehuurd en plannen gemaakt om het huis leeg te maken.

Als dat geweest is gaan we door met de rest van ons leven. Dat klinkt wat pathetisch maar ik bedoel er maar mee dat het wel een definitief punt is. Het ouderlijk huis bestaat dan niet meer en we zijn het van de weeromstuit zelf geworden. Over "aan iets wennen" gesproken.

Kwetsbaar (2)

De laatste periode heeft u van uw schrijver nogal wat narigheid over u heen gekregen. Dat is een bewuste keus, als het leuk en vrolijk is in mijn leven probeer ik u daar ook deelgenoot van te laten zijn, het omgekeerde geldt dus ook. 

Als deze periode begint te doven, en dat gaat natuurlijk gebeuren schrijf ik weer over de andere dingen van het leven waarvan die nu heel ver weg lijken maar dat niet zijn. Hoop ik nu tenminste want hier moet ook weer een einde aan komen. 

Hopelijk heeft u zich toch niet verveeld met de Blogs en heeft de, voor mijn gevoel, kwetsbare opstelling van uw schrijver u een blik geboden op iets waarvan we eigenlijk ver weg van willen blijven. Waar we liever niet aan denken en in de normaliteit is dat maar goed ook. Toch heeft de laatste periode van mijn moeder in dit leven en de manier waarop daar met haar is om gegaan een andere blik op zorg en verzorgen gegeven. Dat hangt natuurlijk ook met mensen samen.  

Ook zorg blijft, ondanks het vermanagen van zorg ( de beheerscultuur), mensenwerk. Het zijn de mensen die op een bepaalde plek samenwerken die de kwaliteit van die zorg bepalen. Dat kan je bijna niet in structuren of protocollen samenvatten of vastleggen, laat staan aan anderen opleggen. 

Zorg zoals zorg zou moeten zijn heb ik gezegd over het huis wat de laatste verblijfplaats van mijn moeder was, een hospice zoals een hospice kan zijn. Waar op de laatste dagen van je leven je niet hoeft te strijden voor voldoende en begrijpende zorg. Zorg die past bij de laatste levensfase en die ook daar aansloot bij de gedachte- en gevoelswereld van diegenen die op korte termijn komen te overlijden.

Dat wat betreft de zorg en de verzorging waarbij we ook nog aan onze eigen zorg moeten denken. Hoe ga je met jezelf  en je omgeving om op het moment dat dergelijke zorg wordt geboden. Wat anderen ervan vinden en hoe ze die zorg interpreteren. De keuzes die mijn moeder daarin gemaakt heeft en de standvastigheid die ze had.

Over die processen, over die onzekerheden, vragen, twijfels en gedachten: daarover wilde ik u schrijven en ga ik u schrijven. Dat wil zelf graag en ik weet dat mijn moeder dat graag gewild zou hebben. Met andere woorden, over dit onderwerp bent u nog niet van ons af.

Niet omdat we het weten of de wijsheid in pacht hebben maar omdat we weten dat de kwetsbaarheid van een mens in zijn laatste dagen toeneemt, en zo ook van de mensen, familie of niet, die erbij zijn.

De Kushand

Mijn moeder vertelde kort voor haar dood dat ze het jammer vond om deze Blogs niet meer te kunnen lezen, waar ik over zou schrijven en hoe speculeer ik dan maar. Zo nu en dan komt er wat bovendrijven van de afgelopen periode en daar maak ik u deelgenoot van. Benieuwd wat mijn moeder ervan gevonden zou hebben.

De Kushand 

Het ergste deel komt nu, de uitvaartverzorgster heeft de huishoudelijke mededelingen gedaan. Die rij eerst, en dan die; vervolgens de familie neemt het laatst afscheid en als ze in de koffiekamer komen, graag tijd geven om eerst een kopje koffie te drinken en dan de familie condoleren als u naar huis gaat. 

Dan begint de rij op gang te komen en natuurlijk zit ik verkeerd. Op een hoek waarlangs iedereen heen moet en bovendien even blijft staan. Wachten tot er genoeg ruimte is om voor de kist afscheid te nemen van mijn moeder.

Eigenlijk doe ik mijn best om zo min mogelijk te kijken. Zoals u weet is niets menselijks mij vreemd en dus kijk ik toch en een vreemd beeld is direct mijn deel

Wie er voor haar in de rij kwam weet ik niet meer en wie er direct na kwam kan ik u ook niet zeggen maar zij maakte een onuitwisbare indruk op mij.  

Ze is alleen, en een sterke vrouw, zie en denk ik vanaf mijn plek. Kennen doe ik haar niet geloof ik. Ze loopt langs me, rustig richting de kist, staat voor de kist van mijn moeder en je ziet haar mooi worden, bijna in de houding gaan staan, de rug een beetje rechtend. Bijna begint ze weer te lopen want er wachten mensen hoewel haar dat weinig deert en op het moment dat ze wegloopt van de kist werpt ze een kushand naar mijn moeder.

Een prachtig gebaar waarvan ik de diepe betekenis niet ken. Een ding weet ik inmiddels wel; ik moet weten wie ze is. Deze, voor mij, onbekende vrouw die een kushand werpt naar mijn moeder en zich niets lijkt aan te trekken van wat anderen daar van vinden.

Straks moet ik er achter aan, en richting de koffiekamer lopend met mijn familie vraag ik de anderen; hebben jullie dat ook gezien,weten jullie wie het is. Niemand die het weet en ik hoop dat ze in de rij langs komt want ik ga het haar vragen.

De rij komt al snel op gang en op een gegeven moment zie ik dat ze in de rij staat. Opletten dus en ze geeft me een hand en condoleert me met het verlies. Bijna wil ze al doorlopen als ik tegen haar zeg; zou ik mogen weten wie u bent. Zo opgeschreven klinkt het een beetje bot maar het was echt aardig.

Ik ben, en dan komt er een zeer bekende naam, een naam waar mijn moeder met warmte over sprak. " mijn man heeft hetzelfde probleem als uw vader" vervolgt ze ongevraagd. Wij kennen elkaar al uit de Doesburgse tijd vervolgd ze. Ze ( mijn vader en haar man) kennen elkaar ook via de fabriek en verder kenden ze nog, komt een andere naam. We hebben altijd een beetje contact gehouden.

Aan het opruimen ben ik nu in het huisje van mijn ouders en ik kom kaarten en wat langere notities van deze vrouw tegen. Met veel warmte geschreven en heel erg lief naar mijn moeder. Dat bedenkend blijf ik het surreëel vinden dat ik haar alleen van de verhalen ken, dat pas op het moment dat het leven van mijn moeder voorbij is dat ik een belangrijk persoon in haar leven leer kennen. Die dan direct ook een onuitwisbare indruk op mij maakt en waarvan ik bijna zeker weet, dit is de eerste en dit is de laatste keer. Het ga u goed.

Besef

De laatste dagen zijn voorbij gevlogen en heel langzaam begint een proces waarin ik wat meer toekom aan het verdriet. Zoals al eerder gezegd; je wordt geleefd in deze weken en na de afhandeling van de eerste verplichtingen begint een diep besef door te dringen; ze is er niet meer en waar we vorig jaar oktober het jaar ingingen met het idee, dit is de laatste keer blijkt nu ook zo te zijn. Het idee dat we bijvoorbeeld met Kerst komen te zweven omdat ze er beiden niet meer zijn is heel vreemd. Ze waren er bijna altijd en anders waren ze ergens, bij iemand of bij iets. Nu niet meer, geen rekening houden met, het is heel vreemd. Op dit moment moet ik er ook nog niet te lang aan denken want dan schieten me de tranen in de ogen. Terwijl ik dacht dat alles wel onder controle was. Het is niet zo en het hoeft ook niet zo. Het is nog maar een paar dagen na de crematieplechtigheid en terwijl het leven doorgaat voor van alles en iedereen komt steeds meer het besef. Besef van de verantwoordelijkheden voor hun nalatenschap maar ook het besef van de invloed die ze hebben gehad op hun omgeving. Dat ze op de mensen die hen gekend hebben een onuitwisbare indruk hebben gemaakt. 

Dat is een erfenis die ik niet wil aantreden en dat hoeft ook niet. Het andere Klinkertje en ik zullen op onze manier, in deze tijd, willen laten zien wat verbondenheid betekent, voor ons, ons gezin en onze omgeving. Gaan we dat perfect doen? Vast niet en zoals al eerder gezegd ook mijn ouders waren geen heiligen, hadden hun fouten en tekortkomingen maar ondanks dat maakten ze een onuitwisbare indruk. Geven ze met hun manier van doen, hun gevoel en inlevingsvermogen in de mogelijkheden en de moeilijkheden van anderen, een mooie erfenis aan iedereen die hen gekend heeft.

Kwetsbaar

Het valt me moeilijk, het leven is door gegaan waar het mijne even gestopt is. Waar de normale gang van zaken niet haar gewone loop heeft.

Die na dit verlies op zoek is naar een beetje normaliteit. Het is namelijk zo dat je geleefd wordt, het is echt waar wat ze zeggen, de roes en het geleefd worden, het klopt.

De lieve wensen aan ons gericht, de mooie woorden op de kaartjes, het helpt. Het helpt als je weet dat je niet de enige bent die haar op die manier mist. Of het nu gaat om het samen spagetti eten of haar dapperheid, het helpt als anderen dat herkennen of met je willen delen.

Het aangesproken worden in de winkel, het delen door anderen van hun verhaal. Het is een verdrietige maar ook een mooie tijd die het mensen, waarschijnlijk door je eigen kwetsbaarheid, makkelijker maakt je aan te spreken over je verdriet en het gemis. Misschien doordat dit verdriet herkenbaar is, ik weet het niet, het zou kunnen.

Wat nu rest is het zakelijke deel en er komen weer een paar Paarse Krokodillen aan. Daarover later meer, voorlopig maar even bezig met oppakken van het gewone leven. Hoewel, ik wacht voorlopig nog maar een weekje, eerst deze heftige periode een plekje, dan de rest maar weer.

Hopelijk is ons dat gegund want ook het andere Klinkertje moet echt even op adem komen. Tsja mensen, de wereld, het leven, even zonder ons. Nou, u las het al: volgende week doen we een nieuwe poging weer verder te leven, tot dan.

De Eerste

Het is een nieuw begin voor mij, de eerste na een hele moeilijke en emotionele tijd. 

Mijn rol in deze wereld is anders geworden. Was ik tot nu toe altijd nog kind van, nu is dat geweest. Wees ben ik geworden, in ieder geval zonder ouderlijk huis nu. Die tijd is geweest want mijn moeder, onze moeder, is niet meer onder ons. Het andere Klinkertje en ik zijn nu zelf het ouderlijk huis geworden, meer dan voorheen, zo voelt het tenminste.

Als u deze Blogs volgt wist u het al, u voelde het aankomen; dit komt niet meer goed, en zo was het ook. Het kwam niet meer goed, haar lijf en zij konden de strijd niet meer winnen. Dat soort teksten lees je dan ook in die categorie advertenties. Die hebben wij niet gebruikt want te obligaat hoezeer ze ook kloppen. Voor ma werd het te veel, te vermoeiend om het leven nog vast te kunnen houden.

Reden genoeg om vooral te willen benadrukken hoe zij al die andere jaren voor ons is geweest. Natuurlijk hebben de laatste dagen, weken en maanden op dit moment de meeste indruk op ons gemaakt. De tijd zal hierop met tevredenheid terug kijken en dat doen wij ook.

In het afscheid is vooral benadrukt wat zij voor ons heeft betekent. Een mooie zin in de advertentie moest, en heeft, dat duidelijk gemaakt. Ik ga hem niet precies herhalen maar het komt er op neer dat wij iedereen in deze wereld zo'n fijne, lieve en fantastische moeder en oma gunnen. 

Dat was ze en zo zal ze herinnert blijven, samen met pa, een mooi duo. In een tekst die namens de kinderen is voorgelezen eigenlijk hetzelfde;

Ze zeggen weleens, er zijn geen woorden voor. Daarmee wordt bedoelt, ik kan het niet in woorden uitdrukken hoe belangrijk iets of iemand voor die persoon is of is geweest.

Er zijn geen woorden voor,

woorden schieten tekort,

ik kan het niet beschrijven,

ik vind de woorden niet.

Wij kunnen ook niet in woorden uitdrukken, zeggen, wat zij, voor ons heeft betekent.

Dat laat zich niet vertellen, en als we het willen vertellen dan is onze woordenschat te beperkt.

Niet omdat ze een heilige was. Wel omdat we geen betere moeder, mam of ma en zeker geen betere oma kunnen voorstellen dan wat zij heeft betekent voor deze bedroefde, verdrietige familie.

Dat geldt ook voor alle anderen, voor u die haar en hun beiden kenden , als buurman en buurvrouw, Marietje en Jan of Tante Marietje en Ome Jan.

Denk er maar eens over na en wij weten zeker dat; dat geldt ook voor u;

Er zijn geen woorden voor.

Ik heb er geen woord aan toe te voegen.